Drie maanden geleden lag je nog in bed. De trombosedienst was net geweest en je was zo vreselijk moe. Dat was al een hele tijd zo. Ik weet nog de zaterdag ervoor dat ik me ongerust maakte, omdat je zo lang in bed bleef. Ik ben meerdere malen wezen kijken. Je was zo moe, zei je en wou nog even lekker slapen. Het werd 2 uur.........
Drie maanden geleden werden we 's middags gebeld dat je met spoed naar de eerste hulp moest komen. Je zat op de bank en zei," Daar was ik al bang voor." Alsof je toen wist dat het onvermijdelijke gebeuren zou. Je was stil, zat ineengedoken en hoorde weinig meer. Je ogen op de oneindigheid gericht. Terwijl ik en dochterlief als een stel kippen zonder kop de spullen bij elkaar zochten voor je ziekenhuisbezoek. Ondergoed, de mooiste pyjama, "die rode met die stippels, oke oma?", chocola, om lekker van te snoepen, toiletspulletjes, sloffen. Het was een tas vol.Ik nam hem die nacht weer ongebruikt mee....alleen de mooie pyjama, die had ze nu aan.
Drie maanden geleden zei dochterlief om kwart voor twee ,op de achterbank van de auto;"Je gaat niet dood hoor!!!!!" ....Je zei,"Nee dat ben ik niet van plan." Maar de blik in je ogen sprak boekdelen. "Dag oma, tot vanavond lieve oma!" en zo ging ze huppelende naar streetdance........niet wetende dat er geen vanavond meer zou zijn.
Drie maanden geleden kwam ik midden in de nacht thuis, ik was helemaal alleen. Ik begon te huilen en ben daar dagen achter elkaar mee door gegaan. Ik kon niet meer stoppen.
Drie maanden geleden had ik niet kunnen voorzien waar ik nu zou staan. Ik zou nooit geloofd hebben dat ik nagenoeg familieloos zou zijn na die drie maanden. En toch is dat gebeurd.
Het is drie maanden geleden,
en ik sta alleen in een zee vol verdriet,
en een wereld zonder* familie.
Drie maanden nog maar.
Het lijkt wel een eeuwigheid.
~
** bovenstaande schilderij is van Bibje "Spiritual Selfportrait"
* op een enkeling na die er wel is.........
Drie maanden geleden werden we 's middags gebeld dat je met spoed naar de eerste hulp moest komen. Je zat op de bank en zei," Daar was ik al bang voor." Alsof je toen wist dat het onvermijdelijke gebeuren zou. Je was stil, zat ineengedoken en hoorde weinig meer. Je ogen op de oneindigheid gericht. Terwijl ik en dochterlief als een stel kippen zonder kop de spullen bij elkaar zochten voor je ziekenhuisbezoek. Ondergoed, de mooiste pyjama, "die rode met die stippels, oke oma?", chocola, om lekker van te snoepen, toiletspulletjes, sloffen. Het was een tas vol.Ik nam hem die nacht weer ongebruikt mee....alleen de mooie pyjama, die had ze nu aan.
Drie maanden geleden zei dochterlief om kwart voor twee ,op de achterbank van de auto;"Je gaat niet dood hoor!!!!!" ....Je zei,"Nee dat ben ik niet van plan." Maar de blik in je ogen sprak boekdelen. "Dag oma, tot vanavond lieve oma!" en zo ging ze huppelende naar streetdance........niet wetende dat er geen vanavond meer zou zijn.
Drie maanden geleden kwam ik midden in de nacht thuis, ik was helemaal alleen. Ik begon te huilen en ben daar dagen achter elkaar mee door gegaan. Ik kon niet meer stoppen.
Drie maanden geleden had ik niet kunnen voorzien waar ik nu zou staan. Ik zou nooit geloofd hebben dat ik nagenoeg familieloos zou zijn na die drie maanden. En toch is dat gebeurd.
Het is drie maanden geleden,
en ik sta alleen in een zee vol verdriet,
en een wereld zonder* familie.
Drie maanden nog maar.
Het lijkt wel een eeuwigheid.
~
** bovenstaande schilderij is van Bibje "Spiritual Selfportrait"
* op een enkeling na die er wel is.........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten