Zo´n twee á drie en veertig jaar terug liep ik op de haven in Sassenheim toen er een vrachtwagen uit de Noord de dam opdraaide, ik bleef stil staan en keek hoe de chauffeur zijn wagen uitstapte en op mij toe kwam lopen.
Meteen viel me op dat het een heel aardige man was, hij stelde zich voor, Dirk is de naam en ik ben Willem, het klikte gelijk, soms ontmoet je mensen waarbij je warm gevoel ervaart en je direct bij thuis voelt, zo ook bij Dirk.
We hadden het gelijk over van alles dat hij in Den Helder woonde zijn hobby´s zijn vrouw Annie en de twee kinderen Bianca en Marco, de dagen daarna bleven we elkaar regelmatig zien en zo kwam het er van dat ik ( wij ) werden uitgenodigd om een weekend naar Den Helder te komen.
Op vrijdag avond of zaterdag vroeg op weg naar Den Helder, daar maakte we kennis met je Moeder Annie en ook dat klikte, we waren klaar voor een lange relatie en dat is vandaag gestopt.
Vaak heb ik met Dirk zitten praten over zijn dromen wat hij allemaal voor ogen had wat hij graag wilde hebben, zo was hij gek met zijn stereo, bouwde zijn eigen speakers en versterkers, en liepen als we in Den Helder waren samen door de winkelstraat en bleven soms heel lang staan kijken wat er allemaal te koop was, en droomde onze dromen.
We hadden geen cent te makken en als we dat hadden ging het op in het gezin, dus droomde we onze dromen ( God wat mis ik hem ) .
We hadden altijd schik met z´n vieren er is niets wat dat kan wegnemen, ik koester die momenten.
Door onze scheiding hebben we elkaar bijna tien jaar niet meer gezien, op een of andere manier was er kontact en Dirk en Annie kwamen bij ons op visite, vol spanning en emotioneel keek ik op dag dat ze kwamen ongeduldig uit het raam.
Op het moment dat je ouders over de drempel naar binnen stapten was het net alsof ze gisteren waren weggegaan, warm vertrouwd en eigen.
Geen moment van aftasten, gewoon vrienden voor het leven ongeacht of je elkaar elke dag zou zien of na een lange tijd.
Na vandaag is het niet meer zo, twee jaar terug is dat ingezet en nu definitief, het enige wat rest is dat je weet als het zover voor mij zal zijn ik ze zal weerzien, al is het op dit moment voor mij allemaal heel emotioneel.
Als ik achter mijn computer zit kijk ik over het scherm naar de foto van Dirk en zeg hem zo nu en dan gedag of geef hem een stomp op zijn neus en mis hem.
Na vandaag is er niets meer van over, rest alleen de dierbare herinneringen en zal ze heel mijn leven koesteren tot de dag van weerzien.
~
Ik schreef deze blog, over de vriendschap van mijn ouders met Wim, niet zelf maar vond hem in mijn bewaarde mailtjes....te kostbaar om kwijt te raken deel ik hem nu met u allen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten