vrijdag 4 oktober 2013

In the name of love

Er zijn zo van die dingen in je leven waar je niet echt trots op bent. Waar je je voor schaamt en wat je liever niet wil dat iedereen dat zomaar weet van je. Je weet wel, van die neus-peuter-op-eet-momenten. Dan val je ineens door de mand.
Heb je van jezelf een mooi portret geschilderd , blijkt dat toch nèt even anders te zijn. En eigenlijk, als je je zelf dan in de spiegel bekijkt, schaam je je voor dat nèt even anders. Terwijl er niets is om je voor te schamen, dingen zijn nou eenmaal zoals ze zijn.
En niet alleen bij jou.

Zo ga ik dus echt nooit naar een reünie,
echt hoor, ik zou me daar dood schamen.
Van al mijn mooie plannen is niks uitgekomen en als je me nu ziet, bleek van vermoeidheid en niet gelukkig zijn, zie je niet bepaald iemand die succesvol is. Erger nog, als ik naar mezelf kijk, zie ik een mislukte vrouw. Niet in staat om haar leven vorm te geven op een manier die haar echt gelukkig maakt. En dan ook nog eens met problemen waar mensen hun hoofd bij schudden.
Als ik dan kijk naar mijn leeftijdsgenoten, die het allemaal voor elkaar hebben. Leuke man, grote auto, stel leuke kids die het op alle fronten goed doen, zelfs als het etiketkindjes zijn, eigen huis, 2x op een jaar op vakantie, alle twee een baan, kindjes succesvol op de opvang, familie, dromen die waar gemaakt worden, vriendenkring.........en dan kijk ik dus niet alleen naar hun facebookstatus hè. Ik weet dat ook zij hun issues hebben, echt wel. Zo is het leven nu eenmaal.
Toch...
Als ik dan zie hoe zij met die issues dealen kunnen.
Een beetje het bn-ers gevoel krijg ik daarbij. Retraite hier, meditatieklasjes daar, welness arrangement, romantische stedentripjes of shopdagjes, spirituele workshops. Lekker uitgaan met vriendinnen. Kortom het goede leven vieren.
Zou ik ook best willen.
Best wel.
Soms.
Ja.

Gelukkig kan ik wel zeggen dat ik een succes ben in volhouden en dapper zijn, en stoer zijn.
Dat ik een succes ben ik kritisch denken, de dingen doorzien, op een rijtje zetten, en daarmee mensen te confronteren die niet zulke eerbare doelen hebben.
Ook ben ik een succes in het beschermen van mijn kroost.
En als ik mijn kinderen echt durf te geloven ben ik ook een groot succes in liefdevol ouderschap.(en ben ik ook nog eens "to beautifull to be true", volgens Zoon , hoewel ik daar zo mijn twijfels bij heb haha)
En dat alles "in the name of love".....
Eigenlijk zijn dit best wel dingen waar ik vet trots op kan zijn, niet waar?
Ja, dacht ik ook.
Ik voel me gelijk geen mislukkeling meer ;)



Enjoy today!

12 opmerkingen:

  1. Goed zo! Want natuurlijk ben jij geen mislukkeling! Die dingen die je in de laatste alinea opnoemt, die zijn zoveel meer belangrijk dan mooie spullen en een leven wat er aan de buitenkant op en top uit ziet! Ik ken mensen die tijdens de zwangerschap aangaven geen kindje met down te willen hebben. Ik heb me wel eens afgevraagd wat er van hun "status" zou overblijven als dat perfecte kind dat ze wilden bijvoorbeeld autisme had of andere beperkingen, die niet zichtbaar zijn. En dan? Wees heel erg trots op jezelf hoor! Fijne dag verder!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Misschien heeft het eerste deel van je opsomming meer met de buitenkant te maken. En de dingen,die je later opnoemt zijn van wezenlijk belang.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het enige wat van belang is, is wat de kinderen later zeggen en voelen bij "vroeger" wat is belangrijker al die vergankelijke spullen en nietszeggende reisjes, of de tijd die vader/moeder echt in de kinderen hebben gestoken, niet voor de buitenwereld, maar voor de wereld van hun kind...

    ieder leeft zijn of haar leven met ups downs en in between, so let it be let it be. Laat het zijn en ga er vanuit dat jouw kinderen net zo of stiekem wel gelukkiger zijn als dat etiket kind, want tjah wat is nou leuker 12 in een dozijn of uniek?!
    Dusse geniet extra van de tijd met de kids, en wees er trots op een just good enough mom ;) te zijn!

    Veel Liefs,
    Ruby

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Er wordt n al veel gezegd over vroeger haha, ik moet dan altijd inwendig wel lachen hoor want ze zijn 12 en 14 jaar oud. Maar de herinneringen die we gemaakt hebben zijn zo waardevol, die vergeten ze nooit meer.
      X

      Verwijderen
  4. Hmm ik ga ook nooit naar reunie's , gewoon omdat ik er niks mee heb....de mensen die ik toen leuk vond bestaan niet meer in die hoedanigheid (en ik dus ook niet :-) ), en anders vind ik ze alsnog wel leuk zonder dat ik daar een reunie voor nodig heb. Ofzo...
    Ik voel me vaak opgelaten bij eeuwig ouwe koeien uit die sloot trekken en herinner de meeste dingen toch anders dan ehm erover gesproken word dan.dat bladiebaldiebla-gehalte gruwel ik van.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. ja die herinneringen ja....die herinner ik me meestal ook niet. Eigenlijk vond ik de middelbare een vreselijke plek om te zijn :(

      Verwijderen
  5. ~spreekt even streng~ ... zeg dame, iemand die zo ontzettend hard voor haar kids knokt, mag zichzelf allesbehalve mislukkeling noemen. Moet je namelijk behoorlijk wat kwaliteiten voor hebben wat niet eens opweegt tegen een twee-onder-een-kapper met twee auto's en twee vakanties per jaar!

    Jij bent een echte mama, dat is wat voor jouw kids het allerbelangrijkste en dan maakt het niet uit in wat voor huis je woont, of je een auto rijdt of hoe vaak je op vakantie geeft. Dat Thuis-gevoel, daar gaat het om!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Je waarde zit hem niet in dingen, banen, spullen of vakanties of aantal auto's of groot afbetaald huis. Die zit in de liefde die je hebt en krijgt. Dat maakt jou een heeel waardevol mens.

    BeantwoordenVerwijderen