Ik doe maar even een liedje wat de lente aankondigt, of eigenlijk, waar het al vol op lente is!
Ja!
Gewoon even lekker simpel lente luisteren.
Heb ik wel even nodig, nu ik het verslagje gelezen heb, van de adviserende meneer van de instelling, aan BJZ i.v.m. melding RvdK. Daar werd ik echt niet vrolijk van nee!
Ik vraag me af waar die passief-agressieve houding van deze meneer vandaan komt.
Maar weet je, ik ga zijn cadeautje niet houden, ik stuur het linea recta terug! En dan ga ik wel fluiten, voor ik de strijd vervolg en iedereen een dikke vet poep laat ruiken.
Het gaat hier wel om het geluk en de toekomst van Zoon weet je wel!!!!
Wat denkt 'ie wel niet.
dinsdag 29 januari 2013
Dankjewel!
Toen mijn broertje geboren werd was mijn moeder ziek, ze had al maanden in het ziekenhuis gelegen terwijl ik bij mijn opa en oma verbleef. Mijn vader kwam dan elke avond mee eten en mij in bed stoppen. Ik moet ze heel erg gemist hebben, want ik kan me alles nog zó goed herinneren.(ik was nog geen 2 jaar oud)
Oma was een lief mens voor mij, liever dan ik later hoorde, dat ze voor mijn moeder geweest is. Ik ben daar heel vaak geweest, jaren achter elkaar, totdat ik op mijn 15e voor de laatste keer kwam logeren.
Zo kwam ik ook bij mijn oom en tante, die een tweede thuis waren voor mij en mijn broertje. Elke vakantie gingen we heen, afwisselend de een en dan de ander. Heerlijk was dat, dat logeren. Lekker even weg van thuis en verwent worden, door oma en opa of door tante en oom. Iets wat ik mijn eigen kinderen niet mee kan geven. Hun ooms en tantes zien ze liever gaan dan komen. Sommige hebben ze al jaren niet meer gezien en sommige hebben ze amper meegemaakt. Toen ze nog klein waren waren ze al niet welkom. De weerzin naar mij toe was te groot.....zo jammer vind ik dat.
Het valt ook nooit meer goed te maken, de mooiste momenten zijn aan de familie voorbij gegaan. Wat was ik dan toch gezegend dat ik een oma en opa en oom en tante had die er wel altijd waren voor mij als mijn ouders er doorheen zaten. Waar ik altijd terecht kon, een warm plekje had en de aandacht kreeg die ik zo nodig had. Dankje, dankje, dankjewel Oma, opa van I en Els en Ruud!!!! Ik koester nog altijd die herinneringen.....
Oma was een lief mens voor mij, liever dan ik later hoorde, dat ze voor mijn moeder geweest is. Ik ben daar heel vaak geweest, jaren achter elkaar, totdat ik op mijn 15e voor de laatste keer kwam logeren.
Zo kwam ik ook bij mijn oom en tante, die een tweede thuis waren voor mij en mijn broertje. Elke vakantie gingen we heen, afwisselend de een en dan de ander. Heerlijk was dat, dat logeren. Lekker even weg van thuis en verwent worden, door oma en opa of door tante en oom. Iets wat ik mijn eigen kinderen niet mee kan geven. Hun ooms en tantes zien ze liever gaan dan komen. Sommige hebben ze al jaren niet meer gezien en sommige hebben ze amper meegemaakt. Toen ze nog klein waren waren ze al niet welkom. De weerzin naar mij toe was te groot.....zo jammer vind ik dat.
Het valt ook nooit meer goed te maken, de mooiste momenten zijn aan de familie voorbij gegaan. Wat was ik dan toch gezegend dat ik een oma en opa en oom en tante had die er wel altijd waren voor mij als mijn ouders er doorheen zaten. Waar ik altijd terecht kon, een warm plekje had en de aandacht kreeg die ik zo nodig had. Dankje, dankje, dankjewel Oma, opa van I en Els en Ruud!!!! Ik koester nog altijd die herinneringen.....
maandag 28 januari 2013
Lopen op het water
Dat moment van hun huwelijk, daar kijk ik nu naar.
Nu de terugblikken op Willem Alexander en Maxima zijn na de aankondiging van Beatrix's aftreden. Ik weet nog zo goed hoe ik daar toen zat te snikken op het puntje van de tafel. Vreselijk verdrietig was ik....dit was het moment dat ik besefte dat er niets meer over was, dat mijn huwelijk niet meer was dan het boekje wat in de kast lag en de kinderen die we samen hadden. Al het andere, waar ik ooit voor gegaan was, was nooit gekomen. Lopen op het water.......wat had ik dat graag meegemaakt....zucht.
Misschien is het ook wel romantisch gezwijmel hoor.
Ik bedoel maar, het leven is geen sprookjesboek. Gelukkig niet zeg....ze maken je daar ook af, of vergiftigen je of laten je zomaar in het bos achter. Zie maar hoe je thuis komt. En die prins, die is dan ook in de verste verte niet te vinden, die komt pas als je al van alles hebt moeten doorstaan. Mag je dan pas een lang en gelukkig leven gaan leiden(als je mazzel hebt, ze vertellen nooit hoe het verder gaat)
Het is dus net als in het echte leven, vooraleer je evenwichtig in het leven staat en je dromen uit ziet komen heb je al heel wat levenslessen gehad. Ze knakken je, ze pijnigen je, maar in the end wordt je er sterker en wijzer van.
En zo is het met mij ook gegaan.....Lopen op water doe ik nog steeds niet, maar ik ben wel een stuk lichter dan ik toen was. Ik ga trouwens liever vliegen als een vlinder ;)
Nu de terugblikken op Willem Alexander en Maxima zijn na de aankondiging van Beatrix's aftreden. Ik weet nog zo goed hoe ik daar toen zat te snikken op het puntje van de tafel. Vreselijk verdrietig was ik....dit was het moment dat ik besefte dat er niets meer over was, dat mijn huwelijk niet meer was dan het boekje wat in de kast lag en de kinderen die we samen hadden. Al het andere, waar ik ooit voor gegaan was, was nooit gekomen. Lopen op het water.......wat had ik dat graag meegemaakt....zucht.
Misschien is het ook wel romantisch gezwijmel hoor.
Ik bedoel maar, het leven is geen sprookjesboek. Gelukkig niet zeg....ze maken je daar ook af, of vergiftigen je of laten je zomaar in het bos achter. Zie maar hoe je thuis komt. En die prins, die is dan ook in de verste verte niet te vinden, die komt pas als je al van alles hebt moeten doorstaan. Mag je dan pas een lang en gelukkig leven gaan leiden(als je mazzel hebt, ze vertellen nooit hoe het verder gaat)
Het is dus net als in het echte leven, vooraleer je evenwichtig in het leven staat en je dromen uit ziet komen heb je al heel wat levenslessen gehad. Ze knakken je, ze pijnigen je, maar in the end wordt je er sterker en wijzer van.
En zo is het met mij ook gegaan.....Lopen op water doe ik nog steeds niet, maar ik ben wel een stuk lichter dan ik toen was. Ik ga trouwens liever vliegen als een vlinder ;)
Zwijmelmaandag
Nu dochter naar de brugklas gaat moet ik onwillekeurig denken aan mijn eigen brugklas tijd. Wat was ik bleu en wat baalde ik dat ik helemaal alleen in die klas kwam. Ik was de enige van mijn vriendinnetjes die in de snelle klas kwam. Dat was het jaar dat ik ook voor het eerst heel erg verliefd werd op de krantenjongen. Ik kon niet meer normaal doen, en geholpen door vriendin die wat dat betreft heel voorlijk was(lees, al meerdere malen verkering had gehad en zelfs al gezoend had jaha!!!) werd hij op de hoogte gesteld. Natuurlijk vond hij haar veel leuker, en dus vond ik hem meteen een sukkel, een stomkop, een PIEP..... Niet dat vriendin er nu zo blij mee was hoor, die vond het zielig voor mij. Mijn eerste blauwtje had ik dus gelopen pfffff vreselijk.
"Ach" zei ze nog troostend; "Je bent dan nu niet zo knap als mij, maar later ga je wel bloeien hoor."
Dat was echt de doodssteek, auw.....weg was mijn zelfvertrouwen.
De verliefdheid was helemaal over toen ik hem een jaar later op school trof, wat een sukkel zeg, en wat was hij eigenlijk lelijk. Wat had ik in hem gezien?
Dit was toen een dikke hit.......
"Ach" zei ze nog troostend; "Je bent dan nu niet zo knap als mij, maar later ga je wel bloeien hoor."
Dat was echt de doodssteek, auw.....weg was mijn zelfvertrouwen.
De verliefdheid was helemaal over toen ik hem een jaar later op school trof, wat een sukkel zeg, en wat was hij eigenlijk lelijk. Wat had ik in hem gezien?
Dit was toen een dikke hit.......
zondag 27 januari 2013
zwijmelzondag
Ik zit in de bus en staar uit het raam. Buiten zie ik het landschap voorbij gaan. In de verte over de velden zie ik de opkomende zon. Ik ben op weg naar mijn werk in Alkmaar. Het uitzicht is zacht, mooi, lieflijk en eigenlijk best adembenemend. Net als de muziek. Het is meeslepend en dramatisch. Het is in het voorjaar van het nieuwe millennium. Dochter heeft zich aangediend in mijn dromen en groeit nu onder mijn hart. Daar waar nog hoop is, hoop op meer dan wat is.
De eerste scheuren zijn zichtbaar.
Maar de muziek...OCH die muziek....maakt elke busrit dragelijk.
Het klinkt het mooiste met de oorkleppen op!!!!! ~Enjoy~
zaterdag 26 januari 2013
zwijmelen op zaterdag
Zo lang had ik hier naar verlangd, zo graag wou ik dit. Zo vaak had ik er over gedroomd. Maar nooit, echt nooit had ik gedacht dat het me ooit zou overkomen. Ik heb je geroepen, ja dat heb ik! In mijn dromen, in mijn stille tijd, in mijn gebeden vroeg ik om je, kind , zo gewenst kind van mij. Nooit had ik kunnen weten hoe groot liefde kon zijn totdat ik jou voor het eerst in mijn armen hield, mijn bijzondere kind. Hoe kon ik weten hoeveel liefde ik in mij had, als ik geen moeder was geworden?
Mijn hart ging volledig open, en het is nooit meer opgehouden met stromen........
And I feel like I just got home.......
vrijdag 25 januari 2013
Zonnetje Jeeeeyyy
Is het u al opgevallen hoe vaak ik het woord ineens gisteren gebruikt heb in mijn post? Het viel mij net op toen ik het terug las. Jeetje zeg, dat ik dat niet eerder gezien had.
Het moet wel erg met me gesteld zijn dat ik dat(ook weer iets wat ik nu al twee keer gebruik) niet eerder zie dan de dag er na. Ik lees mijn post altijd tig keer na. Nou ja, is ook niet zo gek, ik ben nml zooooo moe. Gisteren had ik even het gevoel dat ik ziek zou worden, maar vanmorgen, weliswaar nog bekaf, voelde ik me niet ziek. Alleen maar erg moe. De rollercoaster dendert ook maar door........
wanneer dat nu eens ophoud?
Ik kan ook zo snakken naar iets voor mezelf,
een uitdaging die niets met de een of het andere kind te maken heeft. Maar helemaal alleen voor mezelf is. Een studie of cursus. Gewoon , om het gevoel te hebben dat ik er ook nog toe doe. Ik ben al een hele tijd aan het rondkijken, maar kan geen keuze maken. Bovendien is de rust nog niet neergedaald hier. Dan is het maar de vraag of het gaat lukken natuurlijk.
In ieder geval wordt dit een prachtige dag....hoe ik dat weet? Nouhou, toen ik dochter vanmorgen naar school reed zagen we de zon opkomen boven de mistige bollenvelden en dat beloofde zoveel goeds. Dan maakt het niet meer uit hoe moe ik ben, zoveel schoonheid doet me dat in één klap vergeten. Dochter heeft aan de lopende band foto's geknipt in de auto met haar foon. Dusssss ik ga zo lekker eerst zonstaren en dan was ophangen en dan weet-ik-nieten. Fijne dag allemaal! (¯`v´¯) ♥
`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.
Het moet wel erg met me gesteld zijn dat ik dat(ook weer iets wat ik nu al twee keer gebruik) niet eerder zie dan de dag er na. Ik lees mijn post altijd tig keer na. Nou ja, is ook niet zo gek, ik ben nml zooooo moe. Gisteren had ik even het gevoel dat ik ziek zou worden, maar vanmorgen, weliswaar nog bekaf, voelde ik me niet ziek. Alleen maar erg moe. De rollercoaster dendert ook maar door........
wanneer dat nu eens ophoud?
Ik kan ook zo snakken naar iets voor mezelf,
een uitdaging die niets met de een of het andere kind te maken heeft. Maar helemaal alleen voor mezelf is. Een studie of cursus. Gewoon , om het gevoel te hebben dat ik er ook nog toe doe. Ik ben al een hele tijd aan het rondkijken, maar kan geen keuze maken. Bovendien is de rust nog niet neergedaald hier. Dan is het maar de vraag of het gaat lukken natuurlijk.
In ieder geval wordt dit een prachtige dag....hoe ik dat weet? Nouhou, toen ik dochter vanmorgen naar school reed zagen we de zon opkomen boven de mistige bollenvelden en dat beloofde zoveel goeds. Dan maakt het niet meer uit hoe moe ik ben, zoveel schoonheid doet me dat in één klap vergeten. Dochter heeft aan de lopende band foto's geknipt in de auto met haar foon. Dusssss ik ga zo lekker eerst zonstaren en dan was ophangen en dan weet-ik-nieten. Fijne dag allemaal! (¯`v´¯) ♥`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.
donderdag 24 januari 2013
Guts gutserdeguts......
Het is stil in huis, de een zit inmiddels op school en de ander slaapt nog. Na een boze/verdrietbui van vannacht zijn we allemaal moe. Het wordt tijd voor het weekend. Het liefste een lege, geen verplichtingen, geen gedoe, gewoon lekker niks weekend. Zoon gaat naar pappa, maar dochter niet. En meestal plant zij dan het hele weekend vol,voller dan vol en nog meer vol. Omdat ze even de ruimte heeft voor zichzelf en niet gehinderd wordt door overprikkelde broer.
Van dat lege weekend ga ik dan maar dromen, want meer zit er niet in. Wordt ook nog eens gevolgd door een voller dan volle week en dan kun je me opvegen volgende week.
Weekje ofline is misschien wel een idee,
weekje beetje lezen,
weekje wandelingen maken,
weekje stil zijn.
Ohof een weekje lezen. JA!
Ik heb nml een boek gekocht, net bij de bruna.
Haar stille stem, over een autistisch meisje wat samen met haar vader een boek geschreven heeft. Kent iemand dit boek?????
Ik heb al het nodige gelezen aan autobiografische boeken en psychologische boekwerken, die van Daniel Tamet en de boeken van P.Vermeulen en tal van andere boeken. Toch ben ik ook heel benieuwd naar dit boek, zeker als je leest dat het meisje lang opgesloten heeft gezeten in zichzelf vooraleer ze het kon uitschrijven. Ja die ligt dus op mijn nachtkastje, tafel, in de keuken en waar ik hem dan ook mee kan slepen om uit te lezen ;)
Ik ben gisteren tussen de bedrijven door ook ineens weer flink aan de guts gegaan, en ik heb ineens ook weer massa's zin en inspiratie. Eergisteren had ik al een stempeltje gegutst, die al een tijdje klaar lag en gister heb ik er gewoon(!) nog 3 gemaakt. En ineens heb ik een stap gemaakt naar patronen. Ging per ongeluk, ook dat nog, maar hé,wat is dat ook weer leuk om te doen. Er liggen inmiddels weer 3 ontwerpjes klaar, straks ga ik verder! Maar eerst nog de nodige verplichtingen. En dan maar hopen dat de dag niet ineens weer voorbij is.
Vandaag dus geen muziekje, ik kreeg gister niet de rust en tijd van Zoon om uit te zoeken. Ineens beseft hij dat we nog maar twee maanden samen hebben voor hij naar zijn vader verhuist. Iets wat maakt dat hij me amper uit het oog verliest en ook steeds zegt. Elke minuut, nee zelfs elke seconde, is nu kostbaarder dan ooit. Hij bombardeert me met smsjes vol met "I love u's" en "xxxxxxjes", zodat er geen misverstand ontstaat over hoezeer hij me missen gaat. De knuffels en lieve gebaren zijn niet van de lucht. Evenals de gevoelens van afwijzing als hij terechtgewezen wordt natuurlijk. Alles in het kwadraat uitvergroot. Morgen maar weer muziek, nu gaan we vliegen .
Van dat lege weekend ga ik dan maar dromen, want meer zit er niet in. Wordt ook nog eens gevolgd door een voller dan volle week en dan kun je me opvegen volgende week.
weekje beetje lezen,
weekje wandelingen maken,
weekje stil zijn.
Ohof een weekje lezen. JA!
Ik heb nml een boek gekocht, net bij de bruna.
Haar stille stem, over een autistisch meisje wat samen met haar vader een boek geschreven heeft. Kent iemand dit boek?????
Ik heb al het nodige gelezen aan autobiografische boeken en psychologische boekwerken, die van Daniel Tamet en de boeken van P.Vermeulen en tal van andere boeken. Toch ben ik ook heel benieuwd naar dit boek, zeker als je leest dat het meisje lang opgesloten heeft gezeten in zichzelf vooraleer ze het kon uitschrijven. Ja die ligt dus op mijn nachtkastje, tafel, in de keuken en waar ik hem dan ook mee kan slepen om uit te lezen ;)
Ik ben gisteren tussen de bedrijven door ook ineens weer flink aan de guts gegaan, en ik heb ineens ook weer massa's zin en inspiratie. Eergisteren had ik al een stempeltje gegutst, die al een tijdje klaar lag en gister heb ik er gewoon(!) nog 3 gemaakt. En ineens heb ik een stap gemaakt naar patronen. Ging per ongeluk, ook dat nog, maar hé,wat is dat ook weer leuk om te doen. Er liggen inmiddels weer 3 ontwerpjes klaar, straks ga ik verder! Maar eerst nog de nodige verplichtingen. En dan maar hopen dat de dag niet ineens weer voorbij is.
Vandaag dus geen muziekje, ik kreeg gister niet de rust en tijd van Zoon om uit te zoeken. Ineens beseft hij dat we nog maar twee maanden samen hebben voor hij naar zijn vader verhuist. Iets wat maakt dat hij me amper uit het oog verliest en ook steeds zegt. Elke minuut, nee zelfs elke seconde, is nu kostbaarder dan ooit. Hij bombardeert me met smsjes vol met "I love u's" en "xxxxxxjes", zodat er geen misverstand ontstaat over hoezeer hij me missen gaat. De knuffels en lieve gebaren zijn niet van de lucht. Evenals de gevoelens van afwijzing als hij terechtgewezen wordt natuurlijk. Alles in het kwadraat uitvergroot. Morgen maar weer muziek, nu gaan we vliegen .
(¯`v´¯) ♥
`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.
`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.
woensdag 23 januari 2013
Zwijmelwoensdag: Autisme......
Ik luister naar het lied wat ik gisteren als zwijmelplaat heb uitgezocht en ja, ook ik heb steeds weer een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Hier dus ook een doos tissues naast me......
Het is zó van toepassing op zoon, en dat was iets wat ik '94 nooit had kunnen bedenken toen ik de cd kocht. Toen was ik nog die jonge hippe juf op de LTS en duurde het nog 6 jaar voor zoon zich aandiende.
Hoe anders is zijn leven gelopen dan ik voor hem gedroomd had.
Ik had hem zo'n leven gegund als ik vroeger zelf had.
Een Pippi Langkous leven. Eindeloos kind zijn, zorgeloos, geliefd en gewenst en veel vriendjes/dinnetjes. Dagen struinen in de natuur, ontdekken en genieten, spelen, eindeloos veel spelen. Zonneschijn in het hart en nou ja dat dus......
Hij is inmiddels 14, en de eerste 5 jaar waren goed, zag het er best heel fijn en zonnig uit voor hem. Het bos, strand, grasveld en de tuin was ons terrein en vriendjes/dinnetjes bij de vleet. Spelen en daarvan leren, zolang het kon. En toen kwam school.....en was de zorgeloosheid over. Net als het leren trouwens :(
Autisme is en blijft een moeilijk iets,
iets wat ik in '94 óók nooit had kunnen bevroeden toen ik nascholing kreeg op de LTS. De faalangst-reductie training. Speciaal toegespitst op de autistische leerling. Mijn hart lag daar....hoe toevallig hè?
Ik denk dat jullie wel weten wat ik bedoel als ik zeg dat niemand het echt helemaal begrijpt , tenzij je er zelf in zit. Geen juf, ouder, buur en zelfs geen hulpverlener weet wat autisme werkelijk is en wat voor impact het heeft , tenzij ze er zelf midden in zitten met een eigen kind. Geen mens kan de angst en overprikkeling voelen en begrijpen die zo'n kind voelt tenzij ze er dagelijks mee te maken hebben. Het van héél dichtbij meemaken. Tenzij ze een dusdanige vertrouwensband hebben, dat het kind meer laat zien dan het gedrag wat te zien is naar de buitenwereld toe. En dat maakt het zó moeilijk, zó heftig......
Daarom dit nummer voor alle ouders van die kinderen die niet anders kunnen dan van ze houden, hoe dan ook....je t'aime, comme un fou, comme un soldat.......
~enjoy~
Het is zó van toepassing op zoon, en dat was iets wat ik '94 nooit had kunnen bedenken toen ik de cd kocht. Toen was ik nog die jonge hippe juf op de LTS en duurde het nog 6 jaar voor zoon zich aandiende.
Hoe anders is zijn leven gelopen dan ik voor hem gedroomd had.
Ik had hem zo'n leven gegund als ik vroeger zelf had.
Een Pippi Langkous leven. Eindeloos kind zijn, zorgeloos, geliefd en gewenst en veel vriendjes/dinnetjes. Dagen struinen in de natuur, ontdekken en genieten, spelen, eindeloos veel spelen. Zonneschijn in het hart en nou ja dat dus......
Hij is inmiddels 14, en de eerste 5 jaar waren goed, zag het er best heel fijn en zonnig uit voor hem. Het bos, strand, grasveld en de tuin was ons terrein en vriendjes/dinnetjes bij de vleet. Spelen en daarvan leren, zolang het kon. En toen kwam school.....en was de zorgeloosheid over. Net als het leren trouwens :(
Autisme is en blijft een moeilijk iets,
iets wat ik in '94 óók nooit had kunnen bevroeden toen ik nascholing kreeg op de LTS. De faalangst-reductie training. Speciaal toegespitst op de autistische leerling. Mijn hart lag daar....hoe toevallig hè?
Ik denk dat jullie wel weten wat ik bedoel als ik zeg dat niemand het echt helemaal begrijpt , tenzij je er zelf in zit. Geen juf, ouder, buur en zelfs geen hulpverlener weet wat autisme werkelijk is en wat voor impact het heeft , tenzij ze er zelf midden in zitten met een eigen kind. Geen mens kan de angst en overprikkeling voelen en begrijpen die zo'n kind voelt tenzij ze er dagelijks mee te maken hebben. Het van héél dichtbij meemaken. Tenzij ze een dusdanige vertrouwensband hebben, dat het kind meer laat zien dan het gedrag wat te zien is naar de buitenwereld toe. En dat maakt het zó moeilijk, zó heftig......
Daarom dit nummer voor alle ouders van die kinderen die niet anders kunnen dan van ze houden, hoe dan ook....je t'aime, comme un fou, comme un soldat.......
~enjoy~
dinsdag 22 januari 2013
Zwijmeldinsdag is Lief
Ja en toen was de koek op, geen tijd gehad om zwijmelliedjes met verhalen te vinden en nu zit ik hier best wel te balen....wat zal ik doen, een liedje zoeken of uitzoeken,want ik heb een enorme lijst klaar staan of zal ik het een dagje over slaan?
Nah....een liedje is wel gezellig zo op de vroege morgen.
Deze is voor Zoon,
die zo emotioneel werd toen hij hoorde dat stiefbroertje niet kon wachten tot vrijdag, want dan konden ze samen op playstation spelen. Hij schrok, slikte, en toen kwamen de tranen. Helemaal overdonderd, dat er iemand was waar hij wat voor betekende. Dat had hij niet verwacht, echt nooit meer verwacht. Dat er meer mensen zijn die hem net zo graag zien als zijn ouders en zusje. Snikkend zat hij tegen me aan, blij maar ook zo verdrietig. Alles golfde zo naar buiten. Mijn zoon , die zo op slot heeft gezeten. Die zo lang en heftig gepest is dat hij amper heeft kunnen oefenen in het omgaan met andere kinderen. Die bang is dat ook op de nieuwe school alles weer mis zal gaan en wie moet hem dan beschermen? Die al bijvoorbaat heimwee heeft, maar dapper het nieuwe avontuur tegemoet wil gaan. Zo stoer is hij wel! Mijn autistische knul.....
Dus voor hem een lief lied......
Nah....een liedje is wel gezellig zo op de vroege morgen.
Deze is voor Zoon,
die zo emotioneel werd toen hij hoorde dat stiefbroertje niet kon wachten tot vrijdag, want dan konden ze samen op playstation spelen. Hij schrok, slikte, en toen kwamen de tranen. Helemaal overdonderd, dat er iemand was waar hij wat voor betekende. Dat had hij niet verwacht, echt nooit meer verwacht. Dat er meer mensen zijn die hem net zo graag zien als zijn ouders en zusje. Snikkend zat hij tegen me aan, blij maar ook zo verdrietig. Alles golfde zo naar buiten. Mijn zoon , die zo op slot heeft gezeten. Die zo lang en heftig gepest is dat hij amper heeft kunnen oefenen in het omgaan met andere kinderen. Die bang is dat ook op de nieuwe school alles weer mis zal gaan en wie moet hem dan beschermen? Die al bijvoorbaat heimwee heeft, maar dapper het nieuwe avontuur tegemoet wil gaan. Zo stoer is hij wel! Mijn autistische knul.....
Dus voor hem een lief lied......
maandag 21 januari 2013
Schaatsen
Mijn eerste streken op het ijs deed ik aan de arm van mijn vader, op het meertje aan de rand van de duinen. Hier dus......
Grotere kaart weergeven
Dat was ergens eind jaren 70 geloof ik, ik weet wel dat het erg lang heeft geduurd voor ik ooit schaatsen kon. Er was nooit ijs. Gelukkig was het niet zo heel moeilijk, want ik schaatste wel vaker. Elke lente, zomer, herfst en winter, op de rolschaats. Glibberen was dan ook alleen in het begin. Op echte Friese doorlopers. Niet echt handig, want het vastmaken en vooral na het schaatsen het losmaken was een drama, iedere keer weer. Bovendien waren ze ook toen niet echt stoer, je had of Friese korte schaatsen, dat kon nog net, of noren of kunstschaatsen. Die krullen aan het einde, dat kon echt niet meer! Ik ging dan ook al snel op de schaatsen van mijn moeder, van die echte leren kunstschaatsen. Mijn moeder was in haar jeugd een fervent schaatsster geweest, er is zelfs nog een foto van haar op het ijs, kijk...
Winter 1963, samen met haar vriendin op het Ouwe Veer. 15 jaar oud. Ze had het vast niet koud, want geen sjaal om, geen muts op, vestje aan....pffff nou dat had ik nooit hoor. Je zag me amper, maar schaatsen dat deed ik. Grote halen op de schaatsen van mijn moeder. En pirouettes draaien natuurlijk en door de bocht schaatsen achteruit, allemaal geleerd van mijn moeder. Ik waande me een echte kunstschaatsster ;) Samen met mijn vriendinnen deden we de khur na van menig beroemd kunstschaatsster. We gingen zelfs zover dat we sprongen waagden...en onderuit gingen natuurlijk, maar ach, jong fris sterk en stoer en dus gewoon doorgaan!
Mijn jongste broertje, toen nog een kleutertje, schaatste nog op 4 ijzers en mijn andere broertje was Ard Schenk met zijn vriendjes hahaha. Hij ging als een speer over dat ijs en al gauw waren wij meisjes niet meer veilig voor dat gespuis wat lange afstand deed in zo kort mogelijke tijd. Allemaal zo'n muts op, je weet wel, zo eentje als hiernaast.
Grotere kaart weergeven
Dat was ergens eind jaren 70 geloof ik, ik weet wel dat het erg lang heeft geduurd voor ik ooit schaatsen kon. Er was nooit ijs. Gelukkig was het niet zo heel moeilijk, want ik schaatste wel vaker. Elke lente, zomer, herfst en winter, op de rolschaats. Glibberen was dan ook alleen in het begin. Op echte Friese doorlopers. Niet echt handig, want het vastmaken en vooral na het schaatsen het losmaken was een drama, iedere keer weer. Bovendien waren ze ook toen niet echt stoer, je had of Friese korte schaatsen, dat kon nog net, of noren of kunstschaatsen. Die krullen aan het einde, dat kon echt niet meer! Ik ging dan ook al snel op de schaatsen van mijn moeder, van die echte leren kunstschaatsen. Mijn moeder was in haar jeugd een fervent schaatsster geweest, er is zelfs nog een foto van haar op het ijs, kijk...
Winter 1963, samen met haar vriendin op het Ouwe Veer. 15 jaar oud. Ze had het vast niet koud, want geen sjaal om, geen muts op, vestje aan....pffff nou dat had ik nooit hoor. Je zag me amper, maar schaatsen dat deed ik. Grote halen op de schaatsen van mijn moeder. En pirouettes draaien natuurlijk en door de bocht schaatsen achteruit, allemaal geleerd van mijn moeder. Ik waande me een echte kunstschaatsster ;) Samen met mijn vriendinnen deden we de khur na van menig beroemd kunstschaatsster. We gingen zelfs zover dat we sprongen waagden...en onderuit gingen natuurlijk, maar ach, jong fris sterk en stoer en dus gewoon doorgaan!
Mijn jongste broertje, toen nog een kleutertje, schaatste nog op 4 ijzers en mijn andere broertje was Ard Schenk met zijn vriendjes hahaha. Hij ging als een speer over dat ijs en al gauw waren wij meisjes niet meer veilig voor dat gespuis wat lange afstand deed in zo kort mogelijke tijd. Allemaal zo'n muts op, je weet wel, zo eentje als hiernaast.
Ja.....op de plekken waar wij vroeger schaatsten is nu geen kind meer te bekennen. Voor de flat van mijn opoe wordt al jaren niet meer geschaatst. Wel maken ze steeds het ijs daar stuk. Om dan vervolgens thuis achter de playstation te gaan zitten. Het meertje zal ook niet meer veel beschaatst worden denk ik zomaar. En toch was dat een heel fijn plekje, toen nog met een dikke bomen en struikenrij dus lekker beschut. Veel kinderen en een hoop plezier. Maar bovenal, heel erg gratis!!! Koek en sopie haalden we thuis, of bij opoe of bij het een of andere vriendinnetje/ vriendje wat naast het ijs woonde. Dan gingen we strompelend(bevroren voeten) naar huis om jammerend op te warmen.(tintelende handen en voeten) Lekker met wat warms op de bank, naar het echte schaatsen kijken. En de volgende dag trotseerden we de elementen gewoon weer.
En tegenwoordig?
Nou tegenwoordig ben ik niet zo'n bikkel meer.
Misschien komt het nog, je weet maar nooit, maar deze winter vrees ik van niet meer. Nou ja....kan het schelen. Heb ik toch maar mooi weer een stukje herinneringen afgestoft :)
Zwijmelmaandag: Sail on silver wings
15 jaar oud....
Gegrepen door de tonen van deze muziek droomde ik de verte voorbij, op de kruk voor de radio van mijn vader. Ik zat niet meer in de kamer, ik was niet meer binnen, maar vloog mijlen ver door de helder blauwe lucht naar het eeuwig groene paradijs......Sail on silver wings......
:)
Sail on silver wings
through this storm
what fortune love may bring
back to my arms again
the love of a former golden age.
I am disabled by fears concerning which course to take.
For, now that wheels are turning,
I find my faith deserting me...
This night is filled with cries of
dispossesed children in search of Paradise.
A sign of unresolved ambition
drives the pinwheel on and on
I am disabled by fears concerning which course to take.
When memory bears witness to
the innocence, consumed in dying rage!
The way lies through our love;
there can be no other means to the end,
or keys to my heart...
you will never find.
You will never find!
.(¯`v´¯) ♥
`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.
Sail on silver wings
through this storm
what fortune love may bring
back to my arms again
the love of a former golden age.
I am disabled by fears concerning which course to take.
For, now that wheels are turning,
I find my faith deserting me...
This night is filled with cries of
dispossesed children in search of Paradise.
A sign of unresolved ambition
drives the pinwheel on and on
I am disabled by fears concerning which course to take.
When memory bears witness to
the innocence, consumed in dying rage!
The way lies through our love;
there can be no other means to the end,
or keys to my heart...
you will never find.
You will never find!
.(¯`v´¯) ♥
`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.
zondag 20 januari 2013
Koud hè
Al een paar dagen ben ik katterig en moe.
Gisteren ben ik na een erg onrustige nacht maar de hele dag in pyama blijven lopen. Maar ja, vandaag moesten we wel eruit ...krantjesdag..... en oeee wat was het koud. Tot de tanden toe bedekt en nog niet warm genoeg.
Vreselijk!
Op zulke momenten baal ik er zo van. We kwamen dus met gevoelloze vingers en de rillingen over onze rug thuis. Om meteen weer naast de kachel warm te worden....zere vingers natuurlijk, tintelen zoals vroeger als ik te lang geschaatst had.
Gek toch dat het me toen weinig deed, ik bikkelde gewoon door, al vroren mijn tenen en vingers eraf, geschaatst moest er worden!!! Opwarmen deden we gewoon daarna bij opoe in de flat, met warme chocomel en ontbijtkoek met een dikke laag roomboter. Mhmhmhmhm ik proef het zo weer. Dan zat je daar in de grote stoel naast de kachel met een grote handdoek op je benen op te warmen. De kleding lag er dan op...ook om op te warmen ;) Ze wist ons wel te verwennen hoor.
Schaatsen,
daar doe ik niet meer aan, al een paar jaar niet meer.
Zo koud en zo, nou ja zo geen zin in....zoon wil altijd na een kwartier weg en dochter niet dus dan is het altijd boze zoon en verdrietige dochter en geirriteerde mamma. Dus gaat dochter tegenwoordig met vriendin naar de schaatsbaan(waar je na je 18e nu niet welkom bent, omdat het ijs nog te dun is) Zoon en ik blijven thuis.
Lekker bij de kachel,
beetje tutten enzo.
Morgen ga ik wel weer stoer doen hoor.
Gisteren ben ik na een erg onrustige nacht maar de hele dag in pyama blijven lopen. Maar ja, vandaag moesten we wel eruit ...krantjesdag..... en oeee wat was het koud. Tot de tanden toe bedekt en nog niet warm genoeg.
Vreselijk!
 |
| Sneeuwvlokjes |
Gek toch dat het me toen weinig deed, ik bikkelde gewoon door, al vroren mijn tenen en vingers eraf, geschaatst moest er worden!!! Opwarmen deden we gewoon daarna bij opoe in de flat, met warme chocomel en ontbijtkoek met een dikke laag roomboter. Mhmhmhmhm ik proef het zo weer. Dan zat je daar in de grote stoel naast de kachel met een grote handdoek op je benen op te warmen. De kleding lag er dan op...ook om op te warmen ;) Ze wist ons wel te verwennen hoor.
Schaatsen,
daar doe ik niet meer aan, al een paar jaar niet meer.
Zo koud en zo, nou ja zo geen zin in....zoon wil altijd na een kwartier weg en dochter niet dus dan is het altijd boze zoon en verdrietige dochter en geirriteerde mamma. Dus gaat dochter tegenwoordig met vriendin naar de schaatsbaan(waar je na je 18e nu niet welkom bent, omdat het ijs nog te dun is) Zoon en ik blijven thuis.
Lekker bij de kachel,
beetje tutten enzo.
Morgen ga ik wel weer stoer doen hoor.
Zwijmelzondag
Dit keer een echte, heel echte superzwijmelzondagnummer.
Zo eentje die ik nog nooit van mijn leven gezongen heb, maar wel had willen zingen toen ik jong was(en nu misschien ook wel) Net als in de film, die ik gisteren gekeken heb.
Zou ik eigenlijk niet moeten doen, het wakkert emoties aan die ik niet wil en het helpt niet echt om in balans te zijn.....maar ja...zo romantisch .... het is zelfkwelling soms....
dusssss daarom mijn vraag;
zwijmelt u even mee?
Zo eentje die ik nog nooit van mijn leven gezongen heb, maar wel had willen zingen toen ik jong was(en nu misschien ook wel) Net als in de film, die ik gisteren gekeken heb.
Zou ik eigenlijk niet moeten doen, het wakkert emoties aan die ik niet wil en het helpt niet echt om in balans te zijn.....maar ja...zo romantisch .... het is zelfkwelling soms....
dusssss daarom mijn vraag;
zwijmelt u even mee?
zaterdag 19 januari 2013
Zwijmelen op zaterdag
Ooit luisterde ik elke woensdag avond naar de lokale radio, naar "Dick de verschrikkelijke". Daar zat ik dan op een Cees Braakman draad-kruk, naast de hifi van mijn vader.
Dat was de tijd dat mijn ouders in de schuldensanering raakten, begin jaren 80, en dat we flink aan de consuminder moesten.
Gelukkig had ik twee heel creatieve ouders Dus liep ik met de mooiste kleding (genaaid en gebreid door mijn moeder, daar was ze een kei in) en hadden we de mooiste spullen in huis. Gevonden bij de bak, opgeknapt door mijn vader. Design ....wij hadden een echte Jan de Bouvrie stoel in huis staan en de Cees Braakman kruk. De stoel is met veel liefde door mijn vader verder ontworpen, want de stof van het frame was gescheurd. Hij sloopte de armleuningen eraf, dat vond hij niks.......Het frame heeft hij eerst helemaal doorvlochten met henneptouw. Het was echt heel mooi gedaan. Afgekeken van de Lloyd Loom. De kussens werden bekleed in een heldere appelgroene stof.
Dat was mijn stoel,daar kon ik zo lekker in zitten, met opgekrulde benen en met mijn rug naar de rest toe. Niemand die me zag als ze op de bank zaten. Menig gaatje heb ik in mijn oor geprikt zonder dat mijn moeder er erg in had(denk ik) terwijl we naar Countdown keken.
Ja mijn ouders, die van niets zo ontzettend veel hebben weten te maken. En dat terwijl het water hun menigmaal naar de lippen steeg. Ik ben trots op ze, echt, ik ben zo trots dat zij mijn ouders waren! Dankjewel mam en pap, ik hoop dat jullie dit meelezen in de hemel :)
.(¯`v´¯) ♥
`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.
vrijdag 18 januari 2013
Schoolkeuze perikelen.....
Een hart vol emoties en geen woorden kunnen vinden. Hoe frustrerend is dat.
Zo stom, want gisteren was een goede dag.
Dochter heeft een kijkje genomen op de school van haar keuze(waar mamma nog niet helemaal over eens is) en ik mocht mee! Jaaaa ik mocht mee. Dan zit je daar zo in zo'n bankje(lekker achteraan natuurlijk, onzichtbaar zo ongeveer met de andere ouders /juffen) en voelde ik me meteen weer dat meisje wat zich zo verveelde op school.
Hoe gekleurd zijn die herinneringen nu, nu ik weet wat ik toen niet wist.
Mijn blik wende zich dus naar het raam(net als toen) en daar zag ik tot mijn grote vreugde een geweldig uitzicht. Bomen, aan alle kanten mooie grote bomen, en de ramen zijn zo groot en het gebouw, nou ja het gebouw is een beroemd gebouw van een beroemde architect. Daar zou je het alleen al voor doen niet waar :) ?
Ware het niet dat ze hoogbegaafd is en wij 3 jaar geleden, na heel veel ellende op de gewone basisschool, gekozen hebben voor het leonardo. Daar bloeide ze helemaal op. Top down leren en versneld het basisschool programma door. Dat is voor haar ook mogelijk op het Junior College hier. Maar dan moet ze dus naar de school waar pesten een groot probleem is en waar ze de pestkoppen van vorige jaren weer tegen gaat komen. Dat wil ze ab-so-luut niet. Ze verzet zich hand en tand, met hele goede argumenten.(dat je niet tot leren komt als je zo gepest wordt en dat je dan net zo goed mislukt op school)
Dus wil ze naar het gymnasium, kiest ze voor Grieks en latijn en mag ze hetzelfde doen als alle andere kinderen. Nu ben ik zo bang dat ze weer in de verveel-mode gaat. Dat ze, doordat het bottom up leren is, niet genoeg uitgedaagd gaat worden. En dat ze dus dromende heen gaat(net als haar mamma) In haar hoofd al 100 stappen verder en dus niet meer bij de les. Ja ook als hoogbegaafde kun je volledig de mist in gaan en zelfs op het speciaal onderwijs eindigen, omdat men denkt dat je het niet snapt/ aankan. Je wordt nml niet altijd onderwezen door hoogbegaafde leerkrachten. Daar zijn er gewoonweg te weinig van. Ik schreef het al eens eerder...een wereld van verschil dus.....
Ik weet wel, zij moet het doen, zij staat aan het roer......
en toch,
en toch......
Zo stom, want gisteren was een goede dag.
Dochter heeft een kijkje genomen op de school van haar keuze(waar mamma nog niet helemaal over eens is) en ik mocht mee! Jaaaa ik mocht mee. Dan zit je daar zo in zo'n bankje(lekker achteraan natuurlijk, onzichtbaar zo ongeveer met de andere ouders /juffen) en voelde ik me meteen weer dat meisje wat zich zo verveelde op school.
Hoe gekleurd zijn die herinneringen nu, nu ik weet wat ik toen niet wist.
Mijn blik wende zich dus naar het raam(net als toen) en daar zag ik tot mijn grote vreugde een geweldig uitzicht. Bomen, aan alle kanten mooie grote bomen, en de ramen zijn zo groot en het gebouw, nou ja het gebouw is een beroemd gebouw van een beroemde architect. Daar zou je het alleen al voor doen niet waar :) ?
Ware het niet dat ze hoogbegaafd is en wij 3 jaar geleden, na heel veel ellende op de gewone basisschool, gekozen hebben voor het leonardo. Daar bloeide ze helemaal op. Top down leren en versneld het basisschool programma door. Dat is voor haar ook mogelijk op het Junior College hier. Maar dan moet ze dus naar de school waar pesten een groot probleem is en waar ze de pestkoppen van vorige jaren weer tegen gaat komen. Dat wil ze ab-so-luut niet. Ze verzet zich hand en tand, met hele goede argumenten.(dat je niet tot leren komt als je zo gepest wordt en dat je dan net zo goed mislukt op school)
Dus wil ze naar het gymnasium, kiest ze voor Grieks en latijn en mag ze hetzelfde doen als alle andere kinderen. Nu ben ik zo bang dat ze weer in de verveel-mode gaat. Dat ze, doordat het bottom up leren is, niet genoeg uitgedaagd gaat worden. En dat ze dus dromende heen gaat(net als haar mamma) In haar hoofd al 100 stappen verder en dus niet meer bij de les. Ja ook als hoogbegaafde kun je volledig de mist in gaan en zelfs op het speciaal onderwijs eindigen, omdat men denkt dat je het niet snapt/ aankan. Je wordt nml niet altijd onderwezen door hoogbegaafde leerkrachten. Daar zijn er gewoonweg te weinig van. Ik schreef het al eens eerder...een wereld van verschil dus.....
Ik weet wel, zij moet het doen, zij staat aan het roer......
en toch,
en toch......
zwijmelvrijdag '90
De jaren 90 waren jaren van afzien.
