Owkeej

Ik val echt van de ene verbazing in de andere.
Zo kan 'ie niks en zo kan 'ie ineens van alles wel.
Zo is het elk moment zeuren, zo kletst hij een uur aan één met grappen en grollen als toetje.
Zo wil hij jaren niets weten van zijn uiterlijk, zo wil hij ineens nieuwe schoenen, nieuwe overhemden en zelfs een paar stoere spijkerbroeken.
Zomaar wat dingen die ik tegen ben gekomen deze afgelopen week.
En die ik natuurlijk pas echt zag toen ik besloot om de zorgen in morgen te laten.
Daarstraks zei hij me dat hij alleen naar de Davis wou.
OWKEEEJJJJ
trein/overstap en stuk lopen.........
"Ik weet nu wel hoe ik daar moet komen hoor, en jij doet daar toch helemaal niks."
En daar heeft hij natuurlijk wel weer gelijk in ja. Dus tijd voor een nieuwe fase in zijn leven. Eentje waar ik stiekem al een tijdje op hoopte maar die even op zich liet wachten. We hebben deze momenten eerder gehad en zelfs overwonnen maar dan gebeurde er weer wat, waardoor het weer terug bij af was. Iets wat school en hulpverlening maar niet wenst te zien. (en dan bedoel ik hun aandeel hierin, die ze steevast afschuiven op mij.)
Het is net wat de Davis-counselor zei " Jij en ik weten heel goed hoe dun het draadje is waar wij als koorddansers op moeten dansen. Er zijn zoveel (externe) factoren die ervoor kunnen zorgen dat het draadje breekt en dan zijn we weer terug bij af (en vaak nog verder)."
Ik hoop dat de knoop die we in het draadje gemaakt hebben en de veiligheidslijn die we erbij gespannen hebben nu sterk genoeg zullen zijn om hem te dragen op zijn weg naar groei!
Dat hij nooit meer hoeft te vallen.
Dat hij zelfs best een tijdje kan blijven hangen als hij dit nodig heeft, want het draadje gaat het gewoon houden! PUNT!

Ik sluit af met mijn nieuwste favoriete band die patent heeft op winterliedjes....dit is al een oudje uit 2012....maar wat een leukerd ook weer.
Enjoy!!!!!!!!