~Enigst kind?~

Ik droomde dat hij dood was, en hij was ook al dood, dus was ik nu moederziel alleen.
Het gekke was dat ik het zelf ontdekte ,omdat niemand de moeite had genomen mij in te lichten. Hij (?)ook niet.Toen ik hem daarmee confronteerde werd hij zelfs boos. "Ja Bib, wat denk je nou, we hebben helemaal geen contact, dus dan zeg ik ook niets." "Maar hij is mijn broertje..."Zei ik vertwijfeld en wanhopig. Ik was verdrietig, dacht aan de momentjes die we wel samen waren geweest, hoe summier dat ook was. Nu was hij voorgoed weg. En er was geen afscheid genomen. Zo stond ik voor de kassa van een winkel, leeg, hol en alleen te wezen.

Het is een beetje zoals ik mij nu voel,
zo alleen,
net of ik na de dood van mijn moeder geen familie meer heb. Alsof ik enigst kind was. We praten momenteel alleen als het echt moet, over de erfenis, en verder is er geen contact meer. Ik maak geen contact ,omdat ik me gegriefd voel over de hebzucht van hen en zij maken gewoon geen contact, omdat ze dat zowiezo al nooit echt deden. Ons contact bestond uit verjaardagen en hulp bij verhuizing. Tussendoor contact, dat hadden we nauwelijks. Contact in moeilijke tijden was er al helemaal nooit. Dan werd ik gemeden als de pest. Misschien ligt het wel aan mij hoor, het zal zeker niet meehelpen dat ik me gekwetst voel en geen zin meer heb in de snerende opmerkingen die tegen en over mij en mijn gezin geplaatst worden. Dat ik dus daarom geen contact meer zoek. Zij zullen hetzelfde hebben. Ieder heeft zijn eigen verhaal.

Het is ook een beetje zoals mijn ouders dat ervoeren toen mijn vader ziek werd en later stierf. Mijn vader had een broer en twee zusters ook al in geen eeuwen meer gezien. Ik weet niet eens meer waarom dat zo was, maar het was wel zo. Toen hij dood ging werd er welliswaar gezegd dat dat nooit meer zo moest gaan, maar het ging wel zo. Het contact werd niet meer hersteld, op een losse verjaardag en wat kleine ontmoetingen bij anderen na.
Ik vrees dat hier hetzelfde gebeuren gaat.
Hoe we ook proberen nieuwe lijm aan te brengen, het lijkt maar niet te lukken. Op de een of andere manier wil het maar niet blijven plakken.

Het wordt tijd dus om los te laten,
het over te laten aan de voorzienigheid,
de Kosmos,
God,
en te vertrouwen op een goede afloop,
voor ons allen.

~