Ik heb nieuws en ik ben er blij mee maar net zo goed niet,want nu moet ik iets gaan ondernemen en dat durf ik bijna niet.
Ow wat een gedoe en wat loop ik nu tegen een aantal heftige lessen aan.
Te noemen:
Les 1;laat niet over je heen walzen.
les 2;wanneer dat wel gebeurd is ,kom op voor jezelf.
les 3;voel je er nooit schuldig over als je dat gedaan hebt!!!!
De eerste les ben ik al een "mislukkeling" geweest.
Ik liet over me heen walzen, en hoe, ik was boos en sputterde tegen en was verdrietig, huilde tranen met tuiten en werd uiteindelijk giftig. Maar ja, de walzen hadden er geen boodschap aan. Ik werd dus ook nog eens boos op mezelf. Hoe kon ik dit toch zomaar laten gebeuren en erger nog, hoe kon ik zo onderdanig reageren toen ik op de vingers getikt werd? Waarom had ik niet net zo'n grote bek? Waarom brulde en blufte ik niet net zo onbeschoft? Nee ik liet me overschreeuwen en vastnagelen. Het duurde even voor ik goed door had, dat wat er gebeurd was, niet echt kies was.
Tijd voor les 2 dus;
Voor mezelf opkomen, ja hoe doe je dat, als je het eigenlijk nooit echt gedaan hebt tegen juist die twee walzen? Het was immers altijd zo, als zij niet wilden deed Bibje het wel. Zij wilden niet zo vaak. En als ik dan mijn mond waagde open te doen was het ruzie in de tent, schreeuwen, overrompelen, bluffen en uiteindelijk vals vleien en dan droop ik af.
Ik droop nu welliswaar ook af en ben nog dagen gekwetst geweest maar uiteindelijk ging ik op zoek naar juridisch advies. Ik vond het doodeng, alsof ik iets heel gevaarlijks deed, zwaar verboden, iets waar straf op staat. Alsof ik de appel in het paradijs aan het opsnoepen was. Ja echt, ergens diep in mij zit dat gevoel dat ik met vuur aan het spelen ben. Het is niet te bevatten, zo onrealistisch is het, maar ik voel het. En nu heb ik uitsluitsel, kan ik mijn gelijk halen, moet ik de walzen dat dus laten weten. Anders gaan zij gewoon door met mij plat te walzen. Daar moet ik nu een hele grote grote drempel over klimmen.
Het mailtje staat al klaar,
ik hoef alleen maar op de knop te drukken.
Waar ben ik bang voor zal u wel denken. Ben ik bang voor de delegatie die op mijn stoep komt te staan en tegenover mij gaat zitten, omdat er gepraat moet worden? Of zijn het de dingen, die ze gaan zeggen, waar ik bang voor ben? Zoals de opmerkingen, dat ik te sentimenteel ben en daarom dus niet handelingsbekwaam, wat mij dat de vorige keer even verteld werd? Of dat er subtiel, maar toch, gedreigd werd, dat ik op hun niet meer hoefde te rekenen.
Wat heb ik dan te verliezen?
Waar voel ik me dan zo schuldig over?
Dat ik mijn imago van lief meisje verlies?
Dat ik niet aardig gevonden meer word?
Dat ik voor hun de moeite niet meer waard ben?
PFFFFFFFFF
Kom op Bibje,
alsof dat ooit zo geweest is,
dat ze mij de moeite waard vonden om echt om te geven.
TSSSSSSSSSS
Echt niet.
Na jaren van half en helemaal negeren en de schijn ophouden tegenover mij, is mij een ding heel duidelijk geworden.
Het is tijd voor les 3!!!!!!!!!!
Ik geef mezelf nu een duwtje, spreek mezelf bemoedigend toe, slik nog een paar maal, en druk dan de knop in.
Ow wat een gedoe en wat loop ik nu tegen een aantal heftige lessen aan.
Te noemen:
Les 1;laat niet over je heen walzen.
les 2;wanneer dat wel gebeurd is ,kom op voor jezelf.
les 3;voel je er nooit schuldig over als je dat gedaan hebt!!!!
De eerste les ben ik al een "mislukkeling" geweest.
Ik liet over me heen walzen, en hoe, ik was boos en sputterde tegen en was verdrietig, huilde tranen met tuiten en werd uiteindelijk giftig. Maar ja, de walzen hadden er geen boodschap aan. Ik werd dus ook nog eens boos op mezelf. Hoe kon ik dit toch zomaar laten gebeuren en erger nog, hoe kon ik zo onderdanig reageren toen ik op de vingers getikt werd? Waarom had ik niet net zo'n grote bek? Waarom brulde en blufte ik niet net zo onbeschoft? Nee ik liet me overschreeuwen en vastnagelen. Het duurde even voor ik goed door had, dat wat er gebeurd was, niet echt kies was.
Tijd voor les 2 dus;
Voor mezelf opkomen, ja hoe doe je dat, als je het eigenlijk nooit echt gedaan hebt tegen juist die twee walzen? Het was immers altijd zo, als zij niet wilden deed Bibje het wel. Zij wilden niet zo vaak. En als ik dan mijn mond waagde open te doen was het ruzie in de tent, schreeuwen, overrompelen, bluffen en uiteindelijk vals vleien en dan droop ik af.
Ik droop nu welliswaar ook af en ben nog dagen gekwetst geweest maar uiteindelijk ging ik op zoek naar juridisch advies. Ik vond het doodeng, alsof ik iets heel gevaarlijks deed, zwaar verboden, iets waar straf op staat. Alsof ik de appel in het paradijs aan het opsnoepen was. Ja echt, ergens diep in mij zit dat gevoel dat ik met vuur aan het spelen ben. Het is niet te bevatten, zo onrealistisch is het, maar ik voel het. En nu heb ik uitsluitsel, kan ik mijn gelijk halen, moet ik de walzen dat dus laten weten. Anders gaan zij gewoon door met mij plat te walzen. Daar moet ik nu een hele grote grote drempel over klimmen.
Het mailtje staat al klaar,
ik hoef alleen maar op de knop te drukken.
Waar ben ik bang voor zal u wel denken. Ben ik bang voor de delegatie die op mijn stoep komt te staan en tegenover mij gaat zitten, omdat er gepraat moet worden? Of zijn het de dingen, die ze gaan zeggen, waar ik bang voor ben? Zoals de opmerkingen, dat ik te sentimenteel ben en daarom dus niet handelingsbekwaam, wat mij dat de vorige keer even verteld werd? Of dat er subtiel, maar toch, gedreigd werd, dat ik op hun niet meer hoefde te rekenen.
Wat heb ik dan te verliezen?
Waar voel ik me dan zo schuldig over?
Dat ik mijn imago van lief meisje verlies?
Dat ik niet aardig gevonden meer word?
Dat ik voor hun de moeite niet meer waard ben?
PFFFFFFFFF
Kom op Bibje,
alsof dat ooit zo geweest is,
dat ze mij de moeite waard vonden om echt om te geven.
TSSSSSSSSSS
Echt niet.
Na jaren van half en helemaal negeren en de schijn ophouden tegenover mij, is mij een ding heel duidelijk geworden.
Het is tijd voor les 3!!!!!!!!!!
Ik geef mezelf nu een duwtje, spreek mezelf bemoedigend toe, slik nog een paar maal, en druk dan de knop in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten