Zwijmelen op Zaterdag

In de tuin van mijn hart

~There is no greater agony than bearing an untold story inside you- Maya Angelou~

Ik heb mijn verhaal losgelaten, ik heb het het licht laten zien. Ik ben voorbij de schaamte en de pijn gegaan. Het mag er zijn in al zijn lelijkheid. Het doet er niet meer toe. Ik ben verder gewandeld, ook al had ik dat niet eens echt in de gaten. Ik ben van pijn en angst , naar dapper en krachtig gegaan. Ik ben er doorheen gebroken. Ik ben een tijgerin geworden.
Eerst voor mijn kinderen, mijn gezin, en nu voor mezelf.
Ik ben gaan staan, waar ik eerst gebroken op de grond lag.
Ik heb alle scherven  bij elkaar geraapt, al was ik me dat nooit zo bewust.
Elke keer weer kwam er een stukje wat ik opraapte. En elke keer weer legde ik dat aan de grote puzzel, die mijn eigen weg werd. De  weg naar "veilige haven", de weg naar heel zijn, de weg naar zelfverwerkelijking. De weg naar vrijheid!
Het was een ruige weg tot nog toe, maar ik kwam schoonheid tegen.
Mooie mensen, liefde, vriendelijkheid, tederheid, zachtheid. Het was er allemaal naast alle lelijkheid. Hoe meer ik loslaat, hoe meer ik kan accepteren, dat onder al die kwetsbaarheid en gebrokenheid schoonheid zit. Hoe meer ik ga zien dat ik dapper, sterk en oprecht ben.
Hoe helderder mijn licht schijnt.
Hoe meer ik te geven heb.
Hoe schoner de wereld waar ik in leef. Want mijn ogen zien dat wat ik in mijn binnenste laat groeien.In de tuin van mijn hart groeit liefde, heel veel, oneindig veel liefde.
En dat mag er helemaal zijn!
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ *¨*•.¸¸.. ★Fijn weekend!*¨*•.¸¸.. ★

Hier weer een nummer van TMC wat een cover is. Het origineel heb ik als tweede geplaatst. De cover van Jef Buckley daar nog weer onder. Ik vind TMC toch nog steeds de beste, de stem van Gordon Sharp is zo vol emotie en de strijkinstrumenten zo gevoelig bespeeld dat hij met kop en schouders boven de andere twee uit steekt.

Overlever 3

Ze schreef 
~Het is onderdeel van wie je nu bent, een sterke vrouw, die een aanval heeft overleefd. Want dat is wat je bent: een Overlever.~
naar aanleiding van de twee afgelopen blogs.

Ik had me dat nooit zo beseft. 
Eigenlijk voelde ik me al die tijd een slachtoffer maar dan eentje die je niet ziet. Die zichzelf niet kenbaar maakte. 
Uit schaamte? 
Geen zeur willen zijn? 
Geen aandacht willen op eisen? 
Of gewoon, omdat iedereen om mij heen het zo'n beetje negeerde.
Ik leefde nog en de knul werd opgepakt en veroordeeld. Alles ging gewoon verder. Ik ging meteen weer met de fiets en bus. Pakte zo goed en zo kwaad het ging mijn leven weer op en dat was dat!
Mijn manier van de angst vermijden werd niet gezien. Mijn keuzes werden niet in verband gebracht met het gebeuren. Had iemand eigenlijk wel in de gaten dat ik stopte met veel dingen, omdat ik dan 's avonds op pad moest? Zagen ze 5 jaar later mijn nood toen ik  een bepaalde opleiding niet begon, omdat ik die in de avonduren moest volgen? 
Ik denk het niet. Ik was meester geworden in ondergronds gaan.
Niet in de laatste plaats, omdat ik mij schaamde en het dus verborg. Ik voelde me schuldig over wat er gebeurd was. Was ik immers niet uit eigen vrije wil alleen naar huis gefietst midden in de nacht? Met uitgaanskleding aan, ook dat nog! 
Ergens in mijn achterhoofd heeft ook dat gewoekerd. Zelfs het uitspreken van wat er gebeurt is voelde aan als iets waar ik me schuldig over zou moeten voelen. Hoe durf ik een ander lastig te vallen met mijn verhaal. Mensen hebben hier helemaal geen zin in. Nee ook toen niet, toen ik gewoon thuis en bij vrienden mijn verhaal wou vertellen. Om te verwerken, om los te laten. Om het in perspectief te zetten. Zodat het niet zou gaan woekeren. Zodat ik vrij zou zijn van schaamte en schuld.
Het is heel anders gelopen.
Maar ik ben een overlever.
Hoe meer ik dit woord door mijn mond laat rollen, hoe meer ik besef dat het heel erg klopt. Ik heb het overleeft, zowel lichamelijk als geestelijk! Ik ben me gaan beseffen dat ik waardevol ben. Ik ben sterk, ik ben een mooi mens. Ik mag er zijn, in al mijn sterke en zwakke momenten. Met al mijn goede en minder goede eigenschappen.

