maandag 30 december 2013

Echt wel

Lente in aantocht,
dat heb ik met dit nummer.
Het is midden in de winter en ik verlang hevig naar een lente die nieuw, stil, jong, ontluikend, fris en onschuldig is. Zacht, vooral zacht en koesterend. Als een troostende deken om mijn naar geborgenheid hunkerende schouders.
Lente
alles teer en bijna groen......

In plaats daarvan zitten we nu in een winter die maar geen winter wil zijn. Is dat nou niet ironisch? Gevangen tussen net niet echte kou, maar zeker geen heerlijke warmte. En die warmte die wil ik. Die wil ik . Die wil ik!
Het einde van dit jaar,
nieuwe beloftes en voornemens voor volgend jaar.
Ik denk ineens aan de belofte van vorig jaar die beschreven werd in mijn horoscoop.

"Er is een stilheid in de hemel, een blijde verwachting, over wat jij dit jaar tot stand zult brengen."

Ik heb wel wat neergezet hè dit jaar.
Echt wel!
Alleen die trapkast.......die moet ik nog steeds doen ;)



zaterdag 28 december 2013

Op de valreep Zwijmelen op Zaterdag

Jee ik was het toch bijna vergeten. De dagen zijn zo niet normaal en zo warrig. We zijn zo in de war met wat dag voor het überhaupt is, dat ik het zwijmelen glad vergeten was. Totdat ik net ineens er aan dacht.
Maar war voor liedje moet ik nu uitkiezen?
Ik heb echt geen flauw idee.
Kerst is over, foetsie, voorbij en nieuwjaar moet nog komen.
We zijn moe, boos, kribbig, uit ons doen en, nou ja én dus.....
Kerst was de eerste dag heel rustig, en de tweede druk en wild en lang en flink vermoeiend. Moest er een dag van bijkomen. Zoon dus ook, want die kwam gelijk mee naar huis.
En zo een overgang na zoveel onrust was dus niet fijn, gaf spanning, boosheid, gedoe. Plus dat we nu pas de ontlading beginnen te krijgen van al die maanden superstress.
Er staat ons dus nog wel het een en ander te wachten.

Rare is dat het riool nu ook ineens weer stuipen heeft gekregen. Het was al eerder in de dit huis. Dat het zo ontzettend stonk en dat de afvoer gemaakt moest worden. Ik vrees dat dat nu ook weer zo is, want na elke wasmachine beurt stinkt het als een bunzing...echt om misselijk van te worden. Maandag meteen maar bellen, want dit is niet uit te houden.
Alle drek komt bovendrijven lijkt wel.......ZUCHT.
Symbolisch gezien ook wel weer iets om over na te denken.

Nou goed, ik ga nu snel op zoek naar een liedje,
wens ik u allen een goede nacht en een fijne zondag!!!
Dag.


woensdag 25 december 2013

Tegendraads ;)




Kerstochtend,
het kerstkind ligt weer in de kribbe,
de voorbereidingen zijn gedaan,
Dochter ligt nog te slapen en ik wil nu gaan.
Op naar verre landen,
maar goed een wandeling aan zee is ook okè.
In mijn gewone kloffie, mag ik dan nog wel mee?

Ik ben een beetje baldadig, ik ben wat tegendraads op dit moment.
Het is wel goed zo met die kerst. Ik ga gewoon net doen of het een gewone dag is waarin alleen het enige verschil is dat de winkels niet open zijn. Maar who cares about de winkels.....daar is toch geen geld voor.
Wat zal ik eens doen gaan vandaag,
welk klusje ligt nog op mij te wachten.
terwijl iedereen op zijn kerstbest aan de haute cuisine zit kan ik natuurlijk best de trapkast uitruimen of de ramen lappen die nu door de storm van gisternacht in matglas zijn veranderd.
Ik kan ook alle bedden verschonen en de wasmachine eens flink laten draaien, en dat alles onder luid geschal van kerstliederen.
Ja dat kan.
Lekker, eigenlijk heb ik daar best zin in weet je dat.
Dan doe ik morgen met een opgeruimd gevoel wel weer mee met het kerstgedoe. :)

Dus mensen, ik wens ieder (nog een keer) een heel fijn kerstfeest/maal/samenzijn toe.
En dan ga ik nu lekker aan het werk!



dinsdag 24 december 2013

nog 1 nachtje slapen

Wat een storm hè vannacht.
Ik kon er niet van slapen, zo ging het tekeer hier. En de brandweer die af en aan reed. Woelig nachtje dus. Er kwam geen einde aan de wind en de sirenes. Vervolgens kraakte er iets in mijn kaakgewricht wat zo'n herrie maakte dat ik meteen klaarwakker was.
Toen ben ik er maar uit gegaan.

Dag voor kerstmis.
Rare dag, Zoon gesproken via de videochat (hij mistte ons) door de regen naar de stad gelopen, Dochter's verlanglijst gehaald en mijn inkopen gedaan en toen weer door de regen naar huis. Donker inmiddels.
Thuis wachtte vriendin van dochter op de modeshow en andersom, oftewel, beide hadden kerstinkopen gedaan die ze aan elkaar showden :)
Ja en nu is het avond, bijna nacht....
Dochter kletst nog wat met vriendinnen via de whatsapp, ik hang hier in de kussens en Michael Buble staat op het tv scherm te kwelen.
Heb ik nu een kerstgevoel?
Nah
Ik ben een beetje verdwaald,
dobber wat op de zee van kerstverleden en kersttoekomst. Zie kerstheden niet zo heel scherp. Ben dit jaar niet zo goed in kerst organiseren. In mijn hoofd zijn de draadjes nog niet helemaal verbonden op de plek waar ze een jaar geleden losgerukt werden.
Dus doen we rustig aan, slapen we veel uit en koken we een eenvoudige dis(waarvan de juliennesoep al klaar is)
Het is rustig zonder Zoon,
het is rustig zo,
het is wel goed.
Fijne kerstdagen!



maandag 23 december 2013

snert weer brrrr



hing ergens in een van de portieken
die we beklommen.






We hebben het weer gedaan,
bijna de helft gelopen en morgen de rest.....de kerstwensen van de zondagskrant. Van beneden naar 4 hoog, wel 11 trappenhuizen achter elkaar. Door weer en wind daarna en halverwege zelfs door de dikke regen. Bikkels zijn we, echt hoor, bikkels!!!!
Stomme snertweer.
Menigeen deed gewoon stug niet open(na soms zelfs eerst door het raam gekeken te hebben)  De ander klaagde dat hij nooit een krantje kreeg(die ik  notabene zelf elke week langsbreng) Weer een andere geloofde niet dat wij van die krant waren(waar is je legitimatie? Die ze niet had, dus kreeg ze ook niks. Die krant met kortingsbonnen kon ze zelf ook gedrukt hebben, jaha)
4 hoog....
Er was nog een mevrouw die verklaarde dat ze dit al gehad had en sloeg de deur met een klap voor de neus van Dochter dicht. Maar de klapper was nog wel die oude man die vond dat Dochter eerst maar eens een jaartje op tijd moest gaan lopen, want hij wou de krant wel voor half 11 in de bus en niet later, dus nu kreeg ze niks!

ECHT HOOR

Als je dan niks wil geven, geef dan gewoon toe dat je een krent bent. Of hang een briefje op dat je uit principe het de krantenmeisjes/jongens niet gunt, dat ze bovenop hun toch al zeer schamele loontje nog een extraatje bij elkaar scharrelen door bij elke deur persoonlijk de beste wensen over te brengen!

Zo ik heb gezegd.
Moest het even kwijt hoor.
Ik kan er zo slecht tegen dat er zo gereageerd wordt.
Gelukkig zijn er daarentegen nog genoeg mensen die wel aardig en beschaafd en voorkomend en gewoon hartstikke vriendelijk zijn!!! Die mensen kregen dan ook de allerliefste lach en de grootste dankbaarheid van dochter. En de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. Maar het is wel de laatste keer. Ze gaat er mee stoppen, ze heeft er helemaal genoeg van.



De boom staat


Kerstboom in huize Bibje



De boom staat,
en de vermoeidheid is over mij heen gevallen,
het liefste ging ik nu in winterslaap.




Dit dus......

In zo'n heerlijk bed met dubbeldik matras en een veren dekbed en veel kussens en een houtkachel. Dan zie ik dat bed voor me van Meg Ryan in "You've got mail". Waarin ze ligt als Tom Hanks haar bezoekt en zij ziek is. Terwijl hij haar bloemen in de vaas zet en dan op de rand van haar bed gaat zitten. En dan dat moment waarop ze elkaar in de ogen kijken. Dan weet je het.....het is gebeurd.
Nou ja zo'n bed in zo'n kamer.....lijkt me zalig.
En zo'n man lijkt me ook wel wat.

Maar oké, dat gaat hem niet worden dus.

Daarom kruip ik zo mijn gewone bed in met kruik en heel gewoon dekbed, om in ieder geval lang, lang, heel lang uit te slapen. Gaan we morgen nog de kerstwensen rondbrengen en wat inkopen doen voor de kerst.
Voor het eerst in jaren loop ik niet te snotteren en triest te zijn.(Duhuh)
The ghosts of Christmas Past zijn weg. Wat is, is een leeg gevoel van "ik weet het nog even niet."
Nog 2 nachtjes slapen.


zaterdag 21 december 2013

Zwijmelen op Zaterdag

Feestelijk wakker worden,
feestelijk ontbijten,
feestelijk dochter uitzwaaien.
Dansend, zwingend en zingend de vloer zwifferen en de tafel leegruimen en de dagvaardingen in duizenden stukjes scheuren!!!!! Bedenken wat voor lekkers ik halen zal, en of ik slingers op zal hangen.
Ik kies voor niet,
morgen ga ik de kerstboom optuigen.
De kerstboom, voor het eerst in 3 jaar zonder dat zware gevoel.
Man wat zijn wij nog steeds heel erg blij!!!!!
Ik twijfel nog tussen vergeven of aan het kruis nagelen......
Voor nu vergeef ik nog even, vreeeeeduh op aaaaaarde, vreheduh op aaaaarde
Met Pasen kijk ik wel weer verder ;)

Fijn weekend allemaal!!!!


vrijdag 20 december 2013

Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa

Ik loop wat verdwaasd rond, ben wat in de war en toch en toch en toch zo vreselijk blij!!!!!
Wij gaan een geweldige kerst hebben.
We hebben al gejuicht, ik en dochter (op straat, want ik zat op de fiets toen de advocaat belde en ik even stopte om op te nemen) gelachen, geschreeuwd en iedereen op de hoogte gebracht op de facebook.
Zoon gebeld, die lichtelijk in de war reageerde met een: "En wat betekent dit nu eigenlijk mam?" Nog niet helemaal geloven dat het echt was.
Vader die super blij was en de orthopedagoge die in mijn oren juichte toen ik haar opbelde.
En nu zit ik hier.
Ik wil dansen, springen, rennen, iedereen die ik tegen kom kussen en knuffelen, ik ben zooooo blij!
2 Jaar van ons leven.
2 jaar heel hard vechten, angst en beven meegemaakt.
2 jaar ongeloof en minachting en misprijzen en stalking over ons heen gekregen.
Maar nu zijn we vrij!

Dankjewel mevrouw de rechter
Dankjewel meneer de gezinsvoogd
Dankjewel Orthopedagoge
Dankjewel meneer de advocaat.
Wij houden van jullie!


woensdag 18 december 2013

Huh?


Ik had aangegeven dat ik het niet wou, dat ik geen pottenkijkers erbij wou hebben. Ik mag geen publiek meenemen, dus zij ook niet. En dus protesteerde ik nog voor de zitting tegen de advocaat die niks geregeld had. Niets doorgegeven had. Ik zat me op te winden, druk te maken en me af te vragen hoe ik dit brengen zou in de zaal. En terwijl ik dit deed liep een man steeds heen en weer. Dat is hem, dacht ik. Tackelen wou ik hem. Oprotten! Je bent niet welkom , roepen!!!!
Maar ik deed niks van dat alles.
Ik ging gedwee de zaal in, ging met mijn halve rug naar de man toe zitten. Zo van...ik heb geen zin in jou. Liet de advocaat praten, zei zelf nog het een en ander en toen liet ik de orthopedagoge alles verder opknappen.
Er werd druk over en weer gevraagd en uitgelegd en ook de man werd nog even gevraagd wat hij er van dacht. Het stoorde me, hoezo mag hij mee praten??!! Er werd nog meer gevraagd en overlegd en uiteindelijk, na het laatste rondje kwam de conclusie van de Raad. Die had natuurlijk nog steeds zorgen en riedelde het lijstje weer af. De orthopedagoge reageerde dus ook nog maar weer even. Dat de raad teveel protocollijstjes afwerkte en niet keek naar de zaak zelf. En toen wij allemaal ons woordje gezegd hadden(wij willen geen ots dus!) mocht de voogd zijn zegje doen.
Hier baalde ik van, wat nou zegje doen.....

Ik had totaal niet verwacht wat deze man zeggen zou, mijn mond viel open van verbazing. Net als die van de orthopedagoge en de advocaat en vader en de rechter en de Raad. Want wat hij zei was hetzelfde als ons. Dat hij niet zag wat het nut van een ots was, dat hij niet zou weten wat hij in ons gezin zou kunnen doen. Alles werd al gedaan. En dit bekrachtigde hij met een voorbeeld uit zijn praktijkervaring waarin een moeder ,net als ik, zelf alle hulp al gerealiseerd had en gelijk kreeg in het hoger beroep. Hij verwachtte dat dat hier ook zou gebeuren mocht de rechter toch een ots uitspreken.

BAM

Morgen is de uitspraak.

Omdat ik nog aan het bijkomen ben van de verassing een verassend nummer ;) Enjoy!

maandag 16 december 2013

Droom


Alle voorbereidingen zijn getroffen,
alle rapporten geschreven en ingediend.
Alle verweren staan op papier en het verhoor van zoon met rechter geoefend. Hoewel ik me afvraag of je daar ooit echt voor kan oefenen.
We zijn voorbereidt.
We zijn er klaar voor.
Nog twee nachtjes slapen.

Eigenlijk zou het vorige week al zijn, maar toen was vader ziek en de orthopedagoge was ziek. Dus heb ik om uitstel gevraagd. Liever had ik het nu al achter de rug gehad, maar nog niet alle voorbereidingen waren klaar door ziekte. Nu zijn we wel zover denk ik. Hoop ik. Wil ik, Moet ik gewoon!!!!
En dan hoop ik heel hard
bid ik heel hard
dat het de klap met de hamer wordt.
En wij vrij zijn, om Zoon te begeleiden de toekomst in.
Zonder continue stalking van BJZ.
Dat is onze droom, onze grote wens, die wij elke minuut het universum in blazen.

~welterusten~
•´¯`•.¸¸.´✿•´¯`•.¸¸.´❀❀ •´¯`•.¸¸.´✿•´¯`•.¸¸.´❀•´¯`•.¸¸.´✿•´¯`•.¸¸.´❀
•´¯`•.¸¸.´✿•´¯`•.¸¸.´❀❀ •´¯`•.¸¸.´✿•´¯`•.¸¸.´❀•´¯`•.¸¸.´✿•´¯`•.¸¸.´❀

Omgevallen

Laatste weekje voor de vakantie en ik ben omgevallen.
Hang hier wat in de rondte, kan mijn rust niet vinden, hoest, proest, snuif en snotter. Het zat er al eeuwen aan te komen natuurlijk. Met al die spanning en onrust en zwaarden van Damocles die boven ons hoofd hangen. En het komt ook nog eens heel erg niet uit deze week. Ik had beter een weekje later, als de rechtszaak al geweest is, als Zoon al bij vader logeerde, als school al voorbij is......

Nou ja,
ik ga gewoon de hele dag al hoestend en proestend en snotterend,  zwijmelen met oude liedjes en oude films. Ja.....dat ga ik doen :)
Dan word ik vast heel snel beter!


zondag 15 december 2013

Sorry

Ik heb een rel veroorzaakt op de blog.
Nooit gedacht dat ik met een grapje iemand zo kon kwetsen.
Al helemaal niet , omdat het eigenlijk heel onschuldig was.
Ik kan natuurlijk boos en gekwetst terug doen , omdat ik zo'n sneer kreeg in haar blogje en met naam en toenaam even te kijk gezet werd. Of ik kan opmerkingen maken als, "stel je niet zo aan". Of het goed praten, dat ik er ook niks aan kan doen dat zij het zo opvat.
Maar het feit is gewoon dat er aan de andere kant van dit scherm iemand in tranen is geweest en haar bijdrage heeft verwijderd. Om nooit meer te willen zwijmelen.
Daarom Elisabeth,
nogmaals mijn excuses.
Mijn reactie was niet om de draak met jouw keuze te steken,
ook niet om je te kwetsen!
En al helemaal niet om je uit te lachen.
Dat je dat weet!






zaterdag 14 december 2013

Zwijmelen op Zaterdag...ben een beetje laat

Ik ben laat,  erg laat. En daarom schrijf ik nu op de foon ipv op de laptop. Die wordt nml gebruikt om te survivalen door Zoon. Dochter zit ernaast ook te survivalen. Minecraft....heel erg populair hier in huis. Ze spelen en ontwerpen en programeren dat het een lieve lust is. Afijn gevolg is dus  ik loop te hannesen. Lekker schrijven is er niet bij nee.
Maaaaarrrrr ik heb wel een mooi liedje.
dus geniet er maar van.
Fijn weekend!!!



vrijdag 13 december 2013

eindelijk


Er zijn zo van die momenten dat ik hevig in de twijfel ga,
dat ik me afvraag of ik überhaupt wel eens gezien gehoord gesnapt wordt en of ik dan soms gek ben dat dat niet gebeurd. Sla ik soms wartaal uit? Verzin ik het allemaal, is het wel echt of ben ik maar een fantast? Geloof ik in sprookjes?
De eerste keer dat ik me dat bewust werd was toen ik een jaar of 4 was. Ik had die nacht iets gezien in mijn slaapkamer wat licht gaf. Het stond bij de deur en was zo overweldigend fel dat ik onder de dekens kroop en geschrokken wachtte tot het weg was. Ik meende dat het onder mijn bed schoof en daar door het spiraal prikte. Natuurlijk viel ik uiteindelijk in slaap en vertelde dit de volgende morgen aan mijn oma en moeder tijdens het aankleden. Ik kan me het moment nog zo voor de geest halen, hoe mijn oma mijn bretels om deed en ik haar vertelde dat ik een zonnebloem had gezien die licht gaf.
"Dat heb je gewoon gedroomd," zei ze en daar was de kous mee af. Ik heb nog tegengesputterd en geprobeerd haar ervan te overtuigen maar ze was niet te vermurwen. Ik moest maar ophouden met die flauwekul. Zonnebloemen geven geen licht en staan niet bij deuren in het midden van de nacht om kleine kinderen de stuipen op het lijf te jagen.
Ik heb daarna eigenlijk weinig meer verteld, het was immers niet waar. Ik droomde dat alleen maar.
Dat ik later verhalen van mijn opoe hoorde over hoe zij dingen zag die nog moesten gebeuren en hoe haar moeder dat ook al had deed daar niets aan af.
Zij keek er trouwens niet van op dat ik ook met zulke verhalen kwam.....hoewel het zien bij mij verplaatst was naar mijn dromen. Die best vaak uitkwamen. Maar dan ging het om futiliteiten, zoals hoe een leuke jongen zijn haar had geverfd en hoe het schoolplein veranderde en meer van dat . Dat ik aanvoelde dat die zelfde jongen vol verdriet zat en troost nodig had had ik niet eens in de gaten. Ik vond hem lief en mijn aandacht ging naar hem uit.  Ik kwam pas een paar jaar terug erachter dat hij toen zijn moeder had verloren.
Natuurlijk bleef de belangstelling en het gevoel dat ik raar was. Ik kon de aansluiting niet echt vinden.... Daar was Bas N, maar die verdween uit mijn leven, toen kwam Jeroen B, die verdween ook en daarna volgenden een keur aan mensen met veel belangstelling en op weg naar, maar niet geboren met......totdat Zoon geboren werd. Een bron met liefde werd door hem geopend bij mij.
Zoon vertelde hoe hij was gekomen nadat ik hem geroepen had.  Hij had een onzichtbare vriendje Zaaf. Zei tegen oma dat ze zijn hand even moest vastpakken, want hij wist dat ze pijn had en dan ging het over.
En nu , in mijn zoektocht naar de juiste mensen om hem te begeleiden heb ik iemand gevonden die net is als mij. En dit ook meteen zag.
Ik ben blij verrast,
eindelijk iemand van mijn leeftijd die niet stom kijkt als ik wat wazigs zeg,
die de eenzaamheid begrijpt,
die het snapt,
en ervaring heeft in dezelfde soort zaken.
Ik ben opgelucht, ik ben dankbaar.



