zaterdag 30 november 2013

Zwijmelen op Zaterdag

Zaterdag
Zwijmeldag
niks om over te zwijmelendag
boos-dag vandaag, geïrriteerd-dag, naatje-dag, moe-dag, en geen zin in chagrijn-dag!
Nee ik ga het gewoon niet doen,
Ik ga het niet laten verpesten,
ik ga net doen of alles helemaal toppie is.
Zorgen zijn voor morgen, zei mijn opoe altijd.
Nou daar ga ik ze lekker ook niet ontmoeten. Ik vertik het!!!
Ik ga vrolijk "weet ik nieten", lekker koken, bakken, opruimen en alvast ruimte maken voor kerstspul. En dan ga ik wat lekkere boodschapjes doen, frisse neus halen, vreemden ontmoeten. Misschien voel ik nog wat druppels op mijn gezicht, de wind in mijn knotje, de zon in mijn ogen.
Wie weet wat ik allemaal nog ga meemaken vandaag.
En, omdat ik gisteren zo'n leuk kerstmuziekje hoorde bij DWDD dacht ik....
om mijn humeur nog wat verder te verhogen,
om alvast me voor te bereiden op de feestvreugde,

Tangerine dus.....zo leuk....zo Nederlands ook nog....en ze hebben zelfs een hele decemberplaat.... "Wintersongs: the December Sessions".
Echt de moeite waard!
Een pareltje....ik heb er toch nog weer eentje gevonden :)
Fijn weekend.





donderdag 28 november 2013

Gekakel

Oké,
drie maal is scheepsrecht zeggen ze toch?
Dit is de derde keer dat ik een poging waag.
Ik probeer het nog een keer...
Wat had ik daar ook alweer over gehoord...oja, als je probeert doe je in feite niets, dan ben je het aan het proberen, maar vooral niet aan het doen.
Ik doe wel iets, ik schrijf, het lukt alleen niet zo heel erg op het moment. Ik heb teveel aan mijn hoofd en dat kakelt maar daarbinnen. Wil ook zijn zegje doen....maar ik kan niet over alles schrijven. Nee en ik wil dat ook helemaal niet. Niet alles is geschikt voor alle ogen zeg maar.
Maaaaaaarrrr oeoeoeoeoe wat zou ik toch graag sommige onderwerpen alle hoeken van het vel laten zien, wat zou ik ze graag op het papier smijten en dan een lekker door elkaar husselen, schudden, platkrassen en dan  en dan en dan....de gum erover. Alsof het nooit bestaan heeft.
Wat zou ik graag zo graag die onderwerpen onderwerpen aan mijn frustraties. want ik ben vet gefrustreerd.
Ja dat ben ik.
Niks doet het zoals ik dat wil op het moment.
Gaat zoals ik dat wil.
Is gebeurd zoals ik dat wil.

Gisteren had ik ook weer zo'n, je-moet-je-verwachtingen-nu-eens-los-laten-moment.
Toen ik een foto voorbij zag komen van de ooit beste vriend van Zoon.
Die hem toen keihard liet stuiteren voor een nieuwe beste vriend. Wat veel verdriet en onbegrip opleverde bij Zoon. En nog roddel en achterklap op de koop toe.(Tot vandaag de dag, het is toch al 7 jaar geleden)
En dan zie je hoe hij een leuk leven heeft, met vrienden en vriendinnen, terwijl Zoon vanaf dat moment uitgekotst werd. Waar zijn ooit beste vriend ook nog aan meedeed. Erger verraad kun je je niet voorstellen :(
Het gekakel is nu wel over in mijn hoofd.
Er is stilte neergedaald.
Dit was dus wat ik los moest laten.....ik blaas het nog even na.....daar gaat het...........we kunnen weer verder.











maandag 25 november 2013

Maandag Davis-dag

eerste rij met letters Zoon



Het was weer zo'n dag van uitersten, volgend op een weekend dat niet helemaal volgens plan verliep. Vader was ziek dus de kinderen bleven natuurlijk thuis. En er moest een verslag doorgenomen worden en verbetert en daar had ik zo geen zin in. En dan waren daar nog de krantjes.
Maar vandaag,
vandaag was toch wel het meest warrige van allemaal.
Niet in de laatste plaats omdat we naar de Davis training gingen. Jaaaaaaa!!!!!
Gezellig dachten we nog alle twee,
vol verwachting klopte ons hart.
Zou het goede deze keer ook weer komen? Nu het weekend zo tegen zat....
Tuurlijk we hadden vermoeide nachten, en de trein reed ook al niet zo snel,
Als je toch wist hoe lang wij al wachtte,
nou gewis dan kwam het wel, nou gewis dan ging het allemaal wel.........

Dus niet!

kunststukje Zoon
Het begon heel veelbelovend, echt heel erg veelbelovend!
Om daarna als een dweilerige plumpudding in elkaar te zakken.
Het lukte niet echt om voorbij de weerstand te komen, en eigenlijk zagen we die weerstand in de eerste instantie ook helemaal niet. Wat we wel zagen was dat Zoon heel snel afgeleid was en dan ging hij razendsnel iets creatiefs verzinnen.
Hij moest letters kleien.De eerste rij was zo klaar, waarop hij nog een smilie als toegift maakte.
Maar nu kreeg hij de opdracht om het nog een keer te doen en dan met de minds-eye.
Hij ging weer aan de slag en na een paar letters was de focus weg en begon hij te multitasken. Er werd van alles naast gekleid. Waardoor de letters die hij moest maken natuurlijk niet meer zo mooi werden als zou moeten. (allemaal ongeveer even groot en naar het voorbeeld, ook de details)
Ze bekeek het resultaat eens met hem, vroeg wat het verschil was....
"Geen."zei hij. Het duurde wel even voor hij toe wou geven dat dat niet zo was en toen zei hij; "Ik kan ook niet alles perfect!"
En toen gebeurde het,
In de weerstand ging hij. Hij had ineens een kriebel neus...
"mag ik mijn neus peuteren en zit iets in(!)"
"Mijn handen voelen zo vies, mag ik ze schoon maken?"
"Wat gebeurd er nu met je?" vraagt ze hem.
"Niks," zegt hij....."Dan kan je doorgaan," zegt ze .
Op naar rij twee van de letters.
"Wohohoh, ik heb een leuk ideetje."Roept hij ineens.... "Ho!" zegt zij!
En hij werkt weer verder....
"Zal ik mijn spel meenemen volgende week?" praat hij weer.
Ze herinnert hem aan het werken met zijn minds-eye. Hij gaat weer even door. Niet zoals het moet, want "Zo erg is dat niet" zegt hij haar. En dan wordt het even heeeeel erg stil en raffelt hij het af.
"Mag ik nou mijn handen doen?" dweil dweil over de tafel....het mag.
Koffie/theetijd.....
Ondertussen kleit Zoon lustig erop los, hij heeft de smaak te pakken en maakt nog een creatie. Dan pakt hij iets uit de kast en bouwt met stukjes het een en ander en verzint er een spel bij. We moeten mee gaan doen.
en dit was het resultaat van het
spel van Zoon
Hij rekt en rekt en rekt de training tot het uiterste, om de loslaatoefening maar niet te hoeven doen. dweil dweil over de tafel, afleiden(mag ik dat spel doen??) en hij gaat zelfs zover dat hij zit-ups gaat doen. En als daar niet echt op gereageerd wordt dan heeft hij ineens allerlei kwaaltjes, hij zucht steunt, wordt bozig, doet vreselijk vervelend en ik en ik en ik...
oeoeoeoeoe
ik vreet mezelf op.
hier had ik beter even niet bij kunnen zijn.
Ik doe de loslaat oefening met veel enthousiasme mee. Die is wel even heel erg nodig bij mij. Zoon gaat nu ook meedoen......
Uiteindelijk heeft ze de ochtend afgesloten met het spel van vorige keren. Ze maakt Zoon(en mij) in....daar had hij niet van terug haha

We kwamen tot de conclusie dat Zoon het best moeilijk heeft met het aangaan van nieuwe ervaringen. En als ik het goed inschat weet ik ook waar dat vandaan komt. Maar Zoon nog niet helemaal. Ik denk dat als ik de volgende keer eens niet erbij ben hij dat veel makkelijker kan gaan voelen en loslaten.

Daarna hebben we voor Zoon een paar stoere boots gehaald bij "The American Base Store" en kondigde hij aan dat hij het wel tijd vond dat hij weer eens een stoere spijkerbroek wou en een ruitejes overhemd! Ik wist niet wat ik hoorde zeg. Hij loopt al een paar jaar in jogging broeken, omdat hij echt niks anders wou.
Dat had ik een maand geleden nooit gedacht, en nu is het dan toch zover gekomen.
De veranderingen zijn begonnen ;)

Sloten we de dag af met rot nieuws dat Vader opgenomen was in het ziekenhuis met een darmafsluiting. Hij belde vlak voordat hij de operatiekamer ingereden zou worden. Of we ons geen zorgen wilden maken, hij belde na afloop wel om te zeggen hoe het was gegaan hahaha....waar heeft Zoon zijn koelbloedigheid toch vandaan.
Natuurlijk belde hij niet zelf, maar heb ik zijn vrouw gebeld.
Voor nu is het goed, verdere onderzoeken moeten uitwijzen wat er nu aan de hand was.
En dan ga ik nu te bed, morgen is weer een drukke dag.
Welterusten!

Deze is voor Vader, zijn lievelingsband......


zaterdag 23 november 2013

Zwijmelen op Zaterdag

Nog 48 minuten, dan is het weer zaterdag, eindelijk uitslaapdag. Maar geen niet-problemen-dag.
Wat een week, wat een ongelooflijke snert week zeg.
Van grote overwinningen van Zoon tot aan slechter dan slecht nieuws. Waardoor hier in huis de spanning ineens weer te snijden was. Jeeeeee
Ik ben vet pissed.
Dat is goed!
Het maakt de leeuwin weer in mij wakker.
En ik bruuuuu-u-u-u-u-uul, bruuuu-u-u-u-u-uul

Toch ga ik niet kicking en screaming het weekend in,
geen zin in.
Ik ga met ABBA het weekend in. Gewoon, omdat ik daar zin in heb.


donderdag 21 november 2013

Als of......

van Kras naar Zen
Chaos- Bibje





Dat was van korte duur, die toenaderingspoging.
Zo schrijf je midden in de nacht nog een mail en zo hoor je de morgen erop van de Davis-counselor dat school zo'n beetje alles afgeschoten heeft wat zij(en al eerder de orthopedagoge en psychologe) geadviseerd heeft.
School wenst alleen mee te werken als zij de regie hebben! Als zij deadlines kunnen stellen en eisen neer kunnen leggen en als alles volgens hun regels gaat.
Dus niet dat de ontwikkeling van Zoon gevolgd wordt, dat Zoon aan geeft hoe snel hij kan, mag en wil van zichzelf.  Nee, school wil dat er volgens strak schema, een strak plan getrokken wordt waarin het voor Zoon duidelijk moet zijn dat hij op school verwacht wordt en dat hij daar zich aan dient te houden. Punt!
En of de Davis-counselor zich daar ook aan wou houden.

van Kras naar Zen
Harten in de Chaos- Bibje
Die heeft vriendelijk doch beslist laten weten dat ze daar niet in mee kon gaan. Dat zij onafhankelijk van school werkt. Dat deadlines en andere plannen en schema's dus niet gevolgd worden. Waarop school de deur dicht gooide aangaande het betalen van de dyslexietraining.
Ze hebben dus wel het geld geïncasseerd maar Zoon kan op geen enkele manier profiteren van dat geld wat hij de school in draagt.
Als of ons dat tegen gaat houden.
Als of ik me daar wat van aan ga trekken.
Als of dit staaltje van autoritair geblaas me van mijn stuk brengt, na alles wat we al hebben doorstaan.
Ik heb overlegt en overlegt, met haar en met de orthopedagoge. En we zijn tot de conclusie gekomen, dat een school die zich zo onbuigzaam opstelt, niet de plek is waar Zoon ooit nog naar terug kan keren.
Morgen breng ik het vrijstellingsformulier weg.



