Dat doe je toch niet.....

Wandelen, in je eentje, dat was één van de opdrachten uit het eerste hoofdstuk van
 "The Artists Way".
Ik dacht vanmorgen bij het zien van de zon, dat ga ik doen!!!!
Ja, mooi weer, wijds uitzicht......Ik neem de andere route naar huis, onder de duintjes door, en dan ga ik bij ons oude strandje wandelen.
Ik verheugde me erop, op die wandeling door de duinen met een nog pril zonnetje net boven de toppen en die gouden gloed over het helm.Jaaaaaaaa
Mijn hart zong.
En toch.......
En toch.......
Was daar in mijn achterhoofd een stemmetje die zei;
"Waarom zou je dat doen? Doe es effe normaal zeg. Je gaat toch niet wandelen in je eentje???? Heb je niks beters te doen? Jeetje zeg, je bent toch geen kakker die wandelt in het bos...pffff daar hoor je niet bij hoor, je moet aan de slag, wat denk je wel niet?"

Sjonge zeg, en zo reed ik dus mooi die parkeerplaats voorbij.
Vaag een gevoel van spijt in mijn buik. ""Tis zulk mooi weer, waarom niet? Volgende dan? Ik heb nog 3 kansen....kom op...."
Ondertussen genoot ik wel van de rit, het uitzicht over de bollenvelden en de zon die de duinen goud kleurden. "Out of reach, so far...."zong ik zachtjes, het liedje wat ik hier altijd zing , omdat ik daar toen ook reed met zulk mooi weer. Ook al waren de omstandigheden heel anders.

Ik hou van de duinen en de zee, en de bloeiende bollenvelden. Nog eventjes en dan is het weer zover..

De tweede parkeerplaats ging ik ook voorbij, en de derde en het bos.
Ik durfde niet, niet echt, echt niet.....I chickened out.
Wandelen, zomaar , in mijn eentje.....zonder smoes en zonder ergens naar toe te hoeven. Alsof ik ergens naar toe zou moeten om te mogen wandelen,....sjee, dat ik zo denk zeg, hoe erg is dat?

Morgen ga ik het gewoon weer proberen,
ooit zal ik wel een keer wandelen,
zomaar,
zonder reden,
helemaal alleen,
gewoon,
omdat ik dat wil!
Weet je,
morgen ga ik fietsen, jaaaa waarom niet, ik fiets dochter naar school, en dan heb ik een reden om alleen te fietsen. Dat alleen wandelen komt nog wel.
 :)