Echt wel

Lente in aantocht,
dat heb ik met dit nummer.
Het is midden in de winter en ik verlang hevig naar een lente die nieuw, stil, jong, ontluikend, fris en onschuldig is. Zacht, vooral zacht en koesterend. Als een troostende deken om mijn naar geborgenheid hunkerende schouders.
Lente
alles teer en bijna groen......

In plaats daarvan zitten we nu in een winter die maar geen winter wil zijn. Is dat nou niet ironisch? Gevangen tussen net niet echte kou, maar zeker geen heerlijke warmte. En die warmte die wil ik. Die wil ik . Die wil ik!
Het einde van dit jaar,
nieuwe beloftes en voornemens voor volgend jaar.
Ik denk ineens aan de belofte van vorig jaar die beschreven werd in mijn horoscoop.

"Er is een stilheid in de hemel, een blijde verwachting, over wat jij dit jaar tot stand zult brengen."

Ik heb wel wat neergezet hè dit jaar.
Echt wel!
Alleen die trapkast.......die moet ik nog steeds doen ;)

Op de valreep Zwijmelen op Zaterdag

Jee ik was het toch bijna vergeten. De dagen zijn zo niet normaal en zo warrig. We zijn zo in de war met wat dag voor het überhaupt is, dat ik het zwijmelen glad vergeten was. Totdat ik net ineens er aan dacht.
Maar war voor liedje moet ik nu uitkiezen?
Ik heb echt geen flauw idee.
Kerst is over, foetsie, voorbij en nieuwjaar moet nog komen.
We zijn moe, boos, kribbig, uit ons doen en, nou ja én dus.....
Kerst was de eerste dag heel rustig, en de tweede druk en wild en lang en flink vermoeiend. Moest er een dag van bijkomen. Zoon dus ook, want die kwam gelijk mee naar huis.
En zo een overgang na zoveel onrust was dus niet fijn, gaf spanning, boosheid, gedoe. Plus dat we nu pas de ontlading beginnen te krijgen van al die maanden superstress.
Er staat ons dus nog wel het een en ander te wachten.

Rare is dat het riool nu ook ineens weer stuipen heeft gekregen. Het was al eerder in de dit huis. Dat het zo ontzettend stonk en dat de afvoer gemaakt moest worden. Ik vrees dat dat nu ook weer zo is, want na elke wasmachine beurt stinkt het als een bunzing...echt om misselijk van te worden. Maandag meteen maar bellen, want dit is niet uit te houden.
Alle drek komt bovendrijven lijkt wel.......ZUCHT.
Symbolisch gezien ook wel weer iets om over na te denken.

Nou goed, ik ga nu snel op zoek naar een liedje,
wens ik u allen een goede nacht en een fijne zondag!!!
Dag.

Tegendraads ;)

Kerstochtend,
het kerstkind ligt weer in de kribbe,
de voorbereidingen zijn gedaan,
Dochter ligt nog te slapen en ik wil nu gaan.
Op naar verre landen,
maar goed een wandeling aan zee is ook okè.
In mijn gewone kloffie, mag ik dan nog wel mee?

Ik ben een beetje baldadig, ik ben wat tegendraads op dit moment.
Het is wel goed zo met die kerst. Ik ga gewoon net doen of het een gewone dag is waarin alleen het enige verschil is dat de winkels niet open zijn. Maar who cares about de winkels.....daar is toch geen geld voor.
Wat zal ik eens doen gaan vandaag,
welk klusje ligt nog op mij te wachten.
terwijl iedereen op zijn kerstbest aan de haute cuisine zit kan ik natuurlijk best de trapkast uitruimen of de ramen lappen die nu door de storm van gisternacht in matglas zijn veranderd.
Ik kan ook alle bedden verschonen en de wasmachine eens flink laten draaien, en dat alles onder luid geschal van kerstliederen.
Ja dat kan.
Lekker, eigenlijk heb ik daar best zin in weet je dat.
Dan doe ik morgen met een opgeruimd gevoel wel weer mee met het kerstgedoe. :)

Dus mensen, ik wens ieder (nog een keer) een heel fijn kerstfeest/maal/samenzijn toe.
En dan ga ik nu lekker aan het werk!

nog 1 nachtje slapen

Wat een storm hè vannacht.
Ik kon er niet van slapen, zo ging het tekeer hier. En de brandweer die af en aan reed. Woelig nachtje dus. Er kwam geen einde aan de wind en de sirenes. Vervolgens kraakte er iets in mijn kaakgewricht wat zo'n herrie maakte dat ik meteen klaarwakker was.
Toen ben ik er maar uit gegaan.

