Maandag Davis-dag

Weet u het nog, vorige week?
Over hoe Zoon na een enorme bevalling toch uiteindelijk aan het lezen ging?
En hoe opgelucht hij was daarna?
Nou ik weet het nog hoor,
over de weerstand en mijn kromme tenen en zijn boze reacties en uiteindelijk hoe hij oplichtte toen het gelukt was. En de week die erop volgde waarin hij soms best nog wel een beetje stiekum gewoon steeds weer oefende met lezen. Niet hier en daar, nee elke zin werd getackeld. ik zag het hem steeds doen. Soms voelde hij zich betrapt en dan deed ik maar net of ik niks in de gaten had. Zo moet dat soms hè, om de motivatie niet meteen te smoren ging ik af en toe naast hem staan en keek dan opgetogen en trots naar hem als hij wat las. Natuurlijk heeft hij nog wel wat oefening te doen, maar dat is peanuts met de berg die hij al beklommen heeft in deze.
Nou dacht ik....we zijn er dan...eindelijk.....

NOT haha ik liep even dromerig vooruit ja ;)

Deze keer gingen we namelijk door een zelfde proces.
Beetje taaier zelfs nog, want vandaag moest Zoon een stukje kennis opdoen alvorens hij een beeld kon gaan maken van hetgeen zij hem leren wou.
Nog voor ze goed en wel begonnen was ging het al mis.
Klinkers inkleuren op de alfabet-rij wou hij niet doen. Hij ging met de hakken in het zand. Hoe ze ook slijmde, redeneerde, vleide...hij ging mooi niet doen wat zij in haar hoofd had.
Man o man, wat is dit toch moeilijk voor mij. Om me er niet mee te bemoeien bedoel ik dan. Om niet tegen hem te zeggen dat hij nu eens op  moet houden met die flauwekul.
Ik bedoel maar,
hoe erg is het nou, een paar letters inkleuren.
Heel erg dus, want het duurde wel een uur en veel overreding voordat Zoon zover was!!!!!
Ze vroeg hem op een gegeven moment of hij nog meer wist te verzinnen om er onderuit te komen. Een vraag, die hij helemaal niet verwacht had natuurlijk. Maar waar hij wel gretig op in ging, dat dan weer wel. En zo begon hij te keuvelen met haar. Ze babbelden een eind weg, op een gegeven moment zelfs over zijn krullen. Hij ontspande dus stelde ze de vraag opnieuw.
Gelijk ging hij weer schrap. Ze was nog even te snel geweest.
"Wat kom je hier eigenlijk doen?"Vroeg ze hem toen.
"Being a dick."Zei hij tegen haar.
"Maar dat kan je al, dat heb ik al gezien."
"Than i can be anoying".Zei hij tegen haar.
"En dan kan iedereen lekker naar tegen je doen, zoals altijd, want dat is vertrouwt!"
Hij begon te klieren, gooide de potloden over tafel, deed of het blikje een geweer was. Als hij maar niet die opdracht hoefde te doen.
"Your are here to discover your talents'" Zei ze tegen hem.
"I already know them."
"But you are not using them."
Hij zweeg...
"Hoe ga je dat straks op school doen?"Vroeg ze hem."Hoe ver heeft het je al gebracht?"
"Niemand wil het."Zei hij.
"Waarom is dat?"Vroeg ze hem
Ondertussen schoof ze hem het blaadje weer toe.

even een spelletje*

"Ik ga niet die klinkers doen al is het het laatste wat ik doe."Zei hij boos en scheurde het papier in stukjes.
Ze vroeg of hij het spannend vond om weer naar school te gaan. Hij antwoordde met probably.  "Als je zo blijft doen zit je in notime weer thuis," merkte ze op. Hij haalde zijn schouders op. Boeiuh......"Dat dacht ik niet, ik denk niet dat pappa dat accepteert."Zei ik lichtelijk geïrriteerd. ( ojee, ik had het er maar moeilijk mee ;)
Boos pakte hij het spelletje* wat op tafel lag. Hij puzzelde en puzzelde( net als hij thuis al de hele week hetzelfde spelletje speelde) en sloot zich af.
Zij zag een opening en vertelde een metafoor. Hoe hij de piramide beklimmen kan als hij mee wou doen, maar dat hij nu heel hard rondjes eromheen aan het rennen was en geen steek verder kwam. Op deze manier kwam hij niet on top of the world. Waarop hij reageerde met een "I do it on my own, not using any instruction, not anymore."
PUNT!!!
En daar kon Ze het mee doen.
Hij had er geen boodschap aan, werd boos, deed onbeschoft.
De druk was hem teveel, dat was wel duidelijk. Ze liet hem verder puzzelen en ging zelf aan haar bureau zitten. Hij puzzelde en puzzelde alsof zijn leven er vanaf hing.
Ineens besloot hij toch maar die letters te kleuren.
Gekke is dat hij dit al babbelend deed, heel gezellig. De boosheid was helemaal weggepuzzeld.
Zijn gezicht ontspande, zijn lijf ontspande en eigenlijk viel het hem best wel mee, toch wel weer, toch wel.

Ondertussen heeft deze mamma alweer het hele scenario aan slechte ervaringen van ooit, voor de ogen voorbij zien gaan. Als in een hele slechte film die al jaren in de bioscoop draait. Wat heb ik toch nog een hoop te leren van hem, en wat leer ik op deze momenten toch vreselijk veel.
Hoe Zoon enorm getriggerd wordt op het woord "weg" bijvoorbeeld. Zo heftig dat hij in tranen uitbarstte en begon over iedereen die weg was gegaan en hem in de steek had gelaten. Ik mocht hem nooit verlaten, ik mocht niet weg gaan!!!!!!!!!!!
Wij schrokken van de uitbarsting. Ik vooral van de uitleg die ik er van de Haar bij kreeg. Ik had dat nooit zo beseft, dat het zó een impact had als ik het zo zei. Dat ik dus ook deel was van zijn probleem. Iets wat ik wel wist, maar niet precies wist waar dat deel dan zat.
En nu is me dat duidelijk.
Ik ben nu nog zijn anker, zijn strohalm, zijn rots. En hoe harder we hem pushen, hoe angstiger hij wordt dat hij mij ook nog gaat verliezen.
En dat meewerken in de Davis, dat betekent zelfstandiger worden. Dat  betekent ook bij Vader naar school. Dat betekent weg bij mij Dat betekent zelfstandiger moeten zijn. En dat is eng....OOO dat is nu nog zooooo eng.
Maar het gaat hem lukken,
zeker weten,
en als het hem lukt, lukt het mij ook!!!!
X