Niet wat ik wou horen.....

~dit was gisteren~

Gisteren (maandag)

Ik zat vanmiddag in mijn stoel en beseft me ineens dat het over een kleine maand al kerst is. Kerst, terwijl in mijn hoofd de zomervakantie nog niet eens echt af is gelopen. Ik mis een heel stuk lijkt wel. Het is voorbijgegaan terwijl ik niet meedeed. Zoiets.
Morgen mag ik naar de cardioloog. Daar wordt een hartscan gemaakt en mag ik fietsen. De uitslagen worden meteen met mij doorgenomen. Ik was al zenuwachtig, maar nu ben ik het helemaal. Tuurlijk wil ik weten wat er met mij aan de hand is. Elk antwoord is beter dan niets weten en je zo naar voelen. Maar ja.....welk antwoord gaat het worden hè.......
Ik zucht nog maar eens diep, ik wiebel mijn tenen nog maar eens heen en weer, en loop nog een rondje door de kamer. On-rust in mij, om mij heen, in de kinders. Zoon wou al mee, want ik moest niet alleen hoor! Maar hij moet dan 2 uur in de wachtkamer zitten. Dat lijkt me geen goed plan. Hij mag hier het fort verdedigen en voor het eten zorgen.

Vandaag(dinsdag)

Ik ben al een tijdje thuis. Na de drie uur in het ziekenhuis voel ik me leeg en besef ik nog amper wat er tegen me gezegd is en wat ik hier nou mee moet.
"Over drie maanden terugkomen," zei de hartendokter tegen mij.
En ik vroeg hem, "Heeft u ook advies voor die tussentijd?"
Hij keek me wat warrig aan. Zei toen dat eigenlijk de longarts  het over ging nemen en dan pas over drie maanden kon hij er weer wat van zeggen. Ik keek hem indringend aan. Aan zulke antwoorden heb ik niks, nog drie maanden met dikke benen en opgezwollen buik, nog drie maanden zo doorlopen is gewoon geen optie.
"We kunnen in de tussentijd plaspillen voorschrijven, maar dan wel in een lage dosis. De longarts zal dit wel stoppen hoor, die zal ws wel bloedverdunners voorschrijven, maar dan doen we wat?" Hij keek me vragend aan.
Ik zat nog te denken zijn opmerking even daarvoor , " Uw rechter hartkamer pompt niet goed. En dat heeft te maken met uw longen. Heeft u ooit longembolie gehad?"
Ik schudde mijn hoofd.
"U rookt niet? U drinkt niet? U gebruikt geen drugs?????" Hij keek weer vragend.
"Nee," zei ik drie keer.
Hij fronste zijn wenkbrauwen, "Nooit gedaan ook?" vroeg hij nog een keer ten overvloede. Ik had deze vraag al een paar keer beantwoord. Hij geloofde me vast niet. Daar heb ik wel vaker last van. Dames van mijn leeftijd schijnen flink aan de boemel te zijn, en ooit wel gerookt te hebben en ook aan de drugs te zijn. Kan het me niet voorstellen maar goed....
"U bent nog zo jong, en dan zulke klachten," zei hij meer tegen zichzelf dan tegen mij," dat zie je niet zo vaak bij jonge mensen."
Nu vind ik het heel lief van hem om mij heel jong te noemen hoor, maar de boodschap erachter vond ik niet zo fijn. Ik vertelde hem van de stress van de afgelopen jaren, de dood van mijn ouders, de problemen met Zoon en het gezeik van de zomer met de lpa. Hij reageerde begripvol. Tikte in het dossier; overmatige stress door privéproblemen (ze hoeven niet alles te weten hoor mevrouw)
Ik wist het verder ook niet meer, zei toen dat mijn moeder hartfalen had en geboren was met een hartafwijking. Hij knikte hevig. Keek me weer aan en vroeg nogmaals; "en u heeft echt nooit gerook?"
"Nee, maar mijn moeder wel," diepe zucht.
"Ik stuur u door naar de longarts, ik wil dat hij gaat kijken of u ooit een longembolie heeft gehad." Hij pakte een verwijsbrief en begon te schrijven.
"Kan dat dan?" vroeg ik hem.
"Ja hoor dat kan," zei hij.
"Ook als je nooit iets gevoeld hebt?"
Ja dat kon dus ook nog. Hij schreef verder en legde uit wat de longarts dan zou gaan doen. Het gaat volledig aan me voorbij. Ze gaan iets met me doen, maar wat dat iets is weet ik niet, alleen dat de uitslag moet bevestigen, of uitsluiten, dat ik ooit long embolie gehad heb.
Ondertussen doen mijn benen zeer van het lange zitten in de wachtkamer.
"Dit was niet de uitslag die ik had willen krijgen..." zeg ik tegen hem.
Hij knikt ernstig, "Dat snap ik, maar we zijn nog aan het onderzoeken, het is een stappenplan. En de volgende stap is de long arts."
De longarts, die ik mijn hele leven nooit meer wou zien. Bij het naar buiten lopen ben ik verdwaasd. "Laat het iets simpels zijn, laat het alsjeblieft iets simpels zijn."
Morgen de internist die me gaat vertellen wat hij in de buik gevonden heeft.
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