De onverwachtheden van het leven

bibjeboom
PIEPdag
vreselijke walgelijke ergerlijke FPIEPKdag
gesprek gehad
teveel gezegd
teveel emoties
teveel onrust
teveel van alles
teveel van domme vragen
teveel aan onwetendheid
teveel aan onderbuik gevoel
teveel aan weerstand bij mij.
Ik heb de opnames nog niet geluisterd, ik heb nog helemaal niets gedaan dan gechagrijnd. Ik ben boos, ik ben bang, ik ben  niet meer in balans.
Ik moet gesprek aangaan met intern begeleidster, ik moet lpa bellen, ik moet van alles, maar ik ben nu net als Zoon afgelopen maandag was. Eén en al weerstand.
Ik wil weg rennen,ik wil schreeuwen, ik wil niets doen, ik ben ineens moe, ik voel een koutje opkomen, ik wil slapen, ik heb er even geen puf voor, ik kan het nu-even-niet. Ik kan mij niet concentreren, ik ben in de war.......alles om maar even niet dat te doen, wat ik nu zou moeten gaan doen om door die modder heen te ploegen. Om uiteindelijk opgelucht te raken. Ja opgelucht ja! Waarom wil ik dat niet?
Ik zucht nu, ik steun, ik kuch, en ik zucht nog een keer en ondertussen doe ik nog steeds niet wat ik zou moeten doen.
Het is zo gemakkelijk, even dat stukje tekst copieeren, opschrijven dat er overleg is geweest en bedenkingen en dat we opnieuw in gesprek willen. Maar ook dat ik met de ib-er wil praten, dat ik de lucht wil klaren, dat ik ergens mee zit en dat ik dat uitgepraat wil hebben. Dat ik dus mezelf kwetsbaar moet gaan opstellen, en ook dat ik haar verhaal horen wil. Het waarom nou???
Alles om Zoon te ondersteunen in de sprongen, die hij nu aan het maken is.
En ik schiet in de weerstand.
Ik durf ineens niet meer.
Ik ben bang voor de bestraffende vinger, voor het mezelf moeten verantwoorden bij de strenge autoriteit. Voor het schuldig bevonden worden aan iets wat "de onverwachtheden van het leven" heet.
laatste madeliefje in het gras

Ik hoor het iemand(ik weet niet wie) nog zo zeggen tegen mij.
"JIJ WEET OOK NIET WAT JE WILT, DAN WIL JE DIT DAN WIL JE DAT. KIES NOU EENS. JE KUNT NIET ALLES WILLEN EN DOEN. JE BENT OOK ZO WISPELTURIG. DAT KAN NIET HOOR, DAT IS NIET GOED. IN HET ECHTE LEVEN KUN JE OOK NIET ZOMAAR VAN HET EEN NAAR HET ANDER GAAN. ALS JE VOOR IETS GEKOZEN HEBT MOET JE DAAR BIJ BLIJVEN EN HET AFMAKEN. ZO DOEN GROTE MENSEN DAT."

Het is the story of my life, dat ik iets doe wat al heel snel niet meer past. Niet, omdat ik wispelturig ben maar, omdat de omstandigheden ineens veranderd zijn. En dan moet ik verder. Maar dat mocht nooit. Dan was er altijd wel iemand die me tegenhield. Die zei dat ik verantwoordelijkheid moest tonen voor de keuzes, die ik ooit gemaakt had. Pasten ze niet meer bij mij? tjah, wat is passen.....
Jaren heb ik mijn passie dan maar als hobby beoefend, want daar viel geen droog brood mee te verdienen bijvoorbeeld. Dat was verstandig, zo zag men het graag.
En nu zie ik dat gebeuren bij mijn Zoon. Die van 100 langzame bijna geen stappen ineens er 50 vooruit springt. Zo bam!!!!. En ineens is dan de weg van volledige vrijstelling geen goede oplossing meer. Moet ik wéér heen, om de oplossing die ik zo bevochten heb, weer terug te geven. En de school om begrip en flexibiliteit en empathie vragen. PFFFFFFFFFF
Ik wordt ineens zo moe....
Ik zucht en ik steun en ik zucht nog een keer.
zomaar in het gras


Ze vroeg mij waarom ik stress had(wat ze in het dossier gelezen had) en ik vertelde haar dat ik dat had door hun, doordat ik terwijl ik niets verkeerd gedaan had, ineens verdachte was. Dat ik me gestalked voelde als opgejaagd wild. Dat bij de kinderen blinde paniek was uitgebroken, omdat men eiste dat Zoon opgenomen moest worden. Dat dat gevoel pas over is als ze ons met rust gaan laten. Waarop ik meteen alweer spijt had van mijn uitbarsting. De RvdK is nu eenmaal niet te vertrouwen.
Nog 3 weken, dan wordt het oordeel geveld......................


maandag 18 november 2013

♡♥♡Maandag♡♥♡

Maandag,
de beste dag van de week,
want maandag is de dag dat we naar de Davistraining gaan!
Dat Zoon door de modder gaat, ja echt hij gaat ook, en dan steeds weer positief weet af te sluiten. Opgelucht, met wéér een lichtere tred. Wéér een klein beetje blijer. Wéér een heel klein beetje meer zelfvertrouwen. Het is nog heel subtiel allemaal, maar ik zie het! Ik wel!!!!
Het is ook niet makkelijk.


zelfportret van Zoon
gemaakt tijdens de dyslexietraining
Het is niet de standaard dyslexietraining waarbij je letters leert en dan volgens methode binnen zoveel weken op avi 6 zit. Verre van dat. Het gaat vele malen verder dan dat. Het gaat de diepte in. Zodat je nooit meer in de weerstand hoeft te schieten als je leest. Zo ver dat je lezen zelfs helemaal toppie kan gaan vinden, dat je zelfs een boekenwurm kan worden. Het is al gebeurd met veel kinderen die de training hebben doorlopen. het zou zomaar met Zoon ook kunnen gebeuren.
Daar kijken wij naar uit.
Naar dat bevrijdende moment.

