dinsdag 31 juli 2012

Ochtend Gloren.....


T'is nog vroeg, niet super super vroeg maar toch. Iedereen slaapt hier nog. Ik hoor de wekker van dochter, maar zelf reageert ze niet. Ik vraag me af of ze serieus gezet heeft voor de ""Nederland beweegt sessie. Ze liep gisteren nogal te klagen. Raar trouwens om zo te tikken ipv echt te schrijven zoals ik normaal doe. het maakt veel herrie, en ik merk dat Zoon daardoor onrustig wordt en mijn tijd om wat op het papier te krijgen verkort wordt. Bovendien is het helemaal niet fijn om dat getik zo te horen. Alle geluiden van de ontwakende ochtend gaan zo verloren. Niet echt ideaal dus, en misschien ook niet echt voor herhaling vatbaar. Het staat ook nog eens super onpersoonlijk, tenzij ik andere lettertypes ga invoeren.......

Ga ik nu doen dan, ziet er wel grappig uit he?

Misschien moet ik dan maar voortaan spelen met de lettertypes al naar gelang mijn gemoedstoestand. Voor nu kan deze wel.

Wat me ook stoort is dat ik bij een enter niet zelf uit kan maken of de regel verspringt of niet, vet irritant vind ik dat. Die gebreken van het tekstverwerken. En dan de krabbeltjes die ik apart moet gaan invoegen...krijg de neiging om straks toch alles weer uit te printen en op te fleuren....nou ja kan allemaal , en een map heb ik ook nog wel ergens.

Affin, waarom nu weer zo? En wat ben ik aan het doen? Een vraag die wel even gesteld mag worden. Aangezien ik de laatste tijd juist online een beetje uitgeschreven was gooi ik het nu over een andere boeg. Ik ben nml in mijn persoonlijke dagboek al een tijdje "Morning Pages" aan het schrijven. De dag begin ik dan met op zijn minst drie velletjes vol te schrijven met wat er dan ook in mijn hoofd op komt. Daar zit een hoop onzin bij, gedachten laten zich immers niet zo gemakkelijk in model vormen, maar soms, heel soms zitten daar heel mooie stukje bij. Echte pareltjes. Kleine overdenkingen die de moeite waard zijn om te delen. Soms geef ik mezelf een opdrachtje, en dan schrijf ik daar over, maar meestal schrijf ik gewoon wat in me opkomt. En dat kan soms heel veel zijn maar net zo goed dwarrelen mijn gedachten in zo'n snel tempo rond dat ik allemaal wartaal schrijf. Het maakt niet uit....het is een manier om mijn gedachten los te laten en de dag onbevangen en vrij te beginnen. Ik merk dat dat ook zo werkt. Dat als ik die gedachten op geschreven heb ik ze ook niet meer hoef te denken, ze staan immers vast, ik kan ze niet meer vergeten nu dus mag ik ze vergeten. Is het nog te volgen? Ik maak schoon schip in dat warrige hoofd van mij en schep ruimte voor nieuwe ervaringen( en nieuwe warrige gedachten hahahaha) Dus ga ik die gedachten, de pareltjes wel te verstaan!, proberen te delen met jullie. Opgefleurd met de gevolgen die ze hebben voor de dag. Dit was de aankondiging....stay put zou ik zeggen, wordt vervolgd.

☆¸.✿¸´´¯`•.¸¸.¸ ♥ʚįɞ♥´´¯`•.¸¸. ི♥ྀ.

zondag 15 juli 2012

♥.•´¯`•.¸¸.•♪ Broertje ♪•.•´¯`•.♥

Zes jaar oud was ik toen mijn ouders tussen neus en lippen door vroegen aan tafel of wij een broertje of zusje wilden. Nou daar hadden we wel oren naar natuurlijk. En zo werden we voorbereid op een nieuw mensje in ons gezin. Even leek het erop dat we er twee zouden krijgen,maar verderop in de zwangerschap ging het mis. Dat was nadat de broer van mijn moeder overleed en ik longontsteking kreeg en er bijna aan onderdoor ging. De bloedingen waren heftig, maar het kind bleef zitten. Het was een taaie.
In april werd hij geboren, samen met zijn broertje, die toen al maanden dood in de buik had gezeten bij hem. Het waren er toch twee....nu kwam hij alleen.
Wat daarna kwam was een reeks mooie, gezellige, fijne jaren. Mijn moeder bloeide op, mijn vader lachte veel, mijn opoe genoot van de jongste kleinzoon. En ik was zo blij met mijn kleine broertje, sleepte hem overal mee naar toe, was een beetje een moedertje. Dat duurde een hele tijd, toen ging ik puberen en hij ging puberen en daarna ging ik het huis uit.....het contact verwaterde, ik zag hem thuis als ik er was, maar hij kwam nooit bij mij. Het leeftijdsverschil was te groot.
Jaren is dat zo gegaan, verjaardagen  hielden ons in contact, tussendoor zagen we elkaar nooit. En toen gingen mijn ouders dood!


Gisteren zag ik hem voorbij rijden op zijn scooter. Ik keek, hij keek en alsof we volslagen vreemden waren wendden we ons hoofd af. Ik voelde niets........geen emoties......er hing niks in de lucht.
Ik ben er nog verbaasd van,
hoe je iemand die je zo goed kende zomaar niet meer kent,
niet meer voelt,
niet meer helemaal broer en zus bent,
 ♥¸♫'´¯)
(¸♫¸.•´
(¸.♥´´¯`♥•.¸¸.♫´¯`•.¸¸.´♥‿♥

dinsdag 10 juli 2012

.En de wind........




  
                             http://www.etsy.com/listing/102863106/joy-fabric-prayer-flag-ooak-using
 
 
          Gebedsvlag:
Een kleurige vlag met daarop gebeden gedrukt. Gebedsvlaggen wapperen op passen en hoge bergen, bij huizen en bij kloosters. De wind verspreidt de heilzame teksten die op de vlaggen staan over de hele wereld.

Ik zie het voor me hoe dat zou gaan....
hoe de wind al waaiend en dwarrelend  woorden over de wereld laat gaan, mooie woorden, lieve woorden, zachte woorden....fluisterend in de wind, hoe je als nietig, maar  Oh zo groots mens op een hoge top kan gaan staan en kan prevelen, schreeuwen, vol enthousiasme kunt roepen hoe prachtig het leven is, hoe schoon de ziel, hoe lieflijk de oneindige schepping.....
Gedachten zijn energie, woorden zijn gedachten in geluid,
beelden zijn gedachten in vorm,
alles is energie
alles is God
alles is schepping
alles is mogelijk
ja alles is mogelijk ........

          Dat was dus wat ik bedoelde!
         

Nu even niet......

We gaan niet naar de kermis dit jaar,
het zit er gewoon even niet in. Na alle uit etentjes en andere leukigheidjes moet de kermis maar even een jaartje wachten. Dus zei ik dat vorige week al eens tussen neus en lippen door en gisteren herhaalde ik dat. Dacht dat ze het wel gehoord hadden, dus was niet voorbereid op de storm van kritiek die ik kreeg. Zoon was boos.
Pddnos-er die hij is, zei hij tegen mij, dat ik duidelijker had moeten wezen toen we bij de V&D gingen eten(en de Mac) ,want nu wist hij dat toch niet. Dat dat er aan vast zat. Ik probeerde me er nog een beetje uit te praten.
"Neeee mam, jij zei niet dat als we naar de V&D zouden gaan, dat we dan niet naar de kermis zouden."
"Maar ik heb gezegd dat er dan niets meer mogelijk was omdat het geld op is,"zei ik nog, terwijl ik me bedacht dat dat wel een beetje vaag was voor hem.
"Dat is niet hetzelfde hoor.....en jij zegt altijd dat alles mogelijk is!"
Daar was ie weer,
alles is mogelijk, natuurlijk net op een moment dat dat wat hij wil niet mogelijk is OP DAT MOMENT!

Hoe leg je dat nou uit, dat er verschillende er "is alles mogelijk-en" zijn?
Ik ben er zelf ook een beetje in verstrikt geraakt. Want is alles wel mogelijk?
Hoe moet je dat dan zien?
En moet alles wel mogelijk zijn? ook zoiets waar ik me wel vaker in verstrik......hoe fijn is het eigenlijk dat alles mogelijk is en dat je dan met al die "alles is mogelijk-en" jezelf geen raad meer weet, want het is wel een beetje veel.
En wat is dat alles dan?
Ik weet het even niet meer...
en laat het maar zo.
De volgende keer dat ik dit naar mijn hoofd geslingerd krijg zeg ik gewoon:"Je hebt helemaal gelijk dat alles mogelijk is, maar NU EVEN NIET."