woensdag 24 maart 2010

~Nu nog even niet~

Ik heb wakker gelegen,
voor het eerst sinds jouw dood mam.
Net als we toen* deden,
maanden lang niet kunnen slapen.
Toen ging ik eruit en zat dan aan de keukentafel of begon te schilderen.
Nu lag ik daar maar.
Staren in het donker.
En verder niks.
Er komt weinig uit mijn handen.
Nog minder uit mijn hoofd.
Jouw foto heb ik nog steeds niet neergezet.
Ik wil wel hoor,
maar ik kan het niet.
Dan is het zo heel erg echt.
Is dat niet bizar?
Ik heb je zien sterven,
jouw hand in de mijne.
Ik heb afscheid genomen,
wel duizend keer bij de kist.
En ik heb je vaarwel gezegd in het crematorium.
En toch kan ik het maar niet geloven.
Wil ik niet geloven,
dat je er echt nooit meer bent.
Dat je nooit meer met mij iets gaat doen.
Dat ik je nooit meer even wat kan vragen,
al is het nog zo onbenullig.
Ik wil er niet aan,
nog niet,
nog heel even niet.
niet nu,
niet morgen,
niet...
eigenlijk nooit niet.

Ik weet heus wel hoe het echt zit.
Maar mag ik nog even net doen alsof je nu thuis zit?
En ik straks nog even met je babbel door de telefoon?
Dat je me nog even aanhoort en ik jou?
Mag dat mam?
Morgen doe ik dan wel zoals het echt is.
Dan zie ik de rauwe werkelijkheid wel in de ogen.
Maar nu nog even niet.....
~

*Toen mijn vader gestorven was.

dinsdag 23 maart 2010

~Onze tuin~

Daar is ze dan,
het zonnetje en het groen.

We hebben een deel uit mijn moeders tuin geschept,
het heeft hier een plekje gevonden.
Er staat nog meer,
veel meer,
en ook dat wil ik graag eruit scheppen.
Weet niet tot hoelang dat nog kan........
Het is het laatste wat ik kan doen.

Daarna is het huis weg.
Voor een ander.
Net als de tuin,
waarin ik turn-oefeneingen deed,
in de oranje tent speelde met mijn vriendinnetjes.
Waar ik picknickte en waar we in het kolenhok achter de schuur
een hut bouwde met mijn broertje.
Waar ik in het gras lag,
waar mijn babypop haar bedje had,
waar mijn barbie begraven lag nadat haar benen het niet meer deden.Waar nog niet eens zo heel lang geleden het gras weg ging en de halveauto-collectie van mijn broertjes te voor schijn kwam.
Onze tuin,
waar we speelden en ruzieden.
Onze tuin......
Straks is hij niet meer.
Mijn kind zijn is nu echt voorbij,
de plek straks weg.
Voor iemand anders wordt dit nu zijn/haar tuin uit zijn/haar jeugd.
Andere herinneringen zullen gemaakt worden,
de cirkel wordt gesloten.
Ik hoop dat ik er straks klaar mee ben.
Voor nu is het elke dag een beetje meer afscheid nemen.
~



zaterdag 20 maart 2010

~de kast van mijn ouders~

Zaterdag,
boodschappendag,
oma-dag.
We zijn alle drie de weg kwijt.
Er is alweer irritatie,
er is alweer gezeur.
En hoe het nu verder moet?
Ik eet nog een plakje chocolade,
drink nog een kop thee,
zet de tv aan op onze programma's.
Niets is nog hetzelfde.

Waar zij zo tegenop liep loop ik nu in haar plaats tegenop.
Straks met de kinderen de kast omhoog tillen.
Als het wil lukken.
En anders hulp vragen aan...ja aan wie eigenlijk?
Ik weet het even niet meer.
Ik weet het gewoon even niet meer.
Zaterdag,
boodschappen dag,
oma-dag
Niets is ooit nog hetzelfde.

~

vrijdag 19 maart 2010

~Leegte~

Het weekend is begonnen,
en het is een en al leegte voor mij.
Niet meer samen boodschappen doen,
niet meer samen eten,
niet meer een telefoontje plegen.
Niets meer van dat alles.

Vreemd hoe snel je went daaraan.
Ruim twee jaar geleden deed ik al mijn boodschappen alleen met de kinderen.
Maar toen leefde ik in de zekerheid dat op de achtergrond,
als ik ze nodig had, mijn ouders waren.
Nu is daar slechts een lege plek.
En stilte......


