donderdag 28 februari 2013

Neeeee het is geen griep gelukkig,
maar wel keelpijn, nog steeds. En ik ben nog steeds moe....maaar hé wat maakt het uit. Ik kruip zo lekker in mijn bed en dan ga ik slapen.

Vandaag was de eerste keer Projecthuis voor Zoon.
Ik heb het al vaker meegemaakt, hoe school een beeld van mijn kind maakt en dan in real life toch dat beeld een beetje anders is, dan was geschetst.

Ik maakte het al eens met Dochter mee, die volgens haar oude school weinig tot geen initiatief toonde in leren, sociaal emotioneel nog wel het een en ander te leren had en eigenlijk helemaal niet zo haar best deed. Dat werd een mavo met deze instelling. Dat ze al vanaf de eerste cito consequent A's scoorde maakte niets uit zeiden ze ook nog........Des te grote was de verrassing op de Leonardo, waar meester haar de grootste verrassing vond sinds jaren, omdat ze helemaal het tegengestelde was van wat school had vermeld in het dossier.

Vandaag iets soortgelijks.
Zoon ging zitten, praatte een klein beetje mee in het kring/koffie/krantje/thee-gebeuren en ging toen hard aan het werk aan zijn taak. Hij werkte 3 hoofdstukken door in het uurtje en begon een vierde.....en na de pauze deed hij samen met een "huisgenootje" boodschappen en daarna de strijk....en gezellig dat hij het vond! Helemaal goed dus......"Ik ben eerlijk gezegd heel erg verrast,"zei de juf tegen mij. En tegen Zoon, "En hoe vond je het nou vandaag?" Waarop hij stellig zei, "Ik kom vaker!"

Nou dat is duidelijk niet waar?
Nu maar blijven hopen dat hij hier kan blijven. Dat ze het verslag van de psychologe ter harte nemen en ons met rust gaan laten, zodat Zoon op kan bloeien en eindelijk weer een toekomst zonder bedreiging heeft. Daar gaan we voor. Hij heeft de zorgen van de wereld al lang genoeg gedragen........


woensdag 27 februari 2013

Keelpijn

Het is voor elkaar hoor, ik heb weer keelpijn.
Kan niet slikken al is het nog zo. Ergens halverwege zitten twee bulten die behoorlijk pijnlijk zijn. Tenminste zo lijk dat dan.(dat van die bulten bedoel ik)
Als ik even een vrije associatie erop los mag gooien lijkt het erop dat er iets is wat ik gewoon niet weg kan krijgen, ik slik wel maar het doet me pijn, en soms verslik ik me er ook nog in. Dan hoest ik alles weer omhoog en herkauw ik bij wijze van spreken nog een keer om vervolgens de boel weer door te slikken. Maar ik krijg het echt niet weg het blijft hangen.
Ik wil het wegslikken.... en dat doet zeer.
nee het valt dus niet weg te slikken, dat is duidelijk, ik moet het letterlijk herkauwen en herkauwen net zo lang totdat ik het weg kan laten glijden. Ja dat zal het zijn....
Hebben we het nu over het verdriet wat ons omgeeft?
Of is het toch de angst dat alles enorm mis zal gaan,
Of gaat het hier om mijn boosheid dat me zo'n rot streek wordt geflikt door ........
Ik weet het even niet meer,
dussssss ga ik lekker slapen met dit liedje in mijn hoofd.
Popte er zomaar in, toen ik eigenlijk een liedje van Jan Rot zocht( counting sheep) voor vandaag's logje....
daarom dus :) Welterusten



dinsdag 26 februari 2013

Allerlaatste groet

Voor de laatste keer ging de witte auto door de straat, en bleef een hele tijd voor het huis stil staan. De buurvrouw en nog iemand anders stonden op het gras, wij voor het raam. Een allerlaatste groet.
En toen ging het mis in huize Bibje,
zoon werd onrustig toen de auto de straat uit reed, en ik weer aan het verslag voor de RvdK ging. Hij had zich willen begraven in computerspelletjes, of bloopers kijken zodat hij wel moest lachen( iets wat hij nu al dagen doet, om maar niet te hoeven huilen) of wat dan ook, maar wachten....
Wachten is iets wat hij moeilijk kan, en ik, ik was nog lang niet klaar.
Uren ben ik bezig geweest, verbeteren, opnieuw lezen, weer verbeteren, dingen weghalen, toevoegen, bronnen vermelden, taalfouten er uit halen .......en al die tijd liep Zoon hier nerveus door het huis,
"Ben je nou klahaar"
en drie seconden later
"Is het al ahaf????"
5 minuten later
"Waarom duurt het zo lang?"
Weer een aantal minuten later
"Wanneer ben je nou eens klaaahaaaar!"
Elke keer dat hij dat vroeg werd ik kribbiger en Zoon zenuwachtiger. Gevolg was dat het werk niet wou vlotten en Zoon nog langer moest wachten. Waarop hij heel erg boos werd en de deur met zo'n klap dichtsloeg dat het hele huis stond te schudden. Stamp, stamp, stamp, naar boven, KLAP de volgende deur.
ZUCHT

Toen ik inmiddels klaar was (een klein half uurtje later) kwam hij vol berouw en met de tranen in zijn ogen beneden.
"Ik zit zo in de stress mam, en dat komt door...(buurjongen)...., ik heb wel ervaring ermee,maar toch is het zo moeilijk...."
Jah....wat zeg je daar dan weer op, ik heb hem maar even geknuft. Het huis staat gelukkig nog, en ik hoop dat de buren niet al te erg geschrokken zijn.
Inmiddels zit hij weer achter de comp, filmpjes te kijken en zijn verdriet weg te lachen.




Dank jullie wel voor al die lieve, lieve berichtjes al dagen lang!!!!!

Kijk daar is ze net......

Omdat ik nu even een lichter berichtje plaatsen wou,
een leuke jeugdherinnering van toen ik nog een echt meisje was ;).......

