dinsdag 14 oktober 2014

mijn waarheid spreken 1

Bibje 2 jaar
De eerste herinnering aan een hele heftige huilbui is al van heel lang geleden. Ik moet nog heel klein geweest zijn, want werd uiteindelijk op de arm van een manspersoon getild en getroost."Stil maar, lieverdje,rustig maar. sssssssssss Stop maar." Geen idee wat er aan vooraf is gegaan, wat die heftige gevoelens veroorzaakte. Wel dat ik er zowat in stikte, zo benauwd kreeg ik het ervan.

Soms zie ik wel eens zo'n tafereel op de straat, waar een kindje zo overstuur is en de mamma of pappa boos tegen het kind schreeuwt dat het op moet houden. NU GENOEG!!! Op zo'n moment krimpt mijn maag in elkaar. Ik zou zo'n ouder dan willen zeggen dat ze het kind in de armen moeten nemen en troosten, zeggen dat ze van hem/haar houden en dat alles goed is en dat ze veilig zijn. Het is alleen zo moeilijk om dat te doen zonder dat de ouder( ook zichtbaar in de stress en over de toeren) zich aangevallen voelt. Die heeft net zo goed een koesterende  arm om haar/hem heen nodig. Dus zeg ik niets....


Mijn moeder was heel gevoelig als het op verdriet en huilen aankwam. Dan werd ze onrustig, raakte ze overprikkeld en uiteindelijk als het niet ophield werd ze boos. En ik huilde snel, gevoelig kind als ik was. Hysterisch noemde ze dat.  En dat moest onderdrukt worden met koude natte washandjes of een klap in de handen voor mijn gezicht. Dan schrok ik, slikte ik heel hard en stopte met huilen. Zo deed men dat toen. Iemand had haar dat geadviseerd.* Waarschijnlijk mijn oma.
Zij kon het gehuil van mijn moeder nooit aanhoren. Ze was een jankert, vertelde zij me later wel eens. Nooit hoorde ik iets echt positiefs over mijn moeder van mijn oma. De band tussen haar en mijn moeder was dan ook een stuk akeliger en kouder dan die van mij en mijn moeder. Mijn moeder zag haar eigen zwakheden, en vaak kwamen de excuses, en later toen ik groot was de gesprekken. Ik begreep het. Ik vergaf haar, en OOO wat hield ik van haar. Van haar kwetsbaarheid, haar open hart, haar gevoeligheden en haar eerlijkheid. Bij haar trof je geen dubbele agenda aan.
.
Wat ik wel naliet was mijn waarheid uitspreken. Laten weten hoe ik me voelde. Dat had ik wel afgeleerd.* Ik deed dat masker op en was de lieve dochter. Tot  ver in de volwassenheid aan toe!
De afschuw, de schok, het niet geliefd voelen, de verraad en het in de steek gelaten voelen op momenten, dat ik als klein kind in de paniek schoot en ik niet mocht huilen.... al die de emoties die na de NEI* naar boven kwamen....die heb ik haar nooit echt durven vertellen. Bang dat ze dan niet meer van me zou houden, dat ze me op de een of andere manier af zou wijzen.

En nu is ze er niet meer. Kan ik haar niet meer vertellen dat ik nog met die brok in mijn keel zit, waardoor het zingen zo rottig gaat. En dat ik wil dat ze evengoed van me houdt als ik haar vertel dat ik me niet altijd even geliefd heb gevoeld bij haar. Dat ik dus eigenlijk nooit echt volledig mezelf ben geweest. Veel te vaak mooi weer heb gespeeld. Niet helemaal eerlijk was. Zou ze het doorgehad hebben?


*http://www.ourmuddyboots.com/bullying-our-children/
*http://www.nei-limburg.nl/wat_is_nei.htm
*http://www.bitmagazine.nl/algemeen/aangeleerde-hulpeloosheid/6808/

9 opmerkingen:

  1. pffff, ook dit herken ik zo! Het verhaal gaat iets anders, maar het gevoel en het overlevingsmechanisme is het zelfde. Toch zijn we allebei op de goede weg. En misschien een tip....begin met mee-neuriën gewoon heel fals met je brok in je keel. Eerst heel zachtjes. En laat het gevoel toe. Het geeft je het gevoel dat het je overspoeld en dan nooit meer op zal houden. Die enorme brok in je keel. Maar geloof me het stopt echt. En je kan het aan. Als het mij steeds beter lukt kan jij het ook! <3 xxx

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Nou vals klonk het ja :/
      Ik heb gepiept, want dat is wat ik dan doe. Overslaande stem en dichtklappende keel...heel zachtjes neuriënd....snik snik....

      Verwijderen
  2. *spreekt met tranen in de ogen*
    wat goed dat je dit gepubliceerd hebt. Het was niet juist geweest om het niet te plaatsen.
    En zo mooi en zo droevig.
    Ik zat juist de laatste dagen te denken waarom kinderen niet mogen huilen. Ik zie het zo vaak, dat ouders van vriendjes en vriendinnetjes mijn kinderen benaderen met zinnen als 'je hoeft niet te huilen' en 'zullen we afspreken dat we niet meer huilen'. En ja...ook ik vind het niet altijd nodig wanneer mijn kinderen huilen.
    De volgende keer als mijn kinderen huilen zal ik aan je stukje denken.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is ook zo herkenbaar allemaal hè, want ook ik ben daar geweest dat ik overvoerd raakte door gehuil. Totdat ik ontdekte waar het vandaan kwam. En dat mijn reactie er één was van angst van mezelf op een situatie, die allang voorbij was.

      Jouw zin: "Zullen we afspreken dat we niet meer huilen" maakte net ook wel weer even wat los.Wat een ontkenning van het kinds gevoelens zeg. pfffff
      ik adem in en ik adem uit...

      Verwijderen
  3. Ik denk dat alle kinderen wel minder prettige herinneringen hebben aan vroeger. Dat ze zich onbegrepen voelen. Mijn moeder was weinig thuis en als ze thuis was, had ze geen tijd voor mijn broertje en mij. Dat heb ik altijd gevoel als een afwijzing. Ik heb het haar vergeven, maar vergeten kan ik het niet.
    Wat een goede tip van Marijke!
    Sterkte Bibje,
    liefs Kakel

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Heb je het ook uit kunnen spreken Mirjam? Jouw pijn in haar schoot gelegd?

      Ik heb dat niet gedaan, ik ben dat gesprek niet aangegaan. Dat durfde ik niet. Terwijl ik me afvraag waarom ik zo bang was, ze was zelf zo eerlijk over haar zwakheden en hoe erg ze het vond dat ze zo deed. Misschien wordt het tijd dat ik mezelf ga vergeven.
      X

      Verwijderen
  4. Alleen maar een knuffel..
    En inderdaad, goede tip van Marijke.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankje, hij wordt gevoeld hier aan de andere kant van het scherm! <3

      Verwijderen
  5. Als je de geleerde les nu in jouw leven toepast, bij jouw kinderen, dan is alles toch niet voor niets geweest. Het kost energie en moed om patronen te doorbreken.

    Jouw moeder deed dat, jij doet dat en je zult zien dat je kinderen dat ook doen. Mooi toch! Daar zit de winst.

    In de auto kan je ook lekker keihard meezingen. Niemand hoort je (uhm..wel de ramen dichthouden he..) en jij zingt. Hard, zacht, schor, vals...macht kein flaus aus.

    BeantwoordenVerwijderen