~Welkom thuis~

Het was de tweede keer,
iets waarvan ik nooit had gedacht ooit nog te zullen gaan doen. Wat bij ons thuis ook beschimpt werd en belachelijk gemaakt. Waar heftige discussies over waren om maar aan te tonen hoe stom en schijnheilig het was. Ik deed er zelf net zo hard aan mee. Maar ik was stiekem wel geïnteresseerd en ik ging ook met mijn beste vriendinnetje mee. Zag hoe het daar aan toe ging, vond het reuze interessant maar kon er weinig mee. Ik mistte de basis en het vetrouwen, ik wist niet eens wat dat was. Thuis werd daar niet op gebouwd. Thuis deden we het allemaal zelf. Thuis waren we sterk en krachtig en hadden we dat gezever allemaal niet nodig. Dat vingertje wat opgeheven werd. We konden het echt zelf wel! Flauwekul allemaal.........
Ieder die het wel geloofde werd bij ons met de grond gelijk gemaakt bij wijze van spreken. In iedergeval werd er altijd heftig over gediscuseerd. Het duurde jaren voor ik het licht helemaal zag, en ook een zeker weten gevoel kreeg. Maar ja, ik kon toch niet zomaar dat gaan doen wat bij ons thuis zo afgekraakt werd? Het voelde aan als verraad, ik schaamde me er ook wel voor. Ik bedoel maar....het is toch voor domme mensen die geen vragen stellen? Die klakkeloos aannemen wat er gezegd wordt? En hoe vaak zijn het ook de slechtste mensen die zich zo noemen? Dus was ik het in stilte, helemaal alleen, verdwaalde ook nog eens flink, liet op een gegeven moment alles weer los en stortte me op andere dingen. Voelde ik een leegte? Nee dat niet, het was er altijd wel. Al noemde ik het anders. Het bleef kloppen op de deur van mijn hart.

Ik heb de deur onlangs open gedaan en er is iets gebeurd waarvan ik niet had gedacht dat dat kon. Ik ben en blijf een kind van mijn ouders hè. Het "doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg" gehalte is er met de paplepel in gegoten. Nuchterheid troef. Maar toch is het gebeurd en nu ga ik naar de kerk. Ik ben er inmiddels al twee keer geweest. En die twee keer, voelde ik een blijdschap, die ik lang niet gevoeld heb. Een vreugde en vooral een warm welkom, waar ik al lang mezelf erg alleen gevoeld heb. Het is alsof ik een kado heb uitgepakt wat al heel lang op mij heeft gewacht. Ik schreef het al eerder op mijn blog.....vanaf nu is alles veranderd, niets is meer hetzelfde....en ik voeg erbij,

~Het kan alleen maar beter worden~

*Bovenstaande is schilderij van Bibje "Open the door and let me in"

~