Vandaag was daar evenwel niet veel van te bespeuren. Het begon heel goed hoor, hij moest een oefening doen waarin hij wel bewees hoe goed hij focussen kan. De oefening was leuk om te doen. Daarna kwam de film over Davis. Deze autistische, dyslectische man ontdekte op 38 jarige leeftijd iets over zichzelf waardoor hij zijn dyslexie op kon heffen en zijn autisme onzichtbaar kon maken. Hij vond de sleutels tot goed functioneren. Zoon keek er met een scheef oog naar. Begon te draaien en te wiebelen.
Ze vroeg hem daarna iets te maken van klei wat nog niemand gemaakt had. En dat wou hij toch niet. Hij verzon 1000 smoezen, hele slimme zaten daarbij.
Hulpverleners en leerkrachten uit het verleden trapten daar altijd in en werden dan boos om zijn ongehoorzaamheid. Stuurden dan aan op een machtsstrijd. Maar deze mevrouw niet!!! Ze bleef rustig en beheerst en eigenlijk was ze stiekem zelfs wel een beetje geamuseerd.
Niet dat het uitmaakte hoor, hij wou evengoed niet. En waarom hij niet wou wist hij zelf niet eens. Totdat we ineens iets op het spoor waren. Over hoe pappa verhuisde op het moment dat Zoon voor het eerst naar school ging. En hoe hij een tijdje daarna nog emigreerde ook. Vlak voordat Zoon naar groep 3 ging en moest leren lezen. Ik had het nog niet uitgesproken of Zoon verborg zijn hoofd tussen zijn armen en begon stilletjes te snikken. Om daarna heel boos op de tafel te gaan bonken en met de klei te gooien.
"Gooi maar door de kamer heen", zei de ze "Gooi het er maar uit!"

de uitdaging van Zoon
Het heeft een paar minuten geduurd en toen pakte hij de klei op. Die hij driftig in elkaar begon te slaan. Een grote bonk werd platgeslagen. Met fiere meppen en stompen. De klei kreeg er flink van langs, om uiteindelijk helemaal  geplet te worden met een of ander spatel.  Hij ontdekte dat er een afdruk van de letters in kwam en dat het open gat een mannetje leek. Dat was grappig, en de boze bui was in één keer weg.
"En nu heb je toch iets gemaakt wat nog nooit iemand gemaakt heeft!" Zei ze tegen hem "Gaan we nu een spelletje doen?"
Nou daar had hij wel oren naar, en binnen no time had hij ons beiden ingemaakt. Alweer......

En zo kwam het dat hij met lichtere tred vertrok dan hij kwam. En de energie hier in huis ook weer een stukje verschoven is. Een stukje lichter, een stukje zonniger, een stukje minder zwaar. Het is allemaal heel subtiel, maar ik voel het!!!!!

zaterdag 16 november 2013

Zwijmelen op Zaterdag

Ik heb dat nachtje geslapen, rollend in mijn bed.
Ik was dan ook niet bepaald uitgerust toen ik wakker werd, dat moge duidelijk zijn!
Daarom heb ik me verder helemaal nergens mee bezig gehouden vandaag. Even niet denken aan school, leerplichambtenaar, raadvdkinderbescherming, gewoon even niet.
Ik heb eerst een lang gesprek gehad met een vriendin, via de facebook. Dat luchtte enorm op. Dat ik zo lang heb gelopen met iets waar ik niet over kon praten. Dat ik me daar jaren voor heb geschaamd zonder het eigenlijk te weten. Het maakte iets los in mij wat de hele dag goed maakte.(Thanks R x)
Toen ben ik gaan opruimen.
Ik heb de voorhal uitgemest(zo en dat was echt nodig) en ik heb de kapstok onder handen genomen. De tuin aangeharkt en de spulletjes van de meiden opgeruimd(na het al drie maanden gevraagd te hebben)
Daarna ben ik de achtertuin in gegaan, heb daar de opgeharkte bladeren neergestort. Die heerlijke geur van stervende bladeren opsnuivend rondom me heen gekeken wat ik nog meer kon doen. Ik heb het konijnenhuisje herstelt en troep opgeruimd. Om tenslotte nog even een klein loopje naar de brievenbus te doen en wat slow-mail in de postbus te gooien.
En terwijl ik met al deze taakjes bezig was ontrafelde mijn emoties zich.
Nu dat ene is uitgesproken is al het andere duidelijker geworden.

✿⁀⋱‿❀ ✿⁀ ✿⁀⋱‿❀

Het is alweer een jaar geleden dat Marja "Zwijmelen op Zaterdag" introduceerde.
Ik kwam er iets later bij. Het is dus tijd voor een feestje!!!!!!!!
Tijd voor een dansje!
Zet maar lekker hard haha
Fijn weekend!

✿¸ღ¸¸.•°*”˜♥~♥˜”*°•.•.¸ღ¸✿


donderdag 14 november 2013

Iets

Verwarrend gesprek was het vanmiddag met de lpa, de juf en de ib-er. Tussen de regels door ging het eigenlijk alleen maar over hoe ze Zoon op het Projecthuis willen zien, want dat is goed voor hem en ook goed voor mij als moeder. Ik zou het wel zwaar hebben en dat was niet goed natuurlijk. Dat ik het zwaar heb heeft echter niets te maken met het niet naar school gaan op zich. Het heeft alles te maken met de drang en dwang om zoon een pad te laten lopen, die nu niet goed voor hem is.
Zo bleef juf maar herhalen dat Zoon welkom was. Maar ondertussen heeft ze op geen enkele manier laten weten aan Zoon dat er nog aan hem gedacht wordt. Ze hield, als voorbeeld, een heel verhaal over hoe de groep weet  dat hij erbij hoort. Dat hij iedere keer weer ter sprake komt tijdens het takenverdeling en hij er wéér niet is(ook lekker positief beeld schetst ze daarmee niet waar???)....Nooit heeft ze bedacht dat ze misschien eens een kaartje konden sturen met een: "Hoe is het nu met jou? "

Al met al heb ik het gevoel dat ik voortdurend op het verkeerde been werd gezet en dat er alleen maar gekeken werd naar hoe we Zoon op school konden krijgen. Helemaal voorbijgaande aan het traject wat hij al loopt.. Met als grote reden dat het voor mij wel goed zou zijn. Dan kreeg ik rust.