Ik studeerde er in af, ontdekte dat in mijn vakgebied geen werk was, kreeg advies meteen maar om te scholen, vond eerst ook helemaal geen werk. Moest naar de soos( waar had ik het allemaal voor gedaan zeg, vette studieschuld en geen baan) Ik werd al snel behandeld als was ik een uitvreter, en heb nog de meest domme werkjes gedaan, want ik was volgens het uitzendbureau nergens goed voor....dus dan maar stickertjes plakken op flesjes nagellak. 1 dag gedaan, gillend gek werd ik daar achter de lopende band. In de bollen gewerkt, dat hield ik wat langer vol. In de Vomar gewerkt....wat een oplichters, nul-uren-contract maar dan wel de hele week aan de slag en geen overuren betaald krijgen. Mijn ei nergens kwijt kunnen.
Zo heb ik een paar jaar doorgelopen, totdat ik bij een medisch kinderdagverblijf solliciteerde en daar eventjes aan de slag mocht....tja ik was niet gekwalificeerd, sorry....kon weer gaan. Gelukkig op dat moment kreeg ik voor het eerst bericht van de invalpool voor mijn eigen vakgebied.
Eindelijk lesgeven!!!!!YESSSSSS
Vanaf dat moment heb ik niet meer zonder werk gezeten, weliswaar elk jaar op een andere school, het was de slechte tijd voor leerkrachten, maar toch. Ik deed er weer toe, was geliefd en had plezier erin.Zette me voor wel 200% in!
Ik kreeg een volledige baan, en bedacht dat ik over een paar jaar elke keer een uurtje zou inleveren i.p.v. omhoog gaan in loon. Zo kon ik zonder geld in te leveren minder gaan werken. Leek me wel wat.
Tja.....toen ging het mis....burn out....
Van mijn plan om uiteindelijk een halve baan op een goed loon te draaien is niets gekomen. Ik geef geen lessen meer in geschiedenis en aardrijkskunde. Niet op school in ieder geval......
Soms kan ik nog zo verlangen naar het nuttig zijn, naar uitgedaagd worden op een intellectuele manier, naar iemand anders zijn dan alleen mamma. Soms.....
Dat is vooral als ik even vergeet hoe het ook alweer voelde om zó ziek te zijn van vermoeidheid dat ik longontsteking kreeg en dat ik continu aan de prednison zat, omdat de longen niet meer wilden. En later dus bleek dat ik al zó lang op mijn tandvlees liep, dat ik dus een burn-out had. Tot twee keer toe.......
Toch kwam toen ook een héél groot geschenk, een droom lang gekoesterd en eindelijk gekomen. Ik heb hem geroepen en hij is gekomen; Zoon, mijn kind, de bekroning van de jaren 90. En daarom waren ze toch zo vreselijk mooi!
~Enjoy~
Ik studeerde er in af, ontdekte dat in mijn vakgebied geen werk was, kreeg advies meteen maar om te scholen, vond eerst ook helemaal geen werk. Moest naar de soos( waar had ik het allemaal voor gedaan zeg, vette studieschuld en geen baan) Ik werd al snel behandeld als was ik een uitvreter, en heb nog de meest domme werkjes gedaan, want ik was volgens het uitzendbureau nergens goed voor....dus dan maar stickertjes plakken op flesjes nagellak. 1 dag gedaan, gillend gek werd ik daar achter de lopende band. In de bollen gewerkt, dat hield ik wat langer vol. In de Vomar gewerkt....wat een oplichters, nul-uren-contract maar dan wel de hele week aan de slag en geen overuren betaald krijgen. Mijn ei nergens kwijt kunnen.
Zo heb ik een paar jaar doorgelopen, totdat ik bij een medisch kinderdagverblijf solliciteerde en daar eventjes aan de slag mocht....tja ik was niet gekwalificeerd, sorry....kon weer gaan. Gelukkig op dat moment kreeg ik voor het eerst bericht van de invalpool voor mijn eigen vakgebied.
Eindelijk lesgeven!!!!!YESSSSSS
Vanaf dat moment heb ik niet meer zonder werk gezeten, weliswaar elk jaar op een andere school, het was de slechte tijd voor leerkrachten, maar toch. Ik deed er weer toe, was geliefd en had plezier erin.Zette me voor wel 200% in!
Ik kreeg een volledige baan, en bedacht dat ik over een paar jaar elke keer een uurtje zou inleveren i.p.v. omhoog gaan in loon. Zo kon ik zonder geld in te leveren minder gaan werken. Leek me wel wat.
Tja.....toen ging het mis....burn out....
Van mijn plan om uiteindelijk een halve baan op een goed loon te draaien is niets gekomen. Ik geef geen lessen meer in geschiedenis en aardrijkskunde. Niet op school in ieder geval......
Soms kan ik nog zo verlangen naar het nuttig zijn, naar uitgedaagd worden op een intellectuele manier, naar iemand anders zijn dan alleen mamma. Soms.....
Dat is vooral als ik even vergeet hoe het ook alweer voelde om zó ziek te zijn van vermoeidheid dat ik longontsteking kreeg en dat ik continu aan de prednison zat, omdat de longen niet meer wilden. En later dus bleek dat ik al zó lang op mijn tandvlees liep, dat ik dus een burn-out had. Tot twee keer toe.......
Toch kwam toen ook een héél groot geschenk, een droom lang gekoesterd en eindelijk gekomen. Ik heb hem geroepen en hij is gekomen; Zoon, mijn kind, de bekroning van de jaren 90. En daarom waren ze toch zo vreselijk mooi!
~Enjoy~
donderdag 17 januari 2013
Zwijmeldonderdag
Soms hoor je zomaar iets wat je al kon.....niet , omdat het al een oud lied was hoor, het was nagelnieuw. Nee ik had het al gehoord ergens anders. In zomerland, zoals ik de wereld noem waar ik vertoef als ik niet hier ben. Daar waar je je dromen beleeft, je geliefden die niet meer hier zijn ontmoet en je toekomst alvast een beetje leeft.
Toen ik in mijn pubertijd zat kwamen mijn paranormale gaven weer heftig boven en zag ik geregeld dingen die ik al eerder had gezien, meegemaakt of dus in dit geval gehoord. Het trof me als een schok, ik moest ervan huilen, ik herkende iets. Iets wat ik heel lang kwijt was geweest en wat nu weer teruggekomen was. Dat wat me heler maakte dan ik was geweest. Dat wat ik in potentie was.....dat mooie mens wat God bedoeld had. Dat stralende licht, wat uit het duister komen moest.
Ik ben sindsdien op weg gegaan om steeds lichter te worden en steeds meer licht te brengen.(tenminste...dat hoop ik dan) Dat ging niet altijd over rozen, zullen we maar zeggen. Ik heb vaak in het duister getast en veel niet begrepen. Wijsheid komt met de jaren zeggen ze, en zoals iemand mij ooit zei,"Meesterschap moet doorleeft worden!"...en daar ben ik hard mee bezig geweest :)
~Enjoy~
woensdag 16 januari 2013
Oké dan....
Zit net wat te bekijken op de school van zoon, je weet wel, de school waar hij al een jaar niet meer komt i.v.m. het niet kunnen voldoen aan de zorgvraag.
Bekeek ik, zomaar eigenlijk, de lijst met medewerkers op school. Scrol wat naar beneden en kom daar de lijst met docenten tegen. Ik was gewoon nieuwsgierig naar de gezichten, geen idee waarom. Dat heb je wel eens...
Nou ja, ik lees zo een beetje wat weg en zie de leraar van zoon er ook bij staan.Lees ik daar toch dat hij helemaal geen docent is. Hij is lerarenondersteuner. Nu heb ik niets tegen lerarenondersteuners, maar in dit geval vind ik het wel een beetje heel erg vreemd. Want naast hem staat in de klas geen avo-docent die hij moet ondersteunen en die de eindverantwoordelijkheid draagt. En dat in een structuur klas die extra zorg nodig heeft en die alles vraagt van een docent op didactisch gebied.
Is het raar dat het me nu niets verbaasd, dat school niet deed aan dyslexietraining en aan extra aandacht en aan onderwijs op maat in deze klas? Dat gaat ook niet lukken als de docent voor de klas geen docent is.
Ik baal hier wel van, want zoon is een thuiszitter geworden, en ik vraag me af of hij dat ook geweest was als hij gedegen onderwijs had genoten en uitgedaagd was geweest op deze school. Want eerlijk is eerlijk....naast de sociaal-emotionele problemen, van deze voor hem onveilige school, verveelde hij zich ook flink doordat het niveau zo laag was. Hij ging er zelfs van onderpresteren. Aangezien ik school nog een keer zal spreken komt dit ook nog ter sprake, ik ben benieuwd wat ze me daarover te vertellen hebben.
Bekeek ik, zomaar eigenlijk, de lijst met medewerkers op school. Scrol wat naar beneden en kom daar de lijst met docenten tegen. Ik was gewoon nieuwsgierig naar de gezichten, geen idee waarom. Dat heb je wel eens...
Nou ja, ik lees zo een beetje wat weg en zie de leraar van zoon er ook bij staan.Lees ik daar toch dat hij helemaal geen docent is. Hij is lerarenondersteuner. Nu heb ik niets tegen lerarenondersteuners, maar in dit geval vind ik het wel een beetje heel erg vreemd. Want naast hem staat in de klas geen avo-docent die hij moet ondersteunen en die de eindverantwoordelijkheid draagt. En dat in een structuur klas die extra zorg nodig heeft en die alles vraagt van een docent op didactisch gebied.
Is het raar dat het me nu niets verbaasd, dat school niet deed aan dyslexietraining en aan extra aandacht en aan onderwijs op maat in deze klas? Dat gaat ook niet lukken als de docent voor de klas geen docent is.
Ik baal hier wel van, want zoon is een thuiszitter geworden, en ik vraag me af of hij dat ook geweest was als hij gedegen onderwijs had genoten en uitgedaagd was geweest op deze school. Want eerlijk is eerlijk....naast de sociaal-emotionele problemen, van deze voor hem onveilige school, verveelde hij zich ook flink doordat het niveau zo laag was. Hij ging er zelfs van onderpresteren. Aangezien ik school nog een keer zal spreken komt dit ook nog ter sprake, ik ben benieuwd wat ze me daarover te vertellen hebben.
Zwijmelwoensdag
Bij de eerste tonen hoor je het al.....er zit iets dromerigs in, iets wat je wegvoert, doet zweven......op de wolken van de eeuwigheid. Zoiets.....hoe vaak ik dit lied al geluisterd heb weet ik niet meer hoor maar het is wel vaak, terwijl ik het pas gevonden heb. Ik ben gegrepen en zal vannacht slapen met de klanken van dit lied in mijn hoofd. vind ik niet eens zo erg trouwens, dat wordt heerlijk slapen :)
Soms kom je zomaar pareltjes tegen,terwijl je op zoek bent naar iets heel anders. Al surfend naar verleden-muziek kwam ik juist nieuwe muziek tegen, die ik nog niet kon. Zelfs dat is mogelijk....ik zat even onder een steen geloof ik.
Dus nu even echt zwaar zwijmelen.....Beneath your beautifull....
~Enjoy~
dinsdag 15 januari 2013
Zwijmeldinsdag: 1988
 |
| 1e stop was vaux le vicomte |
Provence reis. Ik was nog nooit in het buitenland geweest en nu ging ik ook nog eens naar het land van mijn voorouders. De studiereis voor geschiedenis. Ik was overweldigd, het was een thuiskomen! Ik zag overal mannetjes die net als mijn opa met baretje op liepen en zelfs de broek en overhemd waren hetzelfde. Geen moment heb ik me verveeld. We gingen van opgraving naar museum, en van kerk naar archief....alles was even indrukwekkend.
We campeerden op de camping van Avignon, en 's avonds, wanneer de mistral opstak(en ik het dus koud had!) zong een klasgenootje bij het vuurtje dit liedje.........
maandag 14 januari 2013
Kaarsje
Een dag als alle andere,
vroeg uit de veren, snel snel snel dochter weg brengen naar school,
toen door de vrieskou naar de winkel brrrr zo koud. Wasgoed in de machine, broodje(nog geen ontbijtje gedaan) theetje, even zitten, kerstboom opruimen toch maar eens een keer, putertje op schoot en berichten lezen, nog even een stukje Morning Pages schrijven....nou ja een dag als alle anderen.
Toch?
Nou nee dus.
Vandaag is het precies 5 jaar geleden,
dat ik 's ochtends naar mijn ouders ging en dat mijn vader ineens tegen me zei dat ik snel boodschappen moest doen en snel terug moest komen. Ik moest vooral snel terug zijn. Iets maakte dat alle alarmbellen afgingen bij mij. We keken elkaar aan, en toen wist ik. Ik vroeg of ik de kinderen moest halen en hij zei ja.......
Wat volgde was een dag vol afscheid,
een dag vol mensen die nog een laatste keer kwamen,
een dag zwaar van het naderende afscheid. De dag die we al maanden vreesden was aangebroken....
Ik zie je in mijn dromen pap.....
vroeg uit de veren, snel snel snel dochter weg brengen naar school,
toen door de vrieskou naar de winkel brrrr zo koud. Wasgoed in de machine, broodje(nog geen ontbijtje gedaan) theetje, even zitten, kerstboom opruimen toch maar eens een keer, putertje op schoot en berichten lezen, nog even een stukje Morning Pages schrijven....nou ja een dag als alle anderen.
Toch?
Nou nee dus.
Vandaag is het precies 5 jaar geleden,
dat ik 's ochtends naar mijn ouders ging en dat mijn vader ineens tegen me zei dat ik snel boodschappen moest doen en snel terug moest komen. Ik moest vooral snel terug zijn. Iets maakte dat alle alarmbellen afgingen bij mij. We keken elkaar aan, en toen wist ik. Ik vroeg of ik de kinderen moest halen en hij zei ja.......
Wat volgde was een dag vol afscheid,
een dag vol mensen die nog een laatste keer kwamen,
een dag zwaar van het naderende afscheid. De dag die we al maanden vreesden was aangebroken....
Ik zie je in mijn dromen pap.....
Zwijmelmaandag: dromen van de lente
Terwijl de winter nu aan het aanvangen is droom ik alvast over de lente.
Het wordt alweer anders dan de vorige,
een beetje stiller, en een beetje leger zo zonder zoon.
Maar ook met meer belofte, weer een beetje meer dan de vorige.
Terwijl de tonen van de muziek nieuwe uitzichten schildert en de stem van Matt Simons mijn oren streelt, droom ik van zonnestralen, eerste crocusjes en groener gras dan het vorige......
Zal alles nu dan eindelijk eens een keertje goed komen?
zondag 13 januari 2013
Wat een dag zeg....
Het is niet leuk om te zien, dat gevecht tegen het groot worden, dat wanhopig vast willen houden wat onvermijdelijk voorbij gaat. Daarom dus, doen we nu maar even plaatjes, want ik heb maar wat foto's tegen de zon in geschoten. Lijkt deze dag toch nog prachtig ;)
Zwijmelzondag......
En toen was het later,
nooit gedacht dat later zo zou zijn.
Nooit geweten dat zo snel er een voor en een na zou zijn en dat muziek van na zo anders zou zijn als muziek van voor.......nooit gedacht dat alles zomaar ineens zo héél erg anders kon zijn.