Elk jaar is er een open dag bij het centrum voor kunst-educatie, ooit begonnen als expressie-centrum in de jaren 80.
Zo ook in 1983, bij de aanvang van het nieuwe seizoen.
Natuurlijk ging ik daar ook heen met mijn vriendinnen! Iedere zichzelf respecterende tiener met artistieke neigingen was daar present. Dus liep ik met Roos en Sien door de gangen van het oude gebouw. Op weg naar de theater voorstelling in een of ander achteraf gelegen zaaltje. Denk nog even aan deze blog met die dansende punkies op de trap......die waren daar natuurlijk ook aanwezig! Maar daar kwam ik natúúrlijk wel niet voor ;)
In ieder geval, ik had een heel kort rokje aan die dag en die bracht mij nogal in de problemen.
Het zat nml zo,
toen wij arriveerden waren we te laat.
Dus moesten we halverwege de voorstelling naar binnen glippen, ongezien hoopte ik natuurlijk! Maar niets was minder waar, we moesten langs de mensen , half over het stuk waar gespeeld werd en toen moesten we op de grond een plekje zoeken.(O hellep)
Aangezien mijn vriendinnen dan wel een grote mond hadden maar eigenlijk net zulke bangepoeperts waren als ik , liep ik dan maar als eerste naar binnen , alwaar ik verwelkomd werd met de woorden "Kijk, daar is ze net..."
Waarop het publiek moest lachen en de punkies met grote grijns plek vrij maakten voor ons. Ik weet nog dat ik me hoogst ongemakkelijk voelde. Al die aandacht. En zitten met een mini-rokje op de grond is waarlijk geen sinecure* hahahaha
Achteraf bleek, dat degene die het cabaret opvoerde, net over zijn mooie nichtje had verteld en toen kwam ik binnen lopen........




*peulenschilletje/eitje/gemakkelijke taak

maandag 25 februari 2013

Een vaarwel.......

Ineens besef je het weer,
het leven kan zomaar voorbij zijn, terwijl ik hier de dag voorbij pieker sterft iemand anders een veel te vroege dood.  Zomaar, ineens.....
Ik had het al van dichtbij meegemaakt,
al twee keer, met mijn ouders, die er nog helemaal niet klaar voor waren. En ik ook niet.
Ik weet nog de dag van mijn vaders uitvaart,
hoe de regen zachtjes neerviel en ik een hele tijd vol overgave erin heb gestaan.
Ik kon alleen maar denken aan, dat ik het tenminste nog kon voelen. Dat Hij dat nooit meer zou kunnen en dat ik dus elke minuut moest leven, echt leven....dus liep ik dat jaar door de regen(altijd een hekel aan gehad) en door de verzengende zon(pfff heet) en ik plensde door de golven en fietste hard tegen de wind(vreselijk) en ik deed van alles om maar te voelen dat ik er nog was. Dat ik , nu ik hier nog was, er wel in aanwezig was......
tranen op mijn wangen, wind in mijn gezicht, dat gevoel.
Ik schilderde tot ik niet meer kon, schreef dagboeken vol brieven naar Hem en ik was er vol overgave voor mijn moeder , wiens hart gebroken was.
En toen ging zij dood,

zomaar,

pats boem, afgelopen.
Ik was in shock.
En alleen.......ik voelde me zo  alleen.......
Gisteren besefte ik me ineens hoe stil het werd na mijn moeders dood, hoe mensen zich terugtrokken en hoe ik er ook niet achteraan ging. Hoe ik opgeslokt raakte door het vele rouwen van ons gezin en hoe weinig aandacht daar eigenlijk voor is geweest om ons heen.
Het leven ging door,
vooral voor al die andere mensen. Terwijl de mijne stil stond, een beetje zoals bij Tita Tovenaar...

En nu vandaag, besef ik ineens dat ik zomaar 5 jaar verder ben.....later is nu geworden.
Terwijl ik me in mijn hart nog steeds zo ongeveer 20 voel ben ik in het echt over 4 jaar al een Sara....
een Sara!?!????!!!!
Wanneer is dat nou gebeurd? Wat heb ik gemist? Waar was ik al die tijd?
Een meisje...O nee correctie, vrouw! die ik nog van de middelbare school ken is net oma geworden. Oma!...ze is nog jonger dan mij.....!!!!?!!!!!.....en ik dacht een paar jaar terug nog aan een baby'tje.......
Weet je, ik ga vol overgave leven naar het Sara moment!
Dat ga ik doen.
Ik kan het tenminste nog!




Vanavond is de uitvaartsdienst, morgen is zijn laatste reis.........

zondag 24 februari 2013

Afscheid

Vandaag was het dan zover, het duurde even voor we alle moed verzameld hadden. De bloemen voor de buurvrouw stonden al een tijdje op het aanrecht en de kaartjes(eentje voor de ouders en eentje voor hemzelf) waren al geschreven. Maar er heen lopen en ze in de ogen kijken, dat stelden we steeds uit. En Afscheid nemen van hem zelf, dat was helemaal moeilijk.
Toch besloten we vandaag dat het zover was. En dan sta je daar, woorden schieten te kort dus hebben we elkaar vastgehouden. Wat moet je anders, er valt toch niets te zeggen over zoiets gruwelijks...... Zoon stond er een beetje verloren bij, tranen in zijn ogen en verlegen met zichzelf.

Daarna zijn we naar het uitvaartcentrum gegaan.
Nog één keer, voor de allerlaatste keer, zijn vriend zien. En dat was moeilijk, erg moeilijk. 
Nooit meer voetballen op het veldje, nooit meer playstationnen, nooit meer "halloooooo, hoe is het?" horen....
Dus tranen......

"Ik hoop dat hij een fijn volgend leven heeft mam..."snikte zoon bij de kist.

Ja, dat hoop ik ook......


zaterdag 23 februari 2013

Verdriet

Alweer ben ik sprakeloos,
geraakt en geschrokken. Er zijn ook geen woorden en ik wil er ook niet aan. Ik wil niet weten, want het maakt dat ik mijn eigen verlies des te harder voel. Ik was nog helemaal niet toegekomen aan rouwen, echt door het stof gaan en de pijn tot in zijn volheid voelen. Zover was ik nog helemaal niet. En dan moet ik nu samen met zoon afscheid gaan nemen van de buurjongen die altijd zo aardig was voor hem.
hij is stuk,
gesloopt,
zo vreselijk verdrietig.
En hij wil hem zien,
hij wil naar hem toe, bloemen geven, afscheid nemen.
Maar ik wil niet huilen, ik wil niet stuk gaan, ik wil eigenlijk helemaal niet tussen al die mensen zijn die zo verdrietig zijn. Ik wil niet met mijn verdriet tussen dat vreselijke heftige verdriet van hun zitten.....
Toch,
voor Zoon
die  steeds moet huilen, kan ik niet anders dan meegaan.
Want het was wel zijn vriend, iemand die hem zag zoals hij was en daar geen problemen mee had.
Dat is nummer 3.......3x afscheid, 3x pijn van verlies, 3x........
We doen maar even niet aan zwijmelzaterdag.

.

donderdag 21 februari 2013

sprakeloos

Ik ben gewoon sprakeloos, weet echt niks even te zeggen. Heb ik alles gezegd dan? je zou het haast denken niet waar? Maar nee, dat is niet zo hoor. Ik ben gewoon moe. Moe van de reizen die ik maak, en moe van het hoesten. Daarom geen uitgebreid bericht, ik wou alleen even laten weten dat ik er nog wel ben hoor :)




⌒♡ღ‿ღ♡⌒♡ღ‿ღ ♡⌒♡ღ‿ღ♡⌒♡ღ‿ღ♡ Welterusten ⌒♡ღ‿ღ♡⌒♡ღ‿ღ ♡⌒♡ღ‿ღ♡⌒♡ღ‿ღ♡

woensdag 20 februari 2013

Heb vertrouwen

Na de bijzondere ontmoeting met de psychologe gisteren, of nee eigenlijk alweer eergisteren, het is nml alweer 12:45 uur nu, kreeg ik vanmorgen een vette domper.
Het concept verslag van BJZ is binnen en dat moet uiteindelijk naar de Raad, met mijn toevoegingen. Nu is dat verslag echt miezerig dun, bestaande uit knip en plakwerk en de woordenkeus is ook nog eens erg suggestief. Dat wordt dus veel corrigeren, met verwijzing naar artikel 36 van de Wet bescherming persoonsgegevens. Nu had de meneer van BJZ al aangegeven dat hij niet aan waarheidsvinding deed in zijn positie (pardon?) dus ga ik dit maar officieel spelen met wets-artikelen en bij niet nakomen van het termijn een dwangsom(ook weer geheel volgens de wet) Ik doe nml wel aan waarheidsvinding.
Morgen gaan 3 aangetekende brieven op de bus, 1 naar school van zoon, 2 naar de instelling en dan volgende week gaat nummer 4 naar BJZ.
Ik vind het doodeng weet je, dat opkomen voor mezelf en mijn kind. Net alsof je een klein kind bent wat straf gaat krijgen voor het opstandig zijn. Straf, omdat ik niet onderdanig en braaf ben.....zoiets. Zo van, als ik me maar koest hou dan laten ze ons wel met rust.
Ja, echt.

Dus herhaal ik de woorden van de psychologe al de hele dag,
 
♥˜"*°•.•.¸ღ¸✿Heb vertrouwen ♥˜"*°•.•.¸ღ¸✿
♥˜"*°•.•.¸ღ¸✿Heb vertrouwen ♥˜"*°•.•.¸ღ¸✿
♥˜"*°•.•.¸ღ¸✿Heb vertrouwen ♥˜"*°•.•.¸ღ¸✿
 
 

maandag 18 februari 2013

Vertrouwen.....

6 uur, of in ieder geval bijna, samen met Zoon in een uitgestorven trein. Heel af en toe komt er iemand voorbij lopen. Het geruis van de motor en airco maakt me nog slaperiger dan ik al ben.....hoe ben ik in Godsnaam hier terecht gekomen op dit tijdstip??!!!

Den Helder Zuid, 5 over 6 inmiddels, we zijn onderweg. Het is nog zo donker, en ik ben nog zo moe. Hier en daar zie ik lichtjes in het donker en ik zie de Rijksweg, waar een verdwaalde auto rijdt. De koplampen zijn blauw....wat een rot gezicht eigenlijk.
Daarstraks in de stad ontdekte ik dat de kerstverlichting zelfs nog in de bomen hing.
"Nou ja zeg, wat een verspilling", zei ik nog tegen  Zoon.
"Ach mam, da's toch gezellig", zei hij en we liepen bibberend verder......
Ik probeer te kijken maar zie eigenlijk niets dan inktzwart en slierten lichtjes van de Rijksweg en Kooybrug. Hier en daar zie ik een lichtje van een huis, denk ik...de wereld slaapt nog en wij zitten hier. Het is lang geleden dat ik op de vroege morgen in het donker in de trein zat. 25 jaar geleden ongeveer, op weg naar de Hogeschool. Ik tuur maar snel verder en duw die gedachte weg.  
We krijgen controle, de conductrice is een mama van een van de meisjes op paardrijden. Ze neemt een walm van parfum mee de coupé in, dat maakt me misselijk, en lang nadat ze weg is hangt die geur er nog steeds. De raampjes kunnen niet open, ook weer zoiets.

Annapaulowna, het is inmiddels kwart over 6. Iemand stapt in met een bekertje koffie, jee zeg dat dat hier wel kan en bij ons niet. Dit is nota bene een dorp, en wij zijn een stad. Vol lege winkels ja en een dichte OV winkel in het station. De koffie ruikt naar vroeger, naar thuis en naar oma, waar de koffie rijkelijk vloeide. We zijn nu met 4 personen in de hele coupé.
Zoon kijkt naar zichzelf in het raam en trekt gekke gezichten. Volgens mij probeert hij allerlei spieren uit, want hij trekt de ene na de andere wang op en zijn wenkbrauwen plooien zich op veel manieren. Ik moet erom lachen en hij stopt meteen met een verlegen grijns op zijn gezicht.

Schagen, er komt dan nu toch eindelijk iemand naast me zitten en ik doe mijn schrijfboekje weg.......

Dit was onderweg naar Nijmegen vanmorgen. Onderweg naar de psychologe die een onderzoek zou doen om het ontwikkelingspotentieel van Zoon duidelijk te krijgen. Zoon was nerveus, onrustig, maar tegelijkertijd ook zo anders weer. Ineens zag ik dat hij(alweer) een gelijke tegenkwam. En hij zijn schild van afweer losliet. Ineens kon hij weer gewoon praten, want zij luisterde echt naar hem. En ineens zag ik weer dat nieuwsgierige intelligente kind. Hij vertelde haar ook zijn toekomstdromen. Dat hij game-ontwerper of lego-ontwerper wou worden.
In de testen kwam al naar voren dat hij een topdown-learner was, en dat hij in beelden denkt. Dat hij al die tijd tussen kinderen heeft gezeten die zijn gelijken niet waren en dat hij daarom ook zo ontzettend gefrustreerd was. Dat hij daarbij ook nog eens hoogsensitief is maakt het niet bepaald gemakkelijk en door zijn dyslexie is het ook nog eens niet met de WISC te meten. Hij moet dus veel meer uitgedaagd worden, op een manier die bij zijn temperament en leerstijl past. Hoe dat aangepakt moet worden gaan we de komende tijd uitvogelen.
"Heb vertrouwen",zei ze me......



zondag 17 februari 2013

Ontluiken

 

Ik had het er al over van de week, en nu heb ik het ook maar eventjes op de foto gezet. Want vandaag ontdekten wij onze eerste sneeuwklokjes in de tuin. Zijn ze niet prachtig?????
Nu schijnt het dat ons parkje er al helemaal vol mee staat volgens Zoon, maar dáár ben ik nog niet geweest.
Als ik zo even naar de foto staar voel ik me net een kaboutermeisje, dat loopt in een immens woud. Vol ontzag zie ik hoe de natuur zichzelf ontvouwd en hoe de tere blaadjes door de mulchlaag heen groeien. Prachtig, zó mooi. Elk jaar weer dat opnieuw tot leven komen van de aarde.
Daarom dus een lievig liedje.
 
♥˜"*°•.•.¸ღ¸✿Omdat de lente er aan komt ♥˜"*°•.•.¸ღ¸✿



Zwijmelzondag



Zondag was barbiespeeldag bij vriendinnetje. Dan was ze al naar de kerk geweest en als ze thuis kwam, kwam ik met al mijn spulletjes naar haar toe om met de barbies te spelen in haar slaapkamertje. Ik zie ons nog zitten op de grond......9 jaar oud, en zo ontzettend veel fantasie.
Een ding was wel altijd een groot probleem bij hun thuis.....
Op de zondagochtend kookte haar moeder iets wat zo onzettend smerig rook dat ik er steevast misselijk van werd. Heel erg misselijk......wat het was weet ik nog steeds niet, maar dat het in de snelkookpan werd gemaakt weet ik wel. De deur moest dan ook altijd hermetisch gesloten worden en het raam het liefste open. Gelukkig had zij haar kamertje op het zuiden en dat was dan ook de hele reden dat we daar speelden. De mijne(hetzelfde kamertje) stond op het noorden en was dus vreselijk koud in die tijd van alleen maar een kachel in de huiskamer. En als ik dan naar huis moest, ging ik met ingehouden adem de trap af en snel de deur uit....uche uche uche.....
Dit lied zongen we tijdens het spelen, dat stukje met die kus en zucht was nog het mooiste om na te doen hahaha

♥˜"*°•.•.¸ღ¸✿ Fijne dag allemaal ♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿

zaterdag 16 februari 2013

Zwijmelen op zaterdag

Dan moet je weer verplicht meekijken met dochter naar "The Voice-kids". BLEGH al die competities om sterren te maken, ik heb er weinig mee. Het stoort me, de een is nog niet voorbij of de ander komt alweer aan. En Dochter, die wil natuurlijk ook mee doen.
Ze had zich al opgegeven voor het juniorsongfestival. En dat terwijl ik juist droom van niet meer heen en weer te hoeven rijden, alle dagen op pad zijn voor de kinders, tijd voor mezelf en zo......

En dan vraagt ze zomaar ineens om dit lied....van Queen  nota bene (huh?), en staat ze daar nu op te zwieren en te zingen, want heel cool nummer(en lekker om mee te gillen natuurlijk)
Jeeeeeh zeg, dat is echt lang gelden....
ik zie me nog zitten voor de tv. Top-pop voor de tv, en maar meezingen. Ze heeft het ook niet van een vreemd ;)



vrijdag 15 februari 2013

Zonnetje schijnt

Zonnetje schijnt,
vogeltjes fluiten, en de sneeuw is bijna weg....zou het dan nu toch? Ja? Zou het dan nu wel?....
Nah, niet zo snel hoor, het is nog maar halverwege de winter. En hoewel ik hier en daar de sneeuwklokjes al boven de grond heb zien piepen, en de narcissen ook al( vroege vogels) is het weer nog niet echt lente nee.
Trouwens,
hebben jullie het al gemerkt als je zo heel vroeg buiten komt?
Dat de geur veranderd is?
Ik wel!
Er hangt een vleugje groen in de lucht, nog heel subtiel, als een dwarrelend en aarzelend zweempje. Een beetje als een vlindertje die voorbij vliegt en zijn spoor achter laat. Ik snoof het van de week al, voordat de sneeuw en vorst terug kwam, en nu is het er weer. De grond ruikt ook weer, en de mulch laag begint naar zwarte aarde te ruiken...mhmhmhmhmhmh......kan ik zo blij van worden.

