~de storm~

Daar staan ze dan,
jouw meubeltjes tussen de mijne.
Het staat wonderlijk goed weet je dat.
Zo wonderlijk dat ik het liefst mijn hele stijl eraan geef en over ga
tot licht en luchtig en moderner,met een paar antieke stukken er tussen.
Dat is voor later,
voor als ik weer werk en stinkend rijk ben.
Dan dus,
het kan nog even duren.

Je zei het steeds tegen me,
als het aan jou lag had je me alles zo gegeven.
En dan kocht jij nieuw.
Je hoeft geen nieuw meer te kopen.
In de hemel heb je alles wat je hartje begeerd,inclusief pappa.
Liefst wou ik dat wij af en toe eens langs konden komen.
Dan hield ik je vast en liet ik voorlopig even niet meer los,
want het is alweer zolang geleden dat ik je vasthield.
Ik weet nog de dag voor je dood dat ik Blof steeds in mijn hoofd had en moest zingen leek wel.
~Geef,geef de moed niet op.....~
Toen in ene moest ik je vasthouden en in tranen ben ik naar je toe
gegaan en heb je huilend omarmd.
Je was verbaasd en ontroerd.
"Ik moet je nu vasthouden"snikte ik.
"waarom dan lieverd"was jouw verbaasde vraag."Nou meisje toch."
"Ik weet het niet!"huilde ik.
En zo zaten we in tranen in elkaars armen.
Het was de laatste keer.
De laatste keer dat je me terug kon omarmen.
De dag erna hield ik je in mijn armen terwijl je aan het sterven was.

Nooit vergeet ik dat moment,
dat ik jou zo vasthield,
wetende dat het de laatste avond was
en ik jou daarna nooit meer zou zien.

~