Als men mij vraagt of de wereld is vergaan, kan ik wel zeggen dat mijn wereld verging op 10 maart 2010. Toen was alles is een klap over en voorbij.
Toen was het er ná.......
Toch was er in die leegte ook een enorme belofte, een wijdsheid, een vruchtbare grond. En groeide daar, heel langzaam, zomaar bloemen in dat hart van mij.
Ook dat had ik nooit gedacht,
dat er ná nog zó een belofte zou hebben,
nog bloemen zou dragen,
nog vreugde zou kennen.............
Dat het leven niet eindigde in weemoed en depressie. Dat in alles , echt in alles iets terug te vinden is van wat ooit was. Dat ik niet hoef te zoeken, maar dat jullie overal zijn, want jullie zijn in mijn hart.
Maar ook dat er in mij een vuur brand die niet te blussen is, een kracht zit die ik zo kan oproepen, een honger die niet te stillen is. Naar een vol leven, een mooi leven, liefdevol en een rechtvaardig leven.
Ik begrijp het nu mam......jouw nummer....
nooit gedacht dat later zo zou zijn.
Nooit geweten dat zo snel er een voor en een na zou zijn en dat muziek van na zo anders zou zijn als muziek van voor.......nooit gedacht dat alles zomaar ineens zo héél erg anders kon zijn.
Als men mij vraagt of de wereld is vergaan, kan ik wel zeggen dat mijn wereld verging op 10 maart 2010. Toen was alles is een klap over en voorbij.
Toen was het er ná.......
Ook dat had ik nooit gedacht,
dat er ná nog zó een belofte zou hebben,
nog bloemen zou dragen,
nog vreugde zou kennen.............
Dat het leven niet eindigde in weemoed en depressie. Dat in alles , echt in alles iets terug te vinden is van wat ooit was. Dat ik niet hoef te zoeken, maar dat jullie overal zijn, want jullie zijn in mijn hart.
Maar ook dat er in mij een vuur brand die niet te blussen is, een kracht zit die ik zo kan oproepen, een honger die niet te stillen is. Naar een vol leven, een mooi leven, liefdevol en een rechtvaardig leven.
Ik begrijp het nu mam......jouw nummer....
zaterdag 12 januari 2013
Heerlijk.....
Kriebelende tenen door rottige sokken heb ik nu. Maar ik ben eindelijk warm!
We hebben bos gedaan na teleurstelling van dochter op de manege. Dikke tranen.....
Twee weken geleden is ze van haar lievelingspony gevallen toen die aan de kletter ging, bezeerde haar zijkant en hoofd, raakte ook even heel erg in de stress (ze kon niet meer ademen van de schrik) maar stapte toch na 5 minuten heel dapper weer op. Ze heeft de les uitgereden, zij het voorzichtig en zij en pony hebben het goedgemaakt. (lees, hij heeft zijn neus tegen haar aangeduwd en ze hebben geknuft) Vorige week andere pony, die graag huppeltjes maakt dus beetje eng , maar goed, ook dat ging oké. Ze wou niet in galop, dat was nog even een brug te ver, maar draven ging prima....
En toen mocht ze vandaag weer op haar lieveling....
Alleen was haar lieveling alweer een beetje onrustig en bij het borstelen rende hij de stal uit. Toen dochter hem tegen wou houden liep hij dwars door haar heen, waardoor ze haar arm bezeerde. Ineens wou ze niet meer op hem, ze durfde niet meer, huilen , andere pony geregeld, maar ook dat wou ze toch maar niet meer. Ze was zóóóó bang zei ze snikkend. "Ik wil er vanaf....ik wil NU naar huis."
Ik heb maar even met juf besproken wat we nu het beste konden doen. Zo zonde om juist nu het zo goed ging en ze inmiddels al in de uursles zat, op te geven. Ze gaat dus weer even een tijdje in de halfuursles, weer wat zelfvertrouwen opbouwen.
We zijn daarna maar even richting bos gereden en daar hebben broer en zus nog even "de beest uitgehangen" op het parcours van de Helderse Vallei. Maar jééééé wat is het koud, ben blij dat ik nu binnen zit. En zij ook, ze zitten zo zoetjes op hun kamer :) Heerlijk!
We hebben bos gedaan na teleurstelling van dochter op de manege. Dikke tranen.....
Twee weken geleden is ze van haar lievelingspony gevallen toen die aan de kletter ging, bezeerde haar zijkant en hoofd, raakte ook even heel erg in de stress (ze kon niet meer ademen van de schrik) maar stapte toch na 5 minuten heel dapper weer op. Ze heeft de les uitgereden, zij het voorzichtig en zij en pony hebben het goedgemaakt. (lees, hij heeft zijn neus tegen haar aangeduwd en ze hebben geknuft) Vorige week andere pony, die graag huppeltjes maakt dus beetje eng , maar goed, ook dat ging oké. Ze wou niet in galop, dat was nog even een brug te ver, maar draven ging prima....
En toen mocht ze vandaag weer op haar lieveling....
Alleen was haar lieveling alweer een beetje onrustig en bij het borstelen rende hij de stal uit. Toen dochter hem tegen wou houden liep hij dwars door haar heen, waardoor ze haar arm bezeerde. Ineens wou ze niet meer op hem, ze durfde niet meer, huilen , andere pony geregeld, maar ook dat wou ze toch maar niet meer. Ze was zóóóó bang zei ze snikkend. "Ik wil er vanaf....ik wil NU naar huis."
Ik heb maar even met juf besproken wat we nu het beste konden doen. Zo zonde om juist nu het zo goed ging en ze inmiddels al in de uursles zat, op te geven. Ze gaat dus weer even een tijdje in de halfuursles, weer wat zelfvertrouwen opbouwen.
We zijn daarna maar even richting bos gereden en daar hebben broer en zus nog even "de beest uitgehangen" op het parcours van de Helderse Vallei. Maar jééééé wat is het koud, ben blij dat ik nu binnen zit. En zij ook, ze zitten zo zoetjes op hun kamer :) Heerlijk!
Zwijmelen op zaterdag
En toen was je dood.
De stilte die volgde was oorverdovend. De leegte immens. Zomaar was je uitgegaan als een nachtkaarsje. Nu is er niets meer wat maakt dat ik nog kind ben. Ik ben wees.......en nog steeds spelen ze dit liedje , wat die jaren, dat hij er ook al niet meer was, op de radio in het autootje door de boksen schalde. Does it ever get any better? Zingt Jaqueline Govaerts......
JA,
kan ik nu na 3 jaar wel weer zeggen.
Het wordt weer steeds beter :)
De stilte die volgde was oorverdovend. De leegte immens. Zomaar was je uitgegaan als een nachtkaarsje. Nu is er niets meer wat maakt dat ik nog kind ben. Ik ben wees.......en nog steeds spelen ze dit liedje , wat die jaren, dat hij er ook al niet meer was, op de radio in het autootje door de boksen schalde. Does it ever get any better? Zingt Jaqueline Govaerts......
JA,
kan ik nu na 3 jaar wel weer zeggen.
Het wordt weer steeds beter :)
vrijdag 11 januari 2013
Zwijmelweek:vrijdag
Ziek van verdriet, zo voelde ik me, terwijl ik dit zong in de auto van jou. Op weg naar ziekenhuis in Alkmaar en weer terug. Elke dag opnieuw. De vermoeidheid van elke rit voel ik nog zo in mijn hele lijf. Vermoeid van angst, verdriet, verslagenheid. Mamma moest me af en toe gewoon bij de les houden. Ik had zo een ongeluk kunnen veroorzaken, dus ging ik zingen, terwijl ik had willen schreeuwen, janken, zo hard huilen.......
52 dagen waren we de wanhoop nabij, terwijl jij in coma gehouden werd.
Dat gevoel van toen kwam met een schok terug vanavond , toen in GTST notabene, Bing in slaapcoma gebracht werd. Ik kon er niet naar kijken. Zoon hield zijn handen voor zijn gezicht, dochter draaide zich om en ik vluchtte de wc in.....we hadden het er allemaal moelijk mee.
52 dagen waren we de wanhoop nabij, terwijl jij in coma gehouden werd.
Dat gevoel van toen kwam met een schok terug vanavond , toen in GTST notabene, Bing in slaapcoma gebracht werd. Ik kon er niet naar kijken. Zoon hield zijn handen voor zijn gezicht, dochter draaide zich om en ik vluchtte de wc in.....we hadden het er allemaal moelijk mee.
donderdag 10 januari 2013
Zwijmelweek: donderdag
Tja en dan wil je zwijmelen maar weet je het even niet meer.
Ik ben de afgelopen dagen bezig geweest met koortsachtig zoeken naar plek voor zoon.
Dit hele gebeuren doet me denken aan een leerling die ik ooit had op de groenschool in klas 2.(net zo oud als zoon nu is) Hij was niet makkelijk, ik kon niet echt tot hem doordringen, Bovendien waren toen de problemen met zoon ook groot en mijn vader werd ziek. Ik was er dus niet echt bij met mijn hoofd. Maar wat ik wel wist was dat dit kind twee jaar thuis had gezeten en veel moeite had met schoolgang. Meer was me niet vertelt.
In de vergaderingen hadden we het er natuurlijk over en wat opviel was dat de meeste leraren weliswaar heel goed wisten wat hij fout deed en dat hem ook regelmatig vertelden maar niemand ooit zei wat ze dan wel van hem verwachtte. Dus ventileerde ik dit in de leerlingbesprekingen.
"Jullie zeggen wel steeds wat hij niet mag doen maar heeft iemand ooit tegen hem gezegd wat hij dan wel moet doen?"Vroeg ik aan mijn collega's.
De verwarde gezichten spraken boekdelen en 1 collega viel me bij "Juist dat bedoel ik dus ook, jij begrijpt het!"
Ik had dat hele jaar al gedoe met die collega, maar daarna niet meer!
Kort daarna stortte ik in, mijn vader was gediagnosticeerd met kanker(kwaadaardig) en zoon ging stuk van het nieuws.
Mijn zoon, die later, net als mijn leerling, thuis kwam te zitten.....die ook vertelt moet worden wat er wel van hem verwacht wordt, omdat hij andersom niet begrijpt wat je verwacht van hem als je zegt wat hij niet moet doen.
Het was het jaar van Nelly Furtado, met haar All Good Things (come to an end).....hoe waar is dat geworden....
Ik ben de afgelopen dagen bezig geweest met koortsachtig zoeken naar plek voor zoon.
Dit hele gebeuren doet me denken aan een leerling die ik ooit had op de groenschool in klas 2.(net zo oud als zoon nu is) Hij was niet makkelijk, ik kon niet echt tot hem doordringen, Bovendien waren toen de problemen met zoon ook groot en mijn vader werd ziek. Ik was er dus niet echt bij met mijn hoofd. Maar wat ik wel wist was dat dit kind twee jaar thuis had gezeten en veel moeite had met schoolgang. Meer was me niet vertelt.
In de vergaderingen hadden we het er natuurlijk over en wat opviel was dat de meeste leraren weliswaar heel goed wisten wat hij fout deed en dat hem ook regelmatig vertelden maar niemand ooit zei wat ze dan wel van hem verwachtte. Dus ventileerde ik dit in de leerlingbesprekingen.
"Jullie zeggen wel steeds wat hij niet mag doen maar heeft iemand ooit tegen hem gezegd wat hij dan wel moet doen?"Vroeg ik aan mijn collega's.
De verwarde gezichten spraken boekdelen en 1 collega viel me bij "Juist dat bedoel ik dus ook, jij begrijpt het!"
Ik had dat hele jaar al gedoe met die collega, maar daarna niet meer!
Kort daarna stortte ik in, mijn vader was gediagnosticeerd met kanker(kwaadaardig) en zoon ging stuk van het nieuws.
Mijn zoon, die later, net als mijn leerling, thuis kwam te zitten.....die ook vertelt moet worden wat er wel van hem verwacht wordt, omdat hij andersom niet begrijpt wat je verwacht van hem als je zegt wat hij niet moet doen.
Het was het jaar van Nelly Furtado, met haar All Good Things (come to an end).....hoe waar is dat geworden....
woensdag 9 januari 2013
Druk druk druk bezig
Wat een week en de helft is nog maar net voorbij. Al dagen aan het oriënteren voor zoon en toen moest dochter ineens ook van alles voor school. Oeps even vergeten dat ook voor haar de kijk/meeloop/oefen/open dagen beginnen. Pffff loopt nu allemaal een beetje door elkaar heen.
Ze weet nog niet helemaal wat ze nu eigenlijk wil.....dus gaat ze toch maar wel meekijken op het Leonardo hier. Ze kwam er nml vandaag pas achter dat hoewel haar vriendinnen hier naar het vwo gaan zij niet in hun klas komt, omdat ze gymnasium gaat doen. En als klasgenoot dan niet mee gaat moet ze alleen. Dusssssss liggen nu alle wegen weer open.
Voor zoon is het al een even ingewikkeld verhaal, zoals u gisteren allen gelezen hebt.
Vandaag heb ik iemand van de school aan de lijn gehad en we hebben een lang gesprek gehad. Làààààng dus, en er is me in ieder geval heel wat duidelijker geworden. Het is dus helemaal geen praktijkschool, nee niet bepaald dus. Ze werken met de Wereldschool op gebied van theorie, en dat kan tot aan Havo niveau. Dat zoon dyslexie heeft hoeft geen belemmering te zijn ,want met daisyspeler of bepaalde software op de laptop kan hij zijn werk voorgelezen krijgen waardoor hij kan meelezen en het sneller begrijpen zal. Dat is positief nieuws ja, dat heb ik op nog geen enkele school meegemaakt hiervoor....ook dat de school GEEN zmok is, is positief! Dat werd nog even expliciet vermeld. De school die ik eigenlijk eerst wel zag zitten is dus wel een zmok. Goed dat ik dat weet, want dan valt die school dus gewoon af.
Het enige wat wel een vette teleurstelling voor zoon was was dat hij pas 1 april zou kunnen instromen, mocht hij aangenomen worden. "1 april, dat is toch geen grap hè mam?"......
Nee dus. De school heeft , i.v.m. de onrust voor deze autistische jongeren, maar 4 momenten in het jaar dat er nieuwe leerlingen bij mogen. In dit geval dus de dag na Pasen.
Het duurt nog even dus.....
De kids zijn al dagen onrustig,
maken ruzie bij de vleet,
bouwen hutten onder mijn balkon,
hebben vanmiddag parcours gedaan bij de Helderse Vallei, over boomstammen en touwbruggen en geklommen in de palen.....dus nu bekaf en stil (eindelijk!!!)
Kon ik mooi weer eens een keertje gutsen.
We gaan vanavond heel vroeg naar bed.
~
Ze weet nog niet helemaal wat ze nu eigenlijk wil.....dus gaat ze toch maar wel meekijken op het Leonardo hier. Ze kwam er nml vandaag pas achter dat hoewel haar vriendinnen hier naar het vwo gaan zij niet in hun klas komt, omdat ze gymnasium gaat doen. En als klasgenoot dan niet mee gaat moet ze alleen. Dusssssss liggen nu alle wegen weer open.