Dag voor kerstmis.
Rare dag, Zoon gesproken via de videochat (hij mistte ons) door de regen naar de stad gelopen, Dochter's verlanglijst gehaald en mijn inkopen gedaan en toen weer door de regen naar huis. Donker inmiddels.
Thuis wachtte vriendin van dochter op de modeshow en andersom, oftewel, beide hadden kerstinkopen gedaan die ze aan elkaar showden :)
Ja en nu is het avond, bijna nacht....
Dochter kletst nog wat met vriendinnen via de whatsapp, ik hang hier in de kussens en Michael Buble staat op het tv scherm te kwelen.
Heb ik nu een kerstgevoel?
Nah
Ik ben een beetje verdwaald,
dobber wat op de zee van kerstverleden en kersttoekomst. Zie kerstheden niet zo heel scherp. Ben dit jaar niet zo goed in kerst organiseren. In mijn hoofd zijn de draadjes nog niet helemaal verbonden op de plek waar ze een jaar geleden losgerukt werden.
Dus doen we rustig aan, slapen we veel uit en koken we een eenvoudige dis(waarvan de juliennesoep al klaar is)
Het is rustig zonder Zoon,
het is rustig zo,
het is wel goed.
Fijne kerstdagen!

snert weer brrrr

hing ergens in een van de portieken
die we beklommen.

We hebben het weer gedaan,
bijna de helft gelopen en morgen de rest.....de kerstwensen van de zondagskrant. Van beneden naar 4 hoog, wel 11 trappenhuizen achter elkaar. Door weer en wind daarna en halverwege zelfs door de dikke regen. Bikkels zijn we, echt hoor, bikkels!!!!
Stomme snertweer.
Menigeen deed gewoon stug niet open(na soms zelfs eerst door het raam gekeken te hebben)  De ander klaagde dat hij nooit een krantje kreeg(die ik  notabene zelf elke week langsbreng) Weer een andere geloofde niet dat wij van die krant waren(waar is je legitimatie? Die ze niet had, dus kreeg ze ook niks. Die krant met kortingsbonnen kon ze zelf ook gedrukt hebben, jaha)

4 hoog....

Er was nog een mevrouw die verklaarde dat ze dit al gehad had en sloeg de deur met een klap voor de neus van Dochter dicht. Maar de klapper was nog wel die oude man die vond dat Dochter eerst maar eens een jaartje op tijd moest gaan lopen, want hij wou de krant wel voor half 11 in de bus en niet later, dus nu kreeg ze niks!

ECHT HOOR

Als je dan niks wil geven, geef dan gewoon toe dat je een krent bent. Of hang een briefje op dat je uit principe het de krantenmeisjes/jongens niet gunt, dat ze bovenop hun toch al zeer schamele loontje nog een extraatje bij elkaar scharrelen door bij elke deur persoonlijk de beste wensen over te brengen!

Zo ik heb gezegd.
Moest het even kwijt hoor.
Ik kan er zo slecht tegen dat er zo gereageerd wordt.
Gelukkig zijn er daarentegen nog genoeg mensen die wel aardig en beschaafd en voorkomend en gewoon hartstikke vriendelijk zijn!!! Die mensen kregen dan ook de allerliefste lach en de grootste dankbaarheid van dochter. En de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. Maar het is wel de laatste keer. Ze gaat er mee stoppen, ze heeft er helemaal genoeg van.

De boom staat



Kerstboom in huize Bibje

De boom staat,
en de vermoeidheid is over mij heen gevallen,
het liefste ging ik nu in winterslaap.


Dit dus......

In zo'n heerlijk bed met dubbeldik matras en een veren dekbed en veel kussens en een houtkachel. Dan zie ik dat bed voor me van Meg Ryan in "You've got mail". Waarin ze ligt als Tom Hanks haar bezoekt en zij ziek is. Terwijl hij haar bloemen in de vaas zet en dan op de rand van haar bed gaat zitten. En dan dat moment waarop ze elkaar in de ogen kijken. Dan weet je het.....het is gebeurd.
Nou ja zo'n bed in zo'n kamer.....lijkt me zalig.
En zo'n man lijkt me ook wel wat.

Maar oké, dat gaat hem niet worden dus.

Daarom kruip ik zo mijn gewone bed in met kruik en heel gewoon dekbed, om in ieder geval lang, lang, heel lang uit te slapen. Gaan we morgen nog de kerstwensen rondbrengen en wat inkopen doen voor de kerst.
Voor het eerst in jaren loop ik niet te snotteren en triest te zijn.(Duhuh)
The ghosts of Christmas Past zijn weg. Wat is, is een leeg gevoel van "ik weet het nog even niet."
Nog 2 nachtjes slapen.

Zwijmelen op Zaterdag

Feestelijk wakker worden,
feestelijk ontbijten,
feestelijk dochter uitzwaaien.
Dansend, zwingend en zingend de vloer zwifferen en de tafel leegruimen en de dagvaardingen in duizenden stukjes scheuren!!!!! Bedenken wat voor lekkers ik halen zal, en of ik slingers op zal hangen.
Ik kies voor niet,
morgen ga ik de kerstboom optuigen.
De kerstboom, voor het eerst in 3 jaar zonder dat zware gevoel.
Man wat zijn wij nog steeds heel erg blij!!!!!
Ik twijfel nog tussen vergeven of aan het kruis nagelen......
Voor nu vergeef ik nog even, vreeeeeduh op aaaaaarde, vreheduh op aaaaarde
Met Pasen kijk ik wel weer verder ;)

Fijn weekend allemaal!!!!

Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa

Ik loop wat verdwaasd rond, ben wat in de war en toch en toch en toch zo vreselijk blij!!!!!
Wij gaan een geweldige kerst hebben.
We hebben al gejuicht, ik en dochter (op straat, want ik zat op de fiets toen de advocaat belde en ik even stopte om op te nemen) gelachen, geschreeuwd en iedereen op de hoogte gebracht op de facebook.
Zoon gebeld, die lichtelijk in de war reageerde met een: "En wat betekent dit nu eigenlijk mam?" Nog niet helemaal geloven dat het echt was.
Vader die super blij was en de orthopedagoge die in mijn oren juichte toen ik haar opbelde.
En nu zit ik hier.
Ik wil dansen, springen, rennen, iedereen die ik tegen kom kussen en knuffelen, ik ben zooooo blij!
2 Jaar van ons leven.
2 jaar heel hard vechten, angst en beven meegemaakt.
2 jaar ongeloof en minachting en misprijzen en stalking over ons heen gekregen.
Maar nu zijn we vrij!

Dankjewel mevrouw de rechter
Dankjewel meneer de gezinsvoogd
Dankjewel Orthopedagoge
Dankjewel meneer de advocaat.
Wij houden van jullie!

Huh?

Ik had aangegeven dat ik het niet wou, dat ik geen pottenkijkers erbij wou hebben. Ik mag geen publiek meenemen, dus zij ook niet. En dus protesteerde ik nog voor de zitting tegen de advocaat die niks geregeld had. Niets doorgegeven had. Ik zat me op te winden, druk te maken en me af te vragen hoe ik dit brengen zou in de zaal. En terwijl ik dit deed liep een man steeds heen en weer. Dat is hem, dacht ik. Tackelen wou ik hem. Oprotten! Je bent niet welkom , roepen!!!!
Maar ik deed niks van dat alles.
Ik ging gedwee de zaal in, ging met mijn halve rug naar de man toe zitten. Zo van...ik heb geen zin in jou. Liet de advocaat praten, zei zelf nog het een en ander en toen liet ik de orthopedagoge alles verder opknappen.
Er werd druk over en weer gevraagd en uitgelegd en ook de man werd nog even gevraagd wat hij er van dacht. Het stoorde me, hoezo mag hij mee praten??!! Er werd nog meer gevraagd en overlegd en uiteindelijk, na het laatste rondje kwam de conclusie van de Raad. Die had natuurlijk nog steeds zorgen en riedelde het lijstje weer af. De orthopedagoge reageerde dus ook nog maar weer even. Dat de raad teveel protocollijstjes afwerkte en niet keek naar de zaak zelf. En toen wij allemaal ons woordje gezegd hadden(wij willen geen ots dus!) mocht de voogd zijn zegje doen.
Hier baalde ik van, wat nou zegje doen.....

Ik had totaal niet verwacht wat deze man zeggen zou, mijn mond viel open van verbazing. Net als die van de orthopedagoge en de advocaat en vader en de rechter en de Raad. Want wat hij zei was hetzelfde als ons. Dat hij niet zag wat het nut van een ots was, dat hij niet zou weten wat hij in ons gezin zou kunnen doen. Alles werd al gedaan. En dit bekrachtigde hij met een voorbeeld uit zijn praktijkervaring waarin een moeder ,net als ik, zelf alle hulp al gerealiseerd had en gelijk kreeg in het hoger beroep. Hij verwachtte dat dat hier ook zou gebeuren mocht de rechter toch een ots uitspreken.

BAM

Morgen is de uitspraak.

Omdat ik nog aan het bijkomen ben van de verassing een verassend nummer ;) Enjoy!

Droom

Alle voorbereidingen zijn getroffen,
alle rapporten geschreven en ingediend.
Alle verweren staan op papier en het verhoor van zoon met rechter geoefend. Hoewel ik me afvraag of je daar ooit echt voor kan oefenen.
We zijn voorbereidt.
We zijn er klaar voor.
Nog twee nachtjes slapen.

Eigenlijk zou het vorige week al zijn, maar toen was vader ziek en de orthopedagoge was ziek. Dus heb ik om uitstel gevraagd. Liever had ik het nu al achter de rug gehad, maar nog niet alle voorbereidingen waren klaar door ziekte. Nu zijn we wel zover denk ik. Hoop ik. Wil ik, Moet ik gewoon!!!!
En dan hoop ik heel hard
bid ik heel hard
dat het de klap met de hamer wordt.
En wij vrij zijn, om Zoon te begeleiden de toekomst in.
Zonder continue stalking van BJZ.
Dat is onze droom, onze grote wens, die wij elke minuut het universum in blazen.

