woensdag 19 november 2014

Mijn waarheid spreken 2, aandacht voor astma

spiritual selfportrait by Bibje




Ik begon er een paar weken geleden mee, met het uitspreken van mijn waarheid. Van hoe de dingen zijn zoals ik ze beleef en zoals ik ze meemaak. Van hoe ik me daarbij voel. En dat ik dat dood eng vind. Nog steeds.
Ik heb dan wel verteld over het huilen. Het niet gezien worden in mijn verdriet. Het anders willen doen dan mijn ouders. Het mijn eigen pad willen lopen, regardless. (is daar een Nederlands woord voor wat net zo krachtig klinkt?) Maar hoe dapper ik dat steeds verklaar, hoe bibberend ga ik die weg. Niet wetende wat me onderweg te wachten staat.

Nu zal u wel denken, dat weet je nooit.
Dat is ook wel zo. Maar je kunt het wel ongeveer voorspellen als je doet wat je altijd deed en daarbij omringd wordt door de mensen, die je altijd omringd hebben. Hun reacties kun je wel inschatten. Die veranderen pas als jij niet meer doet zoals je altijd deed. Dat heb ik al meegemaakt. En dat was niet leuk!
Zo ook de stille reacties op mijn blog.
Ik krijg af en toe een klein berichtje van deze of gene, die opmerkt dat deze wending niet zo zijn/haar ding is. En dat er dus even niet meegelezen wordt. Dat snap ik. Doe ik ook als ik er even geen zin in heb. Dan reageer ik niet.
Ik schrijf de rauwe werkelijkheid zoals die zich op dit moment aan mij opdringt. Dat is niet altijd fijn om te lezen. U mag gerust een blokje om lezen, heus waar. Ik hoef er  niet op gewezen te worden dat het voor een ander vervelend is, u bent niets verplicht. Ik wil er ook niet op gewezen worden, dat ik positiever moet zijn, want dat wat je uitzend trek je aan toch?
Zou je denken niet waar?
Word je ook altijd gepredikt niet waar?
Wat ik inmiddels wel heb geleerd en ervaren, is dat jezelf voorliegen, zodat de ander zich niet zo ongemakkelijk voelt,  voor spanning en stress zorgt. Spanning en stress zorgt in hun geval voor kommer en kwel. Natuurlijk kan ik allemaal stikkertjes op mezelf plakken, maar 1 ding staat toch wel als een paal boven water. Ik ben mijn hele leven al chronisch ziek.
Ik heb astma en ik ben ook nog eens flink allergisch.
Ik ben dan ook bijna altijd moe, soms een beetje, vaker meer of veel meer. Spanning, zoals in  de afgelopen jaren, hebben voor veel astma-aanvallen gezorgd. Iets wat niemand ziet, want dan ben ik thuis, binnen, meestal 'snachts. Wat overblijft is de vermoeidheid, het bankhangen, het ziek zijn als ik pech heb. Wat je ziet is iemand die eeuwig bivakeert op de bank of in de stoel en niets uitvoert.
Het onbegrip van de omgeving zorgt voor verdriet, eenzaamheid, afgewezen voelen. Zelfs mijn aller-dichts-bijzijnde naasten wilden/konden het begrip er niet voor opbrengen. Dus zat ik jaren in de rook van mijn ouders en familie. Ging ik over mijn grenzen heen in mijn werk, hield ik mezelf groot in tijden dat ik eigenlijk mijn grenzen af moest bakenen. En buffelde ik door door door. En altijd was ik moe. Kon ik niet vol gaan voor het leven wat ik droomde voor mezelf.

Men beseft vaak niet dat het enorm ingrijpend is. Je ziet immers niet zo heel veel aan mij.
Maar leven in een wereld waar het bol staat van de heftige geuren. Waar een boodschap doen kan uitmonden in een astma-aanval, omdat de vrouw voor je in de rij van de kassa een zeer heftig ruikend parfum opgespoten heeft. Of dat de winkel waar je moet zijn, net die aanbieding van wc-blokjes heeft, die bij de deur staan opgesteld en de hele winkel met hun geur vullen. Of in de tuin wilt zitten en de buren zitten met zijn allen te roken. Wachten bij een bushokje en dan maar in de regen staan, omdat een roker persé droog wil roken. En dat wanneer je vraagt of ze even willen pauzeren, je te horen krijgt dat je je niet zo moet aanstellen en dat het een vrij land is waar je blijkbaar je medemens mag stukroken.
Het elkaar niet tegemoet willen komen, is in dit land tot kunst verheven lijkt wel.
Alsof het stoer is. Van jong tot oud kom ik dit tegen, en ik vind het stuitend.

Vorig jaar schreef een stadsgenote een boek over haar leven met astma:  "Ademloos verlangen"  Ik las de achterflap , was zo ontredderd door de herkenning, dat ik het nog steeds niet echt gelezen heb. Het staat inmiddels ook in de bieb, ik ga het maar eens lenen.....


http://www.allergievoorlichting.nl/allergische-reacties/astma

14 opmerkingen:

  1. Ik heb een man die al zijn hele leven (64 jaar) astma heeft. Hier hoef ik echt niet eens een schaaltje potpourri neer te zetten. Bij de katten van de zonen kan hij hooguit een uurtje in de buurt zijn en luchtverfrissers doen hem bijna stikken. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja kan ik helemaal over mee praten. Hoe chemischer de geur, heo erger ik er last van heb. Ik weet niet of hij dat onderscheid ook heeft?

