♥⁀°♡ ♥ I have a dream ♥⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯‘•♥•´¯‘•.¸¸.

"Open the door and let me in" by Bibje

En dan lees je al die lieve reacties en dan woelt er iets los.....want ja ik was en ben nog steeds eenzaam tussen al die mensen om mij heen.  Ik maak heel makkelijk contact en ik heb zat vrienden/innen maar echte verbinding, dat is er nauwelijks, of misschien durf ik dat wel gewoon niet toe te laten? Zou dat het zijn? Dat ik wel spontaan genoeg ben maar zo bang om tot in het diepste van mijn ziel gekwetst te worden.......
Mijn aller beste vriend van ooit, zei altijd dat hij niet in mijn ziel kon kijken, dat ik hem dicht bij liet komen maar nooit echt helemaal. Hij heeft zó gelijk gehad en daarmee ben ik hem ook verloren. Hij gaf het op en ik liet los~

Ik ga even terug naar toen ik klein was en haal me verhalen en herinneringen voor de geest van ooit. Ben ik ooit een keer zo in  de steek gelaten dat ik me nu niet meer durf te binden en dat de mensen die er zijn me zo lief zijn maar me ook gevangen houden in zo mijn best doen, omdat ik zo ontzettend bang ben om ze te verliezen??????
Het antwoord is ja!
Als babietje in de buik ben ik mijn tweeling verloren, die nooit geboren is maar wegbloedde terwijl mijn moeder dacht dat ze een miskraam kreeg. En toen ik een jaar was, vertrok mijn opa naar de hemel. Op een goede dag was hij er zomaar niet meer en kwam nooit meer terug.....om gevolgd te worden door mijn moeder die een half jaar later in het ziekenhuis belandde met zwangerschapsproblemen en daar een paar maanden verbleef terwijl ik naar mijn oma verhuisde. Jaren later overleed mijn lievelingsoom plotseling en toen werd  ik zelf ernstig ziek. Ik wou niet meer, stond al voor de hemelpoort. 6 Jaar oud....Mijn opa stuurde me terug, ik was nog niet klaar zei hij. Kan je het je voorstellen, ik was er zelf wel klaar mee.

Ze zeggen wel eens dat kleine kinderen veerkrachtig zijn, en dat ze van dit alles niets merken. Dat ze sterk zijn. Dat ze niet zo geknakt raken door gebeurtenissen, omdat ze het zich niet bewust zouden zijn. Maar ik weet dat dat niet zo is, ook al herinner je je het niet heel bewust, het zit altijd in je achterhoofd en het bepaald je leven zolang je niet weet waar het vandaan komt. Op één af andere manier saboteert het je leven. Het heeft lang geduurd voor ik er echt achter was waar dat vandaan kwam. Ik was inmiddels al volwassen en het maakte van mij een heel bewuste moeder.

En nu sta ik al een tijdje op de drempel van een nieuw begin.
Ik vind het doodeng, en ik zaai al een tijdje zaadjes voor het allermooiste leven wat ik me bedenken kan. Een leven waarin ik me volledig open durf te stellen en niet meer bang ben om mensen te verliezen. Ik heb inmiddels ervaren dat ze niet weg zijn, ook al zit er een sluier tussen.
Ik  ben niet alleen!
Daarbuiten mijn vesting zijn mensen die om me geven, ja zelfs wildvreemden die me steunen en bemoedigen. Ik ben de moeite waard om geliefd te zijn en ik heb een belofte op mijn leven liggen die ik mag vervullen. Ik ben zó blij met de mensen die ik nu om mij heen verzamel, ook al is het nu vooral alleen nog maar virtueel. En ik ben ook zo dankbaar voor hen die mij vanachter de sluier bemoedigen.
Op een dag, op een mooie prachtige dag, zal ik weer helemaal heel zijn!
Dat beloof ik mezelf!
Ik heb namelijk die droom, en die gaat uitkomen, omdat ik het waard ben!

(¯‘v´¯) ♥
..*.¸.*.♥.✿´´¯‘•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯‘•♥•´¯‘•.¸¸.