~welterusten~

•´¯`•.¸¸.´✿•´¯`•.¸¸.´❀❀ •´¯`•.¸¸.´✿•´¯`•.¸¸.´❀•´¯`•.¸¸.´✿•´¯`•.¸¸.´❀

•´¯`•.¸¸.´✿•´¯`•.¸¸.´❀❀ •´¯`•.¸¸.´✿•´¯`•.¸¸.´❀•´¯`•.¸¸.´✿•´¯`•.¸¸.´❀

Omgevallen

Laatste weekje voor de vakantie en ik ben omgevallen.
Hang hier wat in de rondte, kan mijn rust niet vinden, hoest, proest, snuif en snotter. Het zat er al eeuwen aan te komen natuurlijk. Met al die spanning en onrust en zwaarden van Damocles die boven ons hoofd hangen. En het komt ook nog eens heel erg niet uit deze week. Ik had beter een weekje later, als de rechtszaak al geweest is, als Zoon al bij vader logeerde, als school al voorbij is......

Nou ja,
ik ga gewoon de hele dag al hoestend en proestend en snotterend,  zwijmelen met oude liedjes en oude films. Ja.....dat ga ik doen :)
Dan word ik vast heel snel beter!

Sorry

Ik heb een rel veroorzaakt op de blog.
Nooit gedacht dat ik met een grapje iemand zo kon kwetsen.
Al helemaal niet , omdat het eigenlijk heel onschuldig was.
Ik kan natuurlijk boos en gekwetst terug doen , omdat ik zo'n sneer kreeg in haar blogje en met naam en toenaam even te kijk gezet werd. Of ik kan opmerkingen maken als, "stel je niet zo aan". Of het goed praten, dat ik er ook niks aan kan doen dat zij het zo opvat.
Maar het feit is gewoon dat er aan de andere kant van dit scherm iemand in tranen is geweest en haar bijdrage heeft verwijderd. Om nooit meer te willen zwijmelen.
Daarom Elisabeth,
nogmaals mijn excuses.
Mijn reactie was niet om de draak met jouw keuze te steken,
ook niet om je te kwetsen!
En al helemaal niet om je uit te lachen.
Dat je dat weet!

Zwijmelen op Zaterdag...ben een beetje laat

Ik ben laat,  erg laat. En daarom schrijf ik nu op de foon ipv op de laptop. Die wordt nml gebruikt om te survivalen door Zoon. Dochter zit ernaast ook te survivalen. Minecraft....heel erg populair hier in huis. Ze spelen en ontwerpen en programeren dat het een lieve lust is. Afijn gevolg is dus  ik loop te hannesen. Lekker schrijven is er niet bij nee.
Maaaaarrrrr ik heb wel een mooi liedje.
dus geniet er maar van.
Fijn weekend!!!

eindelijk

Er zijn zo van die momenten dat ik hevig in de twijfel ga,
dat ik me afvraag of ik überhaupt wel eens gezien gehoord gesnapt wordt en of ik dan soms gek ben dat dat niet gebeurd. Sla ik soms wartaal uit? Verzin ik het allemaal, is het wel echt of ben ik maar een fantast? Geloof ik in sprookjes?
De eerste keer dat ik me dat bewust werd was toen ik een jaar of 4 was. Ik had die nacht iets gezien in mijn slaapkamer wat licht gaf. Het stond bij de deur en was zo overweldigend fel dat ik onder de dekens kroop en geschrokken wachtte tot het weg was. Ik meende dat het onder mijn bed schoof en daar door het spiraal prikte. Natuurlijk viel ik uiteindelijk in slaap en vertelde dit de volgende morgen aan mijn oma en moeder tijdens het aankleden. Ik kan me het moment nog zo voor de geest halen, hoe mijn oma mijn bretels om deed en ik haar vertelde dat ik een zonnebloem had gezien die licht gaf.
"Dat heb je gewoon gedroomd," zei ze en daar was de kous mee af. Ik heb nog tegengesputterd en geprobeerd haar ervan te overtuigen maar ze was niet te vermurwen. Ik moest maar ophouden met die flauwekul. Zonnebloemen geven geen licht en staan niet bij deuren in het midden van de nacht om kleine kinderen de stuipen op het lijf te jagen.
Ik heb daarna eigenlijk weinig meer verteld, het was immers niet waar. Ik droomde dat alleen maar.
Dat ik later verhalen van mijn opoe hoorde over hoe zij dingen zag die nog moesten gebeuren en hoe haar moeder dat ook al had deed daar niets aan af.
Zij keek er trouwens niet van op dat ik ook met zulke verhalen kwam.....hoewel het zien bij mij verplaatst was naar mijn dromen. Die best vaak uitkwamen. Maar dan ging het om futiliteiten, zoals hoe een leuke jongen zijn haar had geverfd en hoe het schoolplein veranderde en meer van dat . Dat ik aanvoelde dat die zelfde jongen vol verdriet zat en troost nodig had had ik niet eens in de gaten. Ik vond hem lief en mijn aandacht ging naar hem uit.  Ik kwam pas een paar jaar terug erachter dat hij toen zijn moeder had verloren.
Natuurlijk bleef de belangstelling en het gevoel dat ik raar was. Ik kon de aansluiting niet echt vinden.... Daar was Bas N, maar die verdween uit mijn leven, toen kwam Jeroen B, die verdween ook en daarna volgenden een keur aan mensen met veel belangstelling en op weg naar, maar niet geboren met......totdat Zoon geboren werd. Een bron met liefde werd door hem geopend bij mij.
Zoon vertelde hoe hij was gekomen nadat ik hem geroepen had.  Hij had een onzichtbare vriendje Zaaf. Zei tegen oma dat ze zijn hand even moest vastpakken, want hij wist dat ze pijn had en dan ging het over.
En nu , in mijn zoektocht naar de juiste mensen om hem te begeleiden heb ik iemand gevonden die net is als mij. En dit ook meteen zag.
Ik ben blij verrast,
eindelijk iemand van mijn leeftijd die niet stom kijkt als ik wat wazigs zeg,
die de eenzaamheid begrijpt,
die het snapt,
en ervaring heeft in dezelfde soort zaken.
Ik ben opgelucht, ik ben dankbaar.