~

donderdag 18 maart 2010

~oorloggeluiden~

Ik doe net de comp aan, alle pagina's gaan open en dan hoor ik nu op de achtergrond "cause i " van Rachel Kramer en er doorheen oorloggeluiden van een pagina van Bas.
Het is zo tekenend voor de herrie die ik nu meemaak in huis.
Zoonlief is ziedend,
dochterlief uitgerafeld en zo vreselijk verdrietig.
Tenmidden van dit slagveld bevind ik mij nu even heel alleen.
Hoofdpijn
en tranen
ze zei me gisteren sorry
voor de botheid van de laatste weken
voor haar heengaan.
Ach lieve mamma,
die botheid is mij allang ontschoten
al wat overblijft is jouw lege plek.
~


woensdag 17 maart 2010

~De dag erna~

3 j's - Hou van mij

Ik hoor de angst en wanhoop in haar stem
Niet de klanken die ik van haar ken
Het is niet zo'n traan
veroorzaakt door de wind
Waarin die z'n oorsprong vindt
In een hart dat hevig lijdt
in de liefdesstrijd

Zeker maar voorzichtig zeg je zacht
Er wordt voorlopig ander weer verwacht
Ik kijk of ik begrijp wat je bedoelt
Maar mijn hoofd wordt overspoeld
Met gedachten aan een tijd van onzekerheid

Hou van mij
Blijf bij mij
Want je heelde al mijn wonden
Hier heb ik mijn plek gevonden
Want ik hou van jou
Geloof me nou
Al wat leeft dat weet dat ik niet zonder jou
Leven kan

Gedreven door mijn streven
Op het strand
Schreef het water woorden in het zand
Er jankt een meeuw die hoorde wat ik dacht
Mijn hart dat schreeuwt om kracht
In m'n onmacht rijkt mijn hand
Maar jij verdwijnt in het achterland

Hou van mij
Blijf bij mij
Want je heelde al mijn wonden
Hier heb ik mijn plek gevonden
Want ik hou van jou
Geloof me nou
Al wat leeft dat weet dat ik niet zonder jou
Leven kan

Zal ik duiken voor de storm
Mijn hoofd gebruiken of enorm
Hard gaan schreeuwen om hervorming
Van die eeuwen ouden wet
Die mijn ziel zo ontzet
Misschien dat iemand mij zomaar redt

Hou van mij!!

Want ik hou van jou
Geloof me nou
Al wat leeft dat weet dat ik niet zonder jou
Leven kan

-------------------------

Eigenlijk wilde ik deze op de uitvaart laten horen,
maar hij stond niet in de lijst en we hadden hem niet bij ons.
Haar muziek, zij hield hiervan.
het is "Watermensen" geworden.......

Ik ben nu leeg, stil, hol, en op.
Vandaag schijnt de zon.
De lente is begonnen.
~

dinsdag 16 maart 2010

~gedicht van de uitvaart~

Een nieuwe morgen,
zij komt eraan,
is al zo dichtbij,
nog heel even,
want straks is de koude nacht voorbij.
Een nieuwe dag is dan aangebroken voor jou en voor mij.

Straks zal ik naast jou staan,
wacht nog heel even,
denk aan onze liefde,
denk aan onze pijn.
Denk nu aan alle mooie dagen waarin wij straks samen zullen zijn.

Nu is bijna voorbij.
Ik voel zoveel vreugde,
het maakt me vreselijk blij.
Het "nooit meer bij jou zijn" is nu voor eeuwig voorbij.
~

met dank aan Reinster wiens gedicht ik als opzet heb gebruikt en aangepast aan het verhaal van mijn moeder.

maandag 15 maart 2010

~De dag ervoor~

Het is de laatste hele dag dat jouw lijf nog hier is.
Morgen geven we je terug aan het vuur.
Ik heb hoofdpijn,
ik wil even niet meer,
ik zie er tegen op.
Het is echt de allerlaatste keer.
De allerlaatste keer.

Daarna is er 'stilte' en 'leegte' en 'nooit meer'............

zondag 14 maart 2010

~liedje~

Elke keer als ik de radio aanzet hoor ik dit lied.
Steeds weer.
Het kan niet anders dan ik krijg een schouderklopje,
een duwtje in de rug,
een seintje vaan boven.
Daarom dus een liedje vandaag.


BLOF -de storm


Overal waar je kijkt
komt er geen eind aan het donker.
Overal waar je loopt
Zakken je voeten steeds dieper en dieper weg in de grond

Alles verandert een keer
Niemand blijft altijd dezelfde
Alles wat hier nu gebeurt
Drijft vroeg of later steeds verder en verder weg naar de zee

Geef Geef de moed niet op
al stijgt het water snel en geef geef de moed niet op
Al lijkt de nacht zo lang

Overal om je heen
komt er geen eind aan het donker
alles raakt kwijt in de storm
Maar wie alles verliest vindt zichzelf op een dag weer terug als een mens

Geef Geef de moed niet op
al stijgt het water snel en onverwacht
al lijkt de nacht zo lang geef niet op
geef geef de moed niet op.