Uiteindelijk kwam dan toch het befaamde formulier wat ze eigenlijk in september al zouden sturen(aanvraag vrijstelling onder 5 sub a) Maar dat was alleen, omdat de orthopedagoge recht op het doel afging. Ik was het helemaal kwijt. Ik werd zo getriggerd door de dames en de lpa. Er zit zoveel pijn,  boosheid, woede zelfs dat ik met andere dingen bezig was. Ik wou antwoorden, ik wou verklaringen, ik wou dat ze met de billen bloot gingen.
Maar daar waren we daar niet voor!
Toen wij gingen bleven de dames achter,
en tot op dit moment ben ik bezig met het ontwarren van de kluwen van het gesprek. Ik ben in de war. Ergens klopte er iets niet.......en ik weet nog niet wat dat iets is.
Dus ga ik een nachtje slapen, en misschien zelfs nog wel meer. Totdat het op zijn plek gevallen is en ik weet hoe ik moet reageren, handelen, of juist niet.
Laat ik me aan de woorden van Zoon vasthouden:
"Alles komt goed mam!!!!"




Welterusten!

Woensdag


bijna klaar
van Kras naar Zen
Typografisch-Bibje



Ik luisterde daar straks de opnames even af van het gesprek met de leerplichtambtenaar. Morgen moet ik weer heen namelijk. Niet in de gaten hebbende dat Zoon aan het meeluisteren was. Ik dacht dat hij zijn oortjes in had en aan het mine-craften was.
Niet was minder waar. Hij luisterde alles mee en ineens riep hij dat ik het uit moest zetten. Werd hij onrustig en dwars en boos zelfs. Of hij buiten iets om mocht hakken????
"Ik weet niet wat ik heb, maar ik voel me ineens zó niet fijn. Ik voel me zo zooo...".en toen wist hij het even niet meer. Emoties overspoelden hem, terwijl hij ze niet echt thuis kon brengen zo snel. Hij kreeg buikpijn, hoofdpijn, ging zitten zuchten, wou naar bed, ging douchen, kwam weer beneden en zat toen met zijn hoofd in zijn handen in de stoel.
"Hoe lang heb ik nog mam voordat ze gaan zeggen wat er gebeuren gaat? Gaan ze me opsluiten?????" vroeg hij me.
"11 december is de rechtszaak, dus een maand." zei ik tegen hem. De tranen stonden in zijn ogen.
Ik legde hem nog een keer uit wat ze daar dan op dat moment gaan beslissen en wat dat inhoudt. Dat het gesprek morgen over school gaat. Dat hij daar niet bij hoeft te zijn.
De angst gierde uit heel zijn wezen.
En wat doe je dan?
Ik voelde me zo machteloos, kon niet meer dan een arm om hem heen leggen en hem vasthouden. Beloven dat we er alles aan doen. Alles!!!!
Hij kalmeerde wat en is uiteindelijk naar boven gegaan. Daar heeft hij een tijdje in bed gelegen om na een half uurtje toch weer naar beneden te komen. Hij moest toch nog een keer gerustgesteld worden.

Dat was twee uur geleden....inmiddels.....
en ik schrijf en herschrijf en herschrijf en verwijder het steeds weer.
Ik kan niet even niet meer zonder te "schreeuwen" iets zinnigs op papier krijgen. Ik zoek nog even een muziekje uit en dan ga ik slapen.
Welterusten!



dinsdag 12 november 2013

Dyslexietraining

Dan kom je voor een dyslexietraining en verwacht je dat ze iets met letters gaat doen enzo. Begint ze over klei poppetjes, die Zoon voorstellen waar anderen een mening over hebben gehad(paars, groen, blauw geel en zwart poppetje.....de etiketjes.)
Mag hij zomaar zichzelf te kleien en moet hij vertellen hoe hij zichzelf ziet. Terwijl het poppetje groeit en groeit(alle klei opgemaakt) loopt ze tegen een enorme weerstand op bij hem. Hij wil niet verder kleien, of eigenlijk ook wel maar dan moet zij eerst iets weten over hem. Hij dweilt en dweilt en verzint in een paar seconden wel 10 verschillende redenen waarom hij niet verder wil werken. Dan vraagt hij haar of ze het al weet. Ze snapt hem niet en zegt nee, waarop hij mij vraagt om het te vertellen. Dus vertel ik haar zijn grote geheim, en zij luistert. Meteen gaat hij verder met kleien, en kleit mooie lange haren op zijn poppetje.

Dan wil ze een oefening doen met de minds-eye.  Hij begint weer te friemelen en tegen te werken. Een en al weerstand. Hangt over de tafel, is ineens moe, heeft overal last van...kortom, weer allerlei redenen om maar niet verder te werken. Ze vraagt hem of hij iets anders wil doen.
Spelletje?
Ze heeft de hele week geoefend op het spelletje waar hij haar de vorige keer zo mee heeft ingemaakt(ze had er buikpijn van zei ze en hij grijnsde eens mijn kant op) Spelletje dan eventjes, hij maakt haar weer in haha....maar dat was niet genoeg, hij wou  nog steeds niet. Er was nog veel meer weerstand. En weer dweilen.
"Wil je even op de trampoline?"
Nee hij wou een bokszak....maar die had ze niet. Even rammen op de trampoline dan? Nah...dat lukte niet echt.
Stukje rennen door het klooster dan?
Ze gaat met hem mee, en samen rennen ze door het klooster, even stoom afblazen. Ik sip ondertussen mijn 2e mok thee op......

