Zes jaar oud was ik toen mijn ouders tussen neus en lippen door vroegen aan tafel of wij een broertje of zusje wilden. Nou daar hadden we wel oren naar natuurlijk. En zo werden we voorbereid op een nieuw mensje in ons gezin. Even leek het erop dat we er twee zouden krijgen,maar verderop in de zwangerschap ging het mis. Dat was nadat de broer van mijn moeder overleed en ik longontsteking kreeg en er bijna aan onderdoor ging. De bloedingen waren heftig, maar het kind bleef zitten. Het was een taaie.
In april werd hij geboren, samen met zijn broertje, die toen al maanden dood in de buik had gezeten bij hem. Het waren er toch twee....nu kwam hij alleen.
Wat daarna kwam was een reeks mooie, gezellige, fijne jaren. Mijn moeder bloeide op, mijn vader lachte veel, mijn opoe genoot van de jongste kleinzoon. En ik was zo blij met mijn kleine broertje, sleepte hem overal mee naar toe, was een beetje een moedertje. Dat duurde een hele tijd, toen ging ik puberen en hij ging puberen en daarna ging ik het huis uit.....het contact verwaterde, ik zag hem thuis als ik er was, maar hij kwam nooit bij mij. Het leeftijdsverschil was te groot.
Jaren is dat zo gegaan, verjaardagen hielden ons in contact, tussendoor zagen we elkaar nooit. En toen gingen mijn ouders dood!
Gisteren zag ik hem voorbij rijden op zijn scooter. Ik keek, hij keek en alsof we volslagen vreemden waren wendden we ons hoofd af. Ik voelde niets........geen emoties......er hing niks in de lucht.
Ik ben er nog verbaasd van,
hoe je iemand die je zo goed kende zomaar niet meer kent,
niet meer voelt,
niet meer helemaal broer en zus bent,
♥¸♫'´¯)
(¸♫¸.•´
(¸.♥´´¯`♥•.¸¸.♫´¯`•.¸¸.´♥‿♥
Geen opmerkingen:
Een reactie posten