Ik ben Bibje
en ik mag er helemaal zijn!

Ook nu weer een cover door TMC. Het origineel  is van Gary Ogan en Bill Lamb. Ik vind TMC de mooiste, het strijkensemble doet het helemaal voor mij! Toch is het origineel ook mooi. Eenvoudiger, maar niet minder.
Enjoy

till I can gain controle again 2

Wat als ik op die bewuste avond niet uit was gegaan.
Het niet de week ervoor was uitgeraakt met mijn vriendje.
Mijn vriendin niet had staan ruzie maken met haar ex-vriendje.
Waardoor ik het niet zo zat was geworden, dat ik dan maar alleen naar huis fietste in het holst van de nacht.
Er in de stad een uur daarvoor niet een meisje en een jongen samen hadden gedanst,
waarbij de jongen er van uit ging dat zij meer wou maar hem toen afwees.
Waardoor hij zo boos werd dat hij een mes trok,
en daarna weg vluchtte.
Mij toevallig onderweg tegenkwam, helemaal in mijn eentje,
nog na sudderend van de ruzie, die vriendin met ex-vriendje maakte.
Vervolgens aan mij toen vroeg of ik soms condooms had,
waarop ik geschrokken antwoorde; nee!
Dat hij een mes trok en ineens naast me stond met het mes tegen mijn keel,
ik heel hard NEEEEEEEEEE schreeuwde en , ik weet niet hoe ik het deed, omgedraaid weer op weg was terug naar vriendin en haar ex-vriendje.

Zou ik dan nu een heel ander leven hebben gehad?

Het maakt niet uit eigenlijk,
want het is allemaal wel gebeurd. En hoe je het ook wendt of keert, het heeft invloed gehad.
Soms zou je willen dat je nog even met terugwerkende kracht zo'n piepzak een vette dreun kon geven en een Kick in the Balls. Zo'n harde dat de kinderbijslag er aan ging. Gewoon voor genoegdoening. Verder denk ik zomaar dat ik het wel aardig doe allemaal. Ook al heb ik soms van die momenten van spijt, over hoe het allemaal gelopen is. Ik sta toch maar mooi hier te wezen. stoer sterk en kwetsbaar tegelijk!
En dan vind je dit in je inbox ;)

~The greatest predicament of living in the jungles of time and space, Bibje, is learning to be happy while still having unfulfilled dreams.
The greatest challenge is not looking to the illusions for meaning, definition, and answers.
The greatest mystery is figuring out who you really are.
And the greatest reward, Bibje, of living in the jungles of time and space, is having predicaments, challenges, and mysteries that you have absolutely aced, crushed, and unraveled.

Lucky you,
The Universe~

Ik heb weer een origineel bij één van de liedjes gevonden van This Mortal Coile, enjoy :)


Just like the sun over the mountain top
You know I'll always come again
You know I love to spend my morning times
Like sunlight dancing on your skin
What you see is what I've been
There is nothing I could hide from you
You see me better than I can
Out on the roads that lies before me now
There are some turns where I will spin
I only hope that you can hold me now 'til I can gain control again
Like a lighthouse you must stand alone
And mark a sailor's journey's end
No matter what seas I have been sailing on
I'll always row this way again
Out on the roads that lie before me now
There are some turns where I will spin
I only hope that you can hold me now 'til I can gain control again
I only hope that you can hold me now 'til I can gain control again

With Tomorrow 1

Gisteren kwam ik er toevallig achter dat de CD van This Mortal Coile een cover CD was. Ik heb hem al 24 jaar in mijn bezit en nooit had ik daar enig vermoeden van totdat ik Morning Glory ontdekte van Fairpoth Convention. Vervolgens ontdekte ik dat My Father ook al een cover was. Evenals With Tomorrow. Ik ga deze week dan ook elke keer een song plaatsen waar ik het origineel van heb gevonden. Totdat het op is.....denk ik.....