      Verwijderen
    2. Ja, hij vindt bijna alles chemisch of nep. Misschien dat ik de tekst op de verpakking nog braaf geloof als er bijvoorbeeld "puur natuur" op staat. Hij weet wel beter!

      Verwijderen
    3. Dat verschil dat voel je ook echt, het gaat prikkelen, het doet zeer, het zwelt op....
      Er is maar 1 geurtje wat ik altijd goed verdraag en dat is zuivere etherische lavendelolie(flink verdund). Alle andere etherische olietjes hangen van het seizoen af ,maar vaker nog maak ik geur met kruidenthee in huis als ik behoefte heb aan wat anders dan gewoon huislucht :)

      Verwijderen
  2. Maak het tot doel je met andere mensen te omringen. Deze passen niet (meer) bij jou.
    Luchtiger en lichter. Vrolijker ook!
    Fijne avond.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het is jouw leven en jouw blog dus schrijf jij daarover waarover je schrijven wilt. Wil men het niet lezen.. dan lezen ze elders.

    Sterkte moppie. Ik ben 50% van de tijd moe en vind het al een crime om me te leven, laat staan wanneer je er 100% van de tijd mee moet dealen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankje Wiebeltjes...enne jij net zo goed sterkte hoor, want ook de helft van de tijd moe zijn is al teveel!

      Verwijderen
  4. Ik ben even stil na het lezen van je logje. Zo herkenbaar. En het onbegrip van de mensen, juist in je naaste omgeving, zo triest.

    Ik heb ook astma en als ik in de stad loop dan pik ik elke geur op.
    Als er mensen voor mij roken, begin ik al te hoesten en krijg het
    vreselijk benauwd. Ik zie niet eens dat ze roken. Geurkaarsen, mist, noem maar op. Ik krijg een enorme hoestaanval. Wat overblijft is benauwdheid en vermoeidheid.

    Ik heb zelfs een vriendin verloren, omdat ze maar stevig bleef roken
    waar ik bij was. Ik bleef er in. Maar het onbegrip heeft mij veel
    verdriet gedaan. Nu zeg ik het gewoon.
    Van spanningen wordt mijn astma erger. Maar dat is niet altijd te vermijden.

    Je logje raakt mij, mooi verwoord. Ik wens je lieve mensen toe die je omringen met liefde. want dat verdien je!

    Liefs Frederique

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Moeilijk is dat ja, dat mensen pretenderen je vriendin te zijn of van je te houden maar ondertussen doen ze wel dingen die je volledig onderuit halen. Waar je ziek van wordt. Ik heb lang geloofd dat het aan mij lag dat ik de ander niets gunde....maar dat is wel een hele rare kronkel geweest in mijn hoofd. Heeft iets met afwijzing te maken :(

      Inmiddels ben ik druk aan het oefenen in het gewoon zeggen waar ik mee zit.
      X

      Verwijderen
  5. Chronisch ziek zijn, is al een strijd op zich, maar de meeste energie gaat vaak zitten in het steeds opnieuw uitleggen wat je niet kan en waaróm je iets niet kan. Dat het geen vrijwillige keuze is, maar een noodgedwongen beperking. Het steeds maar weer voor jezelf opnemen. Weet je, dergelijke mensen ben je beter kwijt dan rijk! Mijn man en kind staan achter me (en nog een handje vol familie) en met de rest houd ik geen rekening meer. Jammer maar noodzaak.
    Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat steeds maar weer uitleggen vind ik dus heel vervelend omdat ik dan steeds weer het gevoel heb dat ik in de slachtofferrol terecht kom. Het is zo'n spagaat waar ik dan in zit. Te trots om toe te geven maar lichamelijk niet gezond dus moet ik wel....en dan denk ik aan jouw woorden, als ik het accepteer dan ben ik er helemaal niet meer.....
      Misschien wordt het tijd dat ik zelf accepteer dat het is zoals het is en van daaruit de kracht hervind om de wereld tegemoet te treden.
      Jij ook sterkte!!

      Verwijderen
  6. Wat je zeker moet doen is gewoon blijven schrijven over je gevoelens en gedachten .Het is ongelooflijk hoe weinig begripvol lezers kunnen zijn en hoe bot .Bij mij zijn er heel veel verdwenen ,teveel lezers willen alleen leuke plaatjes van rozen mijn kat of kringloop aankopen zien want daar hoeven ze zich niet in te verdiepen .Gewoon alleen schrijven hoe leuk mooi of gezellig dat is .En weet je ik schrijf nog maar weinig persoonlijks ,ja ik heb soms een grote mond maar van binnen pff En rekening met elkaar houden is ook zo'n punt ,de wereld zit zo vol mensen die alleen aan zichzelf denken bah..Blijf gewoon delen wat jij wilt .
    Lieve groet Elisabeth

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Doe ik Elisabeth, uiteindelijk is kwetsbaarheid kracht!
      Je durven openstellen is zoveel krachtiger dan krampachtig doen of het leven zo geweldig is terwijl je van binnen stuk gaat of verdoofd bent.
      lieve gr

      Verwijderen