De oefening( de eerste sleutel tot oplossing) is uiteindelijk gedaan, en het waarom van het dweilen is ook duidelijk geworden.
Hij wou niet, want dat betekende dat hij dan naar het Projecthuis zou moeten en dat zorgde voor paniek. (school heeft als voorwaarde gesteld dat ze wel betalen willen voor deze training mits hij nu op het Projecthuis verschijnt)
Hoe groot is de impact van zoiets zeg, dat ze met deze eis de hele vooruitgang van Zoon in 1 klap onderuit kunnen halen. En hoe vaak is dit al niet gebeurd. Dat ik eerst zag dat iets goed was voor hem en dat het dan ineens inzakte en niet meer lukte, omdat hij in de weerstand ging.
Wat een geweldig mens dat zij dat gewoon waarnam voor wat het was. Dat zij dus niet ging pushen en moeilijk doen maar ging vragen, en luisteren. En wat mooi om te zien hoe Zoon daarop reageerde, en losliet.
Geen onvertogen woord gehoord, geen boosheid gezien, geen agressie en al helemaal geen paniek....niets van al die reacties die we op school altijd zagen. Niets van dat alles, dan een kind wat verwonderd zijn verhaal vertelt en loslaat.
We zijn op de goede weg.....

Deze is voor Zoon. Kind ik ben zo trots op jou!!!!

zondag 10 november 2013

Koelkast

symphony-Bibje
van Kras naar Zen, porcupine







Ik weet niet wat dat is hoor dat ik elke dag beroerd mijn bed uit klim, met hoofdpijn, nekpijn, moe en moe en moe. Vreselijk, ik hang nog liever op de bank te slapen dan dat ik in mijn bed lig. dat schiet niet. Ik schreef er van de week al over, over hoe ik alles voel in dat bed van mij, maar het wordt alleen maar erger. Heb ik vandaag dus maar weer met een dekentje op de bank geslapen en gehangen. Ik moet toch mijn slaap krijgen, niet waar?
Toch is dat niet hetzelfde hoor, met al die geluiden om je heen. Dan lig je net even lekker te dommelen en moet er een weer wat weten. Begint dus hele verhalen af te steken die ik niet volgen kan want ik zit half in dromenland. Dat is zo vervelend.
En nu is het alweer laat.
Toch heb ik niet zo'n zin in dat bed.

Typografie-Bibje
van Kras naar Zen in progress...
Hoe zag de dag er verder uit?
Tjah, vermoeid?
Zeurderig, en on top of it all, vond ik de koelkast lichtelijk zwart uitgeslagen achterin. Schaam schaam schaam me rot ja. Had ik nooit gezien. Alles wordt altijd zo de koelkast weer in gesmeten door de kids, zelfs dat wat allang leeg is. Dusssss bij het leeghalen van de oude verpakkingen en lege sausflessen en restjes die dochter erin stopt om nooit meer op te eten kwam het donker me tegemoet. Echt erg!
Ik heb het schoongemaakt, sop, soda, ik ben flink aan het werk gegaan. Alles wat er nog in lag heb ik weggegooid. Dat eten we niet meer op. En nu is de koelkast schoon en bijna leeg.
Morgen maar vullen met de wekelijkse maaltijden. Ja, maar weer eens duidelijk plannen per week. En op is op is op is op...............

Ja en toen ging ik op zoek naar muziek en kon ik toch weer niet kiezen.
Nu weet ik van mezelf dat ik de dag erop meestal in een andere mood ben en dan het overtollige lied niet gebruik, daarom leg ik ze gewoon ter keuze voor u neer.
Ik hoorde net Billy Swan op tv, en toen dacht ik jaaa leuk....past wel niet bij de blog maar who cares.
maar ja, toen floepte Steeley Span in mijn hoofd en die is ook al zo leuk.....
Met dat liedje ga ik nu slapen,
welterusten!!!!


zaterdag 9 november 2013

Zwijmelen op Zaterdag

Ik weet gewoon niet welk liedje ik moet kiezen,
ik had eerder al Nana Mouskouri staan met Enas Mythos,  kwam toen Doris Day met You go to my head.
Eindigde ik met deze.....
Dit keer verder geen woorden,
ik zou zeggen, geniet!!!!
Fijn weekend.


vrijdag 8 november 2013

Time flies

symphony_Bibje
van Kras naar Zen





Ik weet niet hoe ik het doe hoor maar nu is het alweer vrijdag.  De laatste keer dat ik schreef was het dinsdag.
'Time Flies when having fun" zeggen ze dan....nou ja dat laatste kan ik wel schrappen want Fun hadden we niet bepaald nee. Het was nogal wisselend. Van grote hoogtes in gedachten, hoop en ambities tot de onvermijdelijke diepte die volgde.
Van goed nieuws tot vreselijk slecht nieuws....alles passeerde de revue. Van regen en wind naar stralende zonneschijn, maar dan in de omgekeerde volgorde van de gebeurtenissen.
We hebben alles weer gehad.
School die de afspraken niet nakomt, en nu zelfs een eigen agenda erop na houdt. Best wel de dyslexietraining wil betalen maar dan wel onder voorwaarde dat Zoon naar het projecthuis komt.(volgens mij heet zoiets chantage toch?) De Raad vd Kinderbescherming die zich weer gemeld heeft voor onderzoek ivm de aangehouden rechtszaak die 11 dec is.
Ik weet nog hoe ik vorig jaar schreef dat ik blij was dat 2012 voorbij was en dat het nu alleen nog maar beter kon worden. Man wat heb ik me daarin vergist.

 "Er is een stilheid in de hemel, een blijde verwachting, over wat jij dit jaar tot stand zult brengen."