In '91, 24 jaar geleden dus, woonde ik in J'dorp in een piepklein huisje met tuin, samen met een poezert (lodewijk) en een poeselotje (Isolde/Solly) Ik was nog aan het af studeren en deed mijn MO 1e graads geschiedenis. Ik was een jaar eerder terug uit Amsterdam gekomen. Daar had ik me al onveiliger gevoeld. De ene vriendin werd beroofd toen ze naar school fietste en de andere verkracht toen ze naar haar werk ging. Toen ik lastig gevallen werd in de metro was voor mij de maat vol. Ik besloot ik terug te keren naar mijn Home-Town.
Vervolgens gebeurde het hier, dat ik oog in oog kwam te staan met een knul, die een mes op mijn keel zette. Ik was net uit geweest en had woorden met mijn vriendin gehad. Ik was alleen op weg naar huis.
Zal je altijd zien.
Hoe ik het gedaan heb weet ik niet, maar mijn fiets stond ineens de andere kant op. Ik ben heel hard terug gefietst. Ik herinner me nog, dat ik door mijn vriendin en haar vriend naar het politiebureau gebracht werd. Hoe de agent iets uit zijn zak haalde waardoor ik bijna flauw viel van angst zo bang was ik dat ook hij een mes tevoorschijn zou toveren. Hoe ik een kop koffie kreeg nota bene, terwijl ik in shock was. Hoe ik thuisgebracht werd en vervolgens de hele nacht heb gestaard naar het plafond, omdat ik het hele gebeuren maar steeds voor me bleef zien. Hoe ik de volgende dag toch maar naar de dokter ging en meteen aan de kalmeringspillen gezet werd. Hoe ik alleen met de bus naar huis ging de dag er na, omdat ik anders nooit meer zou durven volgens mijn moeder.
Hoe ik thuis alle deuren wel 100 keer controleerde en het hele huis door ging om zeker te weten dat er geen enge kerel was. Ik weet nog hoe ik na een week verdoofd van de pillen besloot om pardoes te stoppen, want niets voelen was net zo eng. Hoe ik toen een paar dagen heel veel moest huilen. Allemaal van de shock. En hoe ik daarna zó bang geweest ben.
Want pas na een maand,  toen hij een ander meisje verkrachtte, werd hij opgepakt.
Ik weet nog hoe ik heen moest om te identificeren. Hoe bang ik was dat hij me per ongeluk zou zien. Hoe we alle drie dezelfde er uit pikten( niet tegelijk, want we gingen apart van elkaar) en hoe ik gesmeekt heb dat ik niet hoefde te getuigen tijdens de rechtszaak. Gelukkig was onze verklaring op papier genoeg. Hij kreeg 3 jaar........
We zijn nu 24 jaar verder.
Het leven veranderde daarna.
Ik stopte met de 1e graads, want dat was een avond opleiding in Amsterdam.
Ik ging bijna niet meer uit.
Ik vermeed stille routes in de stad. Bepaalde tijden ook.
Uiteindelijk werd het leven weer normaal, hoewel ik me nooit meer zo veilig zou voelen.
Toch had ik nooit gedacht dat dit verhaal nu nog een rol speelde. Tot gisteren, en ik besefte dat het eigenlijk mijn dagelijkse leven nog steeds heel subtiel kleurt. 
Door de keuzes die ik daarna maakte.
Waardoor mijn levenspad veranderde.
En bepaalde dromen opzij geschoven werden.

~So with tomorrow I will borrow
Another moment of joy and sorrow
And another dream and another with tomorrow~


Wordt vervolgd...

Zwijmelen op Zaterdag; zo mooi woon ik nou

 Ik heb een vette bolg-writers-block. Ik weet niet meer waar ik het over moet hebben. Volgens mij heb ik alles wel een keer de revue laten passeren en ik maak ook al geen zak mee dezer dagen, wat interessant genoeg is om over te schrijven. De dagen zijn voorbij gegleden. Ik heb hier en daar wat in de zon gehangen. Ik ben wat bezig geweest. Ik ben samen met de denktank, waar ik member van ben, bezig geweest dingen op een rijtje te krijgen en oplossingen te zoeken. En verder heb ik vooral heel veel gelezen. Voor de verandering heb ik eens een boek gepakt waar ik de serie wel van ken maar het verhaal zelf nog niet gelezen had, Toeval wilde dat op de kindle dit boek gratis was. Daar ben ik van de week dus in begonnen. En ik kon het niet echt opzij leggen.
Verder heb ik wat rondgehangen op Den Helder in foto's. Daar heb ik deze vandaan gejut. Gré Visser maakt prachtige foto's niet waar? Deze zijn gemaakt in de Quelderduin. Een park naast het spoor. Ik ben zo gegrepen door haar eigenheid dat ik een speciaal Gré Visser mapje op de pc heb gemaakt. Ze inspireert me enorm. Ik heb al eens gehint dat ze moet gaan exposeren, wie weet gaat ze dat nog eens doen.
Afijn, was ik gisteren zelf te wandelen, heb ik gewoon geen enkel plaatje geschoten. In plaats daarvan heeft de kwebbel gewoon uren lang geluid gemaakt. Het was reuze gezellig!
Maar ja nu de zwijmel,
het wordt hoe langer hoe moeilijker,
want wat zal ik kiezen?
Ik heb gewoon de hele week geen muziek geluisterd.
Nee zelfs dat niet.

Roger Visser- fort Dirkz Admiraal

Dan ga je toch maar ten lange leste een beetje zoeken en kom ik toch zomaar iets tegen wat ik van een hele andere groep ken. Wat klinkt dat leuk in de originele staat zeg. Op zijn minst! Zo niet leuker, dan toen ik het voor het eerst hoorde op de CD van This Mortal Coile. Het was toen ook al één van mijn favoriete liedjes op de CD.  Daarom dus naast de mooie plaatjes uit mijn Home-Town een liedje uit mijn babytijd. 1968. Morning Glory!
Gezongen door Fairport Convention.
Ik plaats This Mortal Coile er ook bij, want zo hoorde ik hem ooit voor het eerst. Die klinkt heel anders, maar niet minder mooi.( vooral het strijkwerk ohhhh zo mooi, zucht )
Ik zou zeggen Enjoy!
Fijne Zondag. 

