voor het eerst sinds jouw dood mam.
Toen ging ik eruit en zat dan aan de keukentafel of begon te schilderen.
Nu lag ik daar maar.
Staren in het donker.
En verder niks.
Er komt weinig uit mijn handen.
Nog minder uit mijn hoofd.
Jouw foto heb ik nog steeds niet neergezet.
Ik wil wel hoor,
maar ik kan het niet.
Dan is het zo heel erg echt.
Is dat niet bizar?
Ik heb je zien sterven,
jouw hand in de mijne.
Ik heb afscheid genomen,
wel duizend keer bij de kist.
En ik heb je vaarwel gezegd in het crematorium.
En toch kan ik het maar niet geloven.
Wil ik niet geloven,
dat je er echt nooit meer bent.
Dat je nooit meer met mij iets gaat doen.
Dat ik je nooit meer even wat kan vragen,
al is het nog zo onbenullig.
Ik wil er niet aan,
nog niet,
nog heel even niet.
niet nu,
niet morgen,
niet...
eigenlijk nooit niet.
Ik weet heus wel hoe het echt zit.
Maar mag ik nog even net doen alsof je nu thuis zit?
En ik straks nog even met je babbel door de telefoon?
Dat je me nog even aanhoort en ik jou?
Mag dat mam?
Morgen doe ik dan wel zoals het echt is.
Dan zie ik de rauwe werkelijkheid wel in de ogen.
Maar nu nog even niet.....
~