Lopen op het water

Dat moment van hun huwelijk, daar kijk ik nu naar.
Nu de terugblikken op Willem Alexander en Maxima zijn na de aankondiging van Beatrix's aftreden. Ik weet nog zo goed hoe ik daar toen zat te snikken op het puntje van de tafel. Vreselijk verdrietig was ik....dit was het moment dat ik besefte dat er niets meer over was, dat mijn huwelijk niet meer was dan het boekje wat in de kast lag en de kinderen die we samen hadden. Al het andere, waar ik ooit voor gegaan was, was nooit gekomen.  Lopen op het water.......wat had ik dat graag meegemaakt....zucht.
Misschien is het ook wel romantisch gezwijmel hoor.
Ik bedoel maar, het leven is geen sprookjesboek. Gelukkig niet zeg....ze maken je daar ook af, of vergiftigen je of laten je zomaar in het bos achter. Zie maar hoe je thuis komt. En die prins, die is dan ook in de verste verte niet te vinden, die komt pas als je al van alles hebt moeten doorstaan. Mag je dan pas een lang en gelukkig leven gaan leiden(als je mazzel hebt, ze vertellen nooit hoe het verder gaat)
Het is dus net als in het echte leven, vooraleer je evenwichtig in het leven staat en je dromen uit ziet komen heb je al heel wat levenslessen gehad. Ze knakken je, ze pijnigen je, maar in the end wordt je er sterker en wijzer van.
En zo is het met mij ook gegaan.....Lopen op water doe ik nog steeds niet, maar ik ben wel een stuk lichter dan ik toen was. Ik ga trouwens liever vliegen  als een vlinder ;)