Dankjewel!

Toen mijn broertje geboren werd was mijn moeder ziek, ze had al maanden in het ziekenhuis gelegen terwijl ik bij mijn opa en oma verbleef. Mijn vader kwam dan elke avond mee eten en mij in bed stoppen. Ik moet ze heel erg gemist hebben, want ik kan me alles nog zó goed herinneren.(ik was nog geen 2 jaar oud)
Oma was een lief mens voor mij, liever dan ik later hoorde, dat ze voor mijn moeder geweest is. Ik ben daar heel vaak geweest, jaren achter elkaar, totdat ik op mijn 15e voor de laatste keer kwam logeren.
Zo kwam ik ook bij mijn oom en tante, die een tweede thuis waren voor mij en mijn broertje. Elke vakantie gingen we heen, afwisselend de een en dan de ander. Heerlijk was dat, dat logeren. Lekker even weg van thuis en verwent worden, door oma en opa of door tante en oom. Iets wat ik mijn eigen kinderen niet mee kan geven. Hun ooms en tantes zien ze liever gaan dan komen. Sommige hebben ze al jaren niet meer gezien en sommige hebben ze amper meegemaakt. Toen ze nog klein waren waren ze al niet welkom. De weerzin naar mij toe was te groot.....zo jammer vind ik dat.
Het valt ook nooit meer goed te maken, de mooiste momenten zijn aan de familie voorbij gegaan. Wat was ik dan toch gezegend dat ik een oma en opa en oom en tante had die er wel altijd waren voor mij als mijn ouders er doorheen zaten. Waar ik altijd terecht kon, een warm plekje had en de aandacht kreeg die ik zo nodig had. Dankje, dankje, dankjewel Oma, opa van I en Els en Ruud!!!! Ik koester nog altijd die herinneringen.....