Voor zoon is het al een even ingewikkeld verhaal, zoals u gisteren allen gelezen hebt.
Vandaag heb ik iemand van de school aan de lijn gehad en we hebben een lang gesprek gehad. Làààààng dus, en er is me in ieder geval heel wat duidelijker geworden. Het is dus helemaal geen praktijkschool, nee niet bepaald dus. Ze werken met de Wereldschool op gebied van theorie, en dat kan tot aan Havo niveau. Dat zoon dyslexie heeft hoeft geen belemmering te zijn ,want met daisyspeler of bepaalde software op de laptop kan hij zijn werk voorgelezen krijgen waardoor hij kan meelezen en het sneller begrijpen zal. Dat is positief nieuws ja, dat heb ik op nog geen enkele school meegemaakt hiervoor....ook dat de school GEEN zmok is, is positief! Dat werd nog even expliciet vermeld. De school die ik eigenlijk eerst wel zag zitten is dus wel een zmok. Goed dat ik dat weet, want dan valt die school dus gewoon af.
Het enige wat wel een vette teleurstelling voor zoon was was dat hij pas 1 april zou kunnen instromen, mocht hij aangenomen worden. "1 april, dat is toch geen grap hè mam?"......
Nee dus. De school heeft , i.v.m. de onrust voor deze autistische jongeren, maar 4 momenten in het jaar dat er nieuwe leerlingen bij mogen. In dit geval dus de dag na Pasen.
Het duurt nog even dus.....
De kids zijn al dagen onrustig,
maken ruzie bij de vleet,
bouwen hutten onder mijn balkon,
hebben vanmiddag parcours gedaan bij de Helderse Vallei, over boomstammen en touwbruggen en geklommen in de palen.....dus nu bekaf en stil (eindelijk!!!)
Kon ik mooi weer eens een keertje gutsen.
We gaan vanavond heel vroeg naar bed.
~
Zwijmelweek: woensdag
1994
Eten in het restaurant van school met een van mijn eerste klassen. Een paar weken daarvoor was ik op deze nieuwe school komen werken. Een LTS. met maar 5 leraressen incl ikzelf en 5 meisjes. Voor de rest was het een mannen bolwerk. Ik was de jongste vrouw, en zag er ook nog eens uit alsof ik zo uit de schoolbanken was gestapt. Ik had best in de klas kunnen zitten, ze hadden het zo geloofd. Ik heb dan ook menigmaal moeten zeggen dat ik de juf was, want dat zagen ze er niet aan af. De eerste week kwam menig collega zich voorstellen in de klas.....en stonden er heel wat jongetjes te aapjes kijken voor het raam in de gang. Ik voelde me wel gevleid hoor, ik had nog nooit zo veel aandacht gehad.
Maar goed, terug naar het restaurant.
Het was traditie dat de eerste klassers een etentje deden in het restaurant met hun mentor en de examenklas consumptief zou dat dan verzorgen. De mentor kon niet dus moest ik het doen. Nou dat vond ik niet erg hoor(ahum) en ik schoof dus aan de dis. De kelners werden al wat zenuwachtig....de nieuwe juf komt eten( woehaaa)....schuivel schuivel, grijns , grijns. Strikje rechttrekken en frommelen aan de kleding.
"Hallo jufrooouuuw", werd ik schaapachtig verwelkomd.
De kelners kwamen in actie en het eten werd opgediend. Onze tafel werd bediend door Pelé, een knul uit de plusklas die al wat ouder was dan zijn klasgenoten. Op mijn opmerking dat ik iets niet mocht eten kwam een, "dat zei mijn vrouw vannacht ook!" met een uitgestreken gezicht!
"Ben jij getrouwd dan?"vroeg ik weifelend, "Het zou toch niet????"dacht ik, "Nee hij houdt me voor de gek", dacht ik nog harder.
Het moet me van het gezicht af te lezen zijn geweest, die verwarring. De jongetjes van de klas begonnen al te lachen en ik voelde me ineens zo ontzettend dom. Wat een grap, de juf was er in gestonken. Ik heb het nog dat hele jaar aan moeten horen, maar ik hoorde er nu wel helemaal bij!
Het was het jaar van "Four weddings and a funeral" en het prachtige nummer van Wet Wet Wet....
~Enjoy~
Eten in het restaurant van school met een van mijn eerste klassen. Een paar weken daarvoor was ik op deze nieuwe school komen werken. Een LTS. met maar 5 leraressen incl ikzelf en 5 meisjes. Voor de rest was het een mannen bolwerk. Ik was de jongste vrouw, en zag er ook nog eens uit alsof ik zo uit de schoolbanken was gestapt. Ik had best in de klas kunnen zitten, ze hadden het zo geloofd. Ik heb dan ook menigmaal moeten zeggen dat ik de juf was, want dat zagen ze er niet aan af. De eerste week kwam menig collega zich voorstellen in de klas.....en stonden er heel wat jongetjes te aapjes kijken voor het raam in de gang. Ik voelde me wel gevleid hoor, ik had nog nooit zo veel aandacht gehad.
Maar goed, terug naar het restaurant.
Het was traditie dat de eerste klassers een etentje deden in het restaurant met hun mentor en de examenklas consumptief zou dat dan verzorgen. De mentor kon niet dus moest ik het doen. Nou dat vond ik niet erg hoor(ahum) en ik schoof dus aan de dis. De kelners werden al wat zenuwachtig....de nieuwe juf komt eten( woehaaa)....schuivel schuivel, grijns , grijns. Strikje rechttrekken en frommelen aan de kleding.
"Hallo jufrooouuuw", werd ik schaapachtig verwelkomd.
De kelners kwamen in actie en het eten werd opgediend. Onze tafel werd bediend door Pelé, een knul uit de plusklas die al wat ouder was dan zijn klasgenoten. Op mijn opmerking dat ik iets niet mocht eten kwam een, "dat zei mijn vrouw vannacht ook!" met een uitgestreken gezicht!
"Ben jij getrouwd dan?"vroeg ik weifelend, "Het zou toch niet????"dacht ik, "Nee hij houdt me voor de gek", dacht ik nog harder.
Het moet me van het gezicht af te lezen zijn geweest, die verwarring. De jongetjes van de klas begonnen al te lachen en ik voelde me ineens zo ontzettend dom. Wat een grap, de juf was er in gestonken. Ik heb het nog dat hele jaar aan moeten horen, maar ik hoorde er nu wel helemaal bij!
Het was het jaar van "Four weddings and a funeral" en het prachtige nummer van Wet Wet Wet....
~Enjoy~
dinsdag 8 januari 2013
School
Waar is toch die echte LTS gebleven, die school waar je echt technisch onderwijs kreeg. Of als je kok/kelneren wou doen consumptieve technieken leerden? En als je extra aandacht nodig had, in de ito zat, je weet wel, de individuele technische onderwijs afdeling, met maar 8 ll in de klas....
Ik ben op zoek naar een school voor zoon, bij pappa in de woonplaats. Nu heeft zoon pdd-nos, dus wil ik wel dat hij op zijn plek komt. Blijkt dus gewoon dat scholen voor autisten in zijn toekomstige woonplaats stelselmatig uitgehold zijn tot praktijkschool met de mogelijkheid tot behalen van theoretische certificaten tot aan havo aan toe. Met de uiteindelijke mogelijkheid om een diploma te halen hoor, dat wel, maar ja waarin dan?
Maar zoon heeft gewoon gemiddelde intelligentie(bij de WISC toets dan, bij de RAVEN is hij hoogbegaafd...ook zoiets, maar ja hij is dan ook ernstig dyslectisch en veel te laat onderkend en nooit behandeld op school)
Nu heeft zoon grote technische interesse en inzicht. Maar dat wordt amper aangeboden.
In plaats daarvan mag hij aan fietsen knutselen, de schoolgronden/plantsoenen onderhouden, kantoorwerk/computervaardigheden leren, werken in de winkel leren en in de keuken aan de slag. En veel op zijn kont zitten voor theorie. Als ik dit zo zie wordt ik er zelf triest van. Het is zo ongelooflijk breed opgezet, dat er geen plek meer is voor het volgen van de interesses.
De enige echte LTS afdeling die er hier is is de afdeling consumptief en dat zou hij dan kunnen halen. Voor de rest is het de oude LEAO(administratie/detailhandel) en het groenonderwijs maar dan flink uitgekleed wat de klok slaat.
En dit alles met het hogere doel de kinderen te leren omgaan met anderen en met zichzelf, zowel binnen als buiten de school. Er is dus helemaal geen sector techniek in deze school. En op de school waar zoon naar toe verwezen werd is er al helemaal geen knap uitstroom profiel wat de sociale werkplaats overstijgt :(
Nu zag ik wel een andere praktijkschool, eentje die van alles doet in de praktijk, stoer werk ook dat nog. Maar ja, niet in zijn toekomstige woonplaats. En de andere school van die groep heeft al nee gezegd en verwezen naar Almere. Ik ga ze na de pauze bellen( ze namen net niet op) en hoop . O ik hoop dat deze school niet moeilijk gaat doen. Het zou zo helemaal bij hem passen.
Wordt vervolgt dus......
Ik ben op zoek naar een school voor zoon, bij pappa in de woonplaats. Nu heeft zoon pdd-nos, dus wil ik wel dat hij op zijn plek komt. Blijkt dus gewoon dat scholen voor autisten in zijn toekomstige woonplaats stelselmatig uitgehold zijn tot praktijkschool met de mogelijkheid tot behalen van theoretische certificaten tot aan havo aan toe. Met de uiteindelijke mogelijkheid om een diploma te halen hoor, dat wel, maar ja waarin dan?
Maar zoon heeft gewoon gemiddelde intelligentie(bij de WISC toets dan, bij de RAVEN is hij hoogbegaafd...ook zoiets, maar ja hij is dan ook ernstig dyslectisch en veel te laat onderkend en nooit behandeld op school)
Nu heeft zoon grote technische interesse en inzicht. Maar dat wordt amper aangeboden.
In plaats daarvan mag hij aan fietsen knutselen, de schoolgronden/plantsoenen onderhouden, kantoorwerk/computervaardigheden leren, werken in de winkel leren en in de keuken aan de slag. En veel op zijn kont zitten voor theorie. Als ik dit zo zie wordt ik er zelf triest van. Het is zo ongelooflijk breed opgezet, dat er geen plek meer is voor het volgen van de interesses.
De enige echte LTS afdeling die er hier is is de afdeling consumptief en dat zou hij dan kunnen halen. Voor de rest is het de oude LEAO(administratie/detailhandel) en het groenonderwijs maar dan flink uitgekleed wat de klok slaat.
En dit alles met het hogere doel de kinderen te leren omgaan met anderen en met zichzelf, zowel binnen als buiten de school. Er is dus helemaal geen sector techniek in deze school. En op de school waar zoon naar toe verwezen werd is er al helemaal geen knap uitstroom profiel wat de sociale werkplaats overstijgt :(
Nu zag ik wel een andere praktijkschool, eentje die van alles doet in de praktijk, stoer werk ook dat nog. Maar ja, niet in zijn toekomstige woonplaats. En de andere school van die groep heeft al nee gezegd en verwezen naar Almere. Ik ga ze na de pauze bellen( ze namen net niet op) en hoop . O ik hoop dat deze school niet moeilijk gaat doen. Het zou zo helemaal bij hem passen.
Wordt vervolgt dus......
Zwijmelweek: dinsdag
1988
Eerste echte vriendje arriveerde. Hij was nou niet bepaald het type vreselijk knap. Nee dat niet, en eigenlijk liep hij ook niet bepaald over van genegenheid. Maar goed, ik had een vriendje. Zwaar depresief merkte ik langzamerhand. Dat was ook wel zijn handelsmerk, daar liep hij behoorlijk mee te koop. Dat was ook wel iets van die tijd, als je het niet was telde je eigenlijk niet mee. Om depressief van te worden ja.....
Eigenlijk wou hij zich niet binden, en toen toch weer wel en uiteindelijk na een half jaar toch maar niet meer. Het was zo'n ingewikkelde relatie, zo eentje waarin ik eigenlijk niet degene was die hij had gewild. Hij zag vriendin eigenlijk liever, maar die zag hem niet zo zitten. En ik had dat pas naderhand in de gaten.
Bovendien vond hij zijn vrienden ook wel erg belangrijk......
Dat ik tijdens onze verkering(want van een relatie kun je amper spreken) erg last had van de bijverschijnselen van de pil, en daardoor dus niet bepaald mezelf was, hielp ook niet erg mee. Hij reageerde daar ongevoelig en korzelig op. Nee, empathie zat er niet in. Bovendien was zijn familie niet zo blij met dat meisje wat niet naar de kerk ging. Ik had vast geen goede invloed op hem.
Hij was ook erg met muziek bezig, heel erg zelfs, op het bezetene af. Hij was helemaal weg van dat meisje van de Sugarcubes. Ze was zo lief....helemaal verliefd zei hij dat dan. Niet leuk nee. Maar ja wat wil je ook, van iemand die niet eens een behoorlijke kus geven kon, er zat kraak nog smaak aan. Dat ik nog zo lang bleef hangen snap ik nog niet. Al helemaal niet dat ik een jaar bezig ben geweest om mezelf bij elkaar te rapen nadat hij het uit had gemaakt.
Toen hij na 5 jaar( zoals hij had gezegd) een berichtje op de kabelkrant had gezet, met een "het spijt me dat ik je zoveel pijn heb gedaan, kunnen we het weer goedmaken", was ik al-lang klaar met hem. De muziek bleef.....
~Enjoy~
~Enjoy~
maandag 7 januari 2013
Zwijmelweek: maandag
Muziek wat mij inspireert,
daar had ik vroeger veel van. Tegenwoordig ben ik niet meer zo heel erg bezig met speciale muziek om bij te schilderen. Maar er is een tijd geweest dat ik het er speciaal op uit zocht. Dat ik cassette bandjes opnam met allerlei inspirerende muziek. Dan nam ik dat mee voor onderweg, op de walkman.(ouderwetse i-pod) Of ik draaide het wanneer ik achter de ezel stond. Eigenlijk mocht dat niet op de lerarenopleiding tekenen waar ik toen zat. Het zou ons teveel afleiden van ons werk. Dus deden we het stiekem bij sommige docenten. Anderen maakte het niets uit.
Ik was naar de lerarenopleiding gekomen, omdat ik na een heftig conflict over mijn teken-tentamen besloten had nooit meer iets met tekenen te doen!
Ik koos geschiedenis(hou ik enorm van) en Engels(vervanging voor tekenen) Maar ja , het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Na een paar maanden was ik zo klaar met Engels dat ik om overplaatsing vroeg naar tekenen. Ik kon gewoon niet zonder......
En dus schilderde ik mijn eerste aquarellen op deze muziek in de wilde tuin bij vriendin thuis.....lyrisch was ik van deze LP Victorialand van de Cocteau Twins.....ik kon er uren bij weg dromen en schilderen dus. Met mijn hoofd in de wolken. Het was mijn vriendinnen te zwijmelig en te...nou ja, te dus......maar oh wat vind ik dit mooi.....
daar had ik vroeger veel van. Tegenwoordig ben ik niet meer zo heel erg bezig met speciale muziek om bij te schilderen. Maar er is een tijd geweest dat ik het er speciaal op uit zocht. Dat ik cassette bandjes opnam met allerlei inspirerende muziek. Dan nam ik dat mee voor onderweg, op de walkman.(ouderwetse i-pod) Of ik draaide het wanneer ik achter de ezel stond. Eigenlijk mocht dat niet op de lerarenopleiding tekenen waar ik toen zat. Het zou ons teveel afleiden van ons werk. Dus deden we het stiekem bij sommige docenten. Anderen maakte het niets uit.
Ik was naar de lerarenopleiding gekomen, omdat ik na een heftig conflict over mijn teken-tentamen besloten had nooit meer iets met tekenen te doen!
Ik koos geschiedenis(hou ik enorm van) en Engels(vervanging voor tekenen) Maar ja , het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Na een paar maanden was ik zo klaar met Engels dat ik om overplaatsing vroeg naar tekenen. Ik kon gewoon niet zonder......
En dus schilderde ik mijn eerste aquarellen op deze muziek in de wilde tuin bij vriendin thuis.....lyrisch was ik van deze LP Victorialand van de Cocteau Twins.....ik kon er uren bij weg dromen en schilderen dus. Met mijn hoofd in de wolken. Het was mijn vriendinnen te zwijmelig en te...nou ja, te dus......maar oh wat vind ik dit mooi.....
zondag 6 januari 2013
Glunder
Ik heb , heel voorzichtig zeg ik het, goed nieuws!
Onder voorbehoud, dat wel. Er moeten nog stevige afspraken gemaakt worden, maar toch.
Vader heeft ja gezegd.
Zoon zit de hele middag al te glunderen, "Alsof ik in de hemel ben maar ik ben er nog niet in het echt," omschreef hij zijn gevoelens. Zo lief, dat gezicht er ook bij. Dat heb ik al heel lang niet meer gezien, dat open, blijde, gelukkige gezicht.
Ik was er ontroerd van, en nu ook weer. Tranen in mijn ogen en een snik in mijn hart. Daar is mijn jochie, daar is die blik die hij vroeger op zijn toet droeg en die definitief doofde na de dood van mijn vader. Zijn vader heeft hem met dit antwoord het gelukkigste kind van de wereld gemaakt.
Dus ga ik morgen als de wiedeweerga de school van onze keuze bellen en uithoren over de mogelijkheden. Dan hopen we dat hij toch op zijn minst na zijn verjaardag terecht kan(vervoer moet ook geregeld zijn naar school)
Ik heb nog geen hoera gezegd, ik dans nog geen dansje, ik hang de vlag nog niet uit....eigenlijk kan ik het bijna niet geloven....
Ik ben alweer dankbaar :)
Zwijmelweek: zondag
Ik ben zo bezig geweest met het zoeken naar liedjes voor het zwijmelen op zaterdag dat ik er teveel heb gevonden. Ik vind zovele liedjes mooi, er is zoveel wat ik zou willen delen, er zijn zoveel verhalen die ik nog vertellen wil. Dus daarom ga ik gewoon nog even door en wijdt er een hele zwijmel week aan. Hoef ik ook niet zo moeilijk te doen ;)
Ik ben al heel lang fan van Liz Frazer (Cocteau Twins, This Mortal Coil )
Haar stem ontroerde me vanaf de allereerste keer dat ik haar hoorde. Bovenstaande lied was niet de eerste en zeker niet de mooiste die ik van haar ken, maar wel een van de bekendste. Hij is ook gebruikt in de film "the lovely bones".(prachtige film trouwens)
Toen het lied een hit was in '84 was ik bezig met Havo 4 , had ik een vakkenpakket gekozen met oa tekenen en kunstgeschiedenis en ging ik met school voor het allereerst naar een KUNSTmuseum. Ik was he-le-maal verkocht. Vanaf dat moment was kunst met Liz Frazer verbonden en Liz Frazer met kunst in al zijn vormen. Ik schilder bij haar stem, ik droom weg bij haar stem, ik schrijf en dicht en kleur en zwicht voor de schoonheid van haar stem. Er zijn vele goede zangeressen, maar geen halen het bij haar, ze weet in mij een heel gevoelige snaar te raken......
~Enjoy~
Ik ben al heel lang fan van Liz Frazer (Cocteau Twins, This Mortal Coil )
Haar stem ontroerde me vanaf de allereerste keer dat ik haar hoorde. Bovenstaande lied was niet de eerste en zeker niet de mooiste die ik van haar ken, maar wel een van de bekendste. Hij is ook gebruikt in de film "the lovely bones".(prachtige film trouwens)
Toen het lied een hit was in '84 was ik bezig met Havo 4 , had ik een vakkenpakket gekozen met oa tekenen en kunstgeschiedenis en ging ik met school voor het allereerst naar een KUNSTmuseum. Ik was he-le-maal verkocht. Vanaf dat moment was kunst met Liz Frazer verbonden en Liz Frazer met kunst in al zijn vormen. Ik schilder bij haar stem, ik droom weg bij haar stem, ik schrijf en dicht en kleur en zwicht voor de schoonheid van haar stem. Er zijn vele goede zangeressen, maar geen halen het bij haar, ze weet in mij een heel gevoelige snaar te raken......
~Enjoy~
zaterdag 5 januari 2013
Zwijmelen op zaterdag
Zorgt altijd weer voor lichte paniek bij mij ;)
Zit ik hier in bed met om me heen allemaal briefjes, ooit geschreven in de klas met klasgenootje-vriendin tijdens de lessen, en wat moet ik nu kiezen en welk lied zal ik erbij kiezen?
Ik heb net een hele berg door gelezen, fink gelachen en gemijmerd, want oooooo zo lang geleden. Hoe groots was de toekomst toen nog, zo open en zo vol belofte. Geen idee wat ik daarin zou gaan doen, was ik echt niet mee bezig. Ik schreef eindeloos veel brieven naar klasgenootje-vriendin en naar de vriendinnen in het land. Winter/voorjaar 1982........
Het jaar dat ik rebels werd, het brave van me af schudde en geen zin meer in school had.(hoe was het mogelijk zeg) Ik bleef natuurlijk zitten, al was dat maar op 1 punt. Tja....en dan vind je tussen al die krabbels en dagboekaantekeningen een stuk over Onkruit. Ik was namelijk overtuigd pacifist en tegen het leger. En dat in een marine stad. Menig discussie heb ik met mijn broertjes gehad over de dienstplicht. En met vriendin, wiens broer in het leger zat en dus op haar tellen moest passen ivm zijn baan.(BVD enzo????)
Met mijn achtergrond als communinsten-kleindochter maakte het toch al niks meer uit. Onze familie stond al eeuwen op de zwarte lijst. Wat ook maakte dat mijn vader nooit werd aangenomen bij de werf bijvoorbeeld. Veel te gevaarlijk natuurlijk! Dat ik uiteindelijk voor de klas ben gekomen heeft volgens mij vooral te maken gehad met de val van de muur. Hoewel mijn broertje om allerlei vage redenen geen straaljagerpiloot mocht worden en ook niet aangenomen werd op het KIM terwijl hij wel de kwaliteiten bezat.(ook hoogbegaafd) Hij mocht wel hoor maar dan onderaan beginnen, en dat wou hij niet.(Had ook behoorlijke verspilling van zijn talenten geweest trouwens die hij nu beter inzet)
Het was een roerig jaar;
De Falkland oorlog, oprichting Hezbollah, inval Libanon door Israel, val van het kabinet van Agt dus veel politieke discussie thuis......en de protesten van Onkruit dus....die behoorlijk agressief uitelkaar geslagen werden door ME met gummieknuppels. Waar dan op tv weer over gediscuseerd werd als ware zij de agressor. "Hoever denk je te gaan?"vroeg Sonja Barend in haar talkshow. Ook toen werkten de propagandamachine al op volle toeren natuurlijk. Ik ergerde me groeg en geel weet ik nog en luisterde naar dit:
Zit ik hier in bed met om me heen allemaal briefjes, ooit geschreven in de klas met klasgenootje-vriendin tijdens de lessen, en wat moet ik nu kiezen en welk lied zal ik erbij kiezen?
Ik heb net een hele berg door gelezen, fink gelachen en gemijmerd, want oooooo zo lang geleden. Hoe groots was de toekomst toen nog, zo open en zo vol belofte. Geen idee wat ik daarin zou gaan doen, was ik echt niet mee bezig. Ik schreef eindeloos veel brieven naar klasgenootje-vriendin en naar de vriendinnen in het land. Winter/voorjaar 1982........
Het jaar dat ik rebels werd, het brave van me af schudde en geen zin meer in school had.(hoe was het mogelijk zeg) Ik bleef natuurlijk zitten, al was dat maar op 1 punt. Tja....en dan vind je tussen al die krabbels en dagboekaantekeningen een stuk over Onkruit. Ik was namelijk overtuigd pacifist en tegen het leger. En dat in een marine stad. Menig discussie heb ik met mijn broertjes gehad over de dienstplicht. En met vriendin, wiens broer in het leger zat en dus op haar tellen moest passen ivm zijn baan.(BVD enzo????)
Met mijn achtergrond als communinsten-kleindochter maakte het toch al niks meer uit. Onze familie stond al eeuwen op de zwarte lijst. Wat ook maakte dat mijn vader nooit werd aangenomen bij de werf bijvoorbeeld. Veel te gevaarlijk natuurlijk! Dat ik uiteindelijk voor de klas ben gekomen heeft volgens mij vooral te maken gehad met de val van de muur. Hoewel mijn broertje om allerlei vage redenen geen straaljagerpiloot mocht worden en ook niet aangenomen werd op het KIM terwijl hij wel de kwaliteiten bezat.(ook hoogbegaafd) Hij mocht wel hoor maar dan onderaan beginnen, en dat wou hij niet.(Had ook behoorlijke verspilling van zijn talenten geweest trouwens die hij nu beter inzet)
Het was een roerig jaar;
De Falkland oorlog, oprichting Hezbollah, inval Libanon door Israel, val van het kabinet van Agt dus veel politieke discussie thuis......en de protesten van Onkruit dus....die behoorlijk agressief uitelkaar geslagen werden door ME met gummieknuppels. Waar dan op tv weer over gediscuseerd werd als ware zij de agressor. "Hoever denk je te gaan?"vroeg Sonja Barend in haar talkshow. Ook toen werkten de propagandamachine al op volle toeren natuurlijk. Ik ergerde me groeg en geel weet ik nog en luisterde naar dit:
O wat een dag.....
 |
| gebed |
Wat een dag zeg,
eerst tot half drie onder de dekens met laptop op schoot. Beetje getypt en wat gesurft en toen met zijn allen naar beneden en daar onze kont in de stoel/ op de bank geplant om er de verdere hele dag niet echt meer vanaf te komen. Na ruim een uur beneden te zijn geweest werd het ook alweer schemerig dus ach ja...dan krijg je ook niet zoveel zin in de dag.
Het was voor de kids rustig en ontspannen.
Mij lukt het niet zo goed de onrust van me af te schudden. Het wachten op uitsluitsel vind ik moeilijk, en dan zeg ik dat nog netjes....nee ik vind het vreselijk moeilijk. Ik wil het NU weten graag! Dan kan ik actie ondernemen.
Ik ben uiteindelijk dan toch maar wat gaan gutsen,
heel toepasselijk een gebed stempeltje. Van een schilderij die ik heel lang geleden maakte toen ik nog fris en fruitig was. Het is een van de ontwerpschetsen van het zwanenmeer. Ik heb er nog twee klaar staan om gegutst te worden maar de ogen zijn moe en dan ga ik uitschieten en teveel weghalen en zo, dat is zonde natuurlijk. Die komen morgen wel hoor...of overmorgen. Als ik er zin in heb.Voor nu zeg ik toedeloe,
morgen een zwijmelen op zaterdag editie ;)
vrijdag 4 januari 2013
Moeilijk foontje
Het hield aan hoor, die goede bui gisteren, en ondanks wat hobbels onderweg was de avond rustig. Dochter verbaasde zich erover dat die ook zo lang duurde, nu de tv, comp uit was gebleven. En we voor de verandering eens echt op tijd gegeten hadden aan tafel. Ik zelfs de afwas al heel snel weg had nog voor 7 uur.
En toen kwam er een telefoontje
Ex belde boos op waarom dochter een smsje had gestuurd met de vraag waarom zoon daar niet mocht komen wonen. "Geen idee???" Stamelde ik, ik wist niet eens dat ze ge-smst had.
Let wel, het antwoordop het wel of niet wonen van zoon bij vader hebben we nog niet. Maar ja met deze hyperintelligente meid kun je niet om de hete brei heen dansen. Trouwens met zoon ook niet. Ik heb hun zo open mogelijk vertelt wat ik met vader besproken heb. En dat was dat hij en vrouw er nog niet uit waren, dat zij twijfels hadden inclusief de excuses over de kamer die ze hadden(klein en nou ja het was hun logeerkamer) en of wij zelf niet konden verhuizen dan.
Tussen de regels door hoor je dan dat hij er tegen op ziet, en die "tussen de regels door" had dochter ook haarfijn opgepikt. Ook trouwens, dat als dit niet ging werken we weer bij af waren en dat zoon dan mogelijk een ots of erger een uhp boven het hoofd hing. ( niet in die bewoordingen natuurlijk, maar ja kleine oortjes en onderzoek aan huis enzo...)
Dus dacht ze; ik gooi er gewoon een smsje tegenaan. Stom natuurlijk dat ik gezegd had, dat ze altijd mochten zeggen wat ze ergens van vonden , ook tegen hun pa. Die was er helemaal niet gecharmeerd van, en heeft een hartig woordje met haar gesproken. Dikke tranen èn schaamte. Ze wou er eerst niet eens meer over praten, want nu had ze alles verpest.
En ja hoor, daar was het duivelse afwijzingsgevoel weer "pappa houdt ook helemaal niet van ons......."
Afijn, na flink huilen waaide de bui over en lieten ze me alleen met mijn zorgen.
Ik ben zo bang dat vader zich (weer) bedacht heeft.
peejes: geen foto's vandaag, het wil niet lukken met blogger, geen idee waarom :(
.(¯`v´¯) ♥
`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.
En toen kwam er een telefoontje
Ex belde boos op waarom dochter een smsje had gestuurd met de vraag waarom zoon daar niet mocht komen wonen. "Geen idee???" Stamelde ik, ik wist niet eens dat ze ge-smst had.
Let wel, het antwoordop het wel of niet wonen van zoon bij vader hebben we nog niet. Maar ja met deze hyperintelligente meid kun je niet om de hete brei heen dansen. Trouwens met zoon ook niet. Ik heb hun zo open mogelijk vertelt wat ik met vader besproken heb. En dat was dat hij en vrouw er nog niet uit waren, dat zij twijfels hadden inclusief de excuses over de kamer die ze hadden(klein en nou ja het was hun logeerkamer) en of wij zelf niet konden verhuizen dan.
Tussen de regels door hoor je dan dat hij er tegen op ziet, en die "tussen de regels door" had dochter ook haarfijn opgepikt. Ook trouwens, dat als dit niet ging werken we weer bij af waren en dat zoon dan mogelijk een ots of erger een uhp boven het hoofd hing. ( niet in die bewoordingen natuurlijk, maar ja kleine oortjes en onderzoek aan huis enzo...)
Dus dacht ze; ik gooi er gewoon een smsje tegenaan. Stom natuurlijk dat ik gezegd had, dat ze altijd mochten zeggen wat ze ergens van vonden , ook tegen hun pa. Die was er helemaal niet gecharmeerd van, en heeft een hartig woordje met haar gesproken. Dikke tranen èn schaamte. Ze wou er eerst niet eens meer over praten, want nu had ze alles verpest.
En ja hoor, daar was het duivelse afwijzingsgevoel weer "pappa houdt ook helemaal niet van ons......."
Afijn, na flink huilen waaide de bui over en lieten ze me alleen met mijn zorgen.
Ik ben zo bang dat vader zich (weer) bedacht heeft.
peejes: geen foto's vandaag, het wil niet lukken met blogger, geen idee waarom :(
.(¯`v´¯) ♥
`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.
donderdag 3 januari 2013
Goede voornemens....
Nou dat werd toch nog 87 lezers (dank u dank u ;)
en dan nu over tot de orde van deze rare donderdag.
Dochter vanmorgen weer verwelkomd en meteen woorden , want ze wil op wedstrijdzwemmen. Heeft ze haar vriendinnetje gezien gisteravond en vond ze dat weer helemaal te wows dus wil ze het ook. Dat werd een nee en dus boos.....
Daarna zoon goedemorgen gewenst, die was ook boos. Verkeerde been enzo....of we naar de Mac snack konden. Nou nee dus. En weer boos....nog steeds boos of weet ik veel wat.
Dat werd dus een onweersbui op deze mooie dag en toen een preek van jewelste vanuit mijn mond, want wat denkt die snotaap wel niet. Alles zo bij zijn moeder neer te leggen met de mededeling dat ik het op moest lossen, want het was toch allemaal mijn schuld. Geen idee wat dan mijn schuld was, want we gingen alleen maar niet naar de Mac.
Ik hield mijn praatje over de eerste stap zetten, verandering begint altijd bij jezelf, alleen jij kan jouw leven veranderen, als je zo boos blijft dan veranderd er niets, stel jezelf een doel en ga daar naar leven preek preek preek.....
Resultaat was dat we samen met zijn drietjes(dochter was inmiddels ook mee gaan praten) doelen op het whiteboard gezet hebben. Daar wordt de komende tijd aan gewerkt en nee we gaan dat niet zomaar weer opgeven als het even inkakt. Niks daarvan, het is een kwestie van doorzetten, preekte ik tegen zoon. Hij zat timide in de stoel. "Je hebt wel gelijk mam"kwam er zacht uit.
"Hè hè ", dacht ik.
Ik heb nog een tijd doorgepraat over hoe je je hoofd leeg en rustig maken kan en dat je dat echt zelf moet doen. Dat je een ander niet de schuld kan geven voor jouw druk zijn in je hoofd, maar dat je jezelf erop moet trainen die rust te gaan vinden.
"Hoe dan?"vroeg dochter.
Door bv te mediteren, rustige muziek te draaien, te gaan rennen....dat dus. Dat sloeg wel aan. Meteen gingen de sportschoenen aan en gingen ze naar buiten. Om later te gaan spelen(?!?) en nu hebben ze afgesproken om om 8 uur samen film te gaan kijken. Wie had dat ooit nog gedacht?
Ik ben ontroerd en dankbaar tegelijk........(en hoop tegelijkertijd dat dit langer dan deze dag gaat duren)
Hoe doen jullie dat eigenlijk met de kinders en dan vooral met de autistische kinderen?
Ben ik best benieuwd naar.
en dan nu over tot de orde van deze rare donderdag.
 |
| ze was al eens eerder boos voor de foto ;) |
Daarna zoon goedemorgen gewenst, die was ook boos. Verkeerde been enzo....of we naar de Mac snack konden. Nou nee dus. En weer boos....nog steeds boos of weet ik veel wat.
Dat werd dus een onweersbui op deze mooie dag en toen een preek van jewelste vanuit mijn mond, want wat denkt die snotaap wel niet. Alles zo bij zijn moeder neer te leggen met de mededeling dat ik het op moest lossen, want het was toch allemaal mijn schuld. Geen idee wat dan mijn schuld was, want we gingen alleen maar niet naar de Mac.
Ik hield mijn praatje over de eerste stap zetten, verandering begint altijd bij jezelf, alleen jij kan jouw leven veranderen, als je zo boos blijft dan veranderd er niets, stel jezelf een doel en ga daar naar leven preek preek preek.....
Resultaat was dat we samen met zijn drietjes(dochter was inmiddels ook mee gaan praten) doelen op het whiteboard gezet hebben. Daar wordt de komende tijd aan gewerkt en nee we gaan dat niet zomaar weer opgeven als het even inkakt. Niks daarvan, het is een kwestie van doorzetten, preekte ik tegen zoon. Hij zat timide in de stoel. "Je hebt wel gelijk mam"kwam er zacht uit.
 |
| zoon in het park |
Ik heb nog een tijd doorgepraat over hoe je je hoofd leeg en rustig maken kan en dat je dat echt zelf moet doen. Dat je een ander niet de schuld kan geven voor jouw druk zijn in je hoofd, maar dat je jezelf erop moet trainen die rust te gaan vinden.
"Hoe dan?"vroeg dochter.
Door bv te mediteren, rustige muziek te draaien, te gaan rennen....dat dus. Dat sloeg wel aan. Meteen gingen de sportschoenen aan en gingen ze naar buiten. Om later te gaan spelen(?!?) en nu hebben ze afgesproken om om 8 uur samen film te gaan kijken. Wie had dat ooit nog gedacht?
Ik ben ontroerd en dankbaar tegelijk........(en hoop tegelijkertijd dat dit langer dan deze dag gaat duren)
Hoe doen jullie dat eigenlijk met de kinders en dan vooral met de autistische kinderen?
Ben ik best benieuwd naar.
woensdag 2 januari 2013
school en weggeefacties enzo......
Zoooooo dat is een keldering in het bekijken van mijn blog,
van 200 naar 18 pagevieuws vandaag...poeh héééé. Iedereen is weer te werk zeker?
Na dagen van lummelen is het weer over met de pret!
Huis moet aan kant en alles moet schoongeschrobt en geboend. Hoeveel dagen hebben we tot Pasen? Dan moet het echt af zijn hoor!
Ik wil de vastentijd gebruiken om te bezinnen. Al schoonmakend, want daar gaat het toch om? Om die grote schoonmaak in je leven? Om zonder afleiding bewust te zijn waar ik mee bezig ben en waar het nu werkelijk om gaat in het leven. Ben ik sterk genoeg om 40 dagen lang mijn geest zo te trainen dat ik in staat ben om te kiezen wat de bedoeling is in mijn leven?
Nou dat weet ik nog niet helemaal hoor. Het klinkt allemaal wel leuk en interessant maar 40 dagen is lang en 13 feb nog ver weg.
Vanmiddag klonk het allemaal nog als een grote uitdaging maar nu ik hier zo in het donker zit weet ik het even niet meer. Ik ben de hele middag bezig geweest om een goede school voor zoon uit te kiezen in de woonplaats van vader. Dat is....als vader en vrouw samen erover uit zijn dat zoon daar in de week mag bivakkeren. We hebben het er al vaker over gehad, op verzoek van zoon, maar op de een of andere manier eindigt het gesprek altijd halverwege om niet meer op terug te komen. Maar nu met BJZ te hijgen in onze nek moeten er maar eens spijkers met koppen geslagen worden. Voordat de vakantie over is het liefste. Zoon ziet deze nieuwe start wel zitten, en het wonen bij zijn vader helemaal. Hij mist hem, hij mist de man in zijn leven. Ik hoop dan ook dat er positief bericht komt deze week.
De eerste weggeefactie is inmiddels ook begonnen, ik heb zaadjes voor de komende zomer in de aanbieding. Geoogst uit de tuin en de buurt. Veel te veel natuurlijk dus kan ik dat nu cadeau doen. Het eerste pakketje gaat van de week op weg naar Servië. Wie nog wat wil, lees even op mijn opruimblog voor de details. ben ik nu wel benieuwd of ik de 25 bezoekers nog ga halen vandaag ;)
fijne avond allemaal!!!!
.(¯`v´¯) ♥
`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.
van 200 naar 18 pagevieuws vandaag...poeh héééé. Iedereen is weer te werk zeker?
Na dagen van lummelen is het weer over met de pret!
Huis moet aan kant en alles moet schoongeschrobt en geboend. Hoeveel dagen hebben we tot Pasen? Dan moet het echt af zijn hoor!
Ik wil de vastentijd gebruiken om te bezinnen. Al schoonmakend, want daar gaat het toch om? Om die grote schoonmaak in je leven? Om zonder afleiding bewust te zijn waar ik mee bezig ben en waar het nu werkelijk om gaat in het leven. Ben ik sterk genoeg om 40 dagen lang mijn geest zo te trainen dat ik in staat ben om te kiezen wat de bedoeling is in mijn leven?
Nou dat weet ik nog niet helemaal hoor. Het klinkt allemaal wel leuk en interessant maar 40 dagen is lang en 13 feb nog ver weg.
Vanmiddag klonk het allemaal nog als een grote uitdaging maar nu ik hier zo in het donker zit weet ik het even niet meer. Ik ben de hele middag bezig geweest om een goede school voor zoon uit te kiezen in de woonplaats van vader. Dat is....als vader en vrouw samen erover uit zijn dat zoon daar in de week mag bivakkeren. We hebben het er al vaker over gehad, op verzoek van zoon, maar op de een of andere manier eindigt het gesprek altijd halverwege om niet meer op terug te komen. Maar nu met BJZ te hijgen in onze nek moeten er maar eens spijkers met koppen geslagen worden. Voordat de vakantie over is het liefste. Zoon ziet deze nieuwe start wel zitten, en het wonen bij zijn vader helemaal. Hij mist hem, hij mist de man in zijn leven. Ik hoop dan ook dat er positief bericht komt deze week.
De eerste weggeefactie is inmiddels ook begonnen, ik heb zaadjes voor de komende zomer in de aanbieding. Geoogst uit de tuin en de buurt. Veel te veel natuurlijk dus kan ik dat nu cadeau doen. Het eerste pakketje gaat van de week op weg naar Servië. Wie nog wat wil, lees even op mijn opruimblog voor de details. ben ik nu wel benieuwd of ik de 25 bezoekers nog ga halen vandaag ;)
fijne avond allemaal!!!!
.(¯`v´¯) ♥
`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.
dinsdag 1 januari 2013
TUduTUduuuu
Het nieuwe jaar is weer begonnen en wat doe ik dan?
Kijken naar Jools Holland, een traditie in huize Bibje, en ook in thuis van Bibje. Vroeger keek ik met mijn vader naar Jools , vlak voor ik met mijn vriendinnenwild te feesten ging in de stad. Dat was altijd weer een hele onderneming weet ik nog, want we moesten fietsen! Dan kwamen we geheid van die opgeschoten knulletjes tegen die met rotjes gooiden. Dat vond ik altijd zo eng, dat ik van te voren altijd heel hard GELUKKIG NIEUWJAAR!!! riep. Meestal waren ze zo aangenaam verrast dat ze het gooien eventjes staakten en ons ook Gelukkig Nieuwjaar wensten. Dan waren wij alweer voorbij. En dan in de stad was het zaak om zoveel mogelijk zoenen te scoren natuurlijk en heel veel te dansen.........
Maar oké, ik had het dus over Jools Holland. Ik was even afgeleid hoor ;)
Jools had vandaag ook weer een keur aan artiesten in zijn programma en ik zat wat te suffen eerst totdat ik ineens een wel heel bekend melodietje hoorde. Mijn hart maakte een dansje. Dat was Adam Ant......jaaaaa waar ik vroeger helemaal wild van was. De muziek dan hè, hem vond ik niet zo vreselijk interessant. Zijn bassist des te meer( geen idee waarom, zag er niet uit maar oké, je hebt van die momenten)
Dus keek ik op(ik was aan het gutsen) en daar stond hij hoor....HUH????? Wat was er met hem gebeurd????? Mijn Hemel, was dat Adam, die jonge God die altijd zo sexie over het podium bewoog? TUduDUduuuu(denk even de gekruisde wijsvingers bij dit geluid)
Op het podium stond een beetje fatsige meneer, met bril én Napoleon steek, in zijn oude outfit te zingen. GEEEEN PAN!!!!!
Oké, hij zingt nog wel net zo goed, dat dan weer wel.
Nee, dan Dexis Midnight Runners , die daarna kwamen. Die zijn behoorlijk opgedroogd. Van de zwervers van toen is niets meer te bespeuren, nee joh. Ze dragen pak, ala jaren 40/50. Echt cool.
Affin, het was leuk om de oude rotten weer eens te zien en horen en (alweer) even teruggeslingerd worden naar mijn pubertijd. Ga ik nu slapen,want ik ben echt, heel erg echt!, vreselijk moe. pffff ik ben ook geen 18 meer ;)
Kijken naar Jools Holland, een traditie in huize Bibje, en ook in thuis van Bibje. Vroeger keek ik met mijn vader naar Jools , vlak voor ik met mijn vriendinnen
Maar oké, ik had het dus over Jools Holland. Ik was even afgeleid hoor ;)
 |
| Adam Ant |
 |
| Gary Tibbs |
Op het podium stond een beetje fatsige meneer, met bril én Napoleon steek, in zijn oude outfit te zingen. GEEEEN PAN!!!!!
Oké, hij zingt nog wel net zo goed, dat dan weer wel.
Nee, dan Dexis Midnight Runners , die daarna kwamen. Die zijn behoorlijk opgedroogd. Van de zwervers van toen is niets meer te bespeuren, nee joh. Ze dragen pak, ala jaren 40/50. Echt cool.
Affin, het was leuk om de oude rotten weer eens te zien en horen en (alweer) even teruggeslingerd worden naar mijn pubertijd. Ga ik nu slapen,want ik ben echt, heel erg echt!, vreselijk moe. pffff ik ben ook geen 18 meer ;)
Abonneren op:
Posts (Atom)