dinsdag 10 december 2013

Maandag Davis-dag

Weet u het nog, vorige week?
Over hoe Zoon na een enorme bevalling toch uiteindelijk aan het lezen ging?
En hoe opgelucht hij was daarna?
Nou ik weet het nog hoor,
over de weerstand en mijn kromme tenen en zijn boze reacties en uiteindelijk hoe hij oplichtte toen het gelukt was. En de week die erop volgde waarin hij soms best nog wel een beetje stiekum gewoon steeds weer oefende met lezen. Niet hier en daar, nee elke zin werd getackeld. ik zag het hem steeds doen. Soms voelde hij zich betrapt en dan deed ik maar net of ik niks in de gaten had. Zo moet dat soms hè, om de motivatie niet meteen te smoren ging ik af en toe naast hem staan en keek dan opgetogen en trots naar hem als hij wat las. Natuurlijk heeft hij nog wel wat oefening te doen, maar dat is peanuts met de berg die hij al beklommen heeft in deze.
Nou dacht ik....we zijn er dan...eindelijk.....

NOT haha ik liep even dromerig vooruit ja ;)

Deze keer gingen we namelijk door een zelfde proces.
Beetje taaier zelfs nog, want vandaag moest Zoon een stukje kennis opdoen alvorens hij een beeld kon gaan maken van hetgeen zij hem leren wou.
Nog voor ze goed en wel begonnen was ging het al mis.
Klinkers inkleuren op de alfabet-rij wou hij niet doen. Hij ging met de hakken in het zand. Hoe ze ook slijmde, redeneerde, vleide...hij ging mooi niet doen wat zij in haar hoofd had.
Man o man, wat is dit toch moeilijk voor mij. Om me er niet mee te bemoeien bedoel ik dan. Om niet tegen hem te zeggen dat hij nu eens op  moet houden met die flauwekul.
Ik bedoel maar,
hoe erg is het nou, een paar letters inkleuren.
Heel erg dus, want het duurde wel een uur en veel overreding voordat Zoon zover was!!!!!
Ze vroeg hem op een gegeven moment of hij nog meer wist te verzinnen om er onderuit te komen. Een vraag, die hij helemaal niet verwacht had natuurlijk. Maar waar hij wel gretig op in ging, dat dan weer wel. En zo begon hij te keuvelen met haar. Ze babbelden een eind weg, op een gegeven moment zelfs over zijn krullen. Hij ontspande dus stelde ze de vraag opnieuw.
Gelijk ging hij weer schrap. Ze was nog even te snel geweest.
"Wat kom je hier eigenlijk doen?"Vroeg ze hem toen.
"Being a dick."Zei hij tegen haar.
"Maar dat kan je al, dat heb ik al gezien."
"Than i can be anoying".Zei hij tegen haar.
"En dan kan iedereen lekker naar tegen je doen, zoals altijd, want dat is vertrouwt!"
Hij begon te klieren, gooide de potloden over tafel, deed of het blikje een geweer was. Als hij maar niet die opdracht hoefde te doen.
"Your are here to discover your talents'" Zei ze tegen hem.
"I already know them."
"But you are not using them."
Hij zweeg...
"Hoe ga je dat straks op school doen?"Vroeg ze hem."Hoe ver heeft het je al gebracht?"
"Niemand wil het."Zei hij.
"Waarom is dat?"Vroeg ze hem
Ondertussen schoof ze hem het blaadje weer toe.
even een spelletje*
"Ik ga niet die klinkers doen al is het het laatste wat ik doe."Zei hij boos en scheurde het papier in stukjes.
Ze vroeg of hij het spannend vond om weer naar school te gaan. Hij antwoordde met probably.  "Als je zo blijft doen zit je in notime weer thuis," merkte ze op. Hij haalde zijn schouders op. Boeiuh......"Dat dacht ik niet, ik denk niet dat pappa dat accepteert."Zei ik lichtelijk geïrriteerd. ( ojee, ik had het er maar moeilijk mee ;)
Boos pakte hij het spelletje* wat op tafel lag. Hij puzzelde en puzzelde( net als hij thuis al de hele week hetzelfde spelletje speelde) en sloot zich af.
Zij zag een opening en vertelde een metafoor. Hoe hij de piramide beklimmen kan als hij mee wou doen, maar dat hij nu heel hard rondjes eromheen aan het rennen was en geen steek verder kwam. Op deze manier kwam hij niet on top of the world. Waarop hij reageerde met een "I do it on my own, not using any instruction, not anymore."
PUNT!!!
En daar kon Ze het mee doen.
Hij had er geen boodschap aan, werd boos, deed onbeschoft.
De druk was hem teveel, dat was wel duidelijk. Ze liet hem verder puzzelen en ging zelf aan haar bureau zitten. Hij puzzelde en puzzelde alsof zijn leven er vanaf hing.
Ineens besloot hij toch maar die letters te kleuren.
Gekke is dat hij dit al babbelend deed, heel gezellig. De boosheid was helemaal weggepuzzeld.
Zijn gezicht ontspande, zijn lijf ontspande en eigenlijk viel het hem best wel mee, toch wel weer, toch wel.

Ondertussen heeft deze mamma alweer het hele scenario aan slechte ervaringen van ooit, voor de ogen voorbij zien gaan. Als in een hele slechte film die al jaren in de bioscoop draait. Wat heb ik toch nog een hoop te leren van hem, en wat leer ik op deze momenten toch vreselijk veel.
Hoe Zoon enorm getriggerd wordt op het woord "weg" bijvoorbeeld. Zo heftig dat hij in tranen uitbarstte en begon over iedereen die weg was gegaan en hem in de steek had gelaten. Ik mocht hem nooit verlaten, ik mocht niet weg gaan!!!!!!!!!!!
Wij schrokken van de uitbarsting. Ik vooral van de uitleg die ik er van de Haar bij kreeg. Ik had dat nooit zo beseft, dat het zó een impact had als ik het zo zei. Dat ik dus ook deel was van zijn probleem. Iets wat ik wel wist, maar niet precies wist waar dat deel dan zat.
En nu is me dat duidelijk.
Ik ben nu nog zijn anker, zijn strohalm, zijn rots. En hoe harder we hem pushen, hoe angstiger hij wordt dat hij mij ook nog gaat verliezen.
En dat meewerken in de Davis, dat betekent zelfstandiger worden. Dat  betekent ook bij Vader naar school. Dat betekent weg bij mij Dat betekent zelfstandiger moeten zijn. En dat is eng....OOO dat is nu nog zooooo eng.
Maar het gaat hem lukken,
zeker weten,
en als het hem lukt, lukt het mij ook!!!!
X





zondag 8 december 2013

Holding your Absence

Sociale media blijft een raar iets.
Een Star Trek ding.
Je houdt je sociale contacten in het luchtledige en toch heb je vrienden/innen. Zo gek eigenlijk en toch ook zo een geweldige uitvinding.
Kan ik me nog eindeloze lange avonden herinneren waarin ik zwijmelend boven een zelfverzonnen verhaal naar mijn muziek luisterde. Of dikke vette brieven schreef naar vriendinnen en vrienden in het land. Huiswerk maakte en ruziede met mijn broertjes als ze mijn muziek weer eens helemaal zat waren.....en ook avonden waarin ik me eindeloos zielig en alleen voelde.....
Nee dan dochter, die zit nu hele avonden te skypen met haar vrienden/innen. Dan hoor ik haar praten en lachen en druk doen en zingen. Ze heeft het er maar druk mee. Niks niet eenzaam op haar kamer, met Skype haalt ze iedereen in huis die tot haar vriendenkring behoort. En gezellig dat het is!
Af en toe krijg ik een beleefde groet als ik naar binnen wandel of haar dan maar opbel om te zeggen dat het nu toch echt slapetijd is (bij gebrek aan intercom en geen zin in traplopen ;)
Gek is wel dat ik helemaal geen gebruik maak van dit medium.
Dat ik liever schrijf of bel, maar dat is meestal zakelijk haha
Dat ik liever mijn tijd gebruik om stil te zitten, beetje afwezig te zijn, niet te hoeven praten. Hier en daar een muziekje luister en wat kijk op tv. Hoewel het bedroevend gesteld is met wat ze laten zien zeg. Het is werkelijk zoeken naar iets knaps op tv.

