Eenheidsworst

En dan ben je zomaar weer jufmamma,
liggen de schoolboeken weer op tafel, oefen je weer spelling met elkaar en tegengestelde woorden en dicht je de hele dag door, als spelletje. Leg je rekensommetjes uit (hoe zat dat ook al weer?) en maak je plannen voor de komende weken.
Zie ik inene weer hoe slim hij eigenlijk is, en ook hoe leergierig, hoeveel lol hij erin heeft als we zo samen bezig zijn. Iets wat hij op school nauwelijks meer liet zien. En dan te bedenken dat juist het cognitieve eigenlijk niet belangrijk genoeg gevonden word maar het sociaal-emotionele des te meer, waardoor hij eigenlijk helemaal niet zo'n geweldige kans krijgt in de maatschappij.
Ik schreef er al eerder over in een andere blogpost, je kunt een mens niet dwingen anders te zijn dan hij is. Als hij niet in een groep functioneert moeten we niet willen dat hij dat moet kunnen. Niet na zoveel mislukte pogingen. Dan wordt het tijd te accepteren dat voor hem een andere weg open ligt. En dat hij die weg mag gaan lopen, ook al vinden wij dit raar, omdat het afwijkt.
We zijn geen eenheidsworst,
we zijn niet hetzelfde,
laten we dan het volwassen worden ook af stemmen op de persoon en zij die niet in de eenheidsmolen mee kunnen draaien daarin loslaten om hun eigen molen te draaien.
Hij mag zijn eigen molen draaien,
en ik ga hem daarbij helpen.
Weer,
nog een keer,
het komt wel goed.