zondag 26 februari 2012

Verzet is zinloos







 Het is niet iets wat ik niet eerder beschreven heb,
het is niet iets wat ik niet eerder overdacht,
en toch was ik het alweer vergeten.
Ik was even kwijt geraakt hoe het ook al weer zat. Door alle tumult en geraas was ik verdwaald geraakt tussen hoe het zou moeten zijn, maar nu niet is. Hoe iedereen vind dat het moet, en hoe ik wil dat het moet. Maar het is niet zo. Al heel lang niet meer.
Het is zelfs heel anders,
100% anders.

Dus ging ik in verzet,
want dit wil ik helemaal niet. echt niet! Ik wil iets anders. Ik wil dat mooie droombeeld dat ik ooit geschapen heb op weg naar de volwassenheid. Dat wil ik. Ja.....

Maar dat mooie droombeeld is dat wat het is, een droombeeld, een verwachting, iets wat NU niet is. Misschien gaat het ooit nog komen, je weet maar nooit, ik heb het immers gewenst. Maar voor nu moet ik dat loslaten. Ik zit ons in het leven  van NU in de weg met deze verwachting.
NU mag zijn zoals het is,
zoals ik in de Daily Groove  las;

The less you resist, the more creative you can be, and
the more you can *inspire* a change rather than having
to force one.


maandag 20 februari 2012

Eenheidsworst


En dan ben je zomaar weer jufmamma,
liggen de schoolboeken weer op tafel, oefen je weer spelling met elkaar en tegengestelde woorden en dicht je de hele dag door, als spelletje. Leg je rekensommetjes uit (hoe zat dat ook al weer?) en maak je plannen voor de komende weken.
Zie ik inene weer hoe slim hij eigenlijk is, en ook hoe leergierig, hoeveel lol hij erin heeft als we zo samen bezig zijn. Iets wat hij op school nauwelijks meer liet zien. En dan te bedenken dat juist het cognitieve eigenlijk niet belangrijk genoeg gevonden word maar het sociaal-emotionele des te meer, waardoor hij eigenlijk helemaal niet zo'n geweldige kans krijgt in de maatschappij.
Ik schreef er al eerder over in een andere blogpost, je kunt een mens niet dwingen anders te zijn dan hij is. Als hij niet in een groep functioneert moeten we niet willen dat hij dat moet kunnen. Niet na zoveel mislukte pogingen. Dan wordt het tijd te accepteren dat voor hem een andere weg open ligt. En dat hij die weg mag gaan lopen, ook al vinden wij dit raar, omdat het afwijkt.
We zijn geen eenheidsworst,
we zijn niet hetzelfde,
laten we dan het volwassen worden ook af stemmen op de persoon en zij die niet in de eenheidsmolen mee kunnen draaien daarin loslaten om hun eigen molen te draaien.
Hij mag zijn eigen molen draaien,
en ik ga hem daarbij helpen.
Weer,
nog een keer,
het komt wel goed.

zaterdag 18 februari 2012

loslaten maar weer......

We hebben de knoop doorgehakt, zoon krijgt weer thuisonderwijs. De praktijkvakken doet hij nog wel op school maar al het andere gaan we weer thuis doen. Net als 3,5 jaar geleden gaat de directeur er mee akkoord, met het enige verschil dat school nu als team ook akkoord gaat en hij dus ingeschreven blijft terwijl hij meer thuis is dan op school. Er staat geen tijd aangegeven, als het nooit meer wil lukken zo in een groep dan is dat dus gewoon zo. Gaan ze niet moeilijk over doen. Vanuit school krijg ik begeleiding ivm zijn leerproces. Oftewel, ik ben nu weer jufmamma.

Zoon is opgelucht,
geen onnodige confrontaties met treiter-pestkoppen meer. Het liefst ging hij helemaal nooit meer naar school. Het heeft hem in iedergeval niet gebracht wat hij had gehoopt.
Geen vriendschap, geen intellectuele uitdagingen(hij doet nu al 4 jaar hetzelfde op school) en nauwelijks positieve ervaringen.  School en autisme.....bij hem geen goede combinatie.