Jah...
de dagen dat ik uren aan de telefoon zat zijn voorbij.
Dat deed ik nml met mijn moeder, en naar de hemel bellen is nog steeds niet mogelijk helaas. Het wordt tijd dat er eens iemand is die dat gaat uitvinden. Ik heb haar zoveel te vertellen, en Dochter en Zoon ook. Ik denk dat we dan wel een hele lange tijd nodig hebben om bij te praten, net zoals Dochter nu doet met haar vrienden/innen. Kan ik ook eindelijk eens te weten komen hoe het daar nu eigenlijk is, ben ik best benieuwd naar. Of het er echt zo mooi en vredig is.
In ieder geval ben ik ervan overtuigd dat ze deze muziek daar draaien.
Ze is mooi....
Enjoy!!!!!!

In blijde verwachting

Rare dag,
eerst tot 12 uur uitgeslapen, toen tot 3 uur gelummeld en toen als de wiedeweerga wat doen en aankleden en naar de winkel. En toen was de dag alweer donker.
Daarna gekookt, gegeten, tv gekeken, gedroomd en nu net de eerste 6 listings van mijn Dawanda shop ingevoerd. Ze staan nog in de draft. Ik ben nog niet open. Ik moet nog het een en ander echt voorbereiden en als ik open ga wil ik ook een klein feestje met slingers enzo! Zo dat iedereen weet dat mijn webwinkeltje geboren is.
Ja, kijk ik nu op de klok is het al ver na middernacht. Eigenlijk tijd, nodig tijd om te gaan slapen. Mijn benen willen ook dat ik ga liggen en mijn ogen willen ook wel dat ik ga slapen en mijn lijf eigenlijk ook wel.
Waarom ik dan nog hier zit?
Nou ik dacht, ik ga even aankondigen dat ik in blijde verwachting ben ;)
Ik weet nog niet wanneer ik uitgerekend ben, daarvoor moet ik nog wel wat onderzoekjes doen haha Dus nog even geduld, nog even wachten. De geboorte zal zo ongeveer in het vroege voorjaar zijn schat ik. Kan ik nog mooi de kraam(kantoor)kamer inrichten, het geboorte(banner)kaartje ontwerpen, en het kraam(opening)feestje plannen.
Ik heb er zin in!!!!!

welterusten....


zaterdag 7 december 2013

Zwijmelen op Zaterdag

Bibje had ineens een idee



En toen was de week voorbij.
Ik weet even niet meer waar ik ook alweer was hoor, ik heb geloof ik het een en ander gemist.
Raar toch dat ik het gevoel heb dat de weken steeds sneller voorbij roetsjen. Dat ik ook nog eens de helft van de tijd niet eens meer weet wat ik gedaan heb, was ik er überhaupt wel bij? Of zat ik ergens op een berg in Tibet te mediteren ofzo....

Nee het was meer dat ik een beetje overliep, door gesprekken en afspraken en storm. Ook al was die voor mij nog wel redelijk te doen op het moment zelf, was het voor de jongesies een stuk moeilijker. Zoon raakte op een gegeven moment zo overprikkelt dat hij er druk en geïrriteerd van werd. Naar boven stampte en vanmorgen weigerde zijn bed uit te komen, want hij was moe! En toen hij eenmaal zijn bed uit was, was dat om met buikpijn op de wc  te hangen. De afspraak die we hadden liep volledig in het water.
Dan ging het Dochter beter af, die fietste vanmorgen door de vet harde wind naar school, omdat zij en vriendin stoer zijn!!! Gisteren had ze ook willen fietsen hoor, maar dat mocht niet van mij. Haar hoef je het bed niet uit te sleuren....ze is ook eigenlijk amper ziek. Gelukkig!

Picture Poems-Bibje
Tussen het boodschappen halen,wassen, stoffen, swifferen, soppen en eindeloos opruimen, ben ik van de ene afspraak naar de andere gesjeest. Iedere keer weer opnieuw zoeken naar de juiste informatie, vragen, afspraken. En daardoor heb ik eigenlijk nu op dit moment niet echt veel interessants te vertellen. Eigenlijk is het een blog van niks. En omdat ik daarmee behoorlijk in herhaling val ga ik maar even babbelen over  wat ik tussen de bedrijven door droomde en waar ik in mijn hoofd verder nog mee bezig was. (over multitasking in denken gesproken :)
Want ik doomde mezelf een winkeltje en ik droomde mezelf alles verkopen wat ik door de jaren heen gemaakt heb, en ik droomde daarbij natuurlijk een vette bankrekening. Ik voegde de gedachte bij de daad en ontwierp meteen maar een paar leuke illustraties. Tegelijkertijd bedacht ik een leuk idee voor een sleutelhanger en besprak ik met Dochter dat zij het prototype met haar vriendinnen moest gaan beoordelen. Zou zij een vragenlijst opstellen en deden we aan de hand daarvan een klein marktonderzoekje. Zo droomden wij samen verder. Dochter al even enthousiast als mij. Heerlijk! Had gelijk zin om me er vol in te werpen. Wie weet lukt het me om na de rechtzaak (met goede afloop) gefocussed te blijven. Ja...............

Dan laat ik u nu met dit wonderschone stuk van Erik Satie.
fijn weekend



woensdag 4 december 2013

Maandag was Davisdag: de belofte





Gisteren was het zover hoor, hij mocht gaan lezen.....jaaaaa eindelijk eindelijk. Dacht ik dan hè. Zoon dacht daar héél anders over!
Nadat hij eerst de energiemeter-oefening al héél erg niet wou doen(gooide het blaadje steeds alle kanten op, dweil dweil over de tafel, boos zelfs) en een oefening om dan maar even dat boze gezicht weg te halen, ging hij toch meteen weer in de weerstand toen de moppen op tafel kwamen.
Hij werd boos en schoof het weg, wou niet.
Zij vroeg "Mag jij fouten maken?" Zijn gezicht ging meteen op onweer.
"Enig idee wat het nu van fouten maken is?" Vroeg ze hem.
"Ja daar leer je van." Zei hij nijdig. Bonk op de tafel....
"Mag jij fouten maken?" Zegt ze weer terwijl ze een klein oefeningetje doet waarin hij fouten maakt.
Hij begint Engels te praten tegen haar, is duidelijk geagiteerd, begint weer te dweilen.
Ze pakt de moppen weer.
"Why aren't you an expert in reading yet?" vraagt ze nadat hij de oefening goed doet.
Hij wordt boos."Omdat ik het niet nodig heeeeb," roept hij haar toe.
Ze leest een mop voor, en nog eentje. Ze zijn leuk, hij lacht er flink om.
En dan moet hij zelf gaan lezen. Hij wordt boos, stampt op de grond. Dweilt over de tafel..
"Het is teveel!" Zegt hij boos en hij veegt de stapel blaadjes van tafel. Ze pakt ze rustig weer op en zegt dan; 'Ik ben zo benieuwd hoe goed je kan lezen."
Hij gaat er half bij liggen, wil echt niet!
"Denk je dat je het niet kan?" Vraagt ze hem. "Vertrouw je mij niet?"
"Ik wil een spelletje spelen","zegt hij.
"Eerst twee moppen lezen, dan doen we daarna een spelletje," lokt ze hem. Maar hij trapt er mooi niet in. Hij wil ze alleen in het Engels lezen..
"Ik haat Nederlands!."zegt hij.
"Waarom?" Zij.
"I just do, I hate it!" Hij.
"En waarom zitten we hier?" Vraagt ze. Hij blijft stil. "Om de haat te laten verdwijnen!!!!!!"Zegt ze tegen hem. Ze gaat op zoek naar de Engelse versie en dan leest hij toch zomaar twee moppen voor de vuist weg.
Huh? huh? huh?
Wat was dat nou?
Hij grijnst en kijk met een dat heb ik toch maar mooi even gedaan blik naar ons.
"Joh, jij kan best lezen," zegt Zij tegen hem."Toppie hoor!"
Ik zit te stuiteren op mijn stoel als hij daarna ook nog de moppen, allemaal, in het Nederlands leest. Hij heeft er helemaal zin in, lacht, is vrolijk en opgelucht. Ja dat is hij, hij is opgelucht!
De kop is eraf.

Poeh heeee
Dat was een hele bevalling weer.
Maar wat een belofte draagt ook dit weer in zich.



zondag 1 december 2013

Owkeej

Ik val echt van de ene verbazing in de andere.
Zo kan 'ie niks en zo kan 'ie ineens van alles wel.
Zo is het elk moment zeuren, zo kletst hij een uur aan één met grappen en grollen als toetje.
Zo wil hij jaren niets weten van zijn uiterlijk, zo wil hij ineens nieuwe schoenen, nieuwe overhemden en zelfs een paar stoere spijkerbroeken.
Zomaar wat dingen die ik tegen ben gekomen deze afgelopen week.
En die ik natuurlijk pas echt zag toen ik besloot om de zorgen in morgen te laten.
Daarstraks zei hij me dat hij alleen naar de Davis wou.
OWKEEEJJJJ
trein/overstap en stuk lopen.........
"Ik weet nu wel hoe ik daar moet komen hoor, en jij doet daar toch helemaal niks."
En daar heeft hij natuurlijk wel weer gelijk in ja. Dus tijd voor een nieuwe fase in zijn leven. Eentje waar ik stiekem al een tijdje op hoopte maar die even op zich liet wachten. We hebben deze momenten eerder gehad en zelfs overwonnen maar dan gebeurde er weer wat, waardoor het weer terug bij af was. Iets wat school en hulpverlening maar niet wenst te zien. (en dan bedoel ik hun aandeel hierin, die ze steevast afschuiven op mij.)
Het is net wat de Davis-counselor zei " Jij en ik weten heel goed hoe dun het draadje is waar wij als koorddansers op moeten dansen. Er zijn zoveel (externe) factoren die ervoor kunnen zorgen dat het draadje breekt en dan zijn we weer terug bij af (en vaak nog verder)."
Ik hoop dat de knoop die we in het draadje gemaakt hebben en de veiligheidslijn die we erbij gespannen hebben nu sterk genoeg zullen zijn om hem te dragen op zijn weg naar groei!
Dat hij nooit meer hoeft te vallen.
Dat hij zelfs best een tijdje kan blijven hangen als hij dit nodig heeft, want het draadje gaat het gewoon houden! PUNT!

