Week 1 dus....

Vandaag sloot ik de eerste week af, de eerste van de 12 van "The Artist's Way".
Ik ben elke dag bezig geweest met de Morning Pages, ik ben er zelfs eerder voor opgestaan.. alhoewel ik moet zeggen dat me dat niet echt meeviel hoor, en zitten in bed met de laptop op schoot wild te tikken was het ook niet helemaal. Eigenlijk moet ik ook een dagboek met pen of potlood gebruiken, en aan een tafeltje zitten met geweldig uitzicht, zo op de opkomende zon. Ja het kan, ik heb een slaapkamer op het oosten, maar ja geen tafeltje voor het raam en huizen aan de overkant :(

Afijn,
bij elk hoofdstuk zitten dan 10 schrijf/doe opdrachten en ik ben best heel druk bezig geweest maar lang niet aan alles toegekomen. Het was hard werken en vooral mijzelf heel erg tegenkomen. Want alleen op pad gaan als opdracht....dat was een flinke berg om overheen te klimmen. (heb ik dus nog niet gedaan hè, misschien volgende week?) En dat was nog maar hoofdstuk 1. ik merkte wel dat ik al heel snel vond dat ik wel door kon gaan, naar hoofdstuk 2.....ken je dat, je hebt het niet eens af en de week is nog lang niet om maar hup doorstomen graag. Ongeduldig op zoek naar....ja naar wat eigenlijk? Afleiding, verstrooiing, vooral naar  niet-confrontatie met mezelf???? Zoiets????
Zou best kunnen, sommige opdrachten kon ik niet. lukte niet, wekten teveel weerstand op.raar toch dat dat zo is. dat ik niet eens in staat ben 5 droomlevens te verzinnen, waarin alles mogelijk is. het lukte gewoon niet, ik kon niks verzinnen zonder die stem van, maar ik wil niks anders hoor, echt niet. Alsof ik nu zo'n droom leven heb....pffffff
En wat ik verzon werd ook gelijk in de prullenbak van mijn hersenen gemieterd en vernietigd. Wat een onzin allemaal, vind ik dat echt leuk? Nah tuurlijk niet, wat een stomme oefening...doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg, echt niet alles is zomaar mogelijk hoor, niet voor ons soort mensen, dat is nu eenmaal zo. Wen er maar aan dat je voor dat dubbeltje geboren bent en dat kwartje dat word je alleen door heel hard te werken. Stop maar met dromen, daar heb je niks aan, dat is zonde van je tijd.......ja echt, dat zei ik allemaal tegen mezelf in mijn hoofd, klinkt net als die wandeling die niet wou lukken hè?
Die kritische gedachten zijn best irritant, ze houden me weg van mijn dromen en wensen voor mijn leven, en ze verstoren mijn plezier. dat moet dus anders,
hoe?
geen idee, maar al schrijvende zal ik daar wel achter komen denk ik zomaar.
In ieder geval heb ik de eerste week gedaan,
en ik heb er nog steeds zin in....goed teken niet waar?
Nog 11 weken te gaan.
Ga ik nu lekker naar bed met dit muziekje als slaapliedje.....



 

~welterusten~