♡♥♡Maandag♡♥♡

Maandag,
de beste dag van de week,
want maandag is de dag dat we naar de Davistraining gaan!
Dat Zoon door de modder gaat, ja echt hij gaat ook, en dan steeds weer positief weet af te sluiten. Opgelucht, met wéér een lichtere tred. Wéér een klein beetje blijer. Wéér een heel klein beetje meer zelfvertrouwen. Het is nog heel subtiel allemaal, maar ik zie het! Ik wel!!!!
Het is ook niet makkelijk.

zelfportret van Zoon
gemaakt tijdens de dyslexietraining

Het is niet de standaard dyslexietraining waarbij je letters leert en dan volgens methode binnen zoveel weken op avi 6 zit. Verre van dat. Het gaat vele malen verder dan dat. Het gaat de diepte in. Zodat je nooit meer in de weerstand hoeft te schieten als je leest. Zo ver dat je lezen zelfs helemaal toppie kan gaan vinden, dat je zelfs een boekenwurm kan worden. Het is al gebeurd met veel kinderen die de training hebben doorlopen. het zou zomaar met Zoon ook kunnen gebeuren.
Daar kijken wij naar uit.
Naar dat bevrijdende moment.

Vandaag was daar evenwel niet veel van te bespeuren. Het begon heel goed hoor, hij moest een oefening doen waarin hij wel bewees hoe goed hij focussen kan. De oefening was leuk om te doen. Daarna kwam de film over Davis. Deze autistische, dyslectische man ontdekte op 38 jarige leeftijd iets over zichzelf waardoor hij zijn dyslexie op kon heffen en zijn autisme onzichtbaar kon maken. Hij vond de sleutels tot goed functioneren. Zoon keek er met een scheef oog naar. Begon te draaien en te wiebelen.
Ze vroeg hem daarna iets te maken van klei wat nog niemand gemaakt had. En dat wou hij toch niet. Hij verzon 1000 smoezen, hele slimme zaten daarbij.
Hulpverleners en leerkrachten uit het verleden trapten daar altijd in en werden dan boos om zijn ongehoorzaamheid. Stuurden dan aan op een machtsstrijd. Maar deze mevrouw niet!!! Ze bleef rustig en beheerst en eigenlijk was ze stiekem zelfs wel een beetje geamuseerd.
Niet dat het uitmaakte hoor, hij wou evengoed niet. En waarom hij niet wou wist hij zelf niet eens. Totdat we ineens iets op het spoor waren. Over hoe pappa verhuisde op het moment dat Zoon voor het eerst naar school ging. En hoe hij een tijdje daarna nog emigreerde ook. Vlak voordat Zoon naar groep 3 ging en moest leren lezen. Ik had het nog niet uitgesproken of Zoon verborg zijn hoofd tussen zijn armen en begon stilletjes te snikken. Om daarna heel boos op de tafel te gaan bonken en met de klei te gooien.
"Gooi maar door de kamer heen", zei de ze "Gooi het er maar uit!"


de uitdaging van Zoon

Het heeft een paar minuten geduurd en toen pakte hij de klei op. Die hij driftig in elkaar begon te slaan. Een grote bonk werd platgeslagen. Met fiere meppen en stompen. De klei kreeg er flink van langs, om uiteindelijk helemaal  geplet te worden met een of ander spatel.  Hij ontdekte dat er een afdruk van de letters in kwam en dat het open gat een mannetje leek. Dat was grappig, en de boze bui was in één keer weg.
"En nu heb je toch iets gemaakt wat nog nooit iemand gemaakt heeft!" Zei ze tegen hem "Gaan we nu een spelletje doen?"
Nou daar had hij wel oren naar, en binnen no time had hij ons beiden ingemaakt. Alweer......

En zo kwam het dat hij met lichtere tred vertrok dan hij kwam. En de energie hier in huis ook weer een stukje verschoven is. Een stukje lichter, een stukje zonniger, een stukje minder zwaar. Het is allemaal heel subtiel, maar ik voel het!!!!!