Ik sluit af met mijn nieuwste favoriete band die patent heeft op winterliedjes....dit is al een oudje uit 2012....maar wat een leukerd ook weer.
Enjoy!!!!!!!!


zaterdag 30 november 2013

Zwijmelen op Zaterdag

Zaterdag
Zwijmeldag
niks om over te zwijmelendag
boos-dag vandaag, geïrriteerd-dag, naatje-dag, moe-dag, en geen zin in chagrijn-dag!
Nee ik ga het gewoon niet doen,
Ik ga het niet laten verpesten,
ik ga net doen of alles helemaal toppie is.
Zorgen zijn voor morgen, zei mijn opoe altijd.
Nou daar ga ik ze lekker ook niet ontmoeten. Ik vertik het!!!
Ik ga vrolijk "weet ik nieten", lekker koken, bakken, opruimen en alvast ruimte maken voor kerstspul. En dan ga ik wat lekkere boodschapjes doen, frisse neus halen, vreemden ontmoeten. Misschien voel ik nog wat druppels op mijn gezicht, de wind in mijn knotje, de zon in mijn ogen.
Wie weet wat ik allemaal nog ga meemaken vandaag.
En, omdat ik gisteren zo'n leuk kerstmuziekje hoorde bij DWDD dacht ik....
om mijn humeur nog wat verder te verhogen,
om alvast me voor te bereiden op de feestvreugde,

Tangerine dus.....zo leuk....zo Nederlands ook nog....en ze hebben zelfs een hele decemberplaat.... "Wintersongs: the December Sessions".
Echt de moeite waard!
Een pareltje....ik heb er toch nog weer eentje gevonden :)
Fijn weekend.





donderdag 28 november 2013

Gekakel

Oké,
drie maal is scheepsrecht zeggen ze toch?
Dit is de derde keer dat ik een poging waag.
Ik probeer het nog een keer...
Wat had ik daar ook alweer over gehoord...oja, als je probeert doe je in feite niets, dan ben je het aan het proberen, maar vooral niet aan het doen.
Ik doe wel iets, ik schrijf, het lukt alleen niet zo heel erg op het moment. Ik heb teveel aan mijn hoofd en dat kakelt maar daarbinnen. Wil ook zijn zegje doen....maar ik kan niet over alles schrijven. Nee en ik wil dat ook helemaal niet. Niet alles is geschikt voor alle ogen zeg maar.
Maaaaaaarrrr oeoeoeoeoe wat zou ik toch graag sommige onderwerpen alle hoeken van het vel laten zien, wat zou ik ze graag op het papier smijten en dan een lekker door elkaar husselen, schudden, platkrassen en dan  en dan en dan....de gum erover. Alsof het nooit bestaan heeft.
Wat zou ik graag zo graag die onderwerpen onderwerpen aan mijn frustraties. want ik ben vet gefrustreerd.
Ja dat ben ik.
Niks doet het zoals ik dat wil op het moment.
Gaat zoals ik dat wil.
Is gebeurd zoals ik dat wil.

Gisteren had ik ook weer zo'n, je-moet-je-verwachtingen-nu-eens-los-laten-moment.
Toen ik een foto voorbij zag komen van de ooit beste vriend van Zoon.
Die hem toen keihard liet stuiteren voor een nieuwe beste vriend. Wat veel verdriet en onbegrip opleverde bij Zoon. En nog roddel en achterklap op de koop toe.(Tot vandaag de dag, het is toch al 7 jaar geleden)
En dan zie je hoe hij een leuk leven heeft, met vrienden en vriendinnen, terwijl Zoon vanaf dat moment uitgekotst werd. Waar zijn ooit beste vriend ook nog aan meedeed. Erger verraad kun je je niet voorstellen :(
Het gekakel is nu wel over in mijn hoofd.
Er is stilte neergedaald.
Dit was dus wat ik los moest laten.....ik blaas het nog even na.....daar gaat het...........we kunnen weer verder.











maandag 25 november 2013

Maandag Davis-dag

eerste rij met letters Zoon



Het was weer zo'n dag van uitersten, volgend op een weekend dat niet helemaal volgens plan verliep. Vader was ziek dus de kinderen bleven natuurlijk thuis. En er moest een verslag doorgenomen worden en verbetert en daar had ik zo geen zin in. En dan waren daar nog de krantjes.
Maar vandaag,
vandaag was toch wel het meest warrige van allemaal.
Niet in de laatste plaats omdat we naar de Davis training gingen. Jaaaaaaa!!!!!
Gezellig dachten we nog alle twee,
vol verwachting klopte ons hart.
Zou het goede deze keer ook weer komen? Nu het weekend zo tegen zat....
Tuurlijk we hadden vermoeide nachten, en de trein reed ook al niet zo snel,
Als je toch wist hoe lang wij al wachtte,
nou gewis dan kwam het wel, nou gewis dan ging het allemaal wel.........

Dus niet!

kunststukje Zoon
Het begon heel veelbelovend, echt heel erg veelbelovend!
Om daarna als een dweilerige plumpudding in elkaar te zakken.
Het lukte niet echt om voorbij de weerstand te komen, en eigenlijk zagen we die weerstand in de eerste instantie ook helemaal niet. Wat we wel zagen was dat Zoon heel snel afgeleid was en dan ging hij razendsnel iets creatiefs verzinnen.
Hij moest letters kleien.De eerste rij was zo klaar, waarop hij nog een smilie als toegift maakte.
Maar nu kreeg hij de opdracht om het nog een keer te doen en dan met de minds-eye.
Hij ging weer aan de slag en na een paar letters was de focus weg en begon hij te multitasken. Er werd van alles naast gekleid. Waardoor de letters die hij moest maken natuurlijk niet meer zo mooi werden als zou moeten. (allemaal ongeveer even groot en naar het voorbeeld, ook de details)
Ze bekeek het resultaat eens met hem, vroeg wat het verschil was....
"Geen."zei hij. Het duurde wel even voor hij toe wou geven dat dat niet zo was en toen zei hij; "Ik kan ook niet alles perfect!"
En toen gebeurde het,
In de weerstand ging hij. Hij had ineens een kriebel neus...
"mag ik mijn neus peuteren en zit iets in(!)"
"Mijn handen voelen zo vies, mag ik ze schoon maken?"
"Wat gebeurd er nu met je?" vraagt ze hem.
"Niks," zegt hij....."Dan kan je doorgaan," zegt ze .
Op naar rij twee van de letters.
"Wohohoh, ik heb een leuk ideetje."Roept hij ineens.... "Ho!" zegt zij!
En hij werkt weer verder....
"Zal ik mijn spel meenemen volgende week?" praat hij weer.
Ze herinnert hem aan het werken met zijn minds-eye. Hij gaat weer even door. Niet zoals het moet, want "Zo erg is dat niet" zegt hij haar. En dan wordt het even heeeeel erg stil en raffelt hij het af.
"Mag ik nou mijn handen doen?" dweil dweil over de tafel....het mag.
Koffie/theetijd.....
Ondertussen kleit Zoon lustig erop los, hij heeft de smaak te pakken en maakt nog een creatie. Dan pakt hij iets uit de kast en bouwt met stukjes het een en ander en verzint er een spel bij. We moeten mee gaan doen.
en dit was het resultaat van het
spel van Zoon
Hij rekt en rekt en rekt de training tot het uiterste, om de loslaatoefening maar niet te hoeven doen. dweil dweil over de tafel, afleiden(mag ik dat spel doen??) en hij gaat zelfs zover dat hij zit-ups gaat doen. En als daar niet echt op gereageerd wordt dan heeft hij ineens allerlei kwaaltjes, hij zucht steunt, wordt bozig, doet vreselijk vervelend en ik en ik en ik...
oeoeoeoeoe
ik vreet mezelf op.
hier had ik beter even niet bij kunnen zijn.
Ik doe de loslaat oefening met veel enthousiasme mee. Die is wel even heel erg nodig bij mij. Zoon gaat nu ook meedoen......
Uiteindelijk heeft ze de ochtend afgesloten met het spel van vorige keren. Ze maakt Zoon(en mij) in....daar had hij niet van terug haha

We kwamen tot de conclusie dat Zoon het best moeilijk heeft met het aangaan van nieuwe ervaringen. En als ik het goed inschat weet ik ook waar dat vandaan komt. Maar Zoon nog niet helemaal. Ik denk dat als ik de volgende keer eens niet erbij ben hij dat veel makkelijker kan gaan voelen en loslaten.

Daarna hebben we voor Zoon een paar stoere boots gehaald bij "The American Base Store" en kondigde hij aan dat hij het wel tijd vond dat hij weer eens een stoere spijkerbroek wou en een ruitejes overhemd! Ik wist niet wat ik hoorde zeg. Hij loopt al een paar jaar in jogging broeken, omdat hij echt niks anders wou.
Dat had ik een maand geleden nooit gedacht, en nu is het dan toch zover gekomen.
De veranderingen zijn begonnen ;)

Sloten we de dag af met rot nieuws dat Vader opgenomen was in het ziekenhuis met een darmafsluiting. Hij belde vlak voordat hij de operatiekamer ingereden zou worden. Of we ons geen zorgen wilden maken, hij belde na afloop wel om te zeggen hoe het was gegaan hahaha....waar heeft Zoon zijn koelbloedigheid toch vandaan.
Natuurlijk belde hij niet zelf, maar heb ik zijn vrouw gebeld.
Voor nu is het goed, verdere onderzoeken moeten uitwijzen wat er nu aan de hand was.
En dan ga ik nu te bed, morgen is weer een drukke dag.
Welterusten!