Maandag Davis-dag

Weet u het nog, vorige week?
Over hoe Zoon na een enorme bevalling toch uiteindelijk aan het lezen ging?
En hoe opgelucht hij was daarna?
Nou ik weet het nog hoor,
over de weerstand en mijn kromme tenen en zijn boze reacties en uiteindelijk hoe hij oplichtte toen het gelukt was. En de week die erop volgde waarin hij soms best nog wel een beetje stiekum gewoon steeds weer oefende met lezen. Niet hier en daar, nee elke zin werd getackeld. ik zag het hem steeds doen. Soms voelde hij zich betrapt en dan deed ik maar net of ik niks in de gaten had. Zo moet dat soms hè, om de motivatie niet meteen te smoren ging ik af en toe naast hem staan en keek dan opgetogen en trots naar hem als hij wat las. Natuurlijk heeft hij nog wel wat oefening te doen, maar dat is peanuts met de berg die hij al beklommen heeft in deze.
Nou dacht ik....we zijn er dan...eindelijk.....

NOT haha ik liep even dromerig vooruit ja ;)

Deze keer gingen we namelijk door een zelfde proces.
Beetje taaier zelfs nog, want vandaag moest Zoon een stukje kennis opdoen alvorens hij een beeld kon gaan maken van hetgeen zij hem leren wou.
Nog voor ze goed en wel begonnen was ging het al mis.
Klinkers inkleuren op de alfabet-rij wou hij niet doen. Hij ging met de hakken in het zand. Hoe ze ook slijmde, redeneerde, vleide...hij ging mooi niet doen wat zij in haar hoofd had.
Man o man, wat is dit toch moeilijk voor mij. Om me er niet mee te bemoeien bedoel ik dan. Om niet tegen hem te zeggen dat hij nu eens op  moet houden met die flauwekul.
Ik bedoel maar,
hoe erg is het nou, een paar letters inkleuren.
Heel erg dus, want het duurde wel een uur en veel overreding voordat Zoon zover was!!!!!
Ze vroeg hem op een gegeven moment of hij nog meer wist te verzinnen om er onderuit te komen. Een vraag, die hij helemaal niet verwacht had natuurlijk. Maar waar hij wel gretig op in ging, dat dan weer wel. En zo begon hij te keuvelen met haar. Ze babbelden een eind weg, op een gegeven moment zelfs over zijn krullen. Hij ontspande dus stelde ze de vraag opnieuw.
Gelijk ging hij weer schrap. Ze was nog even te snel geweest.
"Wat kom je hier eigenlijk doen?"Vroeg ze hem toen.
"Being a dick."Zei hij tegen haar.
"Maar dat kan je al, dat heb ik al gezien."
"Than i can be anoying".Zei hij tegen haar.
"En dan kan iedereen lekker naar tegen je doen, zoals altijd, want dat is vertrouwt!"
Hij begon te klieren, gooide de potloden over tafel, deed of het blikje een geweer was. Als hij maar niet die opdracht hoefde te doen.
"Your are here to discover your talents'" Zei ze tegen hem.
"I already know them."
"But you are not using them."
Hij zweeg...
"Hoe ga je dat straks op school doen?"Vroeg ze hem."Hoe ver heeft het je al gebracht?"
"Niemand wil het."Zei hij.
"Waarom is dat?"Vroeg ze hem
Ondertussen schoof ze hem het blaadje weer toe.