De storm gaat ooit eens liggen
Dit is wat je maakt
tot wie je bent
geef niet op
geef niet op
geef niet op
de storm gaat ooit eens liggen

De regen slaat tegen de ruiten
en van binnen stormt het net zo hard als buiten
maar geef geef de moed niet op

al stijgt het water snel en onverwacht
al lijkt de nacht zo lang geef niet op
geef geef de moed niet op.

De storm gaat ooit eens liggen
Dit is wat je maakt
tot wie je bent
geef niet op
geef niet op
geef niet op
de storm gaat ooit eens liggen
~

zaterdag 13 maart 2010

~Als ik een zonnestraal kon vangen~

Als de vogels nu konden vertellen waar je was gebleven,
dan ging ik nu naar buiten staan en keek omhoog.
Dan zou ik ze volgen en jou weer vinden.
Als de zon nu met zijn stralen jouw boodschap kon overbrengen,
vloog ik naar boven om de stralen te vangen.
Als de lente jouw komst zou aankondigt,
zou ik vreugde tranen plengen.
veel meer nog dan deze.

Maar nu de zon verbleekt is en de lente op zich laat wachten
zijn er alleen de vogels om mij te troosten.

Als het vorige week was,
zou ik het allemaal anders doen.
~


vrijdag 12 maart 2010

2e dag daarna........

Helemaal leeg ben ik nu.
Ik zit alleen,
het is stil,
in mij en buiten mij.
Alles wat meteen geregeld moest worden is geregeld.
En nu is het wachten,
wachten tot die laatste dag dat zij nog hier is.

Wat daarna?
Ik zou het niet weten.

Geen thuis meer,
geen plekje op aarde waar ik nog haar kind kan zijn.
Nooit meer iets "even vragen" ,
nooit meer "even langs",
nooit meer
dat vaste anker in mijn leven.
Alles is veranderd,
niets is meer hetzelfde.
Na twee dagen tranen ben ik nu leeg,

leger dan leeg,

meer dan leeg.

Schreeuwend leeg.

~


ik heb geen woordenmeer...ik leen ze dus maar gewoon van anderen.
deze was zo waar he mam......


All I See is You

(clive westlake / ben wiesman)

I tried so hard
All summer through
Not to think too much of you
But the more I try
The more I find
I just can’t leave the past behind

Times that are happy
Are times that are few
And once I was happy
When I had you

But days have come and gone
Since you were here
Nights are twice as long
Without you near
Pictures on my mind
Stand out so clear
No matter where I am
Or what I do
My darling
All I see is you

You’re there in every dream
I ever dream
There at every place
I’ve ever been
Everyday I find
You’re in my heart
And on my mind
I close my eyes
But I’m not blind
I see you still
And when I throw my arms out wide
I find that you’re not by my side
But one thing is for sure
Until I do
All I see is you

Everyday I find
You’re in my heart
And on my mind
I close my eyes
But I’m not blind
I see you still, oh

I won’t live again
’til I’m with you
Oh, darling
I won’t love again
Unless it’s with you

So until the day
When you are back with me to stay
In every way
All I see is you
I Just Don't Know What to Do With Myself


(burt bacharach / hal david)

I just don’t know what to do with myself
Don’t know just what to do with myself
I’m so used to doing everything with you
Planning everything for two
And now that we’re through

I just don’t know what to do with my time
I’m so lonesome for you it’s a crime
Going to the movie only makes me sad
Parties make me feel as bad
When I’m not with you
I just don’t know what to do

Like a summer rose
It needs the sun and rain
Oh, I need your sweet love
To beat all the pain

I just don’t know what to do with myself
I just don’t know what to do with myself
Baby, if your new love ever turns you down
Come back, I will be around
Just waiting for you
I don’t know what else to do

Like a summer rose
It needs the sun and rain
Oh, I need your sweet love
To beat all the pain

I don’t know just what to do with myself
I don’t know just what to do with myself
Baby, if your new love ever turns you down
Come on back, I will be around
Just waiting for you
I don’t know what else to do, no, no, no
I don’t know what else to do
I’m still so crazy for you, no, no, no, no
I don’t know what else to do, no, no, no
I’m still so crazy for you

donderdag 11 maart 2010

................................................................................

Daar zit ik dan,
het is stil en leeg in huis,
de kachel staat op hoog en mijn hart staat op schreeuwen.
Ik doe het niet,
ik huil,
en ik huil en ik huil,
"tranen met tuiten" zou ze gezegd hebben.
Het voelt als lood,
die stilte in huis.
Het voelt zooo stil,
die stilte in huis.
Je mocht even hier zijn,
even heel dicht bij zijn.
Even maar deel van ons gezin zijn.
Ik ga je zo missen.
Ik kan alleen maar huilen.

