~Herinneringssteentjes~

Ik heb vanavond in hun tuin gestaan,
steentjes bij elkaar gezocht van het grind dat mijn vader daar ooit heeft neergelegd.
Zo stom,
alleen maar, omdat hij dat in zijn handen heeft gehad.
Probeerde de energie te vangen van de tuin waar ze samen in hebben gezeten,
genoten van de bloemen,
waar mijn vader ooit een moestuintje had,
en waar mijn moeder haar rondjes deed voor de winter.
Hun tuin,
waar ik herinneringen heb geprobeerd te vangen,
van ons leven,en van hun leven toen wij al weg waren.
In gedachten zag ik haar zitten op de bank en hem aan tafel,
in gedachten was het huis gewoon zoals het was.
In gedachten liep ik het pad op naar de achterdeur,
zoals ik een miljoen keer gedaan heb als ik van school kwam,
of later van mijn werk en nog later als ik thee kwam drinken en even bij kwam kletsen
nadat ik de kinderen naar school had gebracht.
Of wanneer zij me nodig had,
dan was ik er,
en liep ik dat pad op naar de achterdeur.
In gedachten deed ik het nog een keer.
Nog 1 keer.

Over drie dagen
is alles over en mag ik daar niet meer zijn.
Ik voelde me zo verloren.
Ik voel me zo alleen.
Het afscheid komt steeds naderbij,
en dan is alles weg.
En blijft slechts de herinnering.
~