Deze is voor Vader, zijn lievelingsband......


zaterdag 23 november 2013

Zwijmelen op Zaterdag

Nog 48 minuten, dan is het weer zaterdag, eindelijk uitslaapdag. Maar geen niet-problemen-dag.
Wat een week, wat een ongelooflijke snert week zeg.
Van grote overwinningen van Zoon tot aan slechter dan slecht nieuws. Waardoor hier in huis de spanning ineens weer te snijden was. Jeeeeee
Ik ben vet pissed.
Dat is goed!
Het maakt de leeuwin weer in mij wakker.
En ik bruuuuu-u-u-u-u-uul, bruuuu-u-u-u-u-uul

Toch ga ik niet kicking en screaming het weekend in,
geen zin in.
Ik ga met ABBA het weekend in. Gewoon, omdat ik daar zin in heb.


donderdag 21 november 2013

Als of......

van Kras naar Zen
Chaos- Bibje





Dat was van korte duur, die toenaderingspoging.
Zo schrijf je midden in de nacht nog een mail en zo hoor je de morgen erop van de Davis-counselor dat school zo'n beetje alles afgeschoten heeft wat zij(en al eerder de orthopedagoge en psychologe) geadviseerd heeft.
School wenst alleen mee te werken als zij de regie hebben! Als zij deadlines kunnen stellen en eisen neer kunnen leggen en als alles volgens hun regels gaat.
Dus niet dat de ontwikkeling van Zoon gevolgd wordt, dat Zoon aan geeft hoe snel hij kan, mag en wil van zichzelf.  Nee, school wil dat er volgens strak schema, een strak plan getrokken wordt waarin het voor Zoon duidelijk moet zijn dat hij op school verwacht wordt en dat hij daar zich aan dient te houden. Punt!
En of de Davis-counselor zich daar ook aan wou houden.

van Kras naar Zen
Harten in de Chaos- Bibje
Die heeft vriendelijk doch beslist laten weten dat ze daar niet in mee kon gaan. Dat zij onafhankelijk van school werkt. Dat deadlines en andere plannen en schema's dus niet gevolgd worden. Waarop school de deur dicht gooide aangaande het betalen van de dyslexietraining.
Ze hebben dus wel het geld geïncasseerd maar Zoon kan op geen enkele manier profiteren van dat geld wat hij de school in draagt.
Als of ons dat tegen gaat houden.
Als of ik me daar wat van aan ga trekken.
Als of dit staaltje van autoritair geblaas me van mijn stuk brengt, na alles wat we al hebben doorstaan.
Ik heb overlegt en overlegt, met haar en met de orthopedagoge. En we zijn tot de conclusie gekomen, dat een school die zich zo onbuigzaam opstelt, niet de plek is waar Zoon ooit nog naar terug kan keren.
Morgen breng ik het vrijstellingsformulier weg.



De onverwachtheden van het leven

bibjeboom
PIEPdag
vreselijke walgelijke ergerlijke FPIEPKdag
gesprek gehad
teveel gezegd
teveel emoties
teveel onrust
teveel van alles
teveel van domme vragen
teveel aan onwetendheid
teveel aan onderbuik gevoel
teveel aan weerstand bij mij.
Ik heb de opnames nog niet geluisterd, ik heb nog helemaal niets gedaan dan gechagrijnd. Ik ben boos, ik ben bang, ik ben  niet meer in balans.
Ik moet gesprek aangaan met intern begeleidster, ik moet lpa bellen, ik moet van alles, maar ik ben nu net als Zoon afgelopen maandag was. Eén en al weerstand.
Ik wil weg rennen,ik wil schreeuwen, ik wil niets doen, ik ben ineens moe, ik voel een koutje opkomen, ik wil slapen, ik heb er even geen puf voor, ik kan het nu-even-niet. Ik kan mij niet concentreren, ik ben in de war.......alles om maar even niet dat te doen, wat ik nu zou moeten gaan doen om door die modder heen te ploegen. Om uiteindelijk opgelucht te raken. Ja opgelucht ja! Waarom wil ik dat niet?
Ik zucht nu, ik steun, ik kuch, en ik zucht nog een keer en ondertussen doe ik nog steeds niet wat ik zou moeten doen.
Het is zo gemakkelijk, even dat stukje tekst copieeren, opschrijven dat er overleg is geweest en bedenkingen en dat we opnieuw in gesprek willen. Maar ook dat ik met de ib-er wil praten, dat ik de lucht wil klaren, dat ik ergens mee zit en dat ik dat uitgepraat wil hebben. Dat ik dus mezelf kwetsbaar moet gaan opstellen, en ook dat ik haar verhaal horen wil. Het waarom nou???
Alles om Zoon te ondersteunen in de sprongen, die hij nu aan het maken is.
En ik schiet in de weerstand.
Ik durf ineens niet meer.
Ik ben bang voor de bestraffende vinger, voor het mezelf moeten verantwoorden bij de strenge autoriteit. Voor het schuldig bevonden worden aan iets wat "de onverwachtheden van het leven" heet.
laatste madeliefje in het gras

Ik hoor het iemand(ik weet niet wie) nog zo zeggen tegen mij.
"JIJ WEET OOK NIET WAT JE WILT, DAN WIL JE DIT DAN WIL JE DAT. KIES NOU EENS. JE KUNT NIET ALLES WILLEN EN DOEN. JE BENT OOK ZO WISPELTURIG. DAT KAN NIET HOOR, DAT IS NIET GOED. IN HET ECHTE LEVEN KUN JE OOK NIET ZOMAAR VAN HET EEN NAAR HET ANDER GAAN. ALS JE VOOR IETS GEKOZEN HEBT MOET JE DAAR BIJ BLIJVEN EN HET AFMAKEN. ZO DOEN GROTE MENSEN DAT."

Het is the story of my life, dat ik iets doe wat al heel snel niet meer past. Niet, omdat ik wispelturig ben maar, omdat de omstandigheden ineens veranderd zijn. En dan moet ik verder. Maar dat mocht nooit. Dan was er altijd wel iemand die me tegenhield. Die zei dat ik verantwoordelijkheid moest tonen voor de keuzes, die ik ooit gemaakt had. Pasten ze niet meer bij mij? tjah, wat is passen.....
Jaren heb ik mijn passie dan maar als hobby beoefend, want daar viel geen droog brood mee te verdienen bijvoorbeeld. Dat was verstandig, zo zag men het graag.
En nu zie ik dat gebeuren bij mijn Zoon. Die van 100 langzame bijna geen stappen ineens er 50 vooruit springt. Zo bam!!!!. En ineens is dan de weg van volledige vrijstelling geen goede oplossing meer. Moet ik wéér heen, om de oplossing die ik zo bevochten heb, weer terug te geven. En de school om begrip en flexibiliteit en empathie vragen. PFFFFFFFFFF
Ik wordt ineens zo moe....
Ik zucht en ik steun en ik zucht nog een keer.
zomaar in het gras


Ze vroeg mij waarom ik stress had(wat ze in het dossier gelezen had) en ik vertelde haar dat ik dat had door hun, doordat ik terwijl ik niets verkeerd gedaan had, ineens verdachte was. Dat ik me gestalked voelde als opgejaagd wild. Dat bij de kinderen blinde paniek was uitgebroken, omdat men eiste dat Zoon opgenomen moest worden. Dat dat gevoel pas over is als ze ons met rust gaan laten. Waarop ik meteen alweer spijt had van mijn uitbarsting. De RvdK is nu eenmaal niet te vertrouwen.
Nog 3 weken, dan wordt het oordeel geveld......................


maandag 18 november 2013

♡♥♡Maandag♡♥♡

Maandag,
de beste dag van de week,
want maandag is de dag dat we naar de Davistraining gaan!
Dat Zoon door de modder gaat, ja echt hij gaat ook, en dan steeds weer positief weet af te sluiten. Opgelucht, met wéér een lichtere tred. Wéér een klein beetje blijer. Wéér een heel klein beetje meer zelfvertrouwen. Het is nog heel subtiel allemaal, maar ik zie het! Ik wel!!!!
Het is ook niet makkelijk.


zelfportret van Zoon
gemaakt tijdens de dyslexietraining
Het is niet de standaard dyslexietraining waarbij je letters leert en dan volgens methode binnen zoveel weken op avi 6 zit. Verre van dat. Het gaat vele malen verder dan dat. Het gaat de diepte in. Zodat je nooit meer in de weerstand hoeft te schieten als je leest. Zo ver dat je lezen zelfs helemaal toppie kan gaan vinden, dat je zelfs een boekenwurm kan worden. Het is al gebeurd met veel kinderen die de training hebben doorlopen. het zou zomaar met Zoon ook kunnen gebeuren.
Daar kijken wij naar uit.
Naar dat bevrijdende moment.