Ik mag loslaten,
loslaten mijn verwachtingen over zijn leven,
loslaten mijn verwachtingen over mijn leven,
de dingen zijn anders gelopen,
en dat valt me moeilijker dan ik dacht. Dat accepteren van wat is zoals het is. Al dagen wil ik dat alles anders is, alleen is dat niet zo. Dit is het leven wat ons gegeven is. We mogen er het mooiste en het beste uit halen wat er uit te halen valt.
Elke dag opnieuw.
Ja.
~

donderdag 9 februari 2012

nog even niet dus

Vandaag zoon alweer opgehaald van school. Weer een heftig, heel heftig incident. Weer een kind wat overstuur was, en weer een time-out, nu zelfs tot na het weekend.
Ik zucht even heel diep,
en zucht nog even dieper,
en gooi dan het roer om.
Zo kan het natuurlijk niet,
dit is niet goed voor hem. Zoveel negatieve ervaringen binnen een maand, en dan altijd weer degene zijn die thuis blijven moet. Goed bedoeld hoor, dat wel, maar de personen die betrokken zijn lopen nog op school rond. Nog steeds.  Zij willen hem maar niet met rust laten als hij weg loopt van irritaties en ruzietjes en opstootjes. Hij wordt dan tegengehouden, waardoor er uiteindelijk een ontploffing ontstaat en zoon van zich af vecht. Zo in het nauw gedreven voelt hij zich dan.
Misschien moet ik het toch maar weer gaan overwegen,
hij vraag er inmiddels zelf ook elke dag weer om....

"En anders mam, wil ik dat jij op school komt werken, dat jij mijn juf bent, dan voel ik mij wel veilig...."
Pdd-nos en school, het blijft moeilijk.

~

woensdag 8 februari 2012

Zo mag nu het gewone leven weer aanvangen?



   Na maanden van feestdagen en verjaardagen en andere opwindende gebeurtenissen, mag het nu echt oersaai, heel rustig en vooral hardstikke voorspelbaar worden. Gewoon....even rust....

Geen zoon die elke dag overstuur uit school komt, vaak veel te vroeg, geen onverwachte afspraken, geen bezoeken aan huis, geen gesprekken, 
neeeeeee,
ik wens nu een hele maand stilte en rust.
Dat alles vanzelf zal gaan,
dat ik helemaal, en dan bedoel ik echt helemaal, mijn ziel en zaligheid kan uiten in de schooluren zonder gestoord te worden door telefoon, noodoproep, afspraak of wat dan ook.
Mag dat?
 OOOO Merci
~

dinsdag 7 februari 2012

en nog een jarige








11 jaar alweer,
mijn mooie meisje,
11 jaar geleden zag zij midden in een barre winternacht het levenslicht.
En wat was ze lief, zoooo lief, zo lief is ze nog steeds.

Dus lievelotje, miepselottie, matjepatatje, friemelkontje, poppedijntje, schattemeisje, meisekindje;
GEFELICITEERD!!!!!!
Dat je maar een hele grote meid mag worden.
~

zaterdag 4 februari 2012

Hieperdepiep hoeraaaaaaa!

 Het was zo koud vannacht dat we de ijsbloemen op het slaapkamerraam hadden staan.
Dat is lang geleden, met de cv van tegenwoordig zien we dat niet zo vaak meer. Maar vroeger...ja toen kwam dat elke winter voor. Zo erg dat we niet eens meer door het raam konden kijken. En toen zat het natuurlijk ook aan de binnenkant...Nu niet hoor gelukkig.
Het heeft wel een mooi plaatje opgeleverd.


Vandaag is zoon jarig, 13 jaar alweer!
En wij gaan daar een mooie dag van maken. Nu zijn ze nog buiten aan het dollen in de sneeuw, vanmiddag gaan we taart eten en weg. Visite verwachten we toch niet, opa en oma hebben het vorige week al gevierd met pappa en de andere kant van de fam. is niet meer geinteresseerd sinds opa en oma gestorven zijn. Dus wordt het ons feestje !
Hieperdepiep hoeraaaaaaa!
We hebben er zin in.
~