even een spelletje*

"Ik ga niet die klinkers doen al is het het laatste wat ik doe."Zei hij boos en scheurde het papier in stukjes.
Ze vroeg of hij het spannend vond om weer naar school te gaan. Hij antwoordde met probably.  "Als je zo blijft doen zit je in notime weer thuis," merkte ze op. Hij haalde zijn schouders op. Boeiuh......"Dat dacht ik niet, ik denk niet dat pappa dat accepteert."Zei ik lichtelijk geïrriteerd. ( ojee, ik had het er maar moeilijk mee ;)
Boos pakte hij het spelletje* wat op tafel lag. Hij puzzelde en puzzelde( net als hij thuis al de hele week hetzelfde spelletje speelde) en sloot zich af.
Zij zag een opening en vertelde een metafoor. Hoe hij de piramide beklimmen kan als hij mee wou doen, maar dat hij nu heel hard rondjes eromheen aan het rennen was en geen steek verder kwam. Op deze manier kwam hij niet on top of the world. Waarop hij reageerde met een "I do it on my own, not using any instruction, not anymore."
PUNT!!!
En daar kon Ze het mee doen.
Hij had er geen boodschap aan, werd boos, deed onbeschoft.
De druk was hem teveel, dat was wel duidelijk. Ze liet hem verder puzzelen en ging zelf aan haar bureau zitten. Hij puzzelde en puzzelde alsof zijn leven er vanaf hing.
Ineens besloot hij toch maar die letters te kleuren.
Gekke is dat hij dit al babbelend deed, heel gezellig. De boosheid was helemaal weggepuzzeld.
Zijn gezicht ontspande, zijn lijf ontspande en eigenlijk viel het hem best wel mee, toch wel weer, toch wel.

Ondertussen heeft deze mamma alweer het hele scenario aan slechte ervaringen van ooit, voor de ogen voorbij zien gaan. Als in een hele slechte film die al jaren in de bioscoop draait. Wat heb ik toch nog een hoop te leren van hem, en wat leer ik op deze momenten toch vreselijk veel.
Hoe Zoon enorm getriggerd wordt op het woord "weg" bijvoorbeeld. Zo heftig dat hij in tranen uitbarstte en begon over iedereen die weg was gegaan en hem in de steek had gelaten. Ik mocht hem nooit verlaten, ik mocht niet weg gaan!!!!!!!!!!!
Wij schrokken van de uitbarsting. Ik vooral van de uitleg die ik er van de Haar bij kreeg. Ik had dat nooit zo beseft, dat het zó een impact had als ik het zo zei. Dat ik dus ook deel was van zijn probleem. Iets wat ik wel wist, maar niet precies wist waar dat deel dan zat.
En nu is me dat duidelijk.
Ik ben nu nog zijn anker, zijn strohalm, zijn rots. En hoe harder we hem pushen, hoe angstiger hij wordt dat hij mij ook nog gaat verliezen.
En dat meewerken in de Davis, dat betekent zelfstandiger worden. Dat  betekent ook bij Vader naar school. Dat betekent weg bij mij Dat betekent zelfstandiger moeten zijn. En dat is eng....OOO dat is nu nog zooooo eng.
Maar het gaat hem lukken,
zeker weten,
en als het hem lukt, lukt het mij ook!!!!
X

Holding your Absence

Sociale media blijft een raar iets.
Een Star Trek ding.
Je houdt je sociale contacten in het luchtledige en toch heb je vrienden/innen. Zo gek eigenlijk en toch ook zo een geweldige uitvinding.
Kan ik me nog eindeloze lange avonden herinneren waarin ik zwijmelend boven een zelfverzonnen verhaal naar mijn muziek luisterde. Of dikke vette brieven schreef naar vriendinnen en vrienden in het land. Huiswerk maakte en ruziede met mijn broertjes als ze mijn muziek weer eens helemaal zat waren.....en ook avonden waarin ik me eindeloos zielig en alleen voelde.....
Nee dan dochter, die zit nu hele avonden te skypen met haar vrienden/innen. Dan hoor ik haar praten en lachen en druk doen en zingen. Ze heeft het er maar druk mee. Niks niet eenzaam op haar kamer, met Skype haalt ze iedereen in huis die tot haar vriendenkring behoort. En gezellig dat het is!
Af en toe krijg ik een beleefde groet als ik naar binnen wandel of haar dan maar opbel om te zeggen dat het nu toch echt slapetijd is (bij gebrek aan intercom en geen zin in traplopen ;)
Gek is wel dat ik helemaal geen gebruik maak van dit medium.
Dat ik liever schrijf of bel, maar dat is meestal zakelijk haha
Dat ik liever mijn tijd gebruik om stil te zitten, beetje afwezig te zijn, niet te hoeven praten. Hier en daar een muziekje luister en wat kijk op tv. Hoewel het bedroevend gesteld is met wat ze laten zien zeg. Het is werkelijk zoeken naar iets knaps op tv.

Jah...
de dagen dat ik uren aan de telefoon zat zijn voorbij.
Dat deed ik nml met mijn moeder, en naar de hemel bellen is nog steeds niet mogelijk helaas. Het wordt tijd dat er eens iemand is die dat gaat uitvinden. Ik heb haar zoveel te vertellen, en Dochter en Zoon ook. Ik denk dat we dan wel een hele lange tijd nodig hebben om bij te praten, net zoals Dochter nu doet met haar vrienden/innen. Kan ik ook eindelijk eens te weten komen hoe het daar nu eigenlijk is, ben ik best benieuwd naar. Of het er echt zo mooi en vredig is.
In ieder geval ben ik ervan overtuigd dat ze deze muziek daar draaien.
Ze is mooi....
Enjoy!!!!!!