Vandaag was daar evenwel niet veel van te bespeuren. Het begon heel goed hoor, hij moest een oefening doen waarin hij wel bewees hoe goed hij focussen kan. De oefening was leuk om te doen. Daarna kwam de film over Davis. Deze autistische, dyslectische man ontdekte op 38 jarige leeftijd iets over zichzelf waardoor hij zijn dyslexie op kon heffen en zijn autisme onzichtbaar kon maken. Hij vond de sleutels tot goed functioneren. Zoon keek er met een scheef oog naar. Begon te draaien en te wiebelen.
Ze vroeg hem daarna iets te maken van klei wat nog niemand gemaakt had. En dat wou hij toch niet. Hij verzon 1000 smoezen, hele slimme zaten daarbij.
Hulpverleners en leerkrachten uit het verleden trapten daar altijd in en werden dan boos om zijn ongehoorzaamheid. Stuurden dan aan op een machtsstrijd. Maar deze mevrouw niet!!! Ze bleef rustig en beheerst en eigenlijk was ze stiekem zelfs wel een beetje geamuseerd.
Niet dat het uitmaakte hoor, hij wou evengoed niet. En waarom hij niet wou wist hij zelf niet eens. Totdat we ineens iets op het spoor waren. Over hoe pappa verhuisde op het moment dat Zoon voor het eerst naar school ging. En hoe hij een tijdje daarna nog emigreerde ook. Vlak voordat Zoon naar groep 3 ging en moest leren lezen. Ik had het nog niet uitgesproken of Zoon verborg zijn hoofd tussen zijn armen en begon stilletjes te snikken. Om daarna heel boos op de tafel te gaan bonken en met de klei te gooien.
"Gooi maar door de kamer heen", zei de ze "Gooi het er maar uit!"

de uitdaging van Zoon
Het heeft een paar minuten geduurd en toen pakte hij de klei op. Die hij driftig in elkaar begon te slaan. Een grote bonk werd platgeslagen. Met fiere meppen en stompen. De klei kreeg er flink van langs, om uiteindelijk helemaal  geplet te worden met een of ander spatel.  Hij ontdekte dat er een afdruk van de letters in kwam en dat het open gat een mannetje leek. Dat was grappig, en de boze bui was in één keer weg.
"En nu heb je toch iets gemaakt wat nog nooit iemand gemaakt heeft!" Zei ze tegen hem "Gaan we nu een spelletje doen?"
Nou daar had hij wel oren naar, en binnen no time had hij ons beiden ingemaakt. Alweer......

En zo kwam het dat hij met lichtere tred vertrok dan hij kwam. En de energie hier in huis ook weer een stukje verschoven is. Een stukje lichter, een stukje zonniger, een stukje minder zwaar. Het is allemaal heel subtiel, maar ik voel het!!!!!

zaterdag 16 november 2013

Zwijmelen op Zaterdag

Ik heb dat nachtje geslapen, rollend in mijn bed.
Ik was dan ook niet bepaald uitgerust toen ik wakker werd, dat moge duidelijk zijn!
Daarom heb ik me verder helemaal nergens mee bezig gehouden vandaag. Even niet denken aan school, leerplichambtenaar, raadvdkinderbescherming, gewoon even niet.
Ik heb eerst een lang gesprek gehad met een vriendin, via de facebook. Dat luchtte enorm op. Dat ik zo lang heb gelopen met iets waar ik niet over kon praten. Dat ik me daar jaren voor heb geschaamd zonder het eigenlijk te weten. Het maakte iets los in mij wat de hele dag goed maakte.(Thanks R x)
Toen ben ik gaan opruimen.
Ik heb de voorhal uitgemest(zo en dat was echt nodig) en ik heb de kapstok onder handen genomen. De tuin aangeharkt en de spulletjes van de meiden opgeruimd(na het al drie maanden gevraagd te hebben)
Daarna ben ik de achtertuin in gegaan, heb daar de opgeharkte bladeren neergestort. Die heerlijke geur van stervende bladeren opsnuivend rondom me heen gekeken wat ik nog meer kon doen. Ik heb het konijnenhuisje herstelt en troep opgeruimd. Om tenslotte nog even een klein loopje naar de brievenbus te doen en wat slow-mail in de postbus te gooien.
En terwijl ik met al deze taakjes bezig was ontrafelde mijn emoties zich.
Nu dat ene is uitgesproken is al het andere duidelijker geworden.

✿⁀⋱‿❀ ✿⁀ ✿⁀⋱‿❀

Het is alweer een jaar geleden dat Marja "Zwijmelen op Zaterdag" introduceerde.
Ik kwam er iets later bij. Het is dus tijd voor een feestje!!!!!!!!
Tijd voor een dansje!
Zet maar lekker hard haha
Fijn weekend!

✿¸ღ¸¸.•°*”˜♥~♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿


donderdag 14 november 2013

Iets

Verwarrend gesprek was het vanmiddag met de lpa, de juf en de ib-er. Tussen de regels door ging het eigenlijk alleen maar over hoe ze Zoon op het Projecthuis willen zien, want dat is goed voor hem en ook goed voor mij als moeder. Ik zou het wel zwaar hebben en dat was niet goed natuurlijk. Dat ik het zwaar heb heeft echter niets te maken met het niet naar school gaan op zich. Het heeft alles te maken met de drang en dwang om zoon een pad te laten lopen, die nu niet goed voor hem is.
Zo bleef juf maar herhalen dat Zoon welkom was. Maar ondertussen heeft ze op geen enkele manier laten weten aan Zoon dat er nog aan hem gedacht wordt. Ze hield, als voorbeeld, een heel verhaal over hoe de groep weet  dat hij erbij hoort. Dat hij iedere keer weer ter sprake komt tijdens het takenverdeling en hij er wéér niet is(ook lekker positief beeld schetst ze daarmee niet waar???)....Nooit heeft ze bedacht dat ze misschien eens een kaartje konden sturen met een: "Hoe is het nu met jou? "

Al met al heb ik het gevoel dat ik voortdurend op het verkeerde been werd gezet en dat er alleen maar gekeken werd naar hoe we Zoon op school konden krijgen. Helemaal voorbijgaande aan het traject wat hij al loopt.. Met als grote reden dat het voor mij wel goed zou zijn. Dan kreeg ik rust.

Uiteindelijk kwam dan toch het befaamde formulier wat ze eigenlijk in september al zouden sturen(aanvraag vrijstelling onder 5 sub a) Maar dat was alleen, omdat de orthopedagoge recht op het doel afging. Ik was het helemaal kwijt. Ik werd zo getriggerd door de dames en de lpa. Er zit zoveel pijn,  boosheid, woede zelfs dat ik met andere dingen bezig was. Ik wou antwoorden, ik wou verklaringen, ik wou dat ze met de billen bloot gingen.
Maar daar waren we daar niet voor!
Toen wij gingen bleven de dames achter,
en tot op dit moment ben ik bezig met het ontwarren van de kluwen van het gesprek. Ik ben in de war. Ergens klopte er iets niet.......en ik weet nog niet wat dat iets is.
Dus ga ik een nachtje slapen, en misschien zelfs nog wel meer. Totdat het op zijn plek gevallen is en ik weet hoe ik moet reageren, handelen, of juist niet.
Laat ik me aan de woorden van Zoon vasthouden:
"Alles komt goed mam!!!!"




Welterusten!

Woensdag


bijna klaar
van Kras naar Zen
Typografisch-Bibje



Ik luisterde daar straks de opnames even af van het gesprek met de leerplichtambtenaar. Morgen moet ik weer heen namelijk. Niet in de gaten hebbende dat Zoon aan het meeluisteren was. Ik dacht dat hij zijn oortjes in had en aan het mine-craften was.
Niet was minder waar. Hij luisterde alles mee en ineens riep hij dat ik het uit moest zetten. Werd hij onrustig en dwars en boos zelfs. Of hij buiten iets om mocht hakken????
"Ik weet niet wat ik heb, maar ik voel me ineens zó niet fijn. Ik voel me zo zooo...".en toen wist hij het even niet meer. Emoties overspoelden hem, terwijl hij ze niet echt thuis kon brengen zo snel. Hij kreeg buikpijn, hoofdpijn, ging zitten zuchten, wou naar bed, ging douchen, kwam weer beneden en zat toen met zijn hoofd in zijn handen in de stoel.
"Hoe lang heb ik nog mam voordat ze gaan zeggen wat er gebeuren gaat? Gaan ze me opsluiten?????" vroeg hij me.
"11 december is de rechtszaak, dus een maand." zei ik tegen hem. De tranen stonden in zijn ogen.
Ik legde hem nog een keer uit wat ze daar dan op dat moment gaan beslissen en wat dat inhoudt. Dat het gesprek morgen over school gaat. Dat hij daar niet bij hoeft te zijn.
De angst gierde uit heel zijn wezen.
En wat doe je dan?
Ik voelde me zo machteloos, kon niet meer dan een arm om hem heen leggen en hem vasthouden. Beloven dat we er alles aan doen. Alles!!!!
Hij kalmeerde wat en is uiteindelijk naar boven gegaan. Daar heeft hij een tijdje in bed gelegen om na een half uurtje toch weer naar beneden te komen. Hij moest toch nog een keer gerustgesteld worden.

Dat was twee uur geleden....inmiddels.....
en ik schrijf en herschrijf en herschrijf en verwijder het steeds weer.
Ik kan niet even niet meer zonder te "schreeuwen" iets zinnigs op papier krijgen. Ik zoek nog even een muziekje uit en dan ga ik slapen.
Welterusten!



dinsdag 12 november 2013

Dyslexietraining

Dan kom je voor een dyslexietraining en verwacht je dat ze iets met letters gaat doen enzo. Begint ze over klei poppetjes, die Zoon voorstellen waar anderen een mening over hebben gehad(paars, groen, blauw geel en zwart poppetje.....de etiketjes.)
Mag hij zomaar zichzelf te kleien en moet hij vertellen hoe hij zichzelf ziet. Terwijl het poppetje groeit en groeit(alle klei opgemaakt) loopt ze tegen een enorme weerstand op bij hem. Hij wil niet verder kleien, of eigenlijk ook wel maar dan moet zij eerst iets weten over hem. Hij dweilt en dweilt en verzint in een paar seconden wel 10 verschillende redenen waarom hij niet verder wil werken. Dan vraagt hij haar of ze het al weet. Ze snapt hem niet en zegt nee, waarop hij mij vraagt om het te vertellen. Dus vertel ik haar zijn grote geheim, en zij luistert. Meteen gaat hij verder met kleien, en kleit mooie lange haren op zijn poppetje.

