Zwijmelzaterdag:

Daar zit ik dan,
helemaal alleen, beetje sip te wezen zo de eerste avond. Ik moet nog even wennen, ik moet nog acclimatiseren, ik moet nog even een nachtje geslapen hebben voor ik er van kan genieten. Zelfs de poezekat is weg, die loopt natuurlijk vannacht te flirten met de poeselotjes van de buurt, zal je net zien. En ik zit hier alleen.....
Vind er niks aan, hoezeer ik ook verlangde naar rust en retraite, vind ik er nu nikser dan niks aan. Maar dat is altijd zo de eerste avond.
Dan denk ik aan de jaren dat ik altijd alleen thuis kwam, en dat de poezekatjes me opwachtten. De lange dagen dat ik geen stom woord wisselde met een mens en de eenzaamheid. Vreselijk als ik daar aan terug denk. Ik werkte door de weeks op school en in het weekend zat ik vaak bij mijn ouders. Maar altijd kwam ik alleen thuis.
Achteraf gezien was ik toen gruwelijke eenzaam, en ook nog eens heel erg afgesneden van mijzelf. Voor mijn dromen had ik nauwelijks tijd en ik voelde me er ook niet bepaald in gesteund. Ik had , wat zo mooi genoemd wordt in The Artist's way, nogal wat crazymakers om mij heen verzamelt. En toen ik me de zwaarste gevallen bewust werd , en hen losliet, bleef ik alleen achter. Met familie, die mijn dromen ook al niet echt serieus namen. Daardoor heb ik nogal wat aan mijn neus voorbij laten gaan. Toen ik gevraagd werd voor het kunstenaarscollectief van de Michaelskerk bijvoorbeeld heb ik niets gedaan.....ik sloeg exposities van de kunstkring af, durfde niet echt te leuren met mijn werk en vond eigenlijk diep van binnen dat ik niet zo hoog van de toren moest blazen. Zo bijzonder was het nu ook weer niet. Anders had ik heus wel wat verkocht inmiddels toch? Ik bedoel maar, wie zat er nu op mijn werk te wachten. En dat gevoel, dat komt met het doen van de opdrachten weer allemaal bovendrijven.........eigenlijk helemaal niet zo joepie.......maar wel nodig om nu eindelijk eens aan te pakken.

Wonderlijk ook dat er ineens weer wensen en dromen boven komen drijven die ik al dacht te hebben  losgelaten, omdat ik bedacht had dat het gewoon nooit meer zou kunnen. We worden immers allemaal ouder en je kunt nu eenmaal niet alles verwezenlijken....daar heb ik de laatste jaren heftig mee geworsteld. En nu ineens lijkt toch weer van alles mogelijk. Is mijn hart één grote tuin, waar bloemen gaan bloeien, omdat ik aan het zaaien ben. Hoe mooi is dat?