De zon kwam gewoon weer op....

Ook vandaag weer zulke mooie wolken van Annelies Kemp

Woensdag
Hij sprak dit keer alleen met mij. Geen co-assistent, hij hoefde zich geen houding aan te meten. Het verschil was groot. Van te voren melde ik hem dat ik het op ging nemen. 
"O da's prima hoor," zei hij alsof hij toestemming moest geven.
"Gisteren is zoveel verteld, en in de kamer wist ik het nog maar thuis was ik veel vergeten. Daarom, dan kan ik het allemaal nog een keer rustig na luisteren," verklaarde ik.
"Gaat u zitten," zei hij.
Nog voor ik met de billen het stoelkussen raakte begon hij al.
"Alles wat we onderzocht hebben wijst op hartfalen!" 
De adem schokte me in de keel. Ik had tegen beter weten in gehoopt, dat het toch niet zo heel erg zou zijn. Hij pakt de thoraxfoto erbij. Mijn hart is veel te groot. We kijken elkaar aan. Hij peilt mijn reactie en ik denk alleen maar," zie je nou wel. Hier was ik nou bang voor."
Hij gaat verder met zijn verhaal, over wat de cardioloog vaagjes gezegd heeft en wat zijn bevindingen samen met die van de echo-meneer zijn. Ik vertel hem wat de cardioloog tegen mij gezegd heeft. Hoe nonchalant hij eigenlijk gereageerd heeft bedenk ik me pas achteraf. Kom over drie maanden maar terug...
Hij legt goed uit, maakt een tekening en begint over de cardioloog. Die vermoedt pulmonale hypertensie. Een zeldzame longziekte. Niets is nog uitgesloten, het kan net zo goed iets anders wezen, maar dit is waar ze naar op zoek gaan.
Terwijl hij uitlegt en ik luister gaan mijn gedachten toch met me op de loop. Gisteravond stond ik bij het aanrecht en toen ik ineens dacht, wat maakt het ook allemaal uit. En ik snee een paprika door mijn eten. Eigenlijk wou ik tomaat, maar dat durfde ik toch even niet. (histaminerijk én histaminevrijmakend)
Ineens begon hij over de scan....het zag er prima uit hoor maar er was een plekje op de lever. Niets serieus, toch moest daar even naar gekeken worden, of het een holte was, of een ciste. Nee het was niet kwaadaardig. Ik hoorde hem vertellen over die scan in die tunnel. 30 minuten stil liggen en of ik claustrofobisch was...
"uh jaaa....en dat spul dat ze in willen brengen?" vraag ik ongerust.
"Ja dat moet wel, dat is niet zo erg hoor," hij knijpt zijn ogen geruststellend dicht. Ik voel me helemaal niet gerustgesteld. Ik wil dat niet. 
Hij vult weer een formulier in.
"Zwanger?, pilgebruik? (als ik zo vrij mag zijn om dat te vragen) Heeft u metalen in uw lijf?" 
"Nee," zeg ik eerst, net op tijd bedenk ik me de metaaldraadjes die de kaakchirurg ooit geplaatst heeft om mijn kaak op zijn plek te houden. 
De internist kijkt me aan."Dit wordt niks," hij scheurt het blad in vieren, "Ik ga eerst maar eens overleggen met de echo-meneer," ik ben dankbaar. 
"U bent niet de enige hoor die dit heeft, er zijn ook andere manieren." Hij pakt een ander formulier en krabbelt daar  wat op voor de echo-meneer. 
"Kan het niet uitgezocht worden of ik allergisch ga reageren op dat spul?" vraag ik hem ineens overmoedig.
"Nee dat merk je pas als je daar ligt," zegt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik zie mezelf al helemaal gaan.
"Dat vind ik dus doodeng, dat ik niet weet of het wel goed zal gaan," mijn stem trilt.
"Je bent in het ziekenhuis hoor, ze hebben daar van alles mocht het mis gaan tijdens de scan," maar wat hij ook zegt, ik ben niet echt gerust. Het kan net zo goed heel erg fout gaan. Ik geef hem dan ook een scheve glimlach.
"We kunnen wel zorgen dat je van te voren antihistaminica krijgt, daar wordt je wel suf van maar dan ben je in ieder geval wat beschermd," zegt hij dan. 
Ik knik...
(¯`v´¯)
*`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡ .¸¸.•´¯`••´¯`•.¸¸♡

09:09 uur
De man van de woningbouwvereniging is druk bezig. Hij klost nu al weer ruim anderhalf uur trap op en af. Iets waar onze buren vast niet blij mee zijn maar nu eens een keertje helemaal niets van kunnen zeggen. We krijgen een nieuwe ketel.
Vannacht slecht geslapen. Ik werd wakker van mijn wekker(dacht ik) en het licht van de overloop. Gelukkig was dochter ook al wakker schoot door mijn hoofd. Dus deed ik mijn broek aan en sokken aan. Het was wel erg stil bij Dochter....ik liep naar mijn wekker, 2:17 uur. Ik keek nog een keer en nog een keer. Hoe kon dat nou? Ik had hem toch echt gehoord. Ben nog even wezen kijken bij Dochter, luisteren bij Zoon, maar beiden lagen diep diep diep in slaap. (dacht ik) Ik ben mijn bed ook weer ingegaan, de wekker stond namelijk op 7 uur. 
Bleek daarstraks dat ik ws Zoon gehoord heb. Die heeft een geruime tijd liggen snikken nav het het nieuws van gisteren. Hij kon het niet helpen hoor, hij moest ook meteen aan opa en oma denken. 
Ik ook, ik dacht aan die ene keer, toen we nog in J-dorp woonden en zij op visite kwamen. Hoe ze daar zo aan de grote tafel zat, ineengedoken en verdrietig. En ineens zei dat ze hartfalen had. De vloer gleed zo onder mijn voeten weg....."Mam kun je me zeggen hoe lang je nog leeft?" vroeg Zoon wanhopig vanmorgen. Dochter werd heel erg boos op hem.... 

¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

12:21
De meneer van de cv ketel is er weer. Hij klost door het huis, sleutelt en begroeselt alles wat hij aanraakt. Zijn handen zijn zwart. Gelukkig heb ik weer water. En gelukkig zijn het de laatste loodjes. Hij klost tig keer door alle kamers, draait hier en daar aan de buizen die verlegd zijn, controleert op lekken en dan ineens is hij klaar. 2 uur, is het toch nog sneller gegaan dan ik dacht. Ik ben alleen nog niet boven geweest om de schade te bekijken.

★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

Inmiddels is het bedtijd,
morgen op tijd weer op, de longarts staat op de afsprakenkaart.
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