Ziek van verdriet, zo voelde ik me, terwijl ik dit zong in de auto van jou. Op weg naar ziekenhuis in Alkmaar en weer terug. Elke dag opnieuw. De vermoeidheid van elke rit voel ik nog zo in mijn hele lijf. Vermoeid van angst, verdriet, verslagenheid. Mamma moest me af en toe gewoon bij de les houden. Ik had zo een ongeluk kunnen veroorzaken, dus ging ik zingen, terwijl ik had willen schreeuwen, janken, zo hard huilen.......
52 dagen waren we de wanhoop nabij, terwijl jij in coma gehouden werd.
Dat gevoel van toen kwam met een schok terug vanavond , toen in GTST notabene, Bing in slaapcoma gebracht werd. Ik kon er niet naar kijken. Zoon hield zijn handen voor zijn gezicht, dochter draaide zich om en ik vluchtte de wc in.....we hadden het er allemaal moelijk mee.
Je verdriet is zo voelbaar...wat een fantastische songs zijn dit toch ook!
BeantwoordenVerwijderenWat een vreselijke herinnering moet dit zijn ,ik krijg er kippevel van .Maar wat een prachtige muziek is dit.
BeantwoordenVerwijderenSterkte en Liefs Elisabeth
Ja inderdaad, wat een vreselijke herinnering moet dit zijn. En ik krijg er ook kippenvel van. Dank je wel dat je dit met ons deelt.
BeantwoordenVerwijderenVreselijk zeg. Zulke lastige dingen allemaal!
BeantwoordenVerwijderenEn altijd zullen zulke berichten/beelden hard binnenkomen. Hoewel het afzwakt in de loop der jaren.
BeantwoordenVerwijderenDankjewel voor jullie lieve reacties,
BeantwoordenVerwijderenhet wordt idd minder, maar soms slaat het je ineens om de oren om nog even niet weg te gaan. dat was dus nu bij GTST :(