Maandag Davis-dag

eerste rij met letters Zoon

Het was weer zo'n dag van uitersten, volgend op een weekend dat niet helemaal volgens plan verliep. Vader was ziek dus de kinderen bleven natuurlijk thuis. En er moest een verslag doorgenomen worden en verbetert en daar had ik zo geen zin in. En dan waren daar nog de krantjes.
Maar vandaag,
vandaag was toch wel het meest warrige van allemaal.
Niet in de laatste plaats omdat we naar de Davis training gingen. Jaaaaaaa!!!!!
Gezellig dachten we nog alle twee,
vol verwachting klopte ons hart.
Zou het goede deze keer ook weer komen? Nu het weekend zo tegen zat....
Tuurlijk we hadden vermoeide nachten, en de trein reed ook al niet zo snel,
Als je toch wist hoe lang wij al wachtte,
nou gewis dan kwam het wel, nou gewis dan ging het allemaal wel.........

Dus niet!

kunststukje Zoon

Het begon heel veelbelovend, echt heel erg veelbelovend!
Om daarna als een dweilerige plumpudding in elkaar te zakken.
Het lukte niet echt om voorbij de weerstand te komen, en eigenlijk zagen we die weerstand in de eerste instantie ook helemaal niet. Wat we wel zagen was dat Zoon heel snel afgeleid was en dan ging hij razendsnel iets creatiefs verzinnen.
Hij moest letters kleien.De eerste rij was zo klaar, waarop hij nog een smilie als toegift maakte.
Maar nu kreeg hij de opdracht om het nog een keer te doen en dan met de minds-eye.
Hij ging weer aan de slag en na een paar letters was de focus weg en begon hij te multitasken. Er werd van alles naast gekleid. Waardoor de letters die hij moest maken natuurlijk niet meer zo mooi werden als zou moeten. (allemaal ongeveer even groot en naar het voorbeeld, ook de details)
Ze bekeek het resultaat eens met hem, vroeg wat het verschil was....
"Geen."zei hij. Het duurde wel even voor hij toe wou geven dat dat niet zo was en toen zei hij; "Ik kan ook niet alles perfect!"
En toen gebeurde het,
In de weerstand ging hij. Hij had ineens een kriebel neus...
"mag ik mijn neus peuteren en zit iets in(!)"
"Mijn handen voelen zo vies, mag ik ze schoon maken?"
"Wat gebeurd er nu met je?" vraagt ze hem.
"Niks," zegt hij....."Dan kan je doorgaan," zegt ze .
Op naar rij twee van de letters.
"Wohohoh, ik heb een leuk ideetje."Roept hij ineens.... "Ho!" zegt zij!
En hij werkt weer verder....
"Zal ik mijn spel meenemen volgende week?" praat hij weer.
Ze herinnert hem aan het werken met zijn minds-eye. Hij gaat weer even door. Niet zoals het moet, want "Zo erg is dat niet" zegt hij haar. En dan wordt het even heeeeel erg stil en raffelt hij het af.
"Mag ik nou mijn handen doen?" dweil dweil over de tafel....het mag.
Koffie/theetijd.....
Ondertussen kleit Zoon lustig erop los, hij heeft de smaak te pakken en maakt nog een creatie. Dan pakt hij iets uit de kast en bouwt met stukjes het een en ander en verzint er een spel bij. We moeten mee gaan doen.

en dit was het resultaat van het
spel van Zoon

Hij rekt en rekt en rekt de training tot het uiterste, om de loslaatoefening maar niet te hoeven doen. dweil dweil over de tafel, afleiden(mag ik dat spel doen??) en hij gaat zelfs zover dat hij zit-ups gaat doen. En als daar niet echt op gereageerd wordt dan heeft hij ineens allerlei kwaaltjes, hij zucht steunt, wordt bozig, doet vreselijk vervelend en ik en ik en ik...
oeoeoeoeoe
ik vreet mezelf op.
hier had ik beter even niet bij kunnen zijn.
Ik doe de loslaat oefening met veel enthousiasme mee. Die is wel even heel erg nodig bij mij. Zoon gaat nu ook meedoen......
Uiteindelijk heeft ze de ochtend afgesloten met het spel van vorige keren. Ze maakt Zoon(en mij) in....daar had hij niet van terug haha

We kwamen tot de conclusie dat Zoon het best moeilijk heeft met het aangaan van nieuwe ervaringen. En als ik het goed inschat weet ik ook waar dat vandaan komt. Maar Zoon nog niet helemaal. Ik denk dat als ik de volgende keer eens niet erbij ben hij dat veel makkelijker kan gaan voelen en loslaten.

Daarna hebben we voor Zoon een paar stoere boots gehaald bij "The American Base Store" en kondigde hij aan dat hij het wel tijd vond dat hij weer eens een stoere spijkerbroek wou en een ruitejes overhemd! Ik wist niet wat ik hoorde zeg. Hij loopt al een paar jaar in jogging broeken, omdat hij echt niks anders wou.
Dat had ik een maand geleden nooit gedacht, en nu is het dan toch zover gekomen.
De veranderingen zijn begonnen ;)

Sloten we de dag af met rot nieuws dat Vader opgenomen was in het ziekenhuis met een darmafsluiting. Hij belde vlak voordat hij de operatiekamer ingereden zou worden. Of we ons geen zorgen wilden maken, hij belde na afloop wel om te zeggen hoe het was gegaan hahaha....waar heeft Zoon zijn koelbloedigheid toch vandaan.
Natuurlijk belde hij niet zelf, maar heb ik zijn vrouw gebeld.
Voor nu is het goed, verdere onderzoeken moeten uitwijzen wat er nu aan de hand was.
En dan ga ik nu te bed, morgen is weer een drukke dag.
Welterusten!

Deze is voor Vader, zijn lievelingsband......