Van de week vroegen jullie me of ik het erg vond of ik herkend werd. Of dat dat gevolgen had voor het schrijven.
En ja, dat heeft gevolgen, natúúrlijk maakt het iets uit of iemand je herkend of niet. Toch is dat niet persé negatief. Sterker nog, het is een impuls om nog beter op mijn woorden te letten. Want hoe je het ook wendt of keert, woorden hebben een kracht en energie in zich die kunnen maken of breken. Aan mij de keus hoe ik mijn woorden gebruiken wil natuurlijk. Of ik mezelf en de ander lijden schenk of liefdevolle vriendelijkheid. Het klinkt wat verheven misschien, ik weet ook even niet hoe ik het anders moet omschrijven. In ieder geval merk ik wel, dat als ik aandacht schenk aan mijn woorden, ik meer gehoor krijg voor wat me bezig houdt. Ik ook meer gehoor krijg voor medewerking en oplossingen zoeken. Zelfs van de mensen die pal tegenover me staan. Eén van jullie zei het al zo mooi, "buig mee met de wind en doe ondertussen je ding." In alle liefde......
Stiekum vind ik het ook best vleiend hoor dat ik herkend word ;)

En dan nu een muziekje dat totaal niets te maken heeft met één van de twee onderwerpen, maar die ik, al rijdend in de auto onder de duintjes langs in de lente, menigmaal heb meegegalmd.  Terwijl mijn dreumes-meisje en peuter-jochie toen achter in  zaten te doezelen onderweg naar opa en oma.......
♥˜"*°•.•.¸ღ¸✿ Fijne dag allemaal ♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿

donderdag 14 februari 2013

Valentijnsdag?

Dat werd dus niets meer gisteravond. Ik was hélèmaal gesloopt!
Ik heb hier, in mijn eentje, in de stoel, film geslapen. Toen ben ik hijgend en puffend(want benauwd en koortsig) naar boven gestrompeld om neer te storten op bed.
Man o Man wat was ik moe.
Zó moe dat ik bij het einde van de film, toen ik wakker werd en die scène  van Demi Moore met "Gohst" Patrick Zwaizy ervoor was , in tranen uitbarstte en mezelf even heel erg zielig vond. Wat mijn benauwdheid weer niet ten goede kwam natuurlijk. En dan stap je in bed, komt zoon nog even gauw zijn bed uit om welterusten te zeggen, I LOVE YOU en of ik niet dood wil gaan tijdens mijn slaap. :(
Nou nee, dat was ik  niet bepaald van plan hoor!
Dussssss ik heb geslapen en geslapen en geslapen en werd gewoon wakker, beetje knarrig, maar wel opgeknapt. Een nieuwe dag lag voor me, zucht....eigenlijk had ik best nog wel een dagje willen slapen hoor. Zo om 7 uur was ik er eigenlijk nog niet klaar voor.

Maar goed,
het projecthuis.
Daar waar ik gisteren ook al was,
en waar ik net met Zoon weer heen ben geweest.
Wat argwanend kwam hij binnen. Allemaal nieuwschierige gezichten, ze waren al een week eerder op de hoogte gebracht dat Zoon er aan zit te komen. Allemaal eenzelfde moeilijk verhaal. Allemaal niet passend binnen een schoolsysteem. Zoon ontspande al snel, en verrèk, na de rondleiding en veel praten onderling zag hij het eigenlijk best wel zitten ook.(pfieuw)
"Ja je moeder mag er gewoon bij zijn hoor, zolang je haar nodig hebt. Als het je niet lukt die dag , blijf je thuis, is allemaal oké. Jij geeft aan hoever je gaat....."
Het is dus een huis, een soort van thuis, waar onderwijs is aan twee grote eettafels, in een huiskamer met een loungebank, waar in de pauze samen koffie en thee gedronken wordt, mèt een koekje, waar samen gelunched wordt aan tafel en als je moe bent mag je zelfs nog even op de bank onder een dekentje of boven lekker even alleen op een van de kamertjes.
Het lijkt wel wat op onze thuisonderwijs avonturen van een paar jaar terug. En juist het huiselijke was wat maakte dat Zoon het wel (zo ongeveer) ziet zitten.
Nu is er eerst nog vakantie en dan daarna begint hij daar met een ochtend in de week. Mag hij zelf aangeven wanneer hij meer gaat draaien, of weer minder. De regie is in zijn handen.
Klinkt goed hè?
Tuurlijk ben ik, net als zoon, een beetje voorzichtig enthousiast.
Eerst zien en dan geloven, zoiets......

Ja en omdat het nu valentijnsdag is heb ik (voor de vorm) een lief liedje over de liefde.....heerlijke oldtime klassieker!!!!!!
                           
   ♥˜"*°•.•.¸ღ¸✿Happy valentine♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿

woensdag 13 februari 2013

celebrity ;)

Dan breng je dochter naar school, loop je weer terug naar je auto en word je zomaar aangesproken door een mamma met twee kleine kindjes.
"Jij bent toch Bibje?"
"Eh....ja." dacht ik....uh is zo....verrast, beetje in de war....
"Ik lees altijd jouw blogjes en ik vind de muziek zo mooi" of iets in die strekking, ik weet het niet meer zo goed, ik was helemaal overrompeld.
Jeeeeeetje, ik wordt herkend.
Dat had ik nou nooit gedacht, zomaar op straat.
Ik heb geloof ik wat gelachen enzo, beetje dom gekeken? En ben helemaal blij weggereden.
Later  nog tegen dochter gezegd, die ook helemaal opgetogen, "Je bent beroemd!"
En toen zag ik het helemaal voor me hè,
ik aangesproken door allerlei moeders die zich in mij herkennen. Beetje dat gevoel van populair zijn ofzo ( iets wat ik vroeger dus he-le-maal niet was hè) Dat is leuk!
Dus , dankjewel mamma die ik tegenkwam,
ik voelde me helemaal opgekikkerd, ondanks mijn ziek zijn!!!!!




Ik kwam deze toevallig vandaag pas tegen, toen ik een liedje van The Civil Wars zocht om op dit logje te zetten. Daarom als toegift, want het ging eigenlijk om dit liedje.....zoooo moooi..........



Vertel ik vanavond hoe de eerste indruk van het projecthuis was, waar Zoon zijn plekje krijgt zolang hij nog niet naar vader kan. (school daar wil liever wachten tot na de grote vakantie)

♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿Fijne dag!”*°•.•.¸ღ¸✿

dinsdag 12 februari 2013

Malade.....

