Schaatsen

Mijn eerste streken op het ijs deed ik aan de arm van mijn vader, op het meertje aan de rand van de duinen. Hier dus......


Grotere kaart weergeven

Dat was ergens eind jaren 70 geloof ik, ik weet wel dat het erg lang heeft geduurd voor ik ooit schaatsen kon. Er was nooit ijs. Gelukkig was het niet zo heel moeilijk, want ik schaatste wel vaker. Elke lente, zomer, herfst en winter, op de rolschaats. Glibberen was dan ook alleen in het begin. Op echte Friese doorlopers. Niet echt handig, want het vastmaken en vooral na het schaatsen het losmaken was een drama, iedere keer weer. Bovendien waren ze ook toen niet echt stoer, je had of Friese korte schaatsen, dat kon nog net, of noren of kunstschaatsen. Die krullen aan het einde, dat kon echt niet meer! Ik ging dan ook al snel op de schaatsen van mijn moeder, van die echte leren kunstschaatsen. Mijn moeder was in haar jeugd een fervent schaatsster geweest, er is zelfs nog een foto van haar op het ijs, kijk...

Winter 1963, samen met haar vriendin op het Ouwe Veer. 15 jaar oud. Ze had het vast niet koud, want geen sjaal om, geen muts op, vestje aan....pffff nou dat had ik nooit hoor. Je zag me amper, maar schaatsen dat deed ik. Grote halen op de schaatsen van mijn moeder. En pirouettes draaien natuurlijk en door de bocht schaatsen achteruit, allemaal geleerd van mijn moeder. Ik waande me een echte kunstschaatsster  ;)  Samen met mijn vriendinnen deden we de khur na van menig beroemd kunstschaatsster. We gingen zelfs zover dat we sprongen waagden...en onderuit gingen natuurlijk, maar ach, jong fris sterk en stoer en dus gewoon doorgaan!

Mijn jongste broertje, toen nog een kleutertje, schaatste nog op 4 ijzers en mijn andere broertje was Ard Schenk met zijn vriendjes hahaha. Hij ging als een speer over dat ijs en al gauw waren wij meisjes niet meer veilig voor dat gespuis wat lange afstand deed in zo kort mogelijke tijd. Allemaal zo'n muts op, je weet wel, zo eentje als hiernaast.

Ja.....op de plekken waar wij vroeger schaatsten is nu geen kind meer te bekennen. Voor de flat van mijn opoe wordt al jaren niet meer geschaatst. Wel maken ze steeds het ijs daar stuk. Om dan vervolgens thuis achter de playstation te gaan zitten. Het meertje zal ook niet meer veel beschaatst worden denk ik zomaar. En toch was dat een heel fijn plekje, toen nog met een dikke bomen en struikenrij dus lekker beschut. Veel kinderen en een hoop plezier. Maar bovenal, heel erg gratis!!! Koek en sopie haalden we thuis, of bij opoe of bij het een of andere vriendinnetje/ vriendje wat naast het ijs woonde. Dan gingen we strompelend(bevroren voeten) naar huis om jammerend op te warmen.(tintelende handen en voeten) Lekker met wat warms op de bank, naar het echte schaatsen kijken. En de volgende dag trotseerden we de elementen gewoon weer.

 

En tegenwoordig?

Nou tegenwoordig ben ik niet zo'n bikkel meer.

 Misschien komt het nog, je weet maar nooit, maar deze winter vrees ik van niet meer. Nou ja....kan het schelen. Heb ik toch maar mooi weer een stukje herinneringen afgestoft :)