Dat stond in de sterren.
Ik weet niet wat ik al tot stand heb gebracht die die stilheid in de hemel en die blijde verwachting rechtvaardigt. Ik weet wel dat ik het onnoemelijk zwaar had, dat ik vreselijk bang ben geweest, dat ik op de rand van uitputting sta, en dat ik evengoed de kracht van een leeuwin in mij voelde. Dat ik met die kracht gevochten heb, en nog doe. 2013.....nog anderhalve maand te gaan.
Eigenlijk is het diep triest dat ik de jaren wegstreep met grote opluchting en het liefste nog delete ook uit mijn geheugen. Dat er een heel stuk leven is wat ik niet geleefd heb. Een heel stuk leven waarin ik door toedoen van anderen heb moeten overleven.
Het is hard zoeken naar de pareltjes tussen de brokstukken,
maar ik zal ze vinden,
en die stop ik in een pot.
Om voor altijd herinnerd te worden aan dat wat er toe doet!!!!!!


woensdag 6 november 2013

Stomme lattenbodem

symphony-Bibje
van Kras naar Zen






Werd voor de zoveelste keer wakker met hoofdpijn en nekpijn en onrust in mijn lijf. Als een plank in mijn bed gelegen natuurlijk, helemaal niet lekker ontspannen geslapen.
O wat verlang ik naar dat gevoel dat mijn bed mijn veilige haven was.
Dat ik alles van mij af kon schudden op het moment dat ik tussen de lakens schoof. En dan zo knus in het kussen kroop, dekbed tot aan mijn oren. De wereld kon vergaan op dat moment en mij zou het allemaal niets uitmaken.
Dat gevoel, dat heb ik al jaren niet meer.
In plaats daarvan duurt het uren voor ik mezelf neervlij, en als ik dan lig, lig ik te vechten tegen de ontspanning in lijkt wel. Ik draai, ik schuif, ik lig voor geen meter. Ik voel elk klein onregelmatigheidje. En die lattenbodem! Wat een onding. Elk latje voel ik prikken in mijn ribbenkast. Van lekker knus liggen is dus al jaren geen sprake meer.
Ooit had ik een aupingspiraal, lag heerlijk. Maar toen ik een nieuw matras moest wist de gewiekste verkoper mij zo om te praten dat ik er een lattenbodem bij kocht. Want dat zou veel beter liggen....
yeah right.
Het verlangen blijft.
Als ik toch eens rijk was.
Dan kocht ik weer een aupingspiraal en een heel dik zacht matras!
Kan er nu al naar uitkijken.

symphony-Bibje
van Kras naar Zen
Ja en dan de vraag; wat heeft Bibje gedaan vandaag?
Ik heb mijn dagelijkse "van Kras naar Zen" tekening gemaakt. Inmiddels ben ik gestopt met krassen op zich en overgegaan op dansen op papier met de ogen dicht. Sinds gisteren doe ik dat op een muziekje. Dat ziet er vaak heel leuk uit. Totdat ik het ga uitwerken(lees inkleuren) Ik heb zo al heel wat best leuke schetsen totaal verprutst. Maar dat moet ook mogen.  Ik moet door die grens heen van niet durven verprutsen heen. Ik ben al zo lang mezelf aan het beperken, omdat ik bang ben dat ik er een zooitje van maak.
Maar wat maakt het uit, het is maar stof, verf, papier, doek.....
Ik daag mezelf dus uit om daar aan voorbij te gaan. Voorbij het mooie en om dan weer onbevangen in het scheppingsproces te gaan staan. En al doende iets te laten ontstaan, me te laten leiden door het materiaal, de beweging en de vorm.

Verder heb ik niet veel gedaan...dus vertel ik daar ook niks over ;)
Ik ga mijn bed opzoeken.
welterusten.



dinsdag 5 november 2013

Maandag

lamp in de hal van
het oude Willibrordusklooster
Heilo






Ik zou vroeg naar bed, ik moet vroeg naar bed en nu is het toch alweer 12 uur geweest. Ik wil vroeg naar bed en nu ben ik te laat. Jeeeemig zeg. Waarom doe ik dat nou?
Zo kom ik ook mooi niet tot rust hè, tis dat toch Bibje?
Kan niet zijn dat ik aan het afwikkelen ben,
dat heb ik allang gedaan, ik heb geslapen en getukt en geslapen en nou ja, ik ben dus gewoon over mijn slaap heen. Of nee eigenlijk ook niet. Eigenlijk ben ik zo moe dat ik niet echt meer ontspannen kan. Zoiets.....
En als ik niet meer ontspannen kan dan ben ik dus vreselijk moe en heel erg wakker.
Gaat weer lekker.

Vandaag(of zeg ik gisteren) ben ik met Zoon naar de DavisCounseler geweest. Zij doet vanaf heden de dyslexietraining met Zoon. En ik mocht gewoon lekker niks doen. Ik hoefde niet te vertalen of voor hem te praten, ik hoefde niets uit te leggen, ik mocht achterover leunen, en mokken thee sippen. Zooooo raar was dat.
Terwijl Zoon daar verhaal moest doen en steeds meer op de vertelstoel ging zitten bekeek ik hem eens goed. Wat een leuk joch is hij toch! Wat een humor!
hing in 1 van de gangen
artiest onbekend
Ik heb menigmaal zitten lachen naast hem.
Ik denk dat dit wel een goede zet gaat blijken te zijn.
Dat de training in het voormalig Willibrordusklooster is, is ook niet verkeerd. Kan ik in de uurtjes, dat zij bezig zijn, daar op excursie gaan. Er schijnt een mooi kapelletje te staan,  en menig kunstenaar heeft er zijn/haat atelier. Bovendien ontdekte ik vandaag, dat er een vriendin werkt die mij met alle liefde bakken thee en praat aan gaat bieden als ik daar ben.
Zal dan alles eindelijk eens echt op zijn plaats gaan vallen?
Ik hoop het, ik hoop het, ik hoop het zo!!!!!
Ga ik nu echt slapen....
baai