In blijde verwachting

Rare dag,
eerst tot 12 uur uitgeslapen, toen tot 3 uur gelummeld en toen als de wiedeweerga wat doen en aankleden en naar de winkel. En toen was de dag alweer donker.
Daarna gekookt, gegeten, tv gekeken, gedroomd en nu net de eerste 6 listings van mijn Dawanda shop ingevoerd. Ze staan nog in de draft. Ik ben nog niet open. Ik moet nog het een en ander echt voorbereiden en als ik open ga wil ik ook een klein feestje met slingers enzo! Zo dat iedereen weet dat mijn webwinkeltje geboren is.
Ja, kijk ik nu op de klok is het al ver na middernacht. Eigenlijk tijd, nodig tijd om te gaan slapen. Mijn benen willen ook dat ik ga liggen en mijn ogen willen ook wel dat ik ga slapen en mijn lijf eigenlijk ook wel.
Waarom ik dan nog hier zit?
Nou ik dacht, ik ga even aankondigen dat ik in blijde verwachting ben ;)
Ik weet nog niet wanneer ik uitgerekend ben, daarvoor moet ik nog wel wat onderzoekjes doen haha Dus nog even geduld, nog even wachten. De geboorte zal zo ongeveer in het vroege voorjaar zijn schat ik. Kan ik nog mooi de kraam(kantoor)kamer inrichten, het geboorte(banner)kaartje ontwerpen, en het kraam(opening)feestje plannen.
Ik heb er zin in!!!!!

welterusten....

Zwijmelen op Zaterdag

Bibje had ineens een idee

En toen was de week voorbij.
Ik weet even niet meer waar ik ook alweer was hoor, ik heb geloof ik het een en ander gemist.
Raar toch dat ik het gevoel heb dat de weken steeds sneller voorbij roetsjen. Dat ik ook nog eens de helft van de tijd niet eens meer weet wat ik gedaan heb, was ik er überhaupt wel bij? Of zat ik ergens op een berg in Tibet te mediteren ofzo....

Nee het was meer dat ik een beetje overliep, door gesprekken en afspraken en storm. Ook al was die voor mij nog wel redelijk te doen op het moment zelf, was het voor de jongesies een stuk moeilijker. Zoon raakte op een gegeven moment zo overprikkelt dat hij er druk en geïrriteerd van werd. Naar boven stampte en vanmorgen weigerde zijn bed uit te komen, want hij was moe! En toen hij eenmaal zijn bed uit was, was dat om met buikpijn op de wc  te hangen. De afspraak die we hadden liep volledig in het water.
Dan ging het Dochter beter af, die fietste vanmorgen door de vet harde wind naar school, omdat zij en vriendin stoer zijn!!! Gisteren had ze ook willen fietsen hoor, maar dat mocht niet van mij. Haar hoef je het bed niet uit te sleuren....ze is ook eigenlijk amper ziek. Gelukkig!

Picture Poems-Bibje

Tussen het boodschappen halen,wassen, stoffen, swifferen, soppen en eindeloos opruimen, ben ik van de ene afspraak naar de andere gesjeest. Iedere keer weer opnieuw zoeken naar de juiste informatie, vragen, afspraken. En daardoor heb ik eigenlijk nu op dit moment niet echt veel interessants te vertellen. Eigenlijk is het een blog van niks. En omdat ik daarmee behoorlijk in herhaling val ga ik maar even babbelen over  wat ik tussen de bedrijven door droomde en waar ik in mijn hoofd verder nog mee bezig was. (over multitasking in denken gesproken :)
Want ik doomde mezelf een winkeltje en ik droomde mezelf alles verkopen wat ik door de jaren heen gemaakt heb, en ik droomde daarbij natuurlijk een vette bankrekening. Ik voegde de gedachte bij de daad en ontwierp meteen maar een paar leuke illustraties. Tegelijkertijd bedacht ik een leuk idee voor een sleutelhanger en besprak ik met Dochter dat zij het prototype met haar vriendinnen moest gaan beoordelen. Zou zij een vragenlijst opstellen en deden we aan de hand daarvan een klein marktonderzoekje. Zo droomden wij samen verder. Dochter al even enthousiast als mij. Heerlijk! Had gelijk zin om me er vol in te werpen. Wie weet lukt het me om na de rechtzaak (met goede afloop) gefocussed te blijven. Ja...............

Dan laat ik u nu met dit wonderschone stuk van Erik Satie.
fijn weekend

Maandag was Davisdag: de belofte

Gisteren was het zover hoor, hij mocht gaan lezen.....jaaaaa eindelijk eindelijk. Dacht ik dan hè. Zoon dacht daar héél anders over!
Nadat hij eerst de energiemeter-oefening al héél erg niet wou doen(gooide het blaadje steeds alle kanten op, dweil dweil over de tafel, boos zelfs) en een oefening om dan maar even dat boze gezicht weg te halen, ging hij toch meteen weer in de weerstand toen de moppen op tafel kwamen.
Hij werd boos en schoof het weg, wou niet.
Zij vroeg "Mag jij fouten maken?" Zijn gezicht ging meteen op onweer.

"Enig idee wat het nu van fouten maken is?" Vroeg ze hem.
"Ja daar leer je van." Zei hij nijdig. Bonk op de tafel....
"Mag jij fouten maken?" Zegt ze weer terwijl ze een klein oefeningetje doet waarin hij fouten maakt.
Hij begint Engels te praten tegen haar, is duidelijk geagiteerd, begint weer te dweilen.
Ze pakt de moppen weer.
"Why aren't you an expert in reading yet?" vraagt ze nadat hij de oefening goed doet.
Hij wordt boos."Omdat ik het niet nodig heeeeb," roept hij haar toe.
Ze leest een mop voor, en nog eentje. Ze zijn leuk, hij lacht er flink om.

En dan moet hij zelf gaan lezen. Hij wordt boos, stampt op de grond. Dweilt over de tafel..
"Het is teveel!" Zegt hij boos en hij veegt de stapel blaadjes van tafel. Ze pakt ze rustig weer op en zegt dan; 'Ik ben zo benieuwd hoe goed je kan lezen."
Hij gaat er half bij liggen, wil echt niet!
"Denk je dat je het niet kan?" Vraagt ze hem. "Vertrouw je mij niet?"
"Ik wil een spelletje spelen","zegt hij.
"Eerst twee moppen lezen, dan doen we daarna een spelletje," lokt ze hem. Maar hij trapt er mooi niet in. Hij wil ze alleen in het Engels lezen..
"Ik haat Nederlands!."zegt hij.
"Waarom?" Zij.
"I just do, I hate it!" Hij.
"En waarom zitten we hier?" Vraagt ze. Hij blijft stil. "Om de haat te laten verdwijnen!!!!!!"Zegt ze tegen hem. Ze gaat op zoek naar de Engelse versie en dan leest hij toch zomaar twee moppen voor de vuist weg.
Huh? huh? huh?
Wat was dat nou?
Hij grijnst en kijk met een dat heb ik toch maar mooi even gedaan blik naar ons.
"Joh, jij kan best lezen," zegt Zij tegen hem."Toppie hoor!"
Ik zit te stuiteren op mijn stoel als hij daarna ook nog de moppen, allemaal, in het Nederlands leest. Hij heeft er helemaal zin in, lacht, is vrolijk en opgelucht. Ja dat is hij, hij is opgelucht!
De kop is eraf.

Poeh heeee
Dat was een hele bevalling weer.
Maar wat een belofte draagt ook dit weer in zich.

Owkeej

Ik val echt van de ene verbazing in de andere.
Zo kan 'ie niks en zo kan 'ie ineens van alles wel.
Zo is het elk moment zeuren, zo kletst hij een uur aan één met grappen en grollen als toetje.
Zo wil hij jaren niets weten van zijn uiterlijk, zo wil hij ineens nieuwe schoenen, nieuwe overhemden en zelfs een paar stoere spijkerbroeken.
Zomaar wat dingen die ik tegen ben gekomen deze afgelopen week.
En die ik natuurlijk pas echt zag toen ik besloot om de zorgen in morgen te laten.
Daarstraks zei hij me dat hij alleen naar de Davis wou.
OWKEEEJJJJ
trein/overstap en stuk lopen.........
"Ik weet nu wel hoe ik daar moet komen hoor, en jij doet daar toch helemaal niks."
En daar heeft hij natuurlijk wel weer gelijk in ja. Dus tijd voor een nieuwe fase in zijn leven. Eentje waar ik stiekem al een tijdje op hoopte maar die even op zich liet wachten. We hebben deze momenten eerder gehad en zelfs overwonnen maar dan gebeurde er weer wat, waardoor het weer terug bij af was. Iets wat school en hulpverlening maar niet wenst te zien. (en dan bedoel ik hun aandeel hierin, die ze steevast afschuiven op mij.)
Het is net wat de Davis-counselor zei " Jij en ik weten heel goed hoe dun het draadje is waar wij als koorddansers op moeten dansen. Er zijn zoveel (externe) factoren die ervoor kunnen zorgen dat het draadje breekt en dan zijn we weer terug bij af (en vaak nog verder)."
Ik hoop dat de knoop die we in het draadje gemaakt hebben en de veiligheidslijn die we erbij gespannen hebben nu sterk genoeg zullen zijn om hem te dragen op zijn weg naar groei!
Dat hij nooit meer hoeft te vallen.
Dat hij zelfs best een tijdje kan blijven hangen als hij dit nodig heeft, want het draadje gaat het gewoon houden! PUNT!

Ik sluit af met mijn nieuwste favoriete band die patent heeft op winterliedjes....dit is al een oudje uit 2012....maar wat een leukerd ook weer.
Enjoy!!!!!!!!