Ik kan alleen nog maar huilen......
Dag lieve mam
Ik mis je nu al
Ik mis je voor altijd
Ik mis je voor eeuwig
vaarwel lieve mam
~

dinsdag 9 maart 2010

~dansen of puinruimen~



Heeft u dat nou ook wel eens,
dat u zich afvraagd waarom we hier nou eigenlijk zijn?

Ik stel me deze vraag de laatste tijd weer erg veel,
en ik kom er steeds op uit dat ik hier niks anders kom doen dan puinruimen.
Tenminste,
daar lijkt het op.
En ik vind dat vreselijk frustrerend.
Had ik zoooo van alles op de rit,
staat nu alweer van alles in de wacht.
Net alsof het niet mag,
gebeuren er weer allerlei rampen waardoor ik niet verder kan.
Puinruimen dus.

Moet ik weer gaan zitten en me afvragen of ik wel de goede kant oploop.
Loop ik uberhaubt wel?
Sta ik niet stil?
En als ik stil sta,
is dat dan in het luchtledige ,
of is het om even tot inzicht te komen.

Ik weet het niet meer....
Tijd om tot inkeer te komen.
Dan kan ik daarna weer gaan dansen.
~

Afbeelding is ;De dans,
ets van Bibje uit 1988.

donderdag 4 maart 2010

Wat zal ik zeggen.....


Gesprek was zeer verhelderend,
ja,
dat zeker,
ogen zijn niet alleen geopend maar ook wakker geworden.
Zo werkt dat dus.
Ik maar denken dat aangifte doen genoeg signaal is...

Je moet vooral vaak en veel bellen,
zodat je ellenlange lijsten hebt met meldingen.
Dat de jokkende mens vaker geloofd wordt dan degene die om hulp verzoekt,
dat was mij in deze al heel lang bekend,
maar dat zij zeggen zich bezorgd te maken en daarom dus eerder geloofd werden dan mij
was mij geheel nieuw.
Zo werkt dat spelletje dus,
je uit je bezorgdheid en doet dan je handen wassen in onschuld.
Jaha,
omdat je zo bezorgd bent mogen jouw kindertjes dus de beest uit hangen bij die ander.
En de politie wordt boter in de ogen gesmeerd.
Want tja,de belaagde reageert zo vreemd hè.

DUHUH

Na 5 jaar steeds weer op je hoede zijn,
steeds weer lastig gevallen worden,
steeds weer bedreigingen en verwensingen naar je toe geslingerd krijgen,
nooit rust in je eigen huis en tuin kunnen genieten,
altijd een kind moeten opvangen die steeds weer opgejaagd wordt,
uitgekotst wordt,
geslagen,vernederd,beschimpt en besmeurd wordt door een groep kinderen notabene.
Zou u dan ook niet een klein beetje vreemd reageren??????
Een beetje nerveus misschien?
Ietwat angstig voor de zoveelste klap?
En ietwat agressief na de zoveelste vernieling?
Wetende dat kindjes onder de twaalf toch niet vervolgd worden
en dat deze kindjes zich daar heel erg goed van bewust zijn?

De wijkagent heeft excuses aangeboden
voor verkeerd opgetekende aangifte,
waardoor kindjes geen medeplichtigen waren,
maar misschien er wel iets mee te maken hadden maar ja nu niet duidelijk??????
Voor het verkeerd begrepen hebben van de nood waarin wij zaten.
En heeft beterschap beloofd.
We gaan het zien en beleven.
Wordt nog steeds vervolgd.
~












woensdag 3 maart 2010

~gesprek~

Vanmiddag eindelijk na jaren van wachten, met bemiddeling van slachtofferhulp,
een gesprek met de wijkagent.
Jawel,
die man die voor de veiligheid in de wijk moet waken,
en ons verhaal niet interessant genoeg vond om er ook maar meer tijd aan te besteden
dan een gesprekje met de daders.
Over consuminderen gesproken.......
Ik zie er nu al tegenop,
eigenlijk wil ik helemaal niet meer.
Werd me ook nog voorgesteld of ik een dader slachtoffer ontmoeting wou.
WOEAAAHHH
Echt niet!
Ik wil ze nooit meer zien.
Ik weet wel,
dat gaat niet gebeuren,
ik zal ze ongetwijfeld de komende jaren tegen komen in de stad,
aan het werk in een of andere winkel,
moet ik ze nog te woord staan ook.
Dat worden zwijgende handelingen vrees ik,
die druipen van haat en afschuw.
Nee,
een ontmoeting zie ik niet zitten.
Niet zolang zij nog zo overtuigd zijn van hun gelijk een ander te mogen treiteren,
geweld aan doen,
lastig vallen.
En daar de wijkagent ook nog van weten te overtuigen,
dat hij het niet nodig vind om echte actie te ondernemen.
Een babbeltje is echt niet voldoende na alle klappen,
vernielingen en bedreigingen die wij hebben ontvangen.
Vanmiddag dus,
wordt vervolgd.
~