Zo ik zit!
Eigenlijk zou ik niets doen, want bronchitus (yeah) maar ja, kinderen en troep en van alles wat ik gisteren ook al niet gedaan heb, omdat ik toen in de stoel geplakt zat.
Dus heb ik er alweer heel wat op zitten.
Nat lapje over alles gehaald, spinnenwebben weggehaald ,geswifferd, afwas gedaan, spullen van de kids verzamelt en opgeruimd, de was, boodschappen en nu zit ik. En ik ga voorlopig ook niet meer staan. Ben rot-af, zeg maar.
Wat kan je dan toch moe zijn hè?
En koud,
ik zit bij het raam in het zonnetje naast de cv en nog heb ik het koud. :(
Ik ga de cv nog een tandje hoger zetten en wat warms maken en dan mezelf onderdompelen in ZOMERMUZIEK!!!!!!!!!!!!!

˜”*°•.•.¸ღ¸✿Fijne dag allemaal ♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿




zondag 10 februari 2013

we zwijmelen ook even op zondag vandaag......



7 jaar en maar zingen, ik hoor mijn vader en moeder nog galmen als dit lied voor de radio was. En ik zie mijn vader nog zitten met zijn gitaar om de riedeltjes na te spelen. 7 jaar en een leven vol belofte, een nieuw broertje, de dood overleeft, een mooie zomer, het leven lachte me toe.......

We zijn nu bijna 40 jaar verder, de beloftes zijn nog lang niet allemaal ingelost. Mijn dromen nog lang niet allemaal uitgekomen. En van een aantal weet ik dat dat ook nooit meer gaat gebeuren, domweg omdat ik inmiddels te oud geworden ben. Deze fase is verwarrend, het leven lacht me toe, maar dan van achter een meters hoog hek. Ik moet er doorheen, maar de poort, die ik gemaakt had, die wordt bewaakt door hen die bepalen dat mijn dromen niet voldoen. Dat mijn dromen mijn kind zouden schaden, en daarom dus bruut moeten worden tegengehouden. Nee erger nog, die dromen willen ze vervangen voor een nachtmerrie.
Dat is wat ik tegenkom,
dat ik richting heb gevonden en dat dat botweg wordt tegengehouden.
Dat een ander bepaald hoe ik mijn leven leidt.
Dat mijn normen en waarden blijkbaar tegen de meetlat gelegd moeten worden en dat ik in moet stemmen met liegen, list, bedrog en dwang. Blijkbaar mag dat allemaal wel. En is het schaden van mijn kind niet erg,  als het door hen die bepalen wat goed is, wordt gedaan.

maar héééé
hier wilde ik helemaal niet heen met mijn zondagochtendblogje.
Het is mooi weer en ik heb zin in buiten zijn. Komt dat even goed uit nu we de krantjes nog moeten doen.(ja we0zijn laat ja, maar wat maakt het uit....) Ga ik nog even zonstaren en dan opruimen, heb ik ineens ook ongelooflijke zin in. Volgens mij begint de lente te kriebelen in mijn aderen....ondanks sneeuw en kou. Daar kijk ik gewoon even overheen, ja...de werkelijkheid is maar net wat je ervan maakt en hoe je die ziet hangt van jezelf af....(moi leest een boek over zintuigen zonder grenzen, machtig interessant!)
Dussssssss mijn toekomst, die is wijds en helder en ruim in de ruimste zin van het woord. Vol nieuw leven en vol belofte! Gewoon omdat ik dat zo wil zien!!!!

♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿ Fijne dag allemaal ♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿



zaterdag 9 februari 2013

zwijmelen op zaterdag



Omdat ik verlang naar stilte, naar een rustig kabbelend leven,
naar vakantie in de zon, tussen het groen,
omdat ik even niets wil en niet moet moeten.........
Daarom nu dit mooie liedje,
gewoon,
omdat het zo rustig is,
me koestert,
het gevoel geeft dat schoonheid gewoon voor het grijpen ligt.
Ik hoef er alleen maar naar om te zien, aandacht voor te krijgen, mijn ogen en vooral mijn ziel te openen. Ik hoef alleen maar te zijn,
zolang de tonen van de muziek mij strelen hoef ik alleen maar te zijn........

♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿ ♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿ ♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿

vrijdag 8 februari 2013

Alles wat je hebt is je ziel.......

Het is even heel druk geweest en dan lukt het niet om een blogje te maken hoor. Gisteren op en neer naar Haarlem en vandaag van alles opzoeken en allerlei mensen bellen en afspraken maken. En dan natuurlijk ook nog de gewone dingen, want het gezin draait door natuurlijk.
Gisteren, juist toen we de drukste dag van de week hadden, was ons miepselotje jarig. Wij weg, en zij weg....pas om 8 uur in de avond kwam er taart op tafel en werd het feestje gevierd. Om 11 uur zat ik bekaf en nog lang niet afgewikkeld alleen beneden. pfffffff
Dan zou je denken dat het leed nu wel even twee dagen geleden is, maar niks hoor, morgen om half 9 moeten we alweer aantreden. Dan gaat ze naar een fotoshoot van de twirlvereniging. Half 9.....hoe verzinnen ze het! Ja en als ik dan toch wakker ben, boodschapjes, krantjes en natuurlijk paardrijden. ZUCHT
Als je dan hoort dat in de VS de mensen ingesneeuwd gaan raken en school-/werk-/weet ik veel wat voor vrij zijn, kan ik daar ook best wel even naar verlangen. NIKS wil ik nu. Even niks.

