~dagboekje~

Bij het zoeken naar het trouwboekje vond ik een dagboekje van mijn moeder.
Eigenlijk was het niet meer dan een notitieblokje met een ringbandje.
Ooit gekocht door mijn vader bij de Deka....
drie in een pakje,de andere twee gingen naar zoonlief en dochterlief.
Om in te tekenen of zoiets.
Dochterlief oefende haar schrijven, want op school waren ze daar nog niet mee bezig,
ze was toen 4.
Zoonlief tekenden zijn robots erin.

De vrouw die haar hart daar lucht,
dat is mijn moeder.
Dezelfde vrouw die mij en mijn broertje meenam naar de Ewijksluis. Daar woonde haar moeder.
Dan stapten we op bij de bushalte nadat we eerst door het tunneltje gelopen waren.
Wij met zijn drieën.
Nooit voelde ik mij onveilig bij haar, nooit merkte iets van haar angst toen ik nog klein was.
Het was altijd een groot avontuur, in de blauwe bus met de kaartjesautomaat die je rondslingeren moest om een retourtje te kopen. Het papiertje krulde altijd zo mooi.
En mijn broertje die altijd bij de chauffeur mocht staan en dan elke betonwagen aanwees,
"pappa rijdt in die betonmolen!!!!!"
Mijn vader maakte lange dagen en dus deed ze veel alleen met ons.
Gewoon omdat ze dat deed.

Hoe anders was het later,
veel later,toen mijn vader er niet meer was.
De angst en schrik en eenzaamheid druipen van de bladzijdes af.
Vraag me af wat ik had kunnen doen wat ik nog niet gedaan heb.
Alsof het er zijn en haar steeds helpen niet genoeg was.
Alsof ik nog meer had moeten doen.
Kon ik meer doen?
Had ik haar moeten dwingen naar de dokter te gaan?
Liet ik het er niet teveel op aan komen?
Het zijn de vragen waar ik nu mee worstel.
Nu ze er niet meer is en ik echt helemaal niets meer voor haar kan doen.
Had ik haar angst kunnen wegnemen?
Had ik haar nog meer kunnen dragen?
Deed ik wel genoeg?

Wat je zaait zul je oogsten.
Ik zaaide aandacht en veel liefde,
maar liefde houd de dood niet buiten de deur.

~