Gisteren verjaardag van dochterlief.
Ze had zelf maar gebeld of er mensen wilden komen. Alleen de vriendin van mamma was niet genoeg. Na de verjaardag van zoonlief, waar gewoon niemand kwam, had ze zich ingedekt. En zo kwam moeder en vriendinnetje, en gelukkig ook de enige familielid, die zijn gezicht hier af en toe nog laat zien. Moedig vind ik dat! Na alle stormen en kwaadsprekerij aan te moeten horen over mij, toch nog hier te komen. Helaas liet ik me wel verleiden tot gesprek over.... en werd het een heftige discussie. Ik kreeg de volle laag, even doorgebrieft van hoe er over mij gepraat wordt.
Maar dat wil ik helemaal niet weten.
Ik wil niet meer besmet worden met zoveel nijd en boosheid en schuldgevoelens van hen die mij en mijn ouders de afgelopen jaren zo in de steek hebben gelaten, omdat ze zich verscholen achter hun gezin/werk/sport/vrienden. Ik wil het gewoon niet meer weten. Ik heb mijn best gedaan, maar dat ik geen werk had(maar wel een gezin zonder vader), had voor hen geen reden mogen zijn om dan maar ALLES aan mij over te laten. Het ging nml niet om mij maar om onze ouders. Een goed afscheid is tussen hen nooit genomen. Er is geen tijd vrijgemaakt voor gesprek en verdriet delen. Er is geen tijd vrijgemaakt........in plaats daarvan kwamen excuses waarachter verscholen werd. En irritatie om het verdriet van de achtergebleven ouder.
Ik weet dat ik voor gerechtigheid niet bij hun moet wezen. Ik weet dat ik voor mijn geluk niet bij hun moet wezen en ik weet ook dat ik voor waardering, dat zij nauwelijks iets hoefden te doen niet bij hun hoef te wezen. Het is een heilloze weg als ik die op ga.
Ik wil dat niet meer,
Ik kies voor een andere weg.
Ik kies voor verwerken en dan loslaten.
Het verdriet wat ik meedroeg heb ik bij God neergelegd,
de pijn heeft hij doorsneden,
de eenzaamheid weggenomen,
het alleen zijn veranderd in samen zijn,
ik heb mijn bevestiging gekregen.....
Nu hoef ik alleen nog maar te vergeven.*
Zal niet makkelijk zijn,
maar dan ben ik pas echt vrij.
* vergeven is loslaten van hoop dat het anders kon of anders moest.
Het is loslaten van alle boosheid en beschuldigingen en oordelen.
Loslaten van alle pijn en het verdriet.
Vergeven is ophouden het tijdelijke eeuwig te maken
__________________________
It was daughters birthday yesterday.
She called anyone ,so they would come. Moms friend and her son were not enough. After birtday of son, when just nobody came, she made her arrangements for callers.nd so her friend and mother came and a relative who comes occasionaly. I call that possitivly brave!! After all the storms and having to listen to the slander about me, still to come. Unfortunatly I let myself tempted to talk about.....it became a fierce debate. I got the full blow, hearing how they talke about me.
But I don't want to know that!
I will not be contaminated by so much envy and anger and guilt, by those who abandonnend me and my parents the last few years, because they were hiding behind their family /work/sports/friends. I just don't want to know it anymore. I did my best, and though I had no job( but I did have a family with no father) it should not be the reason to leave me doing it all alone. It was not for me, but for our parents. They have not taken the time to say propperly goodbey oufather, to talk, to share grieve. They made no time....instead they hid behind excuses and were irritated about the grieve of the left-behind parent.
I know that for justice I can't come to them.
Nor for my happiness. Nor for appreciation for what was possible for them while I served my parents.
It's a hopeless road to go on.
I don't want that anymore.
I chose a different path.
I chose to process and release.
The sadness I was carrying I handed over to God.
He cut the pain,
removed the loneliness,
changed being alone into being together,
I recieved my confirmation.
All I need to do now, is to forgive.
It won't be easy,
but only forgiveness sets me free.
~