We hebben de knoop doorgehakt, zoon krijgt weer thuisonderwijs. De praktijkvakken doet hij nog wel op school maar al het andere gaan we weer thuis doen. Net als 3,5 jaar geleden gaat de directeur er mee akkoord, met het enige verschil dat school nu als team ook akkoord gaat en hij dus ingeschreven blijft terwijl hij meer thuis is dan op school. Er staat geen tijd aangegeven, als het nooit meer wil lukken zo in een groep dan is dat dus gewoon zo. Gaan ze niet moeilijk over doen. Vanuit school krijg ik begeleiding ivm zijn leerproces. Oftewel, ik ben nu weer jufmamma.
Zoon is opgelucht,
geen onnodige confrontaties met treiter-pestkoppen meer. Het liefst ging hij helemaal nooit meer naar school. Het heeft hem in iedergeval niet gebracht wat hij had gehoopt.
Geen vriendschap, geen intellectuele uitdagingen(hij doet nu al 4 jaar hetzelfde op school) en nauwelijks positieve ervaringen. School en autisme.....bij hem geen goede combinatie.
Ik mag loslaten,
loslaten mijn verwachtingen over zijn leven,
loslaten mijn verwachtingen over mijn leven,
de dingen zijn anders gelopen,
en dat valt me moeilijker dan ik dacht. Dat accepteren van wat is zoals het is. Al dagen wil ik dat alles anders is, alleen is dat niet zo. Dit is het leven wat ons gegeven is. We mogen er het mooiste en het beste uit halen wat er uit te halen valt.
Elke dag opnieuw.
Ja.
~
Ik kom hier door je linkjes in de andere blogjes.
BeantwoordenVerwijderenIk ken deze gevoelens maar al te goed.
Zelf heb ik drie kinderen, eentje hoogbegaafd en autisme, de andere twee ook een diagnose. Naar school gaan kost twee van de drie af en toe ook erg veel moeite en soms zit onze dochter weken thuis..
Ook gedoe met de lpa gehad maar inmiddels werkt school mee en dat is een hele geruststelling!
Op mijn blog schrijf ik hier niet over omdat ik geen vervelende reacties wil maar ik wou het je toch even laten weten. Het is altijd fijn te lezen dat je ergens niet de enige in bent:)
Groetjes,
Lineke