Zwijmelen op Zaterdag

Grijs, dat is het, al de hele dag. Vies saai, naar, koud grijs. Winters grijs, nietszeggend grijs.
Ben net even snel te boodschappen wezen doen. Voor zover je van snel kan spreken hoor. Want ik ben weer eens niet lekker. Moe, en de oren zitten potdicht(en suizen dus) en de neus, nou die neus is ook een drama. En dan is het óók nog eens grijs buiten.
Omdat ik een vette hekel aan grijs heb heb ik vandaag besloten om het babyblauw in mijn huiskamer te laten vergezellen door alle tinten roze en oranje en rood. Ik ga dus op zoek naar een aantal leuke accessoires in die tinten. Of misschien doe ik nog wel gekker en zoek ik een nieuw behangetje uit in die tinten. Dan is het in huis tenminste ALTIJD zonnig.
Ik heb zooooooooon behoefte aan kloddertjes roze hier en stipjes oranje daaaar, en aan toefjes helder geel hier en mooie grasgroene vlokjes daaaaar.
 Dùsss
Zal ik alvast mijn schilderijen bij elkaar zoeken en een mozaïek op de muur maken met mijn allervrolijkst gekleurde werken?
Of die zijde bloemen bij de Intratuin halen, van allerlei, in alle tinten roze. En deze op tafel zetten? Dat is zo gepiept.
Bril met gekleurde glazen opzetten. Het liefste een gele of roze? dat is helemaal makkelijk, dan hoef ik niets te veranderen, filtertje voor de ogen doet het allemaal al.
Jaaaaa
Ooit had ik een gele bril, gekocht bij de Hennes, omdat ik wel eens wat anders wou. En als het dan zonnig was, dan deed ik hem op. Mooi dat dat niet hielp. Alles werd er veel te zonnig van, daar konden mijn ogen niet zo goed tegen(als in, niet bepaald een zonnebril tégen de zon haha) Maar op grijze dagen zoals deze was dat ding een uitkomst. Echt waar, alles werd er zonniger en mooier van. Vooral ook mijn humeur.
Natuurlijk leeft die bril al jaren niet meer. Mijn dreumesmeisje vond de bril ook zo mooi en had hem dan ook erg graag op. Als ik niet keek wel te verstaan. En op een dag lag één van de pootjes er af. Zij vreselijk verdrietig, en ik ook. Ik heb nooit meer zo'n bril gezien in de winkel. En op internet zijn die dingen akelig duur.
Als iemand dan ook weet waar ik een bril met gele glazen voor een leuk prijsje kan scoren, hou ik me aanbevolen!
Goed en dan het liedje.
Ik dacht ik doe wat gezelligs uit mijn pubertijd. Nadat ik de hele week jazzy nummers heb gedraaid voor dochter(en er zelf ook flink van genoot) had ik steeds Mathilde Santing in mijn hoofd. Zij debuteerde in '82 met een minialbum opgenomen met 8 liedjes er op. De LP was ook mini van formaat. Dat was wel bijzonder. Ik was meteen helemaal weg van haar vertolkingen van oude liedjes. Ik mocht altijd graag meefluiten op het 2e nummer van kant A (I've grown accustoumed to her face)
Daarom dus deze keuze.
En, omdat ik nog op tijd ben is het mooi wel nog een Zaterdag Zwijmel :)

Ik wens U allen een fijne zondag!

Levensvragen dus

Hihihi nou sorry dames, het ging even he-le-maal fout.
Ik dacht, ik zet alvast het blogje open en dan begin ik er later aan. Niet in de gaten dat ik al op publiceren had gedrukt en dat later wel heel erg veel later werd. Het is inmiddels al middag.
Ik zit hier te gapen en moe te wezen en te verzinnen wat ik allemaal wel niet bloot ga geven over mezelf en ik heb de hele ochtend wat heen en weer gehuppeld en gerommeld in huis. Buiten is zonnig maar vet koud dus had ik even geen zin om daar te vertoeven.
Dan zie je op facebook al die foto's van kindjes in hemdjes ergens in het zuiden van het land.  OH kan ik zo jaloers op worden. Ik ga verhuizen hoor, ik heb gisteren de kids al laten weten dat ik op mijn oude dag sowieso overwinteraar wordt in het Zonnige Zuiden.
En dat is gelijk mijn antwoord op vraag 5 van de levensvragen die ik in mijn schoot geworpen kreeg door Iris :)
Ik zet ze even op een rijtje
1 Welke herinnering van het afgelopen jaar geeft jou de grootste glimlach op je gezicht?
2 Wat heb je altijd al eens willen doen sinds je kindertijd?
3 Wat zou je willen doen in je leven als er totaal geen beperkingen waren?
4 Wat heb je voor het laatst over jezelf geleerd?
5 Als je aan het dagdromen bent, waar gaan die dromen dan over?
6 Welke verandering wil je het komende jaar het liefste toepassen in je leven?

Nu dagdroom ik over nog veel meer hoor, bergen chocolade bijvoorbeeld en een vet leuke stoere vent, en een dikke vette bankrekening, al mijn kunstwerken tentoongesteld in één of andere beroemde galerie, mijn boek in print en vet veel succes :)
Nou ja dat dus. Vraag 5 is denk ik wel afdoende beantwoord toch?
Eigenlijk vind ik dit soort vragen vreselijk moeilijk Iris, had jij dat nou niet?
Ik bedoel maar, welke herinnering gaf mij de grootste glimlach het afgelopen jaar.....uh....nou....geen idee eigenlijk. Ik heb afgelopen jaar zoveel gelachen dat ik niet meer weet wat de grootste was. Nou ja, eigenlijk lach ik nog het vaakst over mijn eigen schrijfsels. Ik wordt gewoon vrolijk van mezelf. Als dat geen goed teken is.
Vraag 2!
Owja....wat wou ik toen ook alweer? Ook hier moet ik even heel diep graven hoor, ik heb geen idee. Toen wou ik gewoon spelen, hele dagen lang in de zon in de speeltuin of op het gras met de poppen en mijn vriendinnetjes. Af en toe een snoepje, koekje, broodje, limonade halen en weer vliegen met zijn allen. Dat wou ik het allerliefste. Zorgeloos zijn dus! En dat wil ik nog steeds, maar ja dat is niet iets doen. Dat is alleen maar zijn. Dusssss wat wou ik nog meer. En dan vooral wat ik nu niet doe. Ja, nou dat weet ik dus niet.
Vraag 3 maar snel ;)
Een grand tour maken door Europa, alles eten wat ik lekker vind zonder ziek te worden of op te zwellen of benauwd te krijgen. Super super gezond zijn en vliegen zoals je dat in dromen doet. Jaaaaa dat wil ik als er echt geen beperkingen zijn.
Vraag 4:
sla ik maar even over.....
Vraag 5 zie boven.
Vraag 6;
Dat ik weer actiever word in mijn leven? Dat ik verder ga op de ingeslagen weg. Dat ik nog meer en nog harder mag lachen. Dat Ik nog meer liefdevolle vriendelijkheid mag uitstralen en rondstrooien en ontvangen!

Zo dat was hem dan.
Ik geef hem niet door als in nomineren, maar voel je vrij om hem over te nemen :)
Ga ik nu warm worden naast de kachel.
Tis ook nog lang geen zomer hoor....
Fijne dag allemaal.



      

Zwijmelen op Zaterdag

Leonie Dawson

Eigenlijk is het nog maar vrijdag, maar nu ben ik nog fit en straks kak ik weer in of vergeet ik het gewoon dussssssss
Ben de hele week een beetje zo zo geweest. Zondag en maandag was ik hondsberoerd en daarna knapte ik wel weer op. Toch ben ik nu ook gewoon bah.
Mistte het zonnetje, mis de warmte en ik mis gewoon even van alles wat ik niet benoemen kan. Je hebt wel eens van die weken. Zal de nasleep van het ziek zijn wel wezen denk ik. Gisteren(donderdag dus) ging Dochter ook pas voor het eerst naar school. Die is echt héél erg ziek geweest. En nu is Zoon ziek. Hoe ik er nog zo redelijk tussendoor fiets is mij een raadsel maar ik ben er wel blij mee.
En weet je waar ik helemaal blij mee ben?
Dat het zonnetje eindelijk schijnt. Het mocht even duren vandaag maar een uurtje geleden is het er dan toch van gekomen. Nog even op de valreep, want het is alweer 5 uur. Gelukkig wordt het een heel erg oké weekend. Dat hebben ze beloofd!
Daarom zorg ik dat ik morgen niet zozo ben maar heel erg YEAH!!!

Ik heb trouwens nog wat nieuws,
want hoewel ik zo zo was de hele week, heb ik wel getieperdetiept en staan er ondertussen 21.443 woorden in mijn document. Dat zijn wel mooi 85,8 bladzijdes weet je wel! Mooi dat het nu dus toch op een boek(je) begint te lijken. En hoe meer ik schrijf hoe meer inspiratie ik heb. Hoe groter het verhaal wordt en hoe leuker de karakters en hoe meer ik ervan geniet.
De laatste keer, dat ik zo ontzettend veel voor 1 verhaal schreef, was ik 14. Het boek staat nog in mijn kast, en ik en vriendinnen hebben dikke tranen geplengd om het dramatische verhaal. Het was volledig met de hand geschreven. Zo ging dat vroeger als je geen tiepmachien had. Ik schreef toen nog heel erg netjes. Soms, als ik in een nostalgische bui ben, lees ik een stukje. Dat vrolijkt me meteen weer op.
Nu heb ik een lied uitgekozen van 2 jaar later, die hing de hele tijd al bij mij. Super nostalgische pubermuziek uit de tijd dat ik mijn slaapkamer veranderde. Met ballonnenbehang en een keukensetje(ronde tafel en twee stoeltjes) gele gordijnen en verder alles wit in plaats van gebeitst bruin. Klaar om de bovenbouw te bestormen.
Enjoy
Fijn weekend!!!