Dan wil ze een oefening doen met de minds-eye.  Hij begint weer te friemelen en tegen te werken. Een en al weerstand. Hangt over de tafel, is ineens moe, heeft overal last van...kortom, weer allerlei redenen om maar niet verder te werken. Ze vraagt hem of hij iets anders wil doen.
Spelletje?
Ze heeft de hele week geoefend op het spelletje waar hij haar de vorige keer zo mee heeft ingemaakt(ze had er buikpijn van zei ze en hij grijnsde eens mijn kant op) Spelletje dan eventjes, hij maakt haar weer in haha....maar dat was niet genoeg, hij wou  nog steeds niet. Er was nog veel meer weerstand. En weer dweilen.
"Wil je even op de trampoline?"
Nee hij wou een bokszak....maar die had ze niet. Even rammen op de trampoline dan? Nah...dat lukte niet echt.
Stukje rennen door het klooster dan?
Ze gaat met hem mee, en samen rennen ze door het klooster, even stoom afblazen. Ik sip ondertussen mijn 2e mok thee op......

De oefening( de eerste sleutel tot oplossing) is uiteindelijk gedaan, en het waarom van het dweilen is ook duidelijk geworden.
Hij wou niet, want dat betekende dat hij dan naar het Projecthuis zou moeten en dat zorgde voor paniek. (school heeft als voorwaarde gesteld dat ze wel betalen willen voor deze training mits hij nu op het Projecthuis verschijnt)
Hoe groot is de impact van zoiets zeg, dat ze met deze eis de hele vooruitgang van Zoon in 1 klap onderuit kunnen halen. En hoe vaak is dit al niet gebeurd. Dat ik eerst zag dat iets goed was voor hem en dat het dan ineens inzakte en niet meer lukte, omdat hij in de weerstand ging.
Wat een geweldig mens dat zij dat gewoon waarnam voor wat het was. Dat zij dus niet ging pushen en moeilijk doen maar ging vragen, en luisteren. En wat mooi om te zien hoe Zoon daarop reageerde, en losliet.
Geen onvertogen woord gehoord, geen boosheid gezien, geen agressie en al helemaal geen paniek....niets van al die reacties die we op school altijd zagen. Niets van dat alles, dan een kind wat verwonderd zijn verhaal vertelt en loslaat.
We zijn op de goede weg.....

Deze is voor Zoon. Kind ik ben zo trots op jou!!!!

zondag 10 november 2013

Koelkast

symphony-Bibje
van Kras naar Zen, porcupine







Ik weet niet wat dat is hoor dat ik elke dag beroerd mijn bed uit klim, met hoofdpijn, nekpijn, moe en moe en moe. Vreselijk, ik hang nog liever op de bank te slapen dan dat ik in mijn bed lig. dat schiet niet. Ik schreef er van de week al over, over hoe ik alles voel in dat bed van mij, maar het wordt alleen maar erger. Heb ik vandaag dus maar weer met een dekentje op de bank geslapen en gehangen. Ik moet toch mijn slaap krijgen, niet waar?
Toch is dat niet hetzelfde hoor, met al die geluiden om je heen. Dan lig je net even lekker te dommelen en moet er een weer wat weten. Begint dus hele verhalen af te steken die ik niet volgen kan want ik zit half in dromenland. Dat is zo vervelend.
En nu is het alweer laat.
Toch heb ik niet zo'n zin in dat bed.

Typografie-Bibje
van Kras naar Zen in progress...
Hoe zag de dag er verder uit?
Tjah, vermoeid?
Zeurderig, en on top of it all, vond ik de koelkast lichtelijk zwart uitgeslagen achterin. Schaam schaam schaam me rot ja. Had ik nooit gezien. Alles wordt altijd zo de koelkast weer in gesmeten door de kids, zelfs dat wat allang leeg is. Dusssss bij het leeghalen van de oude verpakkingen en lege sausflessen en restjes die dochter erin stopt om nooit meer op te eten kwam het donker me tegemoet. Echt erg!
Ik heb het schoongemaakt, sop, soda, ik ben flink aan het werk gegaan. Alles wat er nog in lag heb ik weggegooid. Dat eten we niet meer op. En nu is de koelkast schoon en bijna leeg.
Morgen maar vullen met de wekelijkse maaltijden. Ja, maar weer eens duidelijk plannen per week. En op is op is op is op...............

Ja en toen ging ik op zoek naar muziek en kon ik toch weer niet kiezen.
Nu weet ik van mezelf dat ik de dag erop meestal in een andere mood ben en dan het overtollige lied niet gebruik, daarom leg ik ze gewoon ter keuze voor u neer.
Ik hoorde net Billy Swan op tv, en toen dacht ik jaaa leuk....past wel niet bij de blog maar who cares.
maar ja, toen floepte Steeley Span in mijn hoofd en die is ook al zo leuk.....
Met dat liedje ga ik nu slapen,
welterusten!!!!


zaterdag 9 november 2013

Zwijmelen op Zaterdag

Ik weet gewoon niet welk liedje ik moet kiezen,
ik had eerder al Nana Mouskouri staan met Enas Mythos,  kwam toen Doris Day met You go to my head.
Eindigde ik met deze.....
Dit keer verder geen woorden,
ik zou zeggen, geniet!!!!
Fijn weekend.


vrijdag 8 november 2013

Time flies

symphony_Bibje
van Kras naar Zen





Ik weet niet hoe ik het doe hoor maar nu is het alweer vrijdag.  De laatste keer dat ik schreef was het dinsdag.
'Time Flies when having fun" zeggen ze dan....nou ja dat laatste kan ik wel schrappen want Fun hadden we niet bepaald nee. Het was nogal wisselend. Van grote hoogtes in gedachten, hoop en ambities tot de onvermijdelijke diepte die volgde.
Van goed nieuws tot vreselijk slecht nieuws....alles passeerde de revue. Van regen en wind naar stralende zonneschijn, maar dan in de omgekeerde volgorde van de gebeurtenissen.
We hebben alles weer gehad.
School die de afspraken niet nakomt, en nu zelfs een eigen agenda erop na houdt. Best wel de dyslexietraining wil betalen maar dan wel onder voorwaarde dat Zoon naar het projecthuis komt.(volgens mij heet zoiets chantage toch?) De Raad vd Kinderbescherming die zich weer gemeld heeft voor onderzoek ivm de aangehouden rechtszaak die 11 dec is.
Ik weet nog hoe ik vorig jaar schreef dat ik blij was dat 2012 voorbij was en dat het nu alleen nog maar beter kon worden. Man wat heb ik me daarin vergist.

 "Er is een stilheid in de hemel, een blijde verwachting, over wat jij dit jaar tot stand zult brengen."

Dat stond in de sterren.
Ik weet niet wat ik al tot stand heb gebracht die die stilheid in de hemel en die blijde verwachting rechtvaardigt. Ik weet wel dat ik het onnoemelijk zwaar had, dat ik vreselijk bang ben geweest, dat ik op de rand van uitputting sta, en dat ik evengoed de kracht van een leeuwin in mij voelde. Dat ik met die kracht gevochten heb, en nog doe. 2013.....nog anderhalve maand te gaan.
Eigenlijk is het diep triest dat ik de jaren wegstreep met grote opluchting en het liefste nog delete ook uit mijn geheugen. Dat er een heel stuk leven is wat ik niet geleefd heb. Een heel stuk leven waarin ik door toedoen van anderen heb moeten overleven.
Het is hard zoeken naar de pareltjes tussen de brokstukken,
maar ik zal ze vinden,
en die stop ik in een pot.
Om voor altijd herinnerd te worden aan dat wat er toe doet!!!!!!


woensdag 6 november 2013

Stomme lattenbodem

symphony-Bibje
van Kras naar Zen






Werd voor de zoveelste keer wakker met hoofdpijn en nekpijn en onrust in mijn lijf. Als een plank in mijn bed gelegen natuurlijk, helemaal niet lekker ontspannen geslapen.
O wat verlang ik naar dat gevoel dat mijn bed mijn veilige haven was.
Dat ik alles van mij af kon schudden op het moment dat ik tussen de lakens schoof. En dan zo knus in het kussen kroop, dekbed tot aan mijn oren. De wereld kon vergaan op dat moment en mij zou het allemaal niets uitmaken.
Dat gevoel, dat heb ik al jaren niet meer.
In plaats daarvan duurt het uren voor ik mezelf neervlij, en als ik dan lig, lig ik te vechten tegen de ontspanning in lijkt wel. Ik draai, ik schuif, ik lig voor geen meter. Ik voel elk klein onregelmatigheidje. En die lattenbodem! Wat een onding. Elk latje voel ik prikken in mijn ribbenkast. Van lekker knus liggen is dus al jaren geen sprake meer.
Ooit had ik een aupingspiraal, lag heerlijk. Maar toen ik een nieuw matras moest wist de gewiekste verkoper mij zo om te praten dat ik er een lattenbodem bij kocht. Want dat zou veel beter liggen....
yeah right.
Het verlangen blijft.
Als ik toch eens rijk was.
Dan kocht ik weer een aupingspiraal en een heel dik zacht matras!
Kan er nu al naar uitkijken.

symphony-Bibje
van Kras naar Zen
Ja en dan de vraag; wat heeft Bibje gedaan vandaag?
Ik heb mijn dagelijkse "van Kras naar Zen" tekening gemaakt. Inmiddels ben ik gestopt met krassen op zich en overgegaan op dansen op papier met de ogen dicht. Sinds gisteren doe ik dat op een muziekje. Dat ziet er vaak heel leuk uit. Totdat ik het ga uitwerken(lees inkleuren) Ik heb zo al heel wat best leuke schetsen totaal verprutst. Maar dat moet ook mogen.  Ik moet door die grens heen van niet durven verprutsen heen. Ik ben al zo lang mezelf aan het beperken, omdat ik bang ben dat ik er een zooitje van maak.
Maar wat maakt het uit, het is maar stof, verf, papier, doek.....
Ik daag mezelf dus uit om daar aan voorbij te gaan. Voorbij het mooie en om dan weer onbevangen in het scheppingsproces te gaan staan. En al doende iets te laten ontstaan, me te laten leiden door het materiaal, de beweging en de vorm.

Verder heb ik niet veel gedaan...dus vertel ik daar ook niks over ;)
Ik ga mijn bed opzoeken.
welterusten.