Het gesprek gisteren was trouwens heel goed gegaan, heeeeeeel goed. Zoon zat zowaar helemaal op de praatstoel en hij voelde zich heerlijk op zijn gemakje. Het duurde alleen wel erg lang vond hij en ze vroeg ook wel lastige(lees pijnlijke) vragen, waar hij liever niets op zei. Begon dan wat te schuivelen enzo....maar niets van die houding die ik zo gewend ben bij alle gesprekken en onderzoeken. Geen gedweil, gezucht, gesteun, raar en ongepast gedrag en uiteindelijk boos worden. En wat een fijn mens, dat heb ik ook nog niet meegemaakt in een orthopedagoog. Dat er open gekeken wordt naar mijn bijzondere kind. Ze kreeg hem aan het lachen, maakte grapjes en complimentjes en hij werd er zelfs verlegen van......dat goede gevoel namen we mee de stad in waar we chocomelk dronken bij de V&D voor we naar huis togen. Samen met een psychologe die onderzoek heeft gedaan naar "hooggevoeligheid en ontwikkelingspotentieel" wordt zoon onderzocht en hun rapportage wordt dan aangeboden aan de RvdK. Dit om duidelijk te maken dat opname in een kliniek juist het tegenovergestelde gaat brengen van wat we met zijn allen willen beogen. Wordt vervolgt dus.....op 18 feb gaan we nog verder het land in voor vervolg onderzoek.


woensdag 6 februari 2013

Als het regent.....

'T is al laat, en eigenlijk moet ik gaan slapen. Morgen wordt weer, jawel , alweer een lange dag. Met een reis naar verweggiestan, voor  een second opinion voor Zoon voor de boeg en niks voorbereid, hoor ik nu gewoon te gaan slapen.
Maar ik kan het niet.
Ik zit hier moe en hyper te zitten.
Me af te vragen waarom toch?
Ik heb zoveel waaroms dat ik het amper kan omschrijven.
Ergens is er nu dat knagende gevoel in mij.
Na een mail van de BJZ knaagt dat gevoel weer enorm. Want geen toestemming geven om het dossier door te sturen gaat ook gevolgen hebben. En hoe zal het dan gaan lopen?
Het knaagt en knaagt aan mij.
Ik voel zoveel negativiteit op dit moment dat ik even niet meer weet wat te doen.
Toegeven?
NEEEEEEEEEE
Ik wil helemaal niet toegeven aan list en bedrog.
Ik wil niet toegeven aan slinkse manieren om mij zover te krijgen dat ik per ongeluk toch mijn principes opzij gooi.
Ik wil niet toegeven aan het dan maar oké vinden dat zij fout bezig zijn. Aan het niet meer dan een kanttekening bij het dossier neer te zetten, een weerwoord te geven, een "mijn woord" tegen "hun woord"....
Ik voel een net om mij heen gespannen worden, iedereen kijkt inmiddels dezelfde kant uit. En toch wil ik er niet aan toegeven. Ik heb gelijk, ik heb gelijk als ik eis dat de waarheid wordt vermeld in de dossiers en niet de leugen regeert. Ik heb gelijk, dat die leugen zand strooit in de ogen van hen, die er niet van weten en alles voor waar aannemen. Dat al die partijen samen grote belangen hebben bij het advies wat de instelling, die hier het monopolie heeft , heeft gegeven. Het voelt niet goed nee.....maar ik ben nu wel stil in mij, nu ik het eruit geschreven heb......dus welterusten......



dinsdag 5 februari 2013

Auw

Ik heb pijn.
Ik weet niet wat ik gedaan heb maar mijn schouder doet vreselijk pijn.
Zijn het de zorgen dat ik verkramp? Of heb ik verkeerd gelegen? Zit ik niet goed in de stoel? (nu dus niet nee auw auw auw) Ik weet het niet. Maar zeer doet het wel....kan ook nog wel ja.
Alles komt gedrieën, zei mijn moeder altijd. Nou hier niet hoor, hier komt alles in zevenen......
Wel een heilig getal, dat dan weer wel.
Ik hoop maar dat het tijdelijk is, want na jaren gezeur met rechter schouder heb ik geen zin om hetzelfde mee te maken met linker schouder. Nee niet echt hoor.

Weet je wat ik eigenlijk best wel eens zou willen?
Een hand op mijn rug, zo tussen mijn schouderbladen, waar ik een beetje tegenaan kan leunen, die warmte uitstraalt en veiligheid biedt tegen stijl achterover vallen. Dan kan ik de spanning die zich daar heeft opgehoopt loslaten, de rechte rug eens een keer ontspannen, de last van me af werpen. Dan kan ik uit de vecht en vlucht houding gaan, en pas op de plaats doen.Dàt zou ik best wel eens willen........

Nou oké, die boom uit de video wil ik anders ook wel hoor! Om tegen aan te leunen ;)
En dat vliegen lijkt me ook wel wat ja....


maandag 4 februari 2013

Jaaaaaaaarig

Je zou denken dat mensen die de gevolgen van hun daden elke dag zien goed nadenken over wat ze doen en laten. Dat de mensen die al meerdere malen klachten aan de broek gekregen hebben via de officiële kanalen, toch wel eens een keer leren van hun fouten. En dat mensen die grote verantwoordelijkheden dragen, die wel naar behoren doen, met grote zorgvuldigheid!

Yeah right.....

Vandaag op de school van zoon geweest,
zitten daar de intern begeleidster(waar ik al die tijd heel goed contact mee heb gehad) en de directeur aan tafel. De houding van directeur voelde niet zo goed, en dat was dus terecht. Want school heeft een onderonsje met de instelling en staat vierkant achter het advies. Zo is dat ook gecommuniceerd naar BJZ. Ondanks dat, dàt wat de instelling zegt niet waar is....dat moest ik achter me laten(letterlijk) want we moesten vooruit, achteruit kijken had geen zin......totdat ik zei dat meneer feiten verzint, oftewel liegt en daarop een conclusie bouwt. De ib-er gaf mij gelijk dat er inderdaad geen ass trainingen geweest zijn. Maar ja, de directeur, de goede man, veegde het zo van tafel, want ze hadden wel elke dag overleg gehad over de zorgelijke situatie. (oja? waar zijn de contactjournalen???? niets gezien, moet ik dus allemaal officieel op gaan vragen)
Uiteindelijk kwam er dan toch een compromis, niet dat hij zelf kans van slagen zag, las ik in zijn ogen, maar ja je moet wat hè met zo'n lastige moeder(en een BJZmedewerker, die mij daartoe aanzet ook dat nog)
Blijkt dat hier in de stad gewoon al een half jaar een project voor ass leerlingen is die volledig buiten de boot vallen. En dat horen we nu pas........

Volgende week gaan we kijken en na de vakantie mag hij op 1 ochtend in de week meedraaien. Ik zag aan de gezichten dat ze het geen hoop geven, dat ze hem nu al zien falen, dat ze balen van mijn volhardingsvermogen. Ik wil wedden dat het PCL en het ZAT team er eigenlijk ook niet erg blij mee zijn, maar ja BJZ hijgt nu ook in hùn nek. En ik?
Ik buig mee met de wind en ondertussen bereid ik me gedegen voor op het raadsonderzoek.

Oja, vandaag hebben we ook nog even flink gefeest, zoon was jarig en ligt nu ziek van al het snoepen op bed ;) !!!!!!!


                        

zondag 3 februari 2013

Save a Prayer......

Zit ik dan midden in de nacht te zitten.
Ik lees net de reacties op mijn laatste blog. Dankjewel lieve lezers, voor de steun en bemoediging!

Vechten tegen de slaap, eigenlijk wel dom, want ik ben zo ontzettend moe en ik heb zo een drukke week voor de boeg. Met de twee verjaardagen van Zoon en Dochter, een gesprek op school en een bezoek aan de orthopedagoge die ik zelf heb ingeschakeld. Zij zit helemaal in Haarlem, dat wordt dus een dag reizen voor een eerste consult. Maar ik ben allang blij dat ik iemand heb die geen banden met BJZ of GGZ heeft en dus met open vizier kijken zal naar Zoon.
Morgen maar lekker uitslapen, dagje rust en opladen om vervolgens maandag met vereende krachten er weer tegenaan te gaan. Eens kijken hoe school zich verhoudt met het opvragen van de dossiers en contactjournalen.....en welk plan zij bedacht hebben voor de scholing van zoon.

Ik zit nog te denken aan een vervolgstap tegen meneer/instelling en bedenk al de hele avond hoe ik dat op juridische kloppend krijg (aangifte valsheid in geschrifte en op voorhand aansprakelijk stellen voor komend leed wat geleden gaat worden door de praktijken van meneer en BJZ) Ik ga daarvoor eerst advies inwinnen bij deze meneer, want ik wel goed beslagen ten ijs komen.

Ga ik nu naar bed...hoofd leeg maken en overgeven aan slaap....
welterusten!


zaterdag 2 februari 2013

Ik geef niet op.......

3 dagen en een aantal mails verder.
Inmiddels het oorspronkelijke verslag binnen van de meneer waar ik zo boos op was.
Daar staat de waarheid niet in. Nee erger nog, er wordt op basis van die onwaarheid geadviseerd om een behandeling af te dwingen, die wij niet willen.
Het gaat nu niet meer om een verschil van mening over hoe we Zoon het beste kunnen helpen, maar over het verdraaien van feiten om het advies van de instelling kracht bij te zetten. En dat is a-moreel! Helemaal als je dan dit als antwoord geeft;

"ik stuur je geen aangepaste versie, je kunt je opmerkingen meesturen. Dat is het protocol.
De RvdK maakt er een eigen conclusie over, zo werkt dat."
 
Maar dan kent die meneer mij nog niet, ik accepteer niet dat hij nu alvast de RvdK voorliegt over iets wat zo belangrijk is. Op mijn reactie kreeg ik het volgende terug;
 
"Over inhoud wordt niet gediscussieerd in deze, daar gaan andere instanties over"
 
En uiteindelijk op mijn opmerking dat hij er dan blijkbaar geen moeite mee had om te liegen tegen de RvdK en dus mijn toestemming niet kreeg om het verslag door te sturen, kreeg ik dit;
 
"We zouden dit kunnen oplossen door een zin toe te voegen aan het verslag dat jij je niet kunt vinden in de opgestelde inhoud met name ten aanzien van de wel of niet ontvangen psycho-educatie. Dan zijn wij het daar over eens en dan kan het verslag wel definitief worden gemaakt en als officieel rapport worden verstuurd."
 
Hij wil het dus op een akkoordje gooien....
Toch jammer dat deze meneer niet beseft dat liegen niet mag en dat ik daar dus nu een klacht over ga indienen. Zowel bij de instantie waar hij werkt als bij het College Bescherming Persoonsgegevens.
De strijd is begonnen......
Heb ik er zin in?
Nou ja, het had fijner geweest als dit niet nodig was. Dat ik op mijn pad alleen maar integere mensen tegen zou komen, die ook nog eens weten wat voor effect hun handelen heeft voor de ander maar zeer zeker ook voor zichzelf!
We hoeven het helemaal niet met elkaar eens te zijn, maar de feiten, je weet wel, de dingen die gebeurd zijn zonder er een kleur aan te geven, die moeten wel als basis dienen. Evenals het respect voor de persoon die je tegenover je hebt staan.

Ik strijd inmiddels al zo ontzettend lang tegen onrecht dat ik besloten heb om dit om te gaan zetten in iets constructiefs. Het is niet voor niets dat dit steeds weer op mijn pad komt.
Ik heb me dan ook ingeschreven voor een studie rechten! Dan kan ik na mijn strijd anderen helpen in hun strijd tegen het onrecht wat hier in Nederland zo gemakkelijk de mensen/kinderen aangedaan wordt. Ik geef het niet op om een vreedzame en rechtvaardige wereld te creëren.

 


Zwijmelen op zaterdag



11 jaar oud en al jaren bezig met het indiaanse volk. Had er al van alles over gelezen, vond het een machtig volk, zo spiritueel. Hoewel ik dat woord helemaal niet kon toen. Hun leefwijze, hun verhalen, hun geneeskunst, alles vond ik geweldig interessant. En toen kwam Centenial, wat zó'n grote in druk maakte op me. Ik zat aan de buis gekleeft elke zaterdag avond na het douchen. Op ons buik op de grond lagen broertje en ik dan te kijken......
Het was de tijd van Abba's Chiquitita  en het jaar van het kind......