Jarenlang sleepte ik altijd van alles met mij mee in een grote tas. Ik leek wel wat op mijn opoe, als je haar zag zag je haar tas. In die tas zat van alles. Een rolletje pepermuntjes en fruitsnoepjes die ook nog eens apart verpakt waren. Dat was dus dubbel uitpakken. Altijd had ze een flesje 4711 en later frisdoekjes van hetzelfde merk. Zakdoekjes, puzzelboekje en pen,wat te lezen, naaigerei voor het geval er knoopjes van de kleding afsprong. Je wist maar nooit toch? We hebben vaak dankbaar gebruik gemaakt van haar naald en draad. Ook had ze er altijd een sok op breipennen in zitten. Voor als ze zich verveelde wanneer ze ergens was. Ze was nml de geitenwollensokkenbreister van de familie. Mijn vader wou geen andere sokken dan de hare. Grijs, groen, rood gemêleerd. En zo had ze er nog veel meer in zitten. Portemonnee, zo'n grote waar je de briefjes niet in hoefde op te vouwen. Het had twee vakjes voor losgeld en een magneetje waar de centjes aan vastplakten....dat was het tussenschotje. Die tas...die staat nog bij mijn tante. Een gekoesterd bezit.
Jaren later deed ik dus hetzelfde. Natuurlijk begon ik bescheiden met alleen wat make-upjes en een portemonnee en zakdoekjes.Ik had niet veel nodig. Maar langzamerhand kwam er al meer bij. Etherische olietjes-parfum, pen, potlood, kristallen om mij te beschermen, rescue remedie van Bach voor het geval ik of de kinders iets overkwam. Mijn Nei-blad, voor als ik in de paniek schoot of een astma aanval kreeg, dan kon ik het weg Nei-en. Een pakketje eten, voor als ik honger had(en trillerig werd) en een flesje water ....Tja en dan de portemonnee, die inmiddels uitpuilt van de pasjes en mijn mobieltje. Ik had dan ook een grote tas,want in de luiertijd van de kinders kwamen die er ook nog bij, met toebehoren. Ik heb wat afgesleept. Mijn schouders deden er zeer van en ik had mijn handen nooit eens echt vrij. Letterlijk een rugzak....Hoe het kwam dat het door de jaren heen steeds meer werd weet ik ook niet hoor. De luiers zijn verdwenen maar de grote tas is er nog jaren geweest. Van rugzak naar zo'n "schuin over de borst-tas"(zat voor geen meter ook dat nog) en toen kwamen de schoudertassen. Van bruin naar paars en als laatste een roze. Ik begon er al meer van te balen maar kon echt niet minder meenemen. ECHT!
Vorig jaar was ik het ineens zo zat dat ik de tas van dochterlief van de haak pakte en die vulde met mobiel,portemonnee en make-upjes en verder niks!
Wat een verademing.....
Ik beloofde mezelf plechtig dat ik het nooit meer zo ver zou laten komen!!!!
U raadt het al,
dat is me dus niet gelukt :-(
Voor ik er erg in had kreeg ik de rits niet meer dicht! En zwaar dat hij werd....ook dat nog. Mijn schouder bezweek er zowat onder. Ik heb echt een aantal keer een grote opruiming gehouden hoor, en dan ging het ook best wel eventjes goed....maar ja, het bleef zeuren.
Ik heb hem nog steeds, hij is zo leuk(zie foto)
Hij is wat versleten, een beetje uitgewoond, maar ooo zo licht.
Jawel, het is me gelukt !
Hoe ik dat gedaan heb?
Ik heb mijn 'rugzak' geleegd. Ik heb losgelaten en weggedaan, alles wat mij gevangen hield in angst en afhankelijkheid. Dus weg kon de Rescue, en de beschermingskristallen, de mini-chembuster, het Nei-blad, het waterflesje en het overlevingspakketje eten. Ik heb het niet meer nodig......Godzijdank!
Hoop dat mijn tasje nu voorgoed licht blijft.
~
this time no translation...please use google translate.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten