Zwijmelweek: dinsdag

1988 Eerste echte vriendje arriveerde. Hij was nou niet bepaald het type vreselijk knap. Nee dat niet, en eigenlijk liep hij ook niet bepaald over van genegenheid. Maar goed, ik had een vriendje. Zwaar depresief merkte ik langzamerhand. Dat was ook wel zijn handelsmerk, daar liep hij behoorlijk mee te koop. Dat was ook wel iets van die tijd, als je het niet was telde je eigenlijk niet mee. Om depressief van te worden ja..... Eigenlijk wou hij zich niet binden, en toen toch weer wel en uiteindelijk na een half jaar toch maar niet meer. Het was zo'n ingewikkelde relatie, zo eentje waarin ik eigenlijk niet degene was die hij had gewild. Hij zag vriendin eigenlijk liever, maar die zag hem niet zo zitten. En ik had dat pas naderhand in de gaten. Bovendien vond hij zijn vrienden ook wel erg belangrijk...... Dat ik tijdens onze verkering(want van een relatie kun je amper spreken) erg last had van de bijverschijnselen van de pil, en daardoor dus niet bepaald mezelf was, hielp ook niet erg mee. Hij reageerde daar ongevoelig en korzelig op. Nee, empathie zat er niet in. Bovendien was zijn familie niet zo blij met dat meisje wat niet naar de kerk ging. Ik had vast geen goede invloed op hem. Hij was ook erg met muziek bezig, heel erg zelfs, op het bezetene af. Hij was helemaal weg van dat meisje van de Sugarcubes. Ze was zo lief....helemaal verliefd zei hij dat dan. Niet leuk nee. Maar ja wat wil je ook, van iemand die niet eens een behoorlijke kus geven kon, er zat kraak nog smaak aan. Dat ik nog zo lang bleef hangen snap ik nog niet. Al helemaal niet dat ik een jaar bezig ben geweest om mezelf bij elkaar te rapen nadat hij het uit had gemaakt. Toen hij na 5 jaar( zoals hij had gezegd) een berichtje op de kabelkrant had gezet, met een "het spijt me dat ik je zoveel pijn heb gedaan, kunnen we het weer goedmaken", was ik al-lang klaar met hem. De muziek bleef.....

 ~Enjoy~