zwijmelvrijdag '90

De jaren 90 waren jaren van afzien.
Ik studeerde er in af, ontdekte dat in mijn vakgebied geen werk was, kreeg advies meteen maar om te scholen, vond eerst ook helemaal geen werk. Moest naar de soos( waar had ik het allemaal voor gedaan zeg, vette studieschuld en geen baan) Ik werd al snel behandeld als was ik een uitvreter, en heb nog de meest domme werkjes gedaan, want ik was volgens het uitzendbureau nergens goed voor....dus dan maar stickertjes plakken op flesjes nagellak. 1 dag gedaan, gillend gek werd ik daar achter de lopende band. In de bollen gewerkt, dat hield ik wat langer vol. In de Vomar gewerkt....wat een oplichters, nul-uren-contract maar dan wel de hele week aan de slag en geen overuren betaald krijgen.  Mijn ei nergens kwijt kunnen.
Zo heb ik een paar jaar doorgelopen, totdat ik bij een medisch kinderdagverblijf solliciteerde en daar eventjes aan de slag mocht....tja ik was niet gekwalificeerd, sorry....kon weer gaan. Gelukkig op dat moment kreeg ik voor het eerst bericht van de invalpool voor mijn eigen vakgebied.
Eindelijk lesgeven!!!!!YESSSSSS
Vanaf dat moment heb ik niet meer zonder werk gezeten, weliswaar elk jaar op een andere school, het was de slechte tijd voor leerkrachten, maar toch. Ik deed er weer toe, was geliefd en had plezier erin.Zette me voor wel 200% in!
Ik kreeg een volledige baan, en bedacht dat ik over een paar jaar elke keer een uurtje zou inleveren i.p.v. omhoog gaan in loon. Zo kon ik zonder geld in te leveren minder gaan werken. Leek me wel wat.

Tja.....toen ging het mis....burn out....

Van mijn plan om uiteindelijk een halve baan op een goed loon te draaien is niets gekomen. Ik geef geen lessen meer in geschiedenis en aardrijkskunde. Niet op school in ieder geval......
Soms kan ik nog zo verlangen naar het nuttig zijn, naar uitgedaagd worden op een intellectuele manier, naar iemand anders zijn dan alleen mamma. Soms.....
Dat is vooral als ik even vergeet hoe het ook alweer voelde om zó ziek te zijn van vermoeidheid dat ik longontsteking kreeg en dat ik continu aan de prednison zat, omdat de longen niet meer wilden. En later dus bleek dat ik al zó lang op mijn tandvlees liep, dat ik dus een burn-out had. Tot twee keer toe.......
Toch kwam toen ook een héél groot geschenk, een droom lang gekoesterd en eindelijk gekomen. Ik heb hem geroepen en hij is gekomen; Zoon, mijn kind, de bekroning van de jaren 90. En daarom waren ze toch zo vreselijk mooi!

~Enjoy~