zondag 3 november 2013

Nightporter

van Kras naar Zen
ogen dicht-Bibje 2013



Rare dag vandaag,
fietsende naar de stad moest ik de hele tijd aan mijn oma denken en waarom we elkaar al zo lang niet meer gezien hebben. Maar meer nog, waarom van haar kant totaal geen teken van leven meer kwam. Geen kaartjes met kerst en verjaardagen, gewoon niks nakkes nada. Terwijl ik wel stuur, gewoon nog altijd. Ik zat dus te griepen op de fiets over allerlei redenen, die ik bedenken kon, ik wist er genoeg. En ik voelde me erg verbolgen daarover. Geen idee waar dat zo ineens vandaag kwam. Ik zelf ben ook al jaren niet meer bij haar geweest. Natuurlijk, omdat zij niets liet horen!Dat had ik mezelf wijsgemaakt. Maar eigenlijk is het oud zeer, wat uitgesproken moet worden. Of in ieder geval losgelaten. Iets wat ik nog niet heb gedaan, dat merkte ik op de fiets wel weer. Toen ik de bocht voor het station maakte om naar de overkant te fietsen verdween de gedachte weer zo snel als hij was gekomen en ging ik op weg naar de reformzaak.


van Kras naar Zen
ogen dicht-Bibje 2013
Bij de reform de meel gehaald voor de wekelijkse broden, die ik tegenwoordig bak en toen op naar de V&D. Ik wou snuffelen op de crea-afdeling. Misschien hadden ze wel ecoline(waar ik het gisteren over had ;) of iets anders. Ik weet dat ze er  tegenwoordig grote bakken met uitverkoopspul hebben op het gebied van blanco boeken enzo. Voor mij een paradijs dus.
De ecoline kon ik niet vinden, ik keek vast verkeerd. Maar de blanco boeken wel en ik heb er dus mooi 2 meegenomen. Grote, voor 3 euro per stuk, van 8. Mooi koopje . Ik had Dochter al zo'n boek beloofd en nu heeft zij er ook eentje waarin ze kan schrijven tekenen knutselen en schilderen kan. En ik heb weer een reserve. Zo heb ik dat van de zomer ook gedaan.....
Voor dochter had ik ook multomapblaadjes, en dan geen gewone maar gele met bloemen erop, luxe dus. Een soort van mooi briefpapier met gaatjes. Van de zomer stonden we daar samen bij te zwijmelen, maar 4,50 voor 100 blaadjes was zelfs dochter te gek. Nu was het 50 cent!!!!! Zo zie je maar weer dat wachten heel erg loont.

Eenmaal in de stad bedacht ik dat ik mijn andere boodschappen daar ook maar vandaan moest halen, dan was ik er gelijk maar klaar mee! Dus op naar de AH......
En daar stond ze zomaar bij de koffiemelk te dubben welke ze mee zou nemen.
Was ze echt altijd zo klein geweest?
Ik herkende haar postuur, het is dezelfde als die van mijn moeder.
Ik ben naar haar toegelopen en heb haar aangesproken. Voelde zo raar, 4 jaar geen contact, en waarom?
Gekke is dat mijn oma heel erg in het nu leeft en dus deed of er niets aan de hand was. Iets waar mijn moeder het altijd zo moeilijk mee had. Dus we maakten een praatje, hoe is het en wat doe je nu en kom langs, kom nou langs....ik heb haar een kus op de wang gegeven, ze wordt al zo oud(86) en beloofd dat ik de eerst volgende weekend dat beide kinderen bij pappa zijn langs ga komen.
Het wordt hoog tijd!

Zweef ik nu weg op de tonen van David Silvian's stem,
welterusten....


zaterdag 2 november 2013

Zwijmelen op Zaterdag

toekomstdroom
uit het libelle winterboek





Het is rustig op mijn blog,
er komt af en toe iemand aanwaaien, er wordt hier en daar wat gelezen en soms krijg ik feedback. Een beetje als stilte na de storm!
Ik merk het bij mezelf ook, ik lees hier en daar, af en toe geef ik een reactie, maar vaker nog sukkel ik in slaap tijdens het lezen.
Nee dat komt niet door de blogs zelf!!!!
Dat u het maar even weet.
Dat komt , omdat ik zo vreselijk moe ben. Niet echt lekker. Beetje hangerig, af en toe wat misselijk enzo. Niet om over naar huis te schrijven in ieder geval. Gevolg is wel dat ik eigenlijk helemaal niks te vertellen heb.
Ik bedoel maar, wat maak ik nou heel mee?
Die zoveelste was en dat zoveelste tukje op de bank, de kat die de hele tijd vervelend loopt te mauwen net als ik de ogen sluit. Zoon die ineens heel hard moet lachen net als ik in slaap ben gesukkeld(en me dus rot schrik) Die boodschap die ik deze week wel twee keer gedaan heb, door weer en wind op de fiets. Eigenlijk is dat gewoon helemaal niet interessant.
Nee....
Op zoek naar ander schrijfmateriaal dan maar?
Herinneringen uit een grijs verleden opdiepen?
Over hoe we vroegah gescheiden gymden op school en dat niet eens raar vonden. Of hoe vriendin verplicht een rok aan moest naar school, ook midden in de winter, want zo hoorde dat op de katholieke mavo. Hoe mijn moeder vond dat ik op dansles moest, want dat hoorde bij de opvoeding. (en ik weigerde te gaan en dus nooit zou kunnen stijldansen op mijn trouwdag. Wat ik toch al niet wou!) En hoe mijn wiskunde juf mijn kleding afkeurde , omdat ik roze en rood gecombineerd had en dat kon niet hoor, dat vloekte! Net als groen en blauw samen trouwens.
Toen ik dat allemaal aan Dochter vertelde zat ze me aan te kijken of ik gek geworden was.
Dat zij en klasgenoten in de stromende regen op het schoolplein hadden staan wachten op de gymleraar, die ziek bleek te zijn, vond ze eigenlijk best wel normaal. (!?!)
Nou ja.....
maakt het ook uit.
Dit is mijn zwijmelbijdrage voor de zaterdag, uit dat grijze verleden waar ik het net over had ;)
Ik ga even lekker terug in de